Het was even schrikken, ook even best wel confronterend. We waren een dagje naar de dierentuin. Onze kleine blonde prinses, die bijna haar 10 jarig jubileum gaat vieren, wilde in het kader van dat jubileum graag naar het dierenpark toe. Het leek ons allemaal leuk. Mij ook, want de laatste keer dat we er waren kon ik nog best wat beesten zien, waardoor ook ik plezier had.
Dus, opgewekt met geleidehond en al de auto in, op pad. Moet ik er wel even bij zeggen dat ik de dag ervoor een stukje tandenstoker tussen mijn kiezen liet afbreken. Niet de eerste keer, de vorige keer moest de tandarts het verwijderen. Onderweg naar het dierenpark zat het er nog steeds. Irritant, maar goed, er was even niets aan te doen. Maar daarover later meer.
Al vrij snel na binnenkomst in het dierenpark kwam ik erachter, dat ik toch echt wel heel slecht ben gaan zien. Zo slecht dat ik de eerste beesten niet eens zag. Dat was schrikken, balen en verdrietig tegelijk. Jackson had wel direct een otter in het vizier en stond er bij te klappertanden.
Het was overigens ook direct het laatste beest dat hij bewust zag, hij was er daarna niet meer in geïnteresseerd.
Dit in tegenstelling tot Dustin, mijn vorige geleidehond, die al die beesten altijd fantastisch vond. Ik herinner me nog een keer een kudde apen die doodsbenauwd was voor hem, echt fantastisch om te zien. Ze gingen tekeer, plasten van zich af en waren zichtbaar benauwd. Op zich niet leuk natuurlijk, maar wel komisch om mee te maken.
Ik heb me samen met Jackson al snel even naar een terras laten leiden, heb mijn gezin gezegd er maar op uit te gaan, ik nam een bak koffie. Ik moest even tot mezelf komen. Dat was het ook niet, heb alles bij elkaar geraapt, ook mijn gemoedstoestand, en ben aangesloten bij mijn gezin.
Het was en is niet anders en ik heb geprobeerd van mijn kinderen te genieten.
Zij hadden veel plezier en veel verhalen. Uiteindelijk heb ik nog een silhouet van een olifant op een paar meter kunnen waarnemen. Ook daar was Jackson niet in geïnteresseerd.
Al vrij snel na thuiskomst heb ik de knop maar weer omgezet. Ik ben nagenoeg blind. Ik denk misschien dat ik nog veel zie, maar niets is minder waar.
Niet al te lang bij stilstaan, doorgaan. 
En dat kan inmiddels ook zonder dat stukje stoker … Met een zeer fijn stokertje wist ik uiteindelijk na een dag toch heel voorzichtig het achtergebleven venijnige puntje stoker weg te duwen, geen tandarts nodig dus deze keer. En die stokers? Die zitten heel mooi in dat pakje, komen voorlopig niet meer in mijn mond.
Vanaf deze week iedere maandagavond een blog van mij, de structuur moet erin. Ik ga veel met jullie delen. Niet alles, maar wel veel. De knipoog in mijn blogs moeten jullie wel blijven zien, het leven is te kort om overal vol emotie bij stil te staan.
Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>
