Ik vraag hem stil te staan, buig me over hem heen en check zijn linker achterpoot …
Het pootje bungelt er wat bij en kan ik met mijn pink wegtikken …

Je hoeft geen dierenarts te zijn als je eenzelfde ervaring al eens met hem hebt meegemaakt …

Ik bel mijn lieve echtgenote en zeg de woorden ‘ze zijn nu echt gescheurd …’ …

Voorzichtig lopend en hem af en toe tillend, terwijl ik weinig tot niets, zie komen we thuis …

Vrijdagochtend half elf, met vier mensen houden we Jackson in bedwang, die in totale paniek is omdat hij, zonder dat hij zich dat zelf beseft, onder narcose moet … we huilen …

Vrijdag 16 uur, stoned als een garnaal valt hij in mijn armen, een zware operatie achter de rug …

Zaterdag is een heel moeilijke dag voor hem, ontzettend veel pijn en nog steeds half stoned van alle medicatie …

Zondag, ik kom beneden en zie weer een blije met zijn staart wapperende geleidehond, die blij is me te zien….

In de komende zes weken moet Jackson herstellen van een operatie als gevolg van gescheurde kruisbanden en zijn we samen evenzoveel weken aan huis gekluisterd …

Ik ben trots op mijn grote vriend, hij slaat zich heel goed door de zware operatie heen, wat een fantastisch mooi, lief beest is het met een ongelooflijke wil om weer door te gaan …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Dus toch … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .