Vakantie is genieten met je gezin van elkaar en even helemaal tot rust komen. Het genieten van elkaar doen we zeker en ongetwijfeld komen we ook tot rust maar eenvoudig gaat dat niet.

In de laatste jaren hebben we veel meegemaakt. Ik zal jullie niet gaan vertellen wat zoal maar twee dingen zijn bekend. Gedurende bijna 5 jaren heeft mijn werkgever mij geen ‘normale’ taken kunnen bieden die passen bij mijn handicap. Al die jaren heb ik geweigerd me ziek te melden. Dit zou allerlei vervelende consequenties kunnen hebben waar ik niet eens over na wilde denken. Ik ben ‘fier’ overeind blijven staan met uiteraard mijn ups and downs.

Recent is er eindelijk licht gekomen aan het einde van deze donkere tunnel. Dat zou je toch blij moeten stemmen zou je denken? Ja, op zich wel maar het ‘fier’ overeind blijven staan blijkt een dermate grote inspanning te zijn geweest dat ik daar nu gezellig de tol voor betaal. Slapeloze nachten en een kop vol zorgen. Afijn, daarover maar eens goed in gesprek met werkgever in komende periode.

Tel daarbij op onze grote zorgen over de kleine blonde prinses met haar epilepsie in het afgelopen jaar en nog steeds en het tot rust komen in je vakantie krijgt ineens een heel andere dimensie. Ondanks mijn eigen dingen en ondanks de keelontsteking van mijn lieve echtgenote, onze rots in de branding, hebben we er toch geprobeerd iets van te maken.

Neem onze bezoekjes aan het strand in Normandië! Je zou denken, een Golden Retriever, vindt het water, de zee, fantastisch maar niets is minder waar. Om te gieren als je ziet hoe bang hij is voor de opkomende vloed. Geen pootje gaat de zee in, ben je gek geworden baas!

Of neem het wandelen in kleine stadjes met veel verleidingen voor een grote zwarte hondenneus! Werken voor mij, zijn blinde baasje, is daarmee wel een hele opgaaf geworden. Toch is het mooi om te zien hoe hij meegaat in de vakantiemodes! En wat zal hij moeten wennen als het echte werken weer begint.

De supermarkt zijn we na de eerste dag niet meer in geweest. Op die dag sloeg de paniek toe bij Jackson toen de slager ineens als een wilde begon in te slaan op een heel groot stuk vlees. Binnen 5 seconden had Jackson de uitgang van de supermarkt gevonden om er vervolgens nooit meer in te gaan! Ik zeg, een hond met karakter….

Het zit er op, de vakantie is voorbij. Het gaf misschien niet de rust die we zochten maar het was fijn voor de 10de keer te zijn bij zulke lieve Franse mensen. Een ding staat vast, volgend jaar komen we terug en dan wordt het allemaal beter!

Klik hier voor eerdere, persoonlijke, blogs van Frank >>>>

Het bericht Vakantie is….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Het is de 10e keer dat we nu op hetzelfde vakantieadres zijn en nu de tweede keer met hulphond Jackson! Deze jongeman vermaakt zich prima. Ga maar na, alleen maar weilanden om zich heen, geen afleiding en niet hoeven werken omdat hij lekker los kan lopen. Kortom, een mooi en opgeruimd hondenleven.

Maar goed, soms willen het blinde baasje en zijn gezin toch ook wel even op pad. Bijvoorbeeld naar het mooie pittoreske havenplaatsje Honfleur ! Deze keer ging dat erg goed en heeft mijn grote vriend me goed weten te geleiden. Wat wel opvalt is de invasie van vele truttige hondjes met zo mogelijk nog truttigere baasjes.

Die snerthondjes met hun snertbaasjes weigeren om er iets aan te doen als hun trouwe viervoetertje snuffelt aan mijn grote vriend die me op dat moment wil helpen maar een lekker sappig hapje van zo’n truttig hondje niet kan weerstaan. Begrijp me goed, op zich heb ik niets tegen zo’n hondje maar die baasjes hier in Frankrijk denken dat dergelijke hondjes dan ook meteen alles mogen en de koning of koningin van Honfleur zijn. Nou, dat is natuurlijk niet zo, dat is namelijk sir Jackson !

Zonder gekheid, het was mooi om te zien dat ondanks die hondjes Jackson mij heel goed wist te helpen. Een paar dagen later aan het strand dachten we hem even te kunnen laten rennen en ravotten. Helaas, het was enorm vloed en dus was die mogelijkheid er niet. We lieten hem even los maar al dat zeewater was niet aan hem besteed, ‘dat is toch eng baasje’!

Buiten deze twee uitjes doet Jackson niets dan luieren, eten en snoepen. Tja, ook hij heeft zijn vakantie verdiend!

Klik hier voor eerdere, persoonlijke, blogs van Frank >>>>

Het bericht Soms….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Afgelopen vrijdag was het dan zover! Om exact 9.10 uur zijn we vertrokken naar Normandië. Daar betrekken we al 9 jaar en nu voor de 10e keer een prachtig vakantiehuis op het landgoed van een lieve Franse familie. Normaal komen we op zaterdag aan maar deze keer wilden we graag op vrijdag reizen in verband met de drukte.

Omdat het gevaarlijk kan zijn als ik als blinde medemens achter het stuur kruip zijn we afhankelijk van onze rots in de branding, mijn lieve echtgenote. Vrijdag reizen is rustiger, zo waren we van mening, en dus dagje eerder weg.

Helaas konden we niet een dag eerder in ons vakantiehuis maar daar had de Franse familie wel een oplossing voor. We zouden in hun huis mogen slapen en we zouden worden voorzien van alles dat we nodig zouden hebben. Via de mail sputterden we nog wel wat tegen maar dat werd niet geaccepteerd. We zijn als familie voor hen en dus stonden ze erop dat we bij hen zouden slapen.

De reis ging inderdaad voorspoedig. Jackson (mijn blindengeleidehond) vond de ruimte wat beperkt. Sinds enkele weken rijden we in een nieuwe auto die inderdaad wat kleiner is maar meneer had genoeg ruimte en dus vonden wij het piepen in het begin lichtelijk overdreven.

Om exact 17.15 uur waren we over. De snelste tijd zou 15.55 uur zijn geweest dus met wat stops prima gedaan dus! Bij aankomst bleken ze 2 nieuwe – wat vervaarlijk uitziende – honden te hebben. Maar de meest boos uitziende bleek gek op mannen te zijn en dus was het allemaal al snel goed tussen ons, Jackson en de honden.

Nog een blije verrassing was dat het kleinere vakantiehuis vrij bleek te zijn en dat voor ons was ingericht voor de eerste nacht. Het welkom was warm. We hebben samen met de familie iets gedronken. De familie bestaat uit een man en vrouw van rond de 60 jaar met een uit huis wonende zoon. Ze wonen op een landgoed van 2 hectare en doen veel met renpaarden.

Na wat gedronken te hebben werden we uitgenodigd om paar uurtjes later bij hen te komen eten. Dat is uniek in Frankrijk. Nederlanders klagen vaak steen en been over de afstandelijke arrogante fransen maar deze ervaring hebben wij niet. Die avond zaten we zowel in de woonkamer als in hun eetkamer en hebben we genoten van een lekkere maaltijd met goede wijn.

Ik moest besluiten met een kopje echte espresso gemalen met bonen. Men weet dat ik altijd mijn eigen nespresso apparaat meeneem maar wilden me toch ook hun koffie laten proeven. Die was zo lekker – en dat was kennelijk zichtbaar – dat ik de volgende ochtend om 10 uur weer werd uitgenodigd om koffie te komen drinken.

Het was een mooi begin van onze vakantie, we kwamen echt weer thuis. Dat voelt goed. Ik ben niet zo’n vakantiebeest en ben eigenlijk liever in mijn eigen huis. Ga maar na, leuke dingen bezichtigen is er voor mij niet bij en ook voor Jackson is lopen in een vreemde omgeving spannend. Maar om dan zo thuis te komen…..

In de komende 2 weken wat vaker een blog over belevenissen in Normandië!

Klik hier voor eerdere, persoonlijke, blogs van Frank >>>>

Het bericht Thuis komen….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .