Ik vraag hem stil te staan, buig me over hem heen en check zijn linker achterpoot …
Het pootje bungelt er wat bij en kan ik met mijn pink wegtikken …

Je hoeft geen dierenarts te zijn als je eenzelfde ervaring al eens met hem hebt meegemaakt …

Ik bel mijn lieve echtgenote en zeg de woorden ‘ze zijn nu echt gescheurd …’ …

Voorzichtig lopend en hem af en toe tillend, terwijl ik weinig tot niets, zie komen we thuis …

Vrijdagochtend half elf, met vier mensen houden we Jackson in bedwang, die in totale paniek is omdat hij, zonder dat hij zich dat zelf beseft, onder narcose moet … we huilen …

Vrijdag 16 uur, stoned als een garnaal valt hij in mijn armen, een zware operatie achter de rug …

Zaterdag is een heel moeilijke dag voor hem, ontzettend veel pijn en nog steeds half stoned van alle medicatie …

Zondag, ik kom beneden en zie weer een blije met zijn staart wapperende geleidehond, die blij is me te zien….

In de komende zes weken moet Jackson herstellen van een operatie als gevolg van gescheurde kruisbanden en zijn we samen evenzoveel weken aan huis gekluisterd …

Ik ben trots op mijn grote vriend, hij slaat zich heel goed door de zware operatie heen, wat een fantastisch mooi, lief beest is het met een ongelooflijke wil om weer door te gaan …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Dus toch … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Een tijdje geleden heb ik me voorgenomen meer te genieten van de kleine dingen. Een vrij lastige opgaaf voor iemand die zich altijd en overal druk om maakt. Of het nou werk gerelateerd is of het vluchtelingenprobleem. Of het nou familieperikelen zijn of de oneerlijk verdeelde welvaart in de wereld. Er is altijd wel iets waar ik me bovenmatig druk om maakte. Daardoor vergat ik nog wel eens waar het echt om gaat, die kleine dingen dus …..

Ik zag ze altijd wel, had er ook zeer zeker aandacht voor maar eigenlijk te weinig om ze echt het belangrijkste te laten zijn. Nu doe ik echt mijn best die zaken te scheiden. Want, het vluchtelingenprobleem los ik in mijn eentje niet op. Deze wereld staat in brand, mensen zoeken een veilige plek en in Nederland gaan we die mensen bedreigen die open staan voor deze vluchtelingen.

Op mijn werk begrijp ik er soms niets van, doe niet zo moeilijk denk ik vaak. Familie krijg je gratis en voor niets, ik zoek ze zelf niet uit. Het kan goed gaan of gewoon niet lekker lopen. En, ik woon in een van de rijkste landen van de wereld en weet dat er vele plekken zijn waar dat totaal anders is. Maar verander ik zelf wat aan die zaken? Het is niet zo dat ik er nu nonchalant mee omga maar toch probeer ik het anders te doen.

Ik merk echt dat ik geniet van mijn gezin. Mijn fantastische lieve echtgenote die lang geleden op mijn pad kwam en voor wie ik viel als een blok. Of neem de 2 geschenkjes die we hebben gekregen in de vorm van onze dochters. De een, nu puber, fantastisch presterend op het gymnasium en zo zelfverzekerd dat je daar alleen maar trots op kunt zijn. Of onze lieve kleine blonde prinses, de kranigheid waarmee zij zich door – een inmiddels al een ellendig jaar van – aanvalletjes en hoofdpijn heen weet te werken.

Ruim een jaar geleden hield ik haar mee dood dan levend in mijn armen, diagnose epilepsie. Nog steeds iedere avond een kleine aanval en nog steeds zoekende naar de juiste medicatie. Ze blijft maar doorgaan. Nu net begonnen met lessen saxofoon. Inmiddels is er eentje gehuurd en o, wat klinkt dat lekker. Overigens komt er meer herrie uit dan je op voorhand zou denken. Maar hé, de buren zijn niet die kleine dingen dus ik maak me er niet zo druk om.

Dit zijn de kleine dingen waar het om gaat. Natuurlijk mag ik mijn trouwe hulp Jackson niet vergeten. De operatie aan zijn kruisbanden is geslaagd, we mogen weer samen op pad !

Mooi hè, die kleine dingen?

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Saxofoon [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Waar wil ik toch naar toe met deze belachelijke opening van mijn blog? Nou, ik vervolg …..

Het lopen van zo’n beest gaat erg hobbelig en bonkig. Vooral het op gang komen en daar is wat ik eigenlijk wil zeggen. Jackson is na 4,5 weken herstel na zijn operatie ook net een dromedaris. Op zich gaat het erg goed, ofwel, het lijkt of het erg goed gaat. We kunnen niet in die poot kijken maar denken dus dat het wel gaat. Het opstaan en de eerste passen is alleen identiek aan hoe een dromedaris dat doet. We noemen Jackson dan ook wel ons kameeltje …. ja kom, een kameel of een dromedaris, behalve die ene bult zijn ze toch identiek?

Als hij eenmaal op gang is loopt mijn kameeltje behoorlijk normaal. Inmiddels mag ik me ook een zwaargewicht noemen. Mijn spiermassa is enorm vergroot de laatste weken. Ga maar na, 5-6 x per dag til ik hem van ons trapje voor de deur af om naar buiten te kunnen en – uiteraard – er ook weer op. 5-6 x per dag 34 kilo tillen, ga er maar aan staan. Ik val op: jassen en truien passen niet meer, echt niet normaal Wat ga ik dat missen als over 1,5 weken blijkt dat hij het zelf weer mag doen.

Maar, zonder gekheid……

Het gaat goed met Jackson, ik hoop snel het lopen te kunnen opbouwen. Gek word ik wel van het vele thuiszitten en vanuit huis werken. Ben blij als ik ’s ochtends onze kleine blonde prinses naar school mag brengen. Dat doe ik met mijn geleidestok. Dat is toch echt geen hond, ik vertrouw dat ding ook niet.

Het mooie is, nog beter dan met een hond gaat iedereen voor je aan de kant of stopt voor je. Ook wel verstandig, bij het oversteken van de weg hoor je die stok recht vooruit te steken als teken dat je oversteekt. Vooral fietsers remmen dan heel hard, bang die stok tussen de spaken te krijgen.

Maar toch, wat zal ik blij zijn als we weer samen op pad kunnen, mijn wereld is klein. En als ik zelfs al spontaan meega naar de winkel dan is het echt tijd voor snel herstel …..

Voor andere blogs van Frank, klik hier >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Het bericht Zwaargewicht….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Het was op maandag, ik had een dag gewerkt op kantoor en we reden met mijn lieve echtgenote mee naar huis. Jackson had het weer prima gedaan en was superblij toen de auto thuis weer geparkeerd stond. Als altijd sprong hij vrolijk de auto uit om als een razende de tuin in te rennen. Omdat de buurman druk was in de tuin, onder andere voor onze gezamenlijke nieuwe schutting stonden we even te praten. Ineens hoorde ik een heel harde piep uit Jackson komen. Misse boel…..

Jackson liep ineens op 3 poten en had zichtbaar pijn. O nee, dacht ik meteen, dit is echt goed fout! Dierenarts snel gebeld en daar konden we volgende middag terecht. Die constateerde vrijwel direct en nog zonder foto dat hij vermoedelijk zijn kniebanden aan rechter achterpoot had afgescheurd. Oké, dat was zwaar slecht nieuws.

Op mijn vraag wat nu te doen en wat dit voor zijn werkende leven zou betekenen kreeg ik een somber beeld. Operatie, minstens 6 maanden herstel en dan kijken of werken nog mogelijk is. Ik zakte dus letterlijk op de grond en huilde met de kop van Jackson in mijn armen.

Eigenlijk vrijwel direct besloot ik dat opereren door een specialist zou moeten gebeuren. Dat vond mijn dierenarts geloof ik niet heel leuk maar goed, het gaat hier wel om mijn hond. Ik kon nog net voor 17 uur bellen met een kliniek waar we goede ervaringen hadden.

Deze verwezen mij direct door naar de beste orthopeed van Nederland, werkzaam onder andere in Oosterbeek. Ook die kon ik nog net op tijd bereiken. Na een korte uitleg van mij stelden ze me gerust. De orthopeed zou bij deze blessure een techniek gebruiken (TTA) waar slechts 6-8 weken herstel voor staat. Daarna zou Jackson zonder complicaties gewoon weer kunnen werken.

Na de zware operatie, botten doorsnijden, dingen verplaatsen en titanium en schroeven in knie zetten, mocht Jackson slechts zeer minimale stukjes lopen. Ineens zagen we nog een nieuw probleem. Wij wonen split level en dat betekent trapjes in huis en om naar buiten te gaan. Eerst vroegen we ons af of Jackson dan wel bij ons zou kunnen herstellen. Na wat overleg met onder andere goede vrienden en nog eens bellen met de kliniek besloten dat we het thuis wel zouden gaan doen.

Je gelooft het niet, we hebben nu een traphekje in huis, iets dat we voor onze kinderen nooit gedaan hebben. En 35 kilo een aantal keren per dag op en af van een trapje tillen is goed voor mijn spiermassa bedachten we.

Afijn, een paar dagen later is Jackson geopereerd. De operatie is geslaagd en goed verlopen. Mijn grote vriend heeft uiteraard veel pijn maar probeert alweer te staan op het pootje. Hij heeft zware pijnstillers. Oh ja, naast de kruisbanden bleek ook zijn binnenste meniscus nog kapot te zijn. Jackson heeft daarmee aangetoond een echte PEC Zwolle fan te zijn net als zijn baasje. Daar lopen nu ook 2 voetballers met dezelfde klachten !!! Wat een super fan door tot in de kern met ze mee te leven …..

Voor mij betekent het komende 8 weken werken vanuit huis. In tegenstelling tot alle voorgaande jaren heb ik heel lieve meelevende collega’s. Ze komen nu af en toe bij mij vergaderen en bij vergaderingen elders word ik via de telefoon van een collega op de hoogte gebracht, ik lig met speaker aan midden op vergadertafel, werkt uitstekend …. !

Mijn afhankelijkheid blijkt ineens weer een duidelijke vorm aan te nemen, is Jackson ziek of geblesseerd dan ben ik het als het ware ook!

Voor andere, persoonlijke blogs van Frank, klik hier >>>>

Het bericht De week van Jackson…… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Er is al eerder geprobeerd om een penistransplantatie uit te voeren, maar tot nu toe nog niet erg succesvol. In Zuid-Afrika hebben artsen een penis-transplantatie uitgevoerd die geslaagd te noemen is.

De patiënt is een 21-jarige man die zijn penis door complicaties na een traditionele besnijdenis verloor. In december vorig jaar kreeg hij een nieuwe penis tijdens een operatie die 9 uur duurde en waarbij verschillende medische disciplines betrokken waren.

De getransplanteerde penis functioneert volledig. De verwachtingen waren dat de man na een jaar of 2 weer seks zou kunnen hebben, maar ook in dat opzicht functioneert alles nu al normaal.

Het bericht Eerste succesvolle penis-transplantatie verscheen eerst op .