Een tijdje geleden ben ik samen met Jackson, mijn hond, in Utopia geweest. Ze wilden daar een puppy hebben, die zou worden opgeleid tot hulp- of geleidehond.

Serge Gaus, goede vriend en ook eigenaar van Jackson (hij heeft de school destijds van zijn vader overgenomen), is gevraagd daar over mee te denken. Een van de dingen die Serge wilde ter voorbereiding wilde doen, is een gebruiker van een geleidehond laten uitleggen hoe het is om met zo’n hond te lopen en hoe het überhaupt is om blind te zijn.

Als kijker van dit waanzinnig belachelijke, maar leuke programma vond ik het erg leuk om daar te zijn. Ik kreeg de hele groep bewoners 2 uur lang om me heen, volgens mij tot ergernis van de productie. Immers, na 2 uur leek het ze, denk ik, nogal saaie televisie. Ik vond het vooral boeiend om mensen zo geïnteresseerd te zien.

Een van de bewoners mocht ook even lopen met Jackson. Ik voorspelde al niet veel goeds. Jackson en ik zijn zo ongeveer aan elkaar verbonden. Dat was ook zichtbaar, de arme stakker vond het niets en weigerde te gaan lopen zonder mij in zijn buurt.

Ik was super trots op mijn trouwe viervoeter, ga er maar eens aan staan in een vreemde omsloten omgeving. Thuis zaten ze 3 uur lang de live stream te volgen, het was vakantie. Voor de kleine blonde prinses en onze eigenwijze puberdochter was het natuurlijk gaaf om hun vader zo op tv te zien.

Of ik een hit ben geworden op YouTube, geen idee, er staan wel vele filmpjes op. Overigens is niet lang na ons bezoek besloten geen pup te plaatsen in Utopia.

Okee, ik dwaal dus nog steeds af. Wat zal ik doen ? Volgens mij moet ik een volgende keer meer vertellen over het opleidingstraject van Jackson. En ook hoe het voor mijn gezin was dat hier ineens een hond woonde, die me ging helpen waardoor zij niets meer hoefden. Een hele verandering kan ik jullie verzekeren. Andere keer dus maar …

Voor andere persoonlijke blogs van Frank, klik hier >>>>

Het bericht Op “huisbezoek” bij Utopia [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Koffers de auto in, boodschappen in krat, schoenen, jassen, voer voor Jackson en -niet te vergeten en een ramp als dat wel zo zou zijn ….- mijn Nespresso apparaat! Ik kan me een recente vakantie in Frankrijk herinneren, waar na een fikse onweersbui de stroom er bijna 24 uur uit lag …, dus … geen Nespresso! Noem het verslaafd, maar ik was helemaal de weg kwijt.

Afijn, 1,5 uur te vroeg kwamen we aan bij de boot, zagen nog net hoe de boot, die voor de onze zou vertrekken, te laat vertrok richting Ameland. Veel te vroeg stonden we dus te wachten. Dit tot grote ergernis van onze Jackson. Vol ongeloof zat hij achterin de auto, niet begrijpend waarom we niet gingen rijden. Na ook nog eens extra half uur wachten dan toch de boot op.

Overtocht was zo klaar, Jackson begreep er niets van en leidde me enigszins verdwaasd langs mensen aan tafeltjes en vooral veel honden. Dat is natuurlijk lastig werken, maar het is hem weer naar behoren gelukt.

Aangekomen bij ons appartement stuiterde Jackson als eerste door de deur naar binnen. Het leek of kabouter Plop het appartement had uitgevonden. Nu besef ik me terdege dat wij verwend zijn met een huis dat erg groot is, niet zozeer qua koopprijs (al vind ik het meer dan genoeg) maar wel qua grootte van alle kamers. In de keuken of wat er voor door ging kun je nog net staan, al snel besloten we dan ook uit eten te gaan en aan afhaal te doen.

Ameland is een eiland waar overal bordjes staan dat honden aan de lijn moeten. Da’s handig denk je dan, dat ziet Frank toch niet, dus loslaten dat wilde hert. Maar ja, ik heb 3 wel ziende gezinsleden bij me, dus die smoes kan nooit opgaan. Nou ja, met het risico van een boete toch maar loslaten. En wat doet een goed opgeleide blindengeleidehond dan? Wel, die hoeft even niet te werken en slaat volledig door. Al vliegend op en neer de duin door en als een volslagen gek rondjes rennen.

Ik heb ooit bewust gekozen een hond van de school van Serge Gaus te ‘nemen’. Waarom? Serge leidt heel goede honden op, maar vindt het ook erg belangrijk dat de honden buiten de uren dat ze moeten werken zich mogen gedragen als ‘normale’ huishond. Nou, met Jackson is hij in die missie meer dan zeker geslaagd.

Omdat ik toch nooit boetes kan krijgen voor te hard rijden gewoon de gok genomen op Ameland en dus bordjes genegeerd. Met mijn ’tuig’ waarmee Jackson, als hij dat om heeft, aan het werk is denk ik wel door de mazen van de wet te kunnen glippen. ‘Ach meneer, u begrijpt toch ook wel dat deze hard werkende hond af en toe even zijn vrijheid moet hebben?’.

Ameland is erg mooi, de stranden zijn heerlijk en ook het bos wordt zeer gewaardeerd. In mijn volgende blog over een paar dagen het verhaal van een bijna blinde vader die met zijn oudste dochter per tandem het eiland onveilig maakt. Dat avontuur moet nog starten, dus daar kan ik nu nog niets over vertellen. Inmiddels zijn we er al wel uit dat zij voorop gaat en het stuur ter hand neemt, lijkt ons iets verstandiger!

Tot slot nog even kort iets heel anders: maandag 2 maart zal de website van de Stichting Gebruikers Assistentiehonden online gaan. Althans, dat is het streven. Alleen een vervelende hick-up kan dit nog tegenhouden.

Einde van de middag kun je de site vinden onder www.stichtinggebruikersassistentiehonden.nl! Een Amelandse groet van Frank.

Eerdere blogs van Frank vind je hier >>>>

Het bericht Ameland! verscheen eerst op .