Oké, afgelopen week zaten we dus op Ameland. Wanneer je de belevenissen van de eerste dagen wilt lezen, klik dan hier >>>>

Onze oudste, de eigenwijze puberdochter, wilde heel graag met haar (bijna-blinde) vader fietsen. Op naar de fietsverhuur en gevraagd om een tandem. Met haar aan het stuur opgestapt en geprobeerd weg te komen. Als je wel eens op een tandem gefietst hebt, dan weet je dat dat niet zo makkelijk is. Met veel lachen, bijna vallen en weer proberen lukte het ons om op gang te komen.

We besloten het natuurgebied van Ameland, het Oerd, per fiets te doorkruisen.

Dat werd een mooie gedenkwaardige tocht. Hoe fijn is het als je als bijna blinde vader met je oudste dochter zoiets actiefs kunt doen. Het zijn van die momenten waarop ik me zielsgelukkig voel.

Uiteindelijk hebben we een mooie tocht van zo’n 18 kilometer gemaakt met prachtige uitzichten. Aan het einde, terug in het dorp, begrepen we ineens hoe je tegelijk goed kunt starten. Niet makkelijk hoor, zo’n tandem!

Het beklimmen van de vuurtoren met onze beide dochters was ook zo’n mooie ervaring. Terwijl mama met Jackson door de duinen liep, beklommen wij de 58 meter hoge vuurtoren.

De kleine blonde prinses durfde zelfs boven naar buiten. Of ik haar niet stoer vond? Jazeker, ontzettend stoer. Maar ook het durven zeggen dat je niet naar buiten gaat vind ik stoer. Mooi om te zien hoe ze allebei hun vader naar boven en beneden begeleiden, superdochters zijn het!

Inmiddels zijn we al weer even thuis. Eindelijk is er weer werk voor mij en dus ga ik weer langzaam opbouwen bij mijn werkgever.

Een mooi moment is het online gaan van de, mede door mij opgerichte, Stichting Gebruikers Assistentiehonden (www.stichtinggebruikersassistentiehonden.nl). Een mijlpaal! Met het verspreiden van een heus persbericht hoop ik me binnenkort op tv te presenteren aan de tafel van Humberto Tan! Zou toch leuk zijn….

Eerdere blogs van Frank vind je hier >>>>

Het bericht Van alles en nog wat verscheen eerst op .

Koffers de auto in, boodschappen in krat, schoenen, jassen, voer voor Jackson en -niet te vergeten en een ramp als dat wel zo zou zijn ….- mijn Nespresso apparaat! Ik kan me een recente vakantie in Frankrijk herinneren, waar na een fikse onweersbui de stroom er bijna 24 uur uit lag …, dus … geen Nespresso! Noem het verslaafd, maar ik was helemaal de weg kwijt.

Afijn, 1,5 uur te vroeg kwamen we aan bij de boot, zagen nog net hoe de boot, die voor de onze zou vertrekken, te laat vertrok richting Ameland. Veel te vroeg stonden we dus te wachten. Dit tot grote ergernis van onze Jackson. Vol ongeloof zat hij achterin de auto, niet begrijpend waarom we niet gingen rijden. Na ook nog eens extra half uur wachten dan toch de boot op.

Overtocht was zo klaar, Jackson begreep er niets van en leidde me enigszins verdwaasd langs mensen aan tafeltjes en vooral veel honden. Dat is natuurlijk lastig werken, maar het is hem weer naar behoren gelukt.

Aangekomen bij ons appartement stuiterde Jackson als eerste door de deur naar binnen. Het leek of kabouter Plop het appartement had uitgevonden. Nu besef ik me terdege dat wij verwend zijn met een huis dat erg groot is, niet zozeer qua koopprijs (al vind ik het meer dan genoeg) maar wel qua grootte van alle kamers. In de keuken of wat er voor door ging kun je nog net staan, al snel besloten we dan ook uit eten te gaan en aan afhaal te doen.

Ameland is een eiland waar overal bordjes staan dat honden aan de lijn moeten. Da’s handig denk je dan, dat ziet Frank toch niet, dus loslaten dat wilde hert. Maar ja, ik heb 3 wel ziende gezinsleden bij me, dus die smoes kan nooit opgaan. Nou ja, met het risico van een boete toch maar loslaten. En wat doet een goed opgeleide blindengeleidehond dan? Wel, die hoeft even niet te werken en slaat volledig door. Al vliegend op en neer de duin door en als een volslagen gek rondjes rennen.

Ik heb ooit bewust gekozen een hond van de school van Serge Gaus te ‘nemen’. Waarom? Serge leidt heel goede honden op, maar vindt het ook erg belangrijk dat de honden buiten de uren dat ze moeten werken zich mogen gedragen als ‘normale’ huishond. Nou, met Jackson is hij in die missie meer dan zeker geslaagd.

Omdat ik toch nooit boetes kan krijgen voor te hard rijden gewoon de gok genomen op Ameland en dus bordjes genegeerd. Met mijn ’tuig’ waarmee Jackson, als hij dat om heeft, aan het werk is denk ik wel door de mazen van de wet te kunnen glippen. ‘Ach meneer, u begrijpt toch ook wel dat deze hard werkende hond af en toe even zijn vrijheid moet hebben?’.

Ameland is erg mooi, de stranden zijn heerlijk en ook het bos wordt zeer gewaardeerd. In mijn volgende blog over een paar dagen het verhaal van een bijna blinde vader die met zijn oudste dochter per tandem het eiland onveilig maakt. Dat avontuur moet nog starten, dus daar kan ik nu nog niets over vertellen. Inmiddels zijn we er al wel uit dat zij voorop gaat en het stuur ter hand neemt, lijkt ons iets verstandiger!

Tot slot nog even kort iets heel anders: maandag 2 maart zal de website van de Stichting Gebruikers Assistentiehonden online gaan. Althans, dat is het streven. Alleen een vervelende hick-up kan dit nog tegenhouden.

Einde van de middag kun je de site vinden onder www.stichtinggebruikersassistentiehonden.nl! Een Amelandse groet van Frank.

Eerdere blogs van Frank vind je hier >>>>

Het bericht Ameland! verscheen eerst op .