In de as gelegd is een informatief leesboek voor leerlingen vanaf 9 jaar. Het boek gaat over de vulkaanuitbarsting bij Pompeii. In de as gelegd staat vol informatie, stellingen, weetjes en een woordenlijst. Het boek is opgemaakt volgens de zapcultuur: leerlingen kunnen beeld, tekst, weblinks, woordverklaringen, hints en oefeningen in zich opnemen.

Recensie
Mijn dochter van bijna 10 jaar is erg geïnteresseerd in geschiedenis. Op school geniet ze enorm wanneer haar leerkracht verhalen vertelt over bijvoorbeeld “boeren en jagers” en ook uitjes naar kastelen en musea waar we iets meer kunnen uitleggen over geschiedenis, zijn altijd aan haar besteed.

In de as gelegd is een informatief boek over een onderwerp wat de meeste van ons kennen. De stad Pompeii, die bijna 2000 jaar geleden volledig onder de as verdween na een uitbarsting van de vulkaan Vesuvius. De inwoners hadden geen tijd om te vluchten en toen de stad een kleine 300 jaar geleden opgegraven werd, kreeg men een goed beeld van hoe mensen in 79 na Chr, woonden en leefden omdat er nog enorm veel bewaard was gebleven.

Pompeii (of Pompeï) staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO en toen mijn dochter het boek In de as gelegd pakte om te gaan lezen, zei ik tegen haar dat we misschien een keer naar Pompeï konden gaan om er te gaan kijken.

Een uurtje later kwam ze naar me toe, met een trillende lip en grote ogen. “Mama, zullen we niet naar Pompeii gaan, want ik ben bang“. Het boek had diepe indruk gemaakt. We zijn samen op de bank gaan zitten om het boek nog een keer door te nemen en ik kan me helemaal voorstellen dat het voor haar wel erg heftig was.

Wij, volwassenen, kennen het verhaal en voor ons is het, ondanks dat het luguber is wanneer je je voorstelt dat een complete stad in één dag tijd compleet verdwijnt, haast niemand kon ontsnappen en in paniek overleed, toch meer de geschiedkundige waarde die nu blijft hangen. Het is “interessant”, leerzaam.

Een kind beziet dat toch even anders. Kinderen gingen dood, honden gingen dood. Allemaal erg heftig voor een jong kind. Het idee dat er ’s morgens een klein geluid is en ’s avonds niets meer over is van je huis en de mensen om je heen. Het idee dat je nergens heen kunt vluchten. Het was even te veel voor mijn meisje.

Ik vind dat erg mooi. Het leert mij om opnieuw naar dit stuk geschiedenis te kijken. Om niet alleen te kijken naar wat een interessante stad het nu is, maar om ook terug te kijken naar een tijd waarin allerlei rampen gebeurden, zonder dat wetenschappers je tevoren kunnen waarschuwen, zonder dat helicopters kunnen helpen bij een evacuatie, zonder dat er gebeld, gemaild, gefilmd kan worden.

Bij het samen lezen van dit boek, kwam mijn dochter tot rust. Ik kon het voor haar in die tijd plaatsen. Kon haar vertellen over plaat-tektoniek en over technieken die ons nu helpen om uitbarstingen van vulkanen te voorspellen. En door deze ramp in het verleden te laten, kon zij ook zien dat de historische waarde van de ontdekking van Pompeii erg groot is.

Of ze er zelf een keer wil gaan kijken, weet ik niet. Dat in de as gelegd een boek is waar ze nog vaker in zal kijken weet ik wel, net zoals de andere boeken over vulkanen die we in huis hebben.

En dat is het mooie van een reeks als deze Zinder-serie. Je kunt een stukje algemene ontwikkeling bieden thuis, waar je weer allerlei andere informatie, zowel van school als van jezelf, aan kunt koppelen. Wat ik wel geleerd heb is dat deze boeken wel vragen om samen met je kind te lezen. Geschiedenis is namelijk niet alleen maar ‘interessant’, maar kan ook heel intens binnenkomen bij je kind(eren).

In de as gelegd – De ontdekking van Pompeii
Hardcover, Zinder 9+, 36 pagina’s, Schoolsupport, uitgeverij Ars Scribendi
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht In de as gelegd – Zinder-boek over De ontdekking van Pompeii verscheen eerst op .

Op uitnodiging van Sony mocht ik de nieuwe 3D handycam uitproberen. Eind maart mocht ik daarvoor naar de Azoren afreizen. De Azoren is een eilandengroep in de Atlantische oceaan, op zo’n 1500 km afstand van de Portugeese kustlijn.

De Azoren bestaan uit 9 vulkanische eilanden en liggen verspreid over 650 km. Er wonen in totaal 237.000 mensen. In 1427 werd als eerste Santa Maria ontdekt door de Portugezen, die de archipel noemden naar de vogels die ze ten onrechte aanzagen voor haviken -Açores- aanzagen (het waren buizerds). Ze lieten er wat planten en dieren achter en toen ze terugkwamen en zagen dat deze het goed deden op het vruchtbare eiland en rond 1500 werden de Azoren bewoond door mensen uit Portugal en Vlaanderen. Later kwamen daar ook Fransen en Britten bij en de invloeden zijn natuurlijk nog steeds te zien.

Met de pers-reis van Sony ben ik op het grootste eiland geweest, Sao Miguel. Ondanks dat we er effectief maar 1 dag waren, hebben we wel de hoogtepunten van het eiland kunnen zien. In de ochtend zijn we na een briefing over de vele walvis- en dolfijnsoorten die er in de oceaan wonen of langskomen in een snelle rubberboot op weg gegaan naar de plaats waar potvissen gespot waren.

Potvissen kunnen echter 2 uur onder water blijven, en dat waren ze kennelijk van plan, dus walvissen hebben we helaas niet gezien. Gelukkig hebben we een hele grote groep dolfijnen kunnen bewonderen, vlakbij onze boten. Prachtig om deze dieren in het echt te kunnen zien.

Na de boottocht zijn we per jeep naar Furnas gegaan. In de omgeving van het Lagoa das Furnas (een kratermeer) is nog zoveel geothermale activiteit, dat er overal damp, geborrel en gesis uit de bodem komt.

De vulkanische grond is er op sommige plaatsen zo heet, dat eilandbewoners er gaten hebben gegraven waar ze aluminium pannen in laten zakken, op een bepaalde manier gevuld met groenten (diverse koolsoorten en wortelen), aardappelen en verschillende soorten vlees. Na een uur of zes sudderen omder de grond, worden de pannen weer naar boven gehaald.

De traditionele stoofschotel “Cozido das Furnas” kan meteen worden opgediend, erg bijzonder om op deze manier te lunchen! Ook deze maaltijd werd afgesloten met verse ananas en verse thee, afkomstig van het eiland zelf.

Na de lunch zijn we per jeep verder het eiland gaan verkennen. Ondanks de mist, was de prachtige natuur adembenemend. Duidelijk werd waarom het eiland “ilha verde” -groen eiland- wordt genoemd. Naast prachtige bomen en planten waren er ook al veel bloemen te zien. Aan de westkant van het eiland ligt een gigantische vulkanische krater. Op de bodem hiervan ligt een dorpje en zes meren (Sete Cidades). We konden door de mist niet vanaf de steile kraterrand de prachtige kleuren bewonderen, maar zijn via een weg aan de rand van de meren langs een deel van de kratermeren gereden.

Nog een laatste stop aan de westkust, waar we vanaf een klif goed konden zien dat het een vulkanisch eiland betreft. Er was zelfs een zwembad gemaakt waarvan de bodem zo warm is, dat wanneer de vloed zorgt dat het bassin volstroomt met zeewater, dit water zo’n lekkere temperatuur heeft, dat je er ontspannen in kunt ronddobberen. Op de Azoren zelf is men trots op hun koeien en hun hortensia’s, voor mij was vooral de prachtige natuur, zowel op het eiland als op zee, een reden om ooit nog eens langer terug te gaan.

’s Avonds zijn we nog aan het plein in de hoofdstad Ponte Delgada, vlakbij de 18de eeuwse stadpoorten, gaan eten (ik heb nog nooit zulke heerlijke verse tonijn gegeten) en elkaars 3D-films van de dag gaan bekijken. Ik ben blij dat ik deze dag op (3D)beelden heb kunnen vastleggen, want het was een prachtige ervaring, waar ik nog vaak naar terug wil kunnen kijken.

Het bericht Een dagje Azoren – persoonlijk verslag verscheen eerst op .