Ergens eind augustus namen we het besluit dat er een katertje bij moest komen. Onze oude poes Simba had nu jaren het rijk alleen gehad, het werd tijd voor jong vers leven. Na raskatten was ik van mening dat het een pas geboren katertje uit het asiel moest worden. Liefst een mooie rode kater.
Redelijk snel vonden we een lief ogend rood/wit katertje in een asiel bij ons in de buurt. Het bleek een katertje te zijn van enkele maanden oud, samen met zijn broertje gevonden op straat!
We wilden er maar één katertje bij en dus werden onze nieuwste aanwinst en zijn broertje gescheiden. Nu, meer dan een half jaar later, denken we wel eens ‘wat zijn we toch barbaarse mensen geweest door ze te scheiden’. Vraag blijft wel of de oude poezendame dat leuk had gevonden.
Affijn, ik riep al vrij snel ‘dit gaat mijn grote vriend worden’. Dat bleek even anders te lopen. Toetanchamon (roepnaam Toet) vond mij de eerste 2 dagen nog wel leuk, maar dat liep daarna wel even anders. Toet had het niet zo op met Jackson, de grote geleidehond bij ons in huis. Wat Toet niet begreep, was dat Jackson bang voor hem was. Maar goed, na 2 dagen moest Toet niets meer van me weten en weg was mijn idee dat het mijn katertje zou worden.
Ergens heb ik mijn beleidsplan richting Toet aangepast. Sinds een week of 8 kan ik Toet heel goed lijmen met stukjes ham en kaas. Meneer staat al in de koelkast als ik de deur nog maar net open heb. 
Hij communiceert ook ineens met mij. Nog beter ging het toen hij een weekje bij de opvang was toen wij op Ameland zaten. Sindsdien is meneer erg gesteld op mij. Stampte ik voorheen nog wel eens naar hem toe als hij weer eens in de bank hing met vier poten met alle nagels uit, nu pak ik dat anders aan. Ik loop voorzichtig naar hem toe en ga het gesprek aan.
Het lijkt zijn vruchten af te werpen. Net als Jackson gooit ook Toet graag zijn hele handel bloot en ligt hij graag, pootjes wijd, op zijn rug. Nu mag ik hem kriebelen over zijn buikje en mag ik hem zelfs tillen. Ja ja, langzaam gaat mijn idee werken en worden we meer en meer vriendjes. Als ik thuis kom met Jackson, staat Toet me al op te wachten, al miauwend bij de deur.
Jackson is overigens wel stinkend jaloers. Ook hij wil opgetild worden als ik Toet heb opgetild. Getuige de foto vraag ik me af in hoeverre hij dit nu echt leuk vindt overigens. Jackson blijft mijn kanjer. Heeft me deze week wel mooi weer over CS Utrecht weten te leiden en me strak voor de juiste lift naar het perron neergezet. Blijft bijzonder om mee te maken.
Toch vind ik het stiekem ook wel heel leuk dat Toet mij begint te waarderen. Wie had ooit gedacht, dat ik nog eens zo over een kat zou schrijven, ik niet in ieder geval. Levert ook een gevaar op. Thuis wil men graag nog een katertje erbij, maar daar heb ik niet zoveel zin in, 3 poezen, een hond en ook nog een konijn dat niet dood wil … O, dat vraagt om uitleg…
HoeHoe is ons stokoude konijn. Ooit zo genoemd door onze nu eigenwijze puberdochter., toen nog een klein kleutertje. Het beest is ooit begonnen bij ons in huis, maar bleek zoveel testosteron in zich te hebben dat hij het zelfs gepresteerd heeft de spijlen van zijn hok door te bijten. Je schrikt je wezenloos als je ’s ochtends beneden komt en je konijn staat middenin de woonkamer (toen nog geen hond, anders waren het waarschijnlijk botjes geweest). Dus, HoeHoe naar buiten in een hok.
Daar leeft hij gelukkig, maar al wel heeeeeeel lang. Het hok valt zowat in elkaar maar ik weiger nu al jaren een nieuw hok te kopen, omdat ik van mening ben dat hij snel dood gaat. Dat doet hij maar niet. Uiteraard krijgt hij zijn natje en droogje en zijn we lief voor hem, maar we zijn wel een beetje klaar met konijnen. Dit is de laatste, maar dat kon nog wel eens heel lang gaan duren.
Oké, dat was ‘m weer, tot het volgende blog.
Lees hier eerdere blogs van Frank >>>>
