Recensie
De Schaduwschrijver is een boek met twee verhalen. De vertelling gaat over een journalist, Ilja, die lange tijd voor zijn moeder gezorgd heeft en na haar overlijden in korte tijd de vrouw van zijn leven ontmoet en met haar gaat samenwonen in Parijs.

Wanneer het boek begint, is Emilie zwanger en is Ilja erg angstig geworden door de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo. Hij checkt iedere website op nieuws over terroristische aanslagen wanneer ze iets te laat thuis komt.

Wanneer een advocaat Ilja benadert met de vraag of hij als ghostwriter zijn levensverhaal wil schrijven, zegt hij ja. Op die manier kan hij geld verdienen voor zijn gezin ondanks dat Emilie het er niet mee eens is. Zij steunt hem in het schrijven van zijn eerste boek.

Het werk voor advocaat Goedhart leidt Ilja af van zijn angsten, maar het werk verandert wanneer blijkt dat Goedhart een politieke partij op gaat richten met ideeën die lijnrecht tegenover de ideeën van Emilie staan. Ilja zelf maakt nauwelijks keuzes, hij lijkt zich mee te laten voeren door wat er gebeurt. Dat kan uiteraard niet anders dan verkeerd lopen…..

Dit verhaal is onderhoudend, zeker. En doet zeker denken aan enkele situaties in ons eigen land… Maar beter vond ik het onderliggende verhaal. De setting: Parijs met de diverse terroristisch aanslagen.

Wanneer je zo leest van de verschillende aanslagen in zo korte tijd na elkaar en over de impact die het heeft op Ilja en op de hele stad Parijs, komt het veel indringender over dan bij enkel terugdenken aan deze heftige momenten. En dat vind ik zelf het beste van het boek.

De Schaduwschrijver – Ivo Banthuis
Paperback, 224 pagina’s, uitgeverij Nieuw Amsterdam
Bestel dit boek hier >>>> 

Het bericht De schaduwschrijver verscheen eerst op .

Tegelijk wordt een bizar spoor van moorden getrokken door Brussel en Parijs. Telkens vinden de speurders bij het slachtoffer hetzelfde briefje: ‘Ceci n’est pas un suicide’…

Recensie
Laat ik beginnen om te zeggen dat ik De zaak Magritte een erg goede boek vond. Het lijkt me niet eenvoudig, de opdracht krijgen om vanwege het Margritte-jaar een boek te schrijven, maar Toni Coppers heeft zich meer dan goed van zijn taak gekweten.

Coppers heeft een misdaadroman geschreven die niet alleen spannend is, maar waarin ook mooie verwijzingen naar Magritte staan en waarin een overtuigende rol is weggelegd voor een rechercheur die gebroken is van verdriet en waarvoor De zaak Magritte oplossen ook een persoonlijke oplossing kan worden.

René Magritte is een Belgisch surrealistisch kunstschilder die dit jaar precies 50 jaar geleden, op 15 augustus 1967 is overleden. Een goede reden om deze schilder, waarvan iedereen zeker een aantal werken kent, te herdenken met allerlei activiteiten. Neem maar eens een kijkje op deze website van WPG.

Het boek De zaak Magritte is ook een van deze activiteiten, speciaal vanwege het Magritte-jaar. Er komt zeker ook informatie over de schilder en zijn schilderijen in voor, maar kennis van kunst of van René Magritte is niet nodig om dit boek te lezen. Alles wordt duidelijk uitgelegd, zo duidelijk dat je de schilderijen voor je kunt zien, wanneer het er over gaat.

Ceci n’est pas une pipe, is een van de bekendere schilderijen van Magritte. Een schilderij waarop een pijp geschilderd staat en waar onder staat: “dit is geen pijp”. Magritte maakt dat je anders naar de werkelijkheid gaat kijken. Het is geen pijp, want je kunt hem niet stoppen en je kunt hem niet roken. Maar wanneer je aan iemand vraagt wat er op het schilderij staat, zullen de meeste zeggen: “een pijp”.

De moordenaar in het boek, laat bij zijn slachtoffers een briefjes achter met de woorden “ceci n’est pas un suicide“, dit is geen zelfmoord. En dat blijkt ook wel. Maar wat hebben de slachtoffers met elkaar te maken? En wat maakt dat de verdachte, een ontsnapt “hulpje” van een criminele bende, ineens is gaan moorden?

Ondertussen leven we mee met Alex Berger, die twee jaar geleden zijn vrouw bij de gruwelijke aanslagen in Parijs verloren is. Hij verhoorde de verdachte van deze moorden, anders was hij bij zijn vrouw in Parijs geweest, en hij neemt het de verdachte nog steeds kwalijk dat hij door dat verhoor zijn vrouw niet heeft kunnen beschermen. Achter de verdachte aan zitten, is voor hem dus ook persoonlijk.

Het lijden van Berger, is erg goed beschreven en blijft erg geloofwaardig. Geen plotse omslag omdat hij ineens bij een zaak gehaald wordt, geen openbaring omdat hij ineens weer een ‘leven’ krijgt. En ook het einde van het boek, wat gelukkig anders was dan ik vreesde, is geloofwaardig en dat maakt dat De zaak Magritte in mijn rijtje van favorieten thuis hoort: een absolute aanrader!

De zaak Magritte – Toni Coppers
Paperback, 288 pagina’s, uitgeverij Manteau
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht De zaak Magritte – misdaadroman van Toni Coppers [recensie] verscheen eerst op .

Maar goed, wat kan een gesprek ineens waarde krijgen. Nog geen dag later was er gedurende vijf minuten een ware oorlog gaande in Parijs. In naam van het geloof werd zo ongeveer een hele redactie uitgemoord. Uit wraak, omdat met spotprents niet een mening mag worden verkondigd. Soms ben ik blij niets te kunnen zien op tv. De beelden van de moordpartij waren, zo vernam ik, huiveringwekkend. Voor mij waren het geschreeuw en het salvo aan schoten een aanslag op mijn heilige geloof in vrije meningsuiting.

Ik leef in een vrij land, in een westerse maatschappij waar het recht op een vrije meningsuiting zeer hoog staat aangeschreven. Met tranen in mijn ogen lees en hoor ik de berichten over het uitroeien van een school vol kinderen in Pakistan of het uitmoorden van hele dorpen in Nigeria.

Het is niet mijn kijk op hoe je met vrije meningsuiting omgaat. Het woord zegt het al, een mening mag je hebben. Of die mening nu radicaal of niet is, van mij mag het. Maar, de mening omzetten in verachtelijke daden, dat is niet mijn uitleg van vrije meningsuiting. Het is waanzin om te denken dat je uit naam van het geloof kunt moorden wat je wilt of mensen de keel kunt doorsnijden. Het is echter helaas de bizarre werkelijkheid waarin we leven, nu ook dichtbij.

Accepteer elkaar in wie of wat je bent en in wie of wat je gelooft. Leef naast elkaar zonder te oordelen en laat elkaar met rust. Ik weiger te capituleren en blijf mijn mening geven. En ja, op zeer kleine schaal wordt daarop ook wel eens naar mij in felle bewoordingen gereageerd. Dat dan vooral als ik het heb over mijn favoriete voetbalclub PEC Zwolle en daarover tweet. Maar ik ga het gesprek aan en merk dat de reactie dan normaal wordt, zo kan het dus ook.

Nee, dan liever dat soort gesprekjes met de kleine blonde prinses, onschuldig. Reageren kunnen we wel en dus konden we ook vertellen dat je vast niet zomaar het huis uitgestuurd wordt als je een keertje vloekt. Immers, we blijven mensen of we nu christen, moslim, boedhhist of zoals wij ongelovigen zijn…..

Lees hier de andere blogs van Frank >>>>

Het bericht Mijn mening, jouw mening … het kan! verscheen eerst op .