Ze vonden het daar nodig dat ik leerde hoe ik een appeltaart kon bakken. Tot op de dag van vandaag vraag ik me nog steeds af waarom het zo belangrijk is dat je dat als visueel gehandicapte moet kunnen.

En dan dat stoklopen. Ik werd geacht met een zwarte bril op te lopen waar ik niets door zag. Zo zou ik wel op mijn stok moeten gaan vertrouwen. Daar heb ik de basis gelegd voor mijn eigenwijsheid, mijn wil om de dingen te doen zoals ik ze wil doen en me daarbij niets te laten vertellen door anderen. Daar, in die korte periode, ben ik geworden wie ik nu ben. Nee, ze hebben me daar nooit met zo’n bril gezien.

Waarom een situatie creëren die er normaal ook niet is, want zelfs in het donker zag ik nog wel de lichten van de auto’s en lantaarnpalen, al liep ik er bij die laatste dan wel van onderen eens tegenaan. Ik heb het er anderhalve week volgehouden. Toen heb ik mijn ouders gebeld en gezegd dat ik naar huis wilde. Ze kwamen me de volgende ochtend halen, ze begrepen dat hun zoon het daar niet langer zou trekken.

Waarom dit verhaal over vroeger? Ik ben sinds een paar dagen lid van een besloten groep op Facebook, waar mensen op schrijven die net als ik RP –Retinitis Pigmentosa– hebben. Ik las er het verhaal van een ‘collega’ die nog wel redelijk ziet en nu op reis is en voor het eerst zijn geleidestok gebruikt. Hij vindt het nog steeds niets, maar merkt er wel de voordelen van. Heel herkenbaar. Juist door met die stok te lopen werd hij nu geholpen.

Het accepteren van een handicap is een proces en iedereen doet dat op zijn manier. Ik ben de eigenwijsheid ingeschoten en heb lange tijd geweigerd met een stok te lopen. Alleen als het hoognodig was deed ik het. Bijvoorbeeld die keer in het donker van het station naar mijn werk. Dat was overigens ook maar één keer, de stok bleef ergens achterhaken en brak in zes stukken. Niet alleen eigenwijs, nog onhandig ook dus.

Nu accepteer ik in grote lijnen mijn handicap. Niet in het minst door mijn trouwe geleidehond Jackson. In plaats van een stok loop ik met hem door de wereld. Of nu even niet, hij is natuurlijk net geopereerd. Hij doet het goed, over zes weken mogen we samen weer op pad.

Eigenwijs ben ik nog steeds, wat ik alleen kan doe ik ook en ik simuleer nog steeds geen situaties. Maar goed, dat is ook niet nodig, ik zie inmiddels bijna niets meer. En zelfs ik loop nu met een stok door het park als Jackson los is en even van een vrij leven mag genieten en lekker kan rennen. Niet dat ik er goed mee om kan gaan, ik loop nog steeds vaker op het gras dan op het pad …, maar ik accepteer wel dat ik er dan echt uitzie als visueel gehandicapte …
Toch een mooie overwinning!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht De stok … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Als je het licht niet kunt zien… Het is de titel van een wonderschoon boek over een blind meisje in de Tweede Wereldoorlog. Zelden zo ingespannen naar een boek geluisterd over de oorlog als met dit boek. Misschien raakt het me des te meer omdat het meisje leeft als blind geworden tienermeisje in die verschrikkelijke oorlog.

Het blijft toch een onderwerp dat dicht bij je ligt als je zelf ook nagenoeg blind bent. Over het boek wil ik verder niets vertellen, ga het alsjeblieft zelf lezen, het is een van de grootste parels van de afgelopen periode.

Ik prijs me gelukkig in een tijd te leven waarin technologie geen grenzen lijkt te kennen. Moest het meisje het nog doen met zeldzame boeken in braille, ik kan onderuit gelegen in de bank of zittend in de trein luisteren naar voorgelezen boeken via mijn iPhone of iPad, die ook nog eens spraaksoftware bevatten. Dat is voor de visueel gehandicapten onder ons een prima uitkomst.

Visueel gehandicapt zijn is niet leuk, het is simpelweg gewoon – mag ik even? – dikke shit! Ik mis veel, zie mijn prachtige dochters niet letterlijk opgroeien, kan niet samen met mijn echtgenote naar een goede film kijken en nooit eens even alleen op pad. In dat laatste geval heb ik naast mijn gezin natuurlijk Jackson, maar er zijn ook van die momenten dat je gewoon op de fiets zou willen stappen om kilometers ver in de omgeving te gaan fietsen.

Ook in werkkring is het niet altijd even leuk. Sterker nog, in mijn geval is het al jaren niet leuk. Natuurlijk, met een vaste aanstelling van inmiddels meer dan 21 jaar bij de overheid maak ik me geen zorgen, maar als je zoals ik een jaar of 5 geleden je werk niet meer kunt uitvoeren dan slik je wel even. Er is genoeg dat ik nog wel kan doen en de wil is er ook absoluut om dat voor mij goed te regelen, maar dan komt de volgende fase. Waar en hoe gaan we dat regelen? In die fase zit ik nog steeds, al doe ik wel verschillende klussen. Het komt goed, dat weet ik, maar wanneer?

Het is dus niet fijn om bijna blind te zijn. Maar ineens, sta je weer met beide voetjes op de grond. Wanneer je verhalen leest over visueel gehandicapten die nog veel schrijnender zijn, wanneer je leest hoe men de wanhoop nabij is of wanneer je, in soms heel kleine dingen als het lezen van een boek, je realiseert hoe goed je het eigenlijk hebt en wat je eigenlijk allemaal wel hebt.

Ik heb een fantastische echtgenote, twee lieve dochters, een hond die me overal naar toe brengt en zoveel meer! Ik ben gelukkig met af en toe een traan ……

Voor meer, persoonlijke, blogs van Frank, klik hier >>>>

Voor de recensie van het boek Als je het licht niet kunt zien, klik hier >>>>

Als je het licht niet kunt zien – Anthony Doerr
Roman, paperback / ebook, 544 pagina’s, The House of Books
Bestel dit boek (paperback) hier >>>>

Het bericht Als je het licht niet kunt zien [persoonlijke blog] verscheen eerst op .