Mochten jullie het je afvragen,het gaat momenteel erg goed met me. Na jaren van ellende op mijn werk heb ik mijn draai aardig weten te vinden, ben ik veel aan het werk, doe ik leuke dingen en ben ik weer zichtbaar in de organisatie.

Met Jackson gaat het steeds meer de goede kant op, af en toe maakt hij nog een rare beweging en is hij van mening dat hij dan even mank moet lopen maar over het algemeen doet hij het goed na zijn operatie.

Oké, thuis kan het beter. Onze lieve kleine blonde prinses heeft nog steeds dagelijks een epilepsie aanval en mijn lieve echtgenote, onze rots in de branding, heeft haar hand net niet gebroken, maar wel heel veel pijn. Toch gaat het goed en zit ik lekker in mijn vel!

Niet in het minst omdat ik deze week weer eens naar een concert van De Dijk ga. Sinds een jaar of 25 kom ik bij concerten van deze band!

Vroeger met een vaste groep vrienden kwamen we er soms 15x per jaar. Het viel op een gegeven moment zo op dat we maar op de gastenlijst werden gezet zodat we gratis naar binnen konden.

Tegenwoordig probeer ik toch jaarlijks een concertje mee te pakken in de poptempel van Zwolle, Hedon ! Samen met mijn goede beste vriend Serge maken we er dan een mooie avond van. Een goede vriend die op mijn pad kwam toen ik een geleidehond wilde.

Serge is eigenaar van geleide- en hulphondenschool Gaus. Al snel waren we meer dan klant en leverancier. Mooi hoe vriendschappen kunnen ontstaan. Afijn, met biertje in onze hand gaan we dan door de klassiekers heen zoals daar zijn ‘niemand in de stad’, ‘wat een vrouw’, ‘groot hart’ en natuurlijk de nummers van de laatste jaren.

Ook als blinde medemens maak ik het concert van dichtbij mee. We zetten ons zo ongeveer strak tegen het podium aan zodat ik in principe nooit verkeerd kan kijken. Laatst bij een concert van BLOF bleek ik nog wel eens het publiek in te kijken in plaats van naar het podium. Ach ja, je maakt wat mee met een blinde.

Zo’n avond is echt een avondje ontspannen en begint meestal door samen even ergens een hapje te eten in de stad, deze week is dat niet anders. Dit overigens tot groot ergernis van onze kinderen. Papa gaat naar een restaurant waar zij ook erg graag komen, dat kan natuurlijk niet!!

Omdat ik niet stil kan staan en spring alsof ik nog 18 ben weet ik wat de volgende dag mij brengt. Jullie moeten weten, ik heb een bochel zoals de klokkenluider van …. afijn …., die breekt me wel op de volgende dag. Maar ik heb het er voor over. Het zijn de momenten van groot geluk en daar geniet ik van, genieten wij van.

Even de stress en ellende uit ons dagelijks leven vergeten, even terug naar waar het om draait, volop geluk en plezier.

Overigens nu al hardop aan het denken om volgend jaar naar Doe Maar in de Ziggo te gaan. Ik weet het nog, zolderraam open, 11 jaar en dan heel hard heroïne draaien…..dat vond mijn moeder destijds toch echt iets te gortig. Ook mijn punkkapsel en dito kleding was niet echt in de smaak de jaren erna. Maar getroost, ik ben terug op aarde om soms, heel af en toe even weer kind te zijn….deze week !

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Goed humeur – persoonlijke blog verscheen eerst op .

Onafhankelijk maar toch afhankelijk, ik had het er in mijn laatste blog over. Met professor Jackson, mijn blindengeleidehond, gaat het langzaam maar gestaag de goede kant op. Na het verwijderen van de hechtingen uit zijn kont heeft hij er moeite mee om te poepen. Er blijkt medisch gezien niets aan de hand. Hij had als complicatie kunnen krijgen dat hij incontinent was geworden, maar dit is zo ongeveer het tegenovergestelde!

Per dag sta ik zo’n 20 minuten naar hem te kijken terwijl hij probeert en blijft proberen … Zo kwam ik na zo’n sessie, waar je een boek bij kunt staan lezen, op kantoor. Daar bleek her en der wat achter te blijven waar we liepen …, duidelijk zijn billen niet schoongemaakt! Maar ja, dat zie je als bijna blinde niet en dus was ik afhankelijk van een goede trouwe collega die me hielp. Affijn, volgende week op Ameland rent hij vast zoveel dat het wel weer goed zal komen.

Vorige week samen met mijn gezin naar een theateroptreden van Nick & Simon geweest. Voordeel van een bijna blinde vader is dat hij met voorrang zijn abonnement mag reserveren, waardoor we altijd voorste rij middenvoor zitten. Dat vonden mijn dochters wel leuk! Simon was de hele avond, zo heb ik begrepen, verliefd aan het kijken naar onze kleine blonde prinses. De heren hadden een tekst over Zwolle gemaakt en zongen dat van papier. Na het lied kwam Simon het papier aan haar geven!

Een fragment tref je bij deze blog aan. Het lied hangt op de deur van haar kamer! Dit zijn zo de kleine voordeeltjes van de ook vele nadeeltjes die ze hebben, omdat ik maar weinig meer zie. Daar ben ik overigens zelf ook wel eens de dupe van. Zo zat ik twee jaar geleden ineens op het podium bij BLØF, ze zochten een paar kale mannen en hadden mij op die voorste rij al de hele avond in het vizier gehad …

En, laatste anekdote … de rots in de branding, mijn lieftallige echtgenote, werd eens een keer door Peter Heerschop gevraagd het podium te betreden zodat hij kon voordoen hoe je een vrouw moet verleiden .. Die hand van hem zag ik toch echt mooi op haar billen … verdorie!

Deze week weer naar het ziekenhuis met de kleine blonde prinses. Veel kleine epileptische aanvalletjes helaas en dus ook volop in de zorg bij ons thuis. Het vreet energie, maar ondanks alles proberen we te blijven lachen. Volgende keer een of meerdere blogs vanaf Ameland!

Meer lezen van (en over) Frank? Klik hier voor eerdere blogs >>>>

Het bericht Een greep uit de week … [blog] verscheen eerst op .