In 2016 viert het radioprogramma Met het Oog op Morgen zijn 40-jarig jubileum; de eerste uitzending was op 5 januari 1976.

Ter gelegenheid van deze mijlpaal kijken 40 (oud-)presentatoren in het boek Was ich noch zu sagen hätte terug op 40 jaar nieuws, met al zijn hoogte- en dieptepunten, en hun beleving ervan.

Deze invalshoek weerspiegelt het karakter van Het Oog: in een intieme sfeer wordt de persoonlijkheid van de presentator verbonden met het grote nieuws.

Recensie
Luister eerst even naar dit lied van Reinhard Mey:

Wanneer je die eerste tonen hoort, denk je dan ook direct aan het radio-programma Met het oog op morgen, wat al sinds jaar-en-dag om 23.00 uitgezonden wordt? Ik wel. Sterker nog: toen ik het boek Was ich nog zu sagen hätte binnenkreeg ter recensie, ging dit lied meteen in mijn hoofd zitten en kwam onderstaande tekst vanzelf naar boven:

Sinds jaar-en-dag kan ik iets beter specificeren: sinds 40 jaar wordt Met het Oog op Morgen al uitgezonden door de NOS. Gepresenteerd door vele verschillende bekende presentatoren, is het een programma wat ik altijd prettig en interessant vind om naar te luisteren.

Het is informatief op een persoonlijke manier, maar dan nog steeds zo professioneel dat het niet irriteert. Het gaat om het programma, niet om degene die het presenteert, maar toch zou het programma niet het icoon zijn wat het nu is, zonder al die mensen die het -soms jarenlang- presenteerden en nog presenteren.

Een groot aantal van hen wordt door Anne-Gine Goemans geportretteerd. De verhalen zijn voorzien van prachtige portretfoto’s, gemaakt door Sacha de Boer.

In deze portretten mag de persoonlijke kant van de presentatoren gezien worden. Hoe zij hun werk, achter de microfoon, hebben ervaren. Welke uitzending de meeste indruk maakte en nog veel meer, wat niet alleen interessant is omdat je een kijkje achter de schermen (in dit geval van de radio-studio) krijgt, maar ook omdat je ook weer even langs de hoogte- en vooral dieptepunten uit het nieuws gaat. Want gebeurtenissen als rampen, aanslagen, grote ongelukken, politieke onrust waren vaak journalistieke uitdagingen voor de presentatoren.

Was ich noch zu sagen hätte is een prachtig boek om door te bladeren en hoofdstukken uit te lezen. Mooi vormgegeven kan het zo op de leestafel gelegd worden. Een mooi tijdsbeeld van 40 jaar Met het Oog op Morgen en mooie portretten van 40 markante presentatoren van dit programma.

Was ich noch zu sagen hätte
Veertig jaar Met het Oog op Morgen
Paperback, 158 pagina’s, uitgeverij Brandt
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht Was ich noch zu sagen hätte – 40 jaar Met het Oog op Morgen verscheen eerst op .

Paul van Hooff heeft aantal jaren geleden van zijn droom werkelijkheid gemaakt. Hij heeft zijn motor, een Moto Guzzi uit 1975 genaamd Guus, laten verschepen naar Alaska. Zijn doel was een trip te maken van de noordelijkste plaats in Alaska (Deadhorse) naar het zuidelijkste puntje van Argentinië (Ushaia). Met een beperkt budget is hij op pad gegaan. Onderweg overnachtte hij in een testje, of in goedkope hotels, hostals en pensionnetjes. Avontuur gegarandeerd!

En wat voor avonturen … In Man in het zadel beschrijft Paul van Hooff volgens mij maar een greep uit wat hij heeft meegemaakt: goud zoeken, ijzige kou in Alaska, moordende hitte in de woestijn van Mexico, corrupte politieagenten in Colombia, een nacht in een smerige politiecel, een korte maar vurige verhouding met een FARC-guerrillera en de plek vinden waar Che Guevara zich heeft overgegeven en waar hij is geëxecuteerd. Onderweg ontmoet hij heel veel mensen: motorliefhebbers, andere reizigers en echte locals, soms zelf oude bekenden. En natuurlijk, als je in je eentje met alleen een motor op reis bent, kom je ook jezelf diverse malen tegen.

Tijdens zijn reis heeft Paul van Hooff een blog bijgehouden en diverse artikelen gepubliceerd in (motor) tijdschriften. Zijn blog is nog steeds toegankelijk!

Man in het zadel leest als een trein. Van tijd tot tijd ben je bijna ademloos ondergedoken in het boek en wil je alleen maar de volgende bladzijde omslaan om te weten wat er nu weer gebeurt. Beschrijvingen van het landschap, observaties van personen en de gesprekken met iedereen, alles is even treffend beschreven.

Man in het zadel bestaat uit drie delen, Noord-Amerika, Midden-Amerika en Zuid-Amerika. Het meest interessante deel vond ik het laatste, Zuid-Amerika. Van mij had dat nog wel wat uitgebreider gemogen. De belevenissen van de auteur daar spreken het meest tot (mijn) verbeelding. Aan de andere kant is het korte eind misschien ook wel tekenend voor de teleurstelling van Paul bij zijn eindbestemming en de belangrijker dingen die hem daarvoor zijn overkomen.

Wat mij echt geraakt heeft aan het eind, is het (levens-)motto waarmee Paul van Hooff zijn boek afsluit: …’je mag dromen, zoveel als je wilt. Met dromen kom je ver. Heel ver.’ Ik geloof dat ik dat wel heel mooi vind om aan mijn kinderen over te dragen!

Ik heb niets met motoren, mijn man ook niet en eigenlijk ook niemand in mijn familie- en vriendenkringen, maar dat heeft mij er niet van weerhouden te genieten van Man in het zadel en tot laat in de nacht wakker te blijven om het boek uit te lezen. Het gaat ook niet over het vervoermiddel natuurlijk, maar om de reis!

Man in het zadel – Paul van Hooff
Autobiografisch, hardcover, 352 pagina’s, Uitgeverij Brandt
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht Man in het zadel verscheen eerst op .