Een programma als ‘De beste zangers van Nederland’ is natuurlijk in principe een dubieus programma om naar te kijken. Dit seizoen zit ‘m dit vooral in de deelname van
Jan Keizer en Do! Maar, het moet gezegd, verrassend is het wel. Zo keken we een paar dagen geleden via Uitzending Gemist de aflevering waar de nummers van Van Dik Hout centraal stonden. Bij een nummer bleef ik steken in mijn gedachten of beter gezegd, dwaalde ik af.

Nota bene een nummer dat niet van Van Dik Hout was en ook nog gezongen door Do. Het prachtige ‘Laat me’ van Ramses Shaffy! Nou wil ik me in de verste verten niet vergelijken met deze grootheid, vooral niet waar het gaat om zijn drankgebruik, maar het nummer raakte me zoals dat al eerder was gebeurd.

‘Laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan, ik heb het altijd zo gedaan.’ Het herinnert me aan de woorden die mijn vader, nu bijna 20 jaar geleden, tegen me zei met zijn laatste krachten. ‘Jongen, maak je eigen keuzes, die zijn goed, dat is altijd zo geweest.’ Ik was destijds pas 22, wat had ik nou al meegemaakt? Het was mooi dat toen te horen. 10 minuten later sliep hij na een slopend kort ziekbed in.

Ze zijn altijd blijven hangen deze woorden. En het klopt, ik maak mijn eigen keuzes, soms tegendraads en altijd stronteigenwijs. Maar het maakt me tot wie ik ben geworden. Het heeft me tot de krachtige persoon gemaakt die leeft met een handicap, maar daar niet over wil zeuren. Het heeft me door jarenlange ellende op mijn werk heen geholpen. Ik wist wat ik deed en wat ik wilde, mijn werkgever wist dat lange tijd niet. Maar, sinds enkele maanden weet mijn werkgever dat nu ook. Mijn toekomst ligt weer open en vol uitdagingen. Gewoon, simpel, omdat ik wist wat ik deed en daarin mijn keuzes heb gemaakt.

Leven met een handicap is stom en bovenal niet leuk. Maar het staat in het niets bij wat je naasten kan overkomen. Neem de epilepsie van onze kleine blonde prinses. Nog steeds ondervindt ze daar veel hinder van. Of neem je eigenwijze puberdochter die ook zo haar dingen heeft. Ook daarin, in hoe we met alles omgaan, maak ik samen met de mooiste en meest bijzondere vrouw die ik ooit heb ontmoet keuzes. Keuzes die misschien voor anderen net niet kloppen, maar voor ons wel. Het maakt mij en mijn gezin tot een stevig fundament, waar niemand tegenin kan! En toch staan we open voor alles en iedereen om ons heen, dat past ook bij die keuzes.

Maar toch, in dat kleine stevige fundament doe je nog steeds je eigen ding en dan nog steeds doe ik het zoals ik altijd heb gedaan, laat mij ook soms buiten dat fundament mijn eigen gang maar gaan !

En dan vraag ik me soms, heel soms, toch af of mijn wijze vader nog ergens iets mee krijgt van mijn gemaakte en nog te maken keuzes … vast wel.

Voor meer persoonlijke blogs van Frank, klik hier >>>>

Het bericht Laat me verscheen eerst op .

Voor een blind persoon is niets lastiger dan een route die afwijkt van het normale patroon. Met een blindengeleidehond ernaast wordt dat al wel iets eenvoudiger. Maar net als katten verdenk ik honden ook van autistische trekjes en dus is iedere afwijking van de vaste route een hobbel die genomen moet worden.

Station Zwolle is de plaats die ik wekelijks een aantal keren doorkruis. Op weg naar een trein of op weg naar kantoor. Dat ging vele jaren via de traverse over de perrons heen. Enkele dagen geleden kwam ik op twitter een tweet tegen waarin me duidelijk werd dat deze traverse is gesloten en dat de gang onder de perrons door af is en dus toegankelijk voor publiek. De zondag erna ben ik samen met Jackson en mijn stoere eigenwijze puberdochter de route gaan trainen. Voordeel van een routevaste hond is dat als hij de weg twee keer heeft gelopen, hij dit altijd goed doet.

Afijn, we liepen dus het station op en nog voor mijn puberdochter de lift had gevonden en de route voor Jackson er naar toe had bepaald, hobbelde Jackson op mijn commando ‘zoek lift’ er al vrolijk naar toe. Dat ging dus goed! Wat hij even niet door had, waren de glazen deuren en dus liep Jackson vrolijk met zijn mooie kop ‘boem’ tegen de deuren aan. Oké, dat zou hij vast niet nog eens doen.

Beneden in de gang aangekomen had ik meer het idee in een mega hal te zijn terecht gekomen. Mijn stoere eigenwijze puberdochter keek even goed hoe de routes liepen en daar gingen we. ‘Vooraan’ is het commando om Jackson te laten lopen en daar gingen we dus. Eerst maar eens even naar het einde van de gang richting kantoor. Wederom liep hij aan het einde bij het commando ‘zoek lift’ met zijn kop tegen de glazen deuren aan. Onder het mom ‘een ezel….’ dacht ik dat het nu wel klaar was.

Eenmaal boven en dus aan andere kant van het station was het even zoeken, maar toen zag hij zijn vaste route naar kantoor. Stukje gelopen en ‘keert’ als commando gegeven. Jackson keert zich dan om en wacht op het volgende commando. Dat was ‘vooraan’ en kort erna ‘zoek lift’… Ongelooflijk om te zien hoe strak hij me weer bij de lift neerzette. En, geloof het of niet, hij stond op tijd stil voor de glazen deuren ! Vervolgens ook nog even route naar perron gedaan en vanaf perron weer naar de bus.

In een half uur heb ik hem alles geleerd en ik vertrouw er volledig op dat het nu goed gaat komen, ook als we alleen zijn. Moe maar voldaan gingen we weer de bus in, thuis zijn we nog even met hem in het park geweest, zodat hij even de spanning en stress van zich af kon rennen.
Vergeet niet, dit is en zal nog even hard werken blijven voor hem tot het er volkomen ingeslepen is.

Klik hier voor eerdere persoonlijke blogs van Frank >>>>

Het bericht Glazen deuren! verscheen eerst op .

Vanaf het moment dat we hoorden dat onze kleine blonde prinses epilepsie heeft is er iets veranderd in mij. Aan de oppervlakte zie je dat niet zo goed. In die zin ben ik een echte man, die tonen geen verdriet! Of toch wel?

Van binnen huilt mijn hart en worstelt het met zijn gevoelens. Dat hart klopt nog net zo als al die jaren ervoor, maar toch anders. Epilepsie is natuurlijk iets waar je gewoon oud mee gaat worden, maar toch staat je wereld tijdelijk behoorlijk op zijn kop.

Neem alleen al de vervelende gevolgen die de epilepsie bij onze kleine blonde prinses heeft. Zo’n 3-4 keer per week word ze wakker na net een half uurtje te hebben geslapen. Barstende hoofdpijn of het zien van allemaal sterretjes maken haar weer wakker. De overdag zo stoere bijna 9-jarige grote dochter is dan ineens niet meer dan een vertederend klein verdrietig meisje.

Wat kun je doen behalve dan bij haar zijn, af en toe wat pijnstillers geven en hopen dat de ellende snel weer uit dat mooie hoofdje vertrekt. Iedere keer weer bekruipt me een heel verdrietig gevoel en huilt dat kloppende hart. Alleen slapen durft ze (nog) niet, dat is niet gek als je dit iedere keer meemaakt. Dus slaap of ik of de meest bijzondere vrouw die ik ken bij haar. En zo gaat het al maanden.

Veel onderzoek moet nog gaan plaatsvinden in de komende maanden en dan worden zaken misschien meer duidelijk en kunnen we stappen voorwaarts zetten. Hoe gelukkig kun je zijn met je lieve vrouw en fantastische dochters en hoe kan dit geluk ook zomaar op de proef gesteld worden. Die proef doorstaan wij met de mooiste glans die je je maar kunt bedenken. Ook niet in het minst om de stoere eigenwijze puberdochter die in alles ook een rots in de branding is.

En toch, dat hart blijft kloppen en huilt. Maar waarom huilt het, ik vraag het me constant af. Is het huilen uit onmacht, ja, dat is het ook. Maar het is ook huilen om wat ik heb, om de mensen die me omringen, mijn gezin, mijn alles. Voor hen geef ik mijn hart, mijn kloppende hart. En ineens weet ik het, het hart klopt anders dan voorheen. Het klopt harder en met meer passie en vuur. En zo is het !

Voor eerdere blogs van Trotse Vader Frank, klik hier >>>>

Het bericht Geluk en verdriet, hand in hand! verscheen eerst op .