Vorige week waren we een paar dagen in Disneyland Parijs. Een paar jaar geleden waren we daar ook en het plezier dat we met ons viertjes hadden was toen zo groot dat we eind vorig jaar besloten nog een keer te gaan. Maar deze keer zouden we het dan wel even goed doen.

We kwamen er achter dat gehandicapten met een doktersverklaring in het bezit konden komen van een zogenaamde priority card. Ook visueel gehandicapten komen daar voor in aanmerking. Laat ik dat nou zijn en dus een doktersverklaring geregeld.

De dagen begonnen met het wegbrengen van onze poezen maar ook Jackson, mijn geleidehond. Pfffff, dat vond ik niet alles. Voor het eerst in 2 jaar een paar dagen zonder hem. Ik kom er straks niet op terug maar hij heeft het in de kennel van Happy Care prima gedaan.

Aangekomen in het park naar de servicebalie gegaan en ja hoor, we kregen de priority card. Mensen, wat je dan overkomt is een luxe van wereldformaat. Het was even begrijpen hoe het werkt maar dan heb je ook iets. Werkelijk alle attracties kun je binnen 5 minuten betreden. Staat er een wachtrij van 75 minuten bij Ratatouille (echt waar) dan mag je met die card (en je gezin) via de exit ineens de attractie in, letterlijk alle deuren openen zich direct voor je!

Wat was het heerlijk om mijn kinderen ook eens mee te laten profiteren van het feit dat hun vader best een lastige handicap heeft en ook een boel dingen niet met ze kan doen. En zo kwamen we de dagen door met soms wel 3 of 4x dezelfde attractie. Hoogtepunt was het genieten van mijn kinderen.

Maar ook een absoluut hoogtepunt was de Space Mission 2 …. We stonden met z’n viertjes te wachten waarop de kinderen besloten deze thrill toch maar niet in te gaan. En wat zijn we daar achteraf blij mee. Ik heb mijn lieve echtgenote nog nooit zo horen gillen.

Gelanceerd worden over een afstand van 34 meter, omhoog, omlaag en over de kop. Ik maak het allemaal mee. Voor mij waarschijnlijk toch iets minder eng omdat ik niet de special effects zie maar desalniettemin …..

Een ander hoogtepuntje was onze lieve kleine blonde prinses, ze mocht in de Lego store 2 bakken met lego scheppen, zoveel keuze en wat keek ze blij ! Ze heeft het moeilijk met haar aanvallen in de avond. Inmiddels zijn we terecht gekomen in het Wilhelmina Kinder Ziekenhuis, daarover misschien een volgende keer meer….

Voor alle lezers van mijn blogs……wil je naar Disneyland, neem me mee en je komt overal snel in !!!

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Priority ….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Een tijdje geleden heb ik me voorgenomen meer te genieten van de kleine dingen. Een vrij lastige opgaaf voor iemand die zich altijd en overal druk om maakt. Of het nou werk gerelateerd is of het vluchtelingenprobleem. Of het nou familieperikelen zijn of de oneerlijk verdeelde welvaart in de wereld. Er is altijd wel iets waar ik me bovenmatig druk om maakte. Daardoor vergat ik nog wel eens waar het echt om gaat, die kleine dingen dus …..

Ik zag ze altijd wel, had er ook zeer zeker aandacht voor maar eigenlijk te weinig om ze echt het belangrijkste te laten zijn. Nu doe ik echt mijn best die zaken te scheiden. Want, het vluchtelingenprobleem los ik in mijn eentje niet op. Deze wereld staat in brand, mensen zoeken een veilige plek en in Nederland gaan we die mensen bedreigen die open staan voor deze vluchtelingen.

Op mijn werk begrijp ik er soms niets van, doe niet zo moeilijk denk ik vaak. Familie krijg je gratis en voor niets, ik zoek ze zelf niet uit. Het kan goed gaan of gewoon niet lekker lopen. En, ik woon in een van de rijkste landen van de wereld en weet dat er vele plekken zijn waar dat totaal anders is. Maar verander ik zelf wat aan die zaken? Het is niet zo dat ik er nu nonchalant mee omga maar toch probeer ik het anders te doen.

Ik merk echt dat ik geniet van mijn gezin. Mijn fantastische lieve echtgenote die lang geleden op mijn pad kwam en voor wie ik viel als een blok. Of neem de 2 geschenkjes die we hebben gekregen in de vorm van onze dochters. De een, nu puber, fantastisch presterend op het gymnasium en zo zelfverzekerd dat je daar alleen maar trots op kunt zijn. Of onze lieve kleine blonde prinses, de kranigheid waarmee zij zich door – een inmiddels al een ellendig jaar van – aanvalletjes en hoofdpijn heen weet te werken.

Ruim een jaar geleden hield ik haar mee dood dan levend in mijn armen, diagnose epilepsie. Nog steeds iedere avond een kleine aanval en nog steeds zoekende naar de juiste medicatie. Ze blijft maar doorgaan. Nu net begonnen met lessen saxofoon. Inmiddels is er eentje gehuurd en o, wat klinkt dat lekker. Overigens komt er meer herrie uit dan je op voorhand zou denken. Maar hé, de buren zijn niet die kleine dingen dus ik maak me er niet zo druk om.

Dit zijn de kleine dingen waar het om gaat. Natuurlijk mag ik mijn trouwe hulp Jackson niet vergeten. De operatie aan zijn kruisbanden is geslaagd, we mogen weer samen op pad !

Mooi hè, die kleine dingen?

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Saxofoon [persoonlijke blog] verscheen eerst op .