Ach gossie, dat beeld van Dumbo (of Dombo) als klein olifantje met die grote oren…. wie kent deze klassieker niet? En het mooie verhaal erachter over vertrouwen krijgen in jezelf. Schitterend!

Disney is nu wel een hele mooie uitdaging aangegaan. Na eerdere, succesvolle live-action films gaan ze nu ook Dumbo opnieuw uitbrengen. In het voorjaar van 2019 zal deze film te zien zijn in de Nederlandse bioscopen. Ik kijk er naar uit!

Het verhaal
Disney’s nieuwe live-action speelfilm Dumbo introduceert Holt Farrier (Farrell), een voormalige circusster, die net terugkeert uit de oorlog. Circus-eigenaar Max Medici (DeVito) roept Holt op om te zorgen voor een pasgeboren olifant wiens oversized oren hem tot een lachertje maken in een nogal lastig circus. Maar wanneer Holt’s kinderen (Parker en Hobbins) ontdekken dat Dumbo kan vliegen, worden ze overtuigd door ondernemer V.A. Vandevere (Keaton) en een lucht acrobaat genaamd Colette Marchant (Green) om van deze bijzondere olifant een ster te maken.

De trailer van Dumbo

Het bericht Dumbo – de klassieker van Disney als live-action speelfilm verscheen eerst op .

Dus, opgewekt met geleidehond en al de auto in, op pad. Moet ik er wel even bij zeggen dat ik de dag ervoor een stukje tandenstoker tussen mijn kiezen liet afbreken. Niet de eerste keer, de vorige keer moest de tandarts het verwijderen. Onderweg naar het dierenpark zat het er nog steeds. Irritant, maar goed, er was even niets aan te doen. Maar daarover later meer.

Al vrij snel na binnenkomst in het dierenpark kwam ik erachter, dat ik toch echt wel heel slecht ben gaan zien. Zo slecht dat ik de eerste beesten niet eens zag. Dat was schrikken, balen en verdrietig tegelijk. Jackson had wel direct een otter in het vizier en stond er bij te klappertanden.

Het was overigens ook direct het laatste beest dat hij bewust zag, hij was er daarna niet meer in geïnteresseerd.

Dit in tegenstelling tot Dustin, mijn vorige geleidehond, die al die beesten altijd fantastisch vond. Ik herinner me nog een keer een kudde apen die doodsbenauwd was voor hem, echt fantastisch om te zien. Ze gingen tekeer, plasten van zich af en waren zichtbaar benauwd. Op zich niet leuk natuurlijk, maar wel komisch om mee te maken.

Ik heb me samen met Jackson al snel even naar een terras laten leiden, heb mijn gezin gezegd er maar op uit te gaan, ik nam een bak koffie. Ik moest even tot mezelf komen. Dat was het ook niet, heb alles bij elkaar geraapt, ook mijn gemoedstoestand, en ben aangesloten bij mijn gezin.

Het was en is niet anders en ik heb geprobeerd van mijn kinderen te genieten.

Zij hadden veel plezier en veel verhalen. Uiteindelijk heb ik nog een silhouet van een olifant op een paar meter kunnen waarnemen. Ook daar was Jackson niet in geïnteresseerd.

Al vrij snel na thuiskomst heb ik de knop maar weer omgezet. Ik ben nagenoeg blind. Ik denk misschien dat ik nog veel zie, maar niets is minder waar.

Niet al te lang bij stilstaan, doorgaan. En dat kan inmiddels ook zonder dat stukje stoker … Met een zeer fijn stokertje wist ik uiteindelijk na een dag toch heel voorzichtig het achtergebleven venijnige puntje stoker weg te duwen, geen tandarts nodig dus deze keer. En die stokers? Die zitten heel mooi in dat pakje, komen voorlopig niet meer in mijn mond.

Vanaf deze week iedere maandagavond een blog van mij, de structuur moet erin. Ik ga veel met jullie delen. Niet alles, maar wel veel. De knipoog in mijn blogs moeten jullie wel blijven zien, het leven is te kort om overal vol emotie bij stil te staan.

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Back on earth… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

BBC heeft een aantal video’s gemaakt met “pratende” dieren, een soort ‘Animal Crackers’ maar dan in het Engels. Hieronder een video waarin Afrikaanse olifanten een feestje bouwen

Voor meer ’talking animals’ video’s, klik hier >>>>

Het bericht Olifanten bouwen een feestje [video] verscheen eerst op .

Tijn speelt in zijn eentje in de zandbak. Met zijn voet trekt hij lijnen in het zand. Opeens ziet hij dat de lijnen een olifant zijn geworden. Was het maar een echte olifant, dan had hij iemand om mee te spelen. Dan valt Tijn in slaap en hij wordt gewekt door gesnuffel in zijn nek. Het is de slurf van de olifant, die Tijn op zijn rug tilt….

Recensie
Spelen met zand is eigenlijk altijd fantasiespel. Kinderen maken in de zandbak taartjes, kastelen, maar ook tekeningen of andere vormen en structuren. Een boek als De Zandolifant zal dus veel kinderen aanspreken.

In het boek speelt Tijn in de zandbak en in de willekeurige vormen ziet hij ineens een olifant. Hij gaat lekker in het holletje van de slurf liggen, valt in slaap en beleeft hij een avontuur: hij gaat naar “zandburchtenland”, waar nog meer kinderen zijn die allerlei (fantasie)dieren gemaakt hebben, van zand. Er wordt heerlijk gespeeld, maar dan gaat het stormen en verdwijnen alle zandfiguren….

De illustraties in het boek zijn mooi, je waant je echt in een fantasiewereld van zand. Wat ik zelf erg goed vind, is dat er het (per ongeluk) kapot maken van een bouwwerk van een kind in het boek voorkomt en later zelfs een storm, met regen en wind, waardoor alle werk in het zand weg is.

Voor veel kinderen is het erg moeilijk wanneer ze samen in de zandbak spelen en een mooi kasteel of iets anders wat ze gemaakt hebben, gaat kapot, hetzij door een speelkameraadje, hetzij door het weer. Hetzelfde geldt uiteraard ook voor sneeuwpoppen.

In dit boek vertelt de zandolifant dat het juist helemaal niet erg is, want dat er altijd weer iets nieuws gemaakt kan worden, wat misschien zelfs nog leuker is! Een mooie boodschap die kan helpen bij traantjes in de zandbak!

De zandolifant – Rinna Hermann
Illustraties door Sanne Dufft
Hardcover, 32 pagina’s, uitgeverij Christofoor
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht De zandolifant [recensie] verscheen eerst op .