Rond mijn twaalfde vonden mijn ouders het verstandig dat ik leerde stoklopen. Dat moest ik dan leren op een blindeninstituut, toen heel normaal. Dat betekende twee weken intern. Dat idee stond me al voor geen meter aan, maar goed, mijn ouders leek het goed. Dus vooruit …

Al na twee dagen ging ik dwars doen. Naast het stoklopen was het ook goed dat ik leerde hoe ik moest koken en dat soort onzin. En dus ging ik een appeltaart maken. Ik vond dat volslagen belachelijk, maar het moest en het zou mijn zelfstandigheid goed doen. Nooit heb ik sindsdien meer een appeltaart gebakken.

Dan het stoklopen …

Ik zag in die tijd nog vrij goed en dus vertrouwde ik tijdens het oefenen op mijn ogen. Dat had mijn begeleidster door en die stelde voor dat ik met een donkere afgesloten bril zou gaan lopen, dan zou ik het veel beter leren. Ik herinner me dat ik haar aan keek en de volgende woorden zei: ‘Zolang ik nog zie, neem ik alles waar dat ik kan zien en ik doe niet aan nepsituaties‘. Dat vond ze niet zo leuk maar het werd geaccepteerd. Wat zal ze gedacht hebben van zo’n twaalfjarig jochie?

Drie dagen later was ik helemaal klaar met dat interne gedoe. Ik ben een kamer ingeslopen en heb mijn ouders gebeld. Ik weet nog dat ze niet thuis waren en ik me herinnerde dat ze naar oma waren. Laat ik daar nu het nummer van uit mijn hoofd kennen … Ik belde oma, moest huilen en vertelde dat ik naar huis wilde. Toen kreeg ik mijn moeder en die ging, al dan niet onder invloed van oma, direct overstag. Ze zouden me de volgende dag komen halen.

Zo geschiedde … en zo werd mijn karakter gevormd tot een eigenwijze zeer zelfbewuste persoon die volledig zijn eigen regie in handen heeft. Ben ik er een minder persoon door geworden? Nee, dat denk ik zeker niet, hooguit wat lastig voor mijn gezin en soms voor mijn baas maar ach, dat compenseer ik met heel mooie lieve eigenschappen …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Waar het begon … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Bekend is dat mijn gezin, echtgenote en twee dochters, niets met voetbal hebben en dat ik van hen in principe geen begeleiding hoef te verwachten. Voor de grap vroeg ik laatst aan onze mooie lieve eigenwijze puberdochter of ze me misschien wil begeleiden bij de wedstrijd tegen AZ, afgelopen zondag. Tot mijn verbazing zei ze direct dat ze dat wel een keer wilde.

En dus zaten we afgelopen zondag naast elkaar op de blindentribune. Ze had al aangegeven veel met haar telefoon bezig te zullen zijn, maar dit viel best mee. Ze zat in alle rust naast me en was nogal verbaasd dat er mensen boos omkeken toen ik me even liet gaan omdat het wederom niet goed liep bij PEC Zwolle. Ze was niet verbaasd over mijn enorme stemverheffing, dat is ze wel gewend zei ze … Eh, daar moet ik dan toch eens over nadenken …

Grappig ook dat ze vond dat alle voetballers wel heel snel gaan liggen als ze ook maar iets aangeraakt worden. Pubers zijn pubers en soms wil je ze echt even niet in je directe omgeving. Maar pubers zijn ook pubers omdat ze zo leuk zijn. En in mijn geval ben ik ook nog eens supertrots op het feit dat ze mij altijd wil helpen als het om ‘kijken’ gaat.

Bij thuiskomst vroeg ik haar of ze nog een keertje mee zou willen, het antwoord was ‘ja hoor’. Binnenkort is de officiële opening van de blindentribune, waar niet alleen zij maar ook onze kleine blonde prinses en mijn lieve echtgenote bij aanwezig zullen zijn. In dit blog mag ik er nog niets over zeggen, dat volgt de volgende keer.

Het was, ondanks weer een verlies, super gaaf om met mijn dochter tussen de andere 12.898 mensen te zitten!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Super gaaf … [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Ik werd er toch even stil van, bij het lezen van het bericht. Toch een stukje verleden dat nu echt verdwijnt. Ik las het ’s ochtends vroeg, genietend van een eerste kop nespresso.

De VHS-recorder wordt niet langer gemaakt! De laatst overgebleven fabriek stopt met de productie. Afgelopen jaar werden er nog 750.000 van deze prachtige grote dozen gemaakt en wat hebben we daar plezier van gehad. Mijn kinderen zullen zich echt afvragen waar hun vader het over heeft, zij hebben ze niet meer gekend. Ik wel …

Rijen vol met videobanden had ik, netjes genummerd op zowel band als doos. Ik hield er een hele boekhouding op na. Op band 1, horend bij doos 1 stond bijvoorbeeld voor 3 weken GTST. Iets wat ik toen keek, toen lange tijd niet en tegenwoordig weer wel kijk met mijn dochters.

Ik hield ook precies bij waar precies iedere aflevering begon. Op 31 minuten en 20 seconden bijvoorbeeld. Godzijdank kon ik toen nog wel iets zien, waardoor ik goed kon zoeken. Op band 2, horend bij doos 2 stonden dan bijvoorbeeld twee mooie films. Die kijk ik nu niet meer, tot groot verdriet van mijn echtgenote. Maar ja, ik zie het niet meer en dus vind ik het ook niet leuk meer.

Die oude mooie videorecorder, de tijd van ieders leven. Eigenlijk doet het best wel een beetje pijn zo’n mooi groot apparaat te moeten missen. Natuurlijk heb ik ‘m zelf ook niet meer, maar ik geloof dat ik er zeker zo’n vijf of zes versleten heb.

Nu is het digitaal dat de tijd bepaalt. Een apparaat, veel kleiner dan de VHS-recorder waarop je digitaal kunt kijken, terugkijken, terugspelen, films op kunt zoeken en – al dan niet tegen betaling – kunt kijken en, jawel, ook nog kunt opnemen. Nu zijn er Netflix, Videoland en HBO om via je iPad te kijken naar films en series. De mogelijkheden zijn onbeperkt.

Met de VHS-recorder wist je wat je had. Een recorder en een band en daar moest je het maar mee doen, overzichtelijke tijden eigenlijk wel!

Het ga je goed recorder!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Golden Oldies… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Een week of zes geleden schreef ik een blog over een tweet die ik had geplaatst. Ik had een #twitterreferendum uitgeschreven over de komst van een #blindentribune bij PEC Zwolle.

Naar aanleiding hiervan kwam veel media aandacht op me af. RTV Oost en Drenthe, de Stentor, 3FM en recent Hart van Nederland die er in augustus een reportage over wil maken met mij.

PEC Zwolle nodigde me uit voor de laatste thuiswedstrijd, tegen PSV en het commentaar werd daar verzorgd door iemand die dat ook doet bij de blindentribune in Nijmegen en Eindhoven. Er zou een vervolg komen …

Afgelopen vrijdag was ik bij PEC in gesprek. Het leek slecht weer te worden en dus had ik vervoer geregeld. Mijn lieve echtgenote moest nog even naar de IKEA en wat is er nou mooier dan daar onderuit te komen door je af te laten zetten, terwijl zij op weg is met onze kleine blonde prinses naar deze Zweedse gigant? Jackson moest me nog een eind begeleiden en deed dat voortreffelijk. Hij was er een keertje eerder geweest en wist de weg nog feilloos.

We hebben een goed gesprek gehad. De tribune gaat er komen. Er zijn 24 plaatsen gereserveerd voor tien visueel gehandicapten, tien begeleiders, de commentatoren en vrijwilligers om de hele handel te begeleiden. Er wordt alles aan gedaan dit nog bij de start van de competitie allemaal in kannen en kruiken te hebben. Mij is toegezegd dat, als dat nog niet direct het geval is, er voor mij sowieso iets geregeld zal worden.

De eerste wedstrijd die ik bij kan wonen is de dag na terugkomst van mijn vakantie, de cirkel zou dan rond kunnen zijn want dat is tegen PSV !!

Binnenkort ga ik nog in gesprek, is de bedoeling, met een instelling die mogelijk kan helpen onderzoek te doen naar de behoefte onder andere slechtzienden en blinden. PEC en ik gaan samen optrekken in de komende maanden.

Het blijft gaaf om te zien wat de kracht van social media is. Een tweet kan veel teweeg brengen en geeft je ook een boel mooie nieuwe contacten. Zo heb ik een oude vriend weer in mijn tijdlijn van Facebook en zat ik naast hem tijdens de wedstrijd tegen PSV én is een nieuwe vriendschap ontstaan. In deze tijden van hooliganisme, extremisme en meer van dit soort kansloze zaken kan het ook mooi zijn in de wereld. Oké, op kleine schaal, maar daar begint het toch ook?

Uiteraard wordt ook dit verhaal vervolgd …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Stap dichterbij… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Voor een blind persoon is niets lastiger dan een route die afwijkt van het normale patroon. Met een blindengeleidehond ernaast wordt dat al wel iets eenvoudiger. Maar net als katten verdenk ik honden ook van autistische trekjes en dus is iedere afwijking van de vaste route een hobbel die genomen moet worden.

Station Zwolle is de plaats die ik wekelijks een aantal keren doorkruis. Op weg naar een trein of op weg naar kantoor. Dat ging vele jaren via de traverse over de perrons heen. Enkele dagen geleden kwam ik op twitter een tweet tegen waarin me duidelijk werd dat deze traverse is gesloten en dat de gang onder de perrons door af is en dus toegankelijk voor publiek. De zondag erna ben ik samen met Jackson en mijn stoere eigenwijze puberdochter de route gaan trainen. Voordeel van een routevaste hond is dat als hij de weg twee keer heeft gelopen, hij dit altijd goed doet.

Afijn, we liepen dus het station op en nog voor mijn puberdochter de lift had gevonden en de route voor Jackson er naar toe had bepaald, hobbelde Jackson op mijn commando ‘zoek lift’ er al vrolijk naar toe. Dat ging dus goed! Wat hij even niet door had, waren de glazen deuren en dus liep Jackson vrolijk met zijn mooie kop ‘boem’ tegen de deuren aan. Oké, dat zou hij vast niet nog eens doen.

Beneden in de gang aangekomen had ik meer het idee in een mega hal te zijn terecht gekomen. Mijn stoere eigenwijze puberdochter keek even goed hoe de routes liepen en daar gingen we. ‘Vooraan’ is het commando om Jackson te laten lopen en daar gingen we dus. Eerst maar eens even naar het einde van de gang richting kantoor. Wederom liep hij aan het einde bij het commando ‘zoek lift’ met zijn kop tegen de glazen deuren aan. Onder het mom ‘een ezel….’ dacht ik dat het nu wel klaar was.

Eenmaal boven en dus aan andere kant van het station was het even zoeken, maar toen zag hij zijn vaste route naar kantoor. Stukje gelopen en ‘keert’ als commando gegeven. Jackson keert zich dan om en wacht op het volgende commando. Dat was ‘vooraan’ en kort erna ‘zoek lift’… Ongelooflijk om te zien hoe strak hij me weer bij de lift neerzette. En, geloof het of niet, hij stond op tijd stil voor de glazen deuren ! Vervolgens ook nog even route naar perron gedaan en vanaf perron weer naar de bus.

In een half uur heb ik hem alles geleerd en ik vertrouw er volledig op dat het nu goed gaat komen, ook als we alleen zijn. Moe maar voldaan gingen we weer de bus in, thuis zijn we nog even met hem in het park geweest, zodat hij even de spanning en stress van zich af kon rennen.
Vergeet niet, dit is en zal nog even hard werken blijven voor hem tot het er volkomen ingeslepen is.

Klik hier voor eerdere persoonlijke blogs van Frank >>>>

Het bericht Glazen deuren! verscheen eerst op .

Stel je voor, je bent visueel gehandicapt en kunt geen zaken meer van papier lezen of de ondertitels bij een goede film of serie. Is je leven dan beperkter of niet?

Omdat ik natuurlijk ervaringsdeskundige ben, is en wordt die vraag mij vaak gesteld. Iedere keer weer kan ik met 100 procent overtuiging zeggen dat in ieder geval mijn leven niet beperkter is. Sterker nog, ik ben van mening dat mijn leven misschien wel minder beperkt is dan het leven van mensen die wel goed kunnen zien.

Allereerst, de tegenwoordige technologie maakt dat ik op net zo’n wijze aan het dagelijks leven kan deelnemen als ieder ander. Meneer Steve Jobs heeft bij de ontwikkeling van de Apple-producten goed aan visueel gehandicapten gedacht. Ik ben een fervent aanhanger van Apple-apparatuur en met een iPhone en iPad ben ik goed vertegenwoordigd. Overigens geldt dit inmiddels voor mijn hele gezin. We zijn goede sponsoren zeg maar…..

Afijn, de iPhone en iPad zijn voorzien van spraaksoftware die er standaard in zit. Via het menu instellingen, algemeen en toegankelijkheid is de voice-over aan te zetten. Bijna alle apps worden vervolgens op een zelf gekozen tempo voorgelezen. Zelf hanteer ik een zeer hoog tempo, niet te volgen voor mensen die dit niet gewend zijn.

Alle nieuwsberichten, kranten, facebook, twitter, telefoonlijsten (contacten) en ga maar door, zijn daardoor voor mij toegankelijk. Sterker nog, omdat ik het toch niet zie, kan ik het scherm ook op donker zetten. Met een enkele klik op een app hoor ik waar ik ben, een dubbele klik open ik de app of de koppeling. Het scherm op zwart is handig voor in bus en trein, dit om potttenkijkers te voorkomen!

Ondertitels op tv worden me soms voorgelezen en anders maak ik een interpretatie van wat ik hoor. Hierdoor vallen mij soms zaken op die voor anderen nog niet zo zichtbaar waren. Zie hier een wellicht meer verrijkt leven dan ziende mensen …

Op mijn werk is er het programma Super Nova. Een spraakprogramma dat op mijn pc is geïnstalleerd. Minder geavanceerd dan de voice over in iPhone en iPad, maar het werkt wel. De stem die me daar voorleest is Claire, ik kan er ook niets aan doen. Het is een ingewikkeld, maar bruikbaar programma. Hierdoor ben ik in staat om veel taken te verrichten.

Toch ben ik daarin wel beperkt. Vraag me niet om een mooie lay-out of plaatjes in Excel te maken, dat gaat simpelweg niet. En alle stukken die ik oplever moeten nog wel taaltechnisch en spellingstechnisch worden gecontroleerd. Met spraak mis je wel eens iets en bij het naluisteren wil je dan ook nog wel eens iets missen. Het is dus een continue zoektocht naar een goed pakket aan taken op mijn werk. Dat gaat de ene keer beter dan de andere keer, maar we komen er altijd uit.

Over mij geen zorgen dus, ik neem net zo deel aan alles als ieder ander. Wel word ik regelmatig gevraagd thuis even een koptelefoontje in te doen, ze zijn die stemmen soms ineens helemaal zat …

Voor eerdere blogs van Trotse Vader Frank, klik hier >>>>

Het bericht Hoe doet hij dat? Persoonlijke blog over blind zijn & lezen verscheen eerst op .

Deze week weer eens een lange reis gemaakt met Jackson! Voor mijn werk had ik een afspraak op ons hoofdkantoor, dat ver weg van Zwolle in Rijswijk is. Dat betekent een reis van 3 uur heen en 3 uur terug. Het idee was om er om 10 uur ’s ochtends te zijn, twee informele afspraken te hebben en dan de formele afspraak.

Al de avond ervoor begint onze reis. Omdat het nogal vroeg op pad is naar de bus, smeer ik dan ’s avonds alle boterhammetjes voor iedereen die dat de volgende dag nodig heeft. Ook maak ik het zakje lekkers voor Jackson klaar, dat ik onderweg nodig heb. ‘Zonder lekkers geen werk‘ is het motto van Jackson. De tas pak ik deels vast in. Jackson is dan al in alle staten en is blij omdat hij weet dat we op pad gaan. Groot is dan ook de teleurstelling als baasje eerst nog gaat slapen.

Om kwart over zes in de ochtend gaat de wekker, douchen, aankleden, Jackson eten geven, uitlaten en zelf snel eten. Ondertussen de tas verder klaar maken. Op dat moment is Jackson al niet meer weg te slaan bij de deur. Affijn, tegen tien voor zeven vertrekken we. Omdat ik dan een rugtas bij me heb, weet Jackson dat ik naar de bus wil en slaat hij na de tuin rechts af in plaats van de gebruikelijke links af. Zonder morren loopt hij naar de bus, zorgt dat ik goed kan instappen en zoekt een lege plaats. Uiteraard dat alles niet zonder een snoepje.

Op station Zwolle weet mijn held dat hij naar perron 5 moet en dus brengt hij me veilig tussen alle mensen door via een hoge trap naar het perron. In de trein gaat hij zo liggen dat hij het lang kan volhouden, deels onder de stoel, maar wel zodanig dat hij alles in de gaten kan houden.

Het meest bijzondere doet zich voor tijdens de overstap in Rotterdam. Daar moeten we twee perrons verderop zijn. Via altijd exact dezelfde route brengt hij me naar de trap, gaat de gang in en weet precies dat hij twee trappen verder weer omhoog moet. De dag dat perrons veranderen, heb ik dus echt een probleem!!!

In Rijswijk is het nog paar minuten lopen. Altijd bij exact dezelfde boom gaat meneer een plasje doen, om volgens mij via dezelfde tegels het pand in te lopen. Daar is hij er klaar mee, laat zich verwennen en vertroetelen door iedereen en denkt, succes baas, je bent er!!

Het voelt ontzettend veilig met Jackson op pad te gaan. Bovendien is het reuze gezellig. In de trein op de terugweg delen we altijd mijn brood, die mooie kop die me aantuurt kan ik niet weerstaan. Al zie ik er niet veel van, je voelt het gewoon. Natuurlijk wordt ook Jackson moe en dat merk je, maar nooit zal hij me ergens tegenaan laten lopen. Hooguit zwalken we iets meer maar hé, mag het? Hij draagt een grote verantwoordelijkheid!!

Sinds de komst van Jackson en eerder Dustin is mijn gezin tot rust. Immers, ik ben niet meer alleen en er is iemand die op me let en zorgt dat ik niet een perron afval. Het lijkt allemaal zo normaal, maar deze honden zijn heuse toppers, het mag gezegd!!

Nog een laatste opmerking: het blijkt dat je als bijna blinde niet echt foto’s kunt maken van je hond in de trein. Er is niet veel meer van zijn snoet over, vertelde mijn vrouw…, toch maar bijgevoegd.

Lees hier de andere blogs van Frank >>>>

Het bericht Een lange reis met Jackson verscheen eerst op .