Een van de nadelen van nagenoeg blind zijn, je ziet niet of het regent … en dus was ik verrast toen het niet alleen hard bleek te waaien, maar ook nogal regende. Met grote ogen keek Jackson mij aan, donkere doppen in een lichte kop, nog te herkennen door mij. Ja jongen, je moet toch echt even plassen.

Voortgeduwd door de harde wind snel naar de overkant van de straat. Plassen, vuilniszak in de ondergrondse gooien, een snelle overweging maken en tot ons beider geluk besluiten rechtsomkeert te maken en naar binnen te gaan.

Het waait al een paar dagen en dus zijn ook de laatste blaadjes van de bomen naar beneden gevallen. Zaterdag dus blaadjes verzameld. Ook altijd weer een grappig gezicht volgens mij, een bijna blinde die met een bezem blaadjes bij elkaar veegt, volgens mij de helft vergeten en dan superblij zijn dat het je gelukt is weer zo’n stapel te verzamelen en in de groene container te dumpen. Ondertussen ook struikelend over een bezemsteel, die je volgens jezelf toch echt handig had neergelegd. Nee, niets is handig als je bijna blind bent, het is altijd gevaarlijk dat soort karweitjes te doen.

Had ik al dagen wat sluimerende pijn in mijn rug, op moment van schrijven van dit blog kan ik alleen maar rechtop staan en zitten en knalt mijn onderrug uit elkaar van … tja, waarvan eigenlijk? Alles is stijf, pijnlijk en in elkaar gedrukt lijkt het wel. Nu heb ik het geluk dat ik ook nog eens voorzien ben van een ‘bochel‘, eentje van een graad of 16, niet ernstig maar vervelend genoeg. Snel maar weer eens de fysio bellen voor wat massage.

Storm, regen, rugpijn, een moment om maar eens even tot rust te komen met de biografie van Bruce Springsteen. Daar was ik al in begonnen, maar had even een onderbreking met het boek van Astrid Holleeder over haar broer. Uitermate intrigerend boek was dat. Bizar, hoe de dingen zijn gegaan, zoals ze dat in haar boek schrijft. Is het de waarheid? Ik weet het niet, het zou me niets verbazen.

Nog vijf weken, dan is het kerst en hebben we allemaal twee weken vrij. Eerst sinterklaas, volgende week met z’n allen de stad in en ons opdelen om voor elkaar cadeautjes te kopen. Gezellig!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Storm … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Flip moet naar het eiland Mossum, een fictief Nederlands waddeneiland, verhuizen omdat zijn vader overleden is. Daar redt hij tijdens een zware storm een paard, en ze worden goede vrienden. Maar het wilde paard heet niet voor niets Storm en zorgt voor veel problemen. Mag Flip het paard houden of zullen ze afscheid moeten nemen?

Recensie
Mijn kinderen zagen het niet zo zitten om aan dit boek te beginnen. Ze waren bang dat het “véél te zielig” zou zijn. Daarom ben ik zelf maar gaan lezen.

Het verhaal is erg vlot geschreven. De sfeer op het fictieve Waddeneiland klopt wel met mijn ervaringen als toerist op de eilanden: de eilanders zijn, doordat ze een besloten gemeenschap vormen, niet altijd even toegankelijk voor buitenstaanders.

Uiteraard zijn er hele vriendelijke en sociale mensen, maar dat Flip er niet zomaar kan wennen, is heel logisch. Temeer omdat hij er niet zomaar naar toe is gegaan, maar zijn Amsterdam achter moest laten omdat zijn vader dood ging en zijn moeder vermist wordt.
Flip gaat bij zijn oom en tante op een boerderij wonen en probeert er zijn draai te vinden. Hij werkt er hard en maakt van alles mee in contact met zijn familie en met de eilandbewoners. Eén van de mensen die hij “ontmoet” is het zogenaamde spookmeisje. Wie of wat ze is ga ik niet verklappen.

In een grote storm, redt Flip een paard. Flip, die in Amsterdam alleen maar paarden heeft gezien die een kar trekken, blijkt een bijzondere band met dit paard op te kunnen bouwen. Een van de vriendelijke eilanders, meneer Bouters, vertelt dat de naam Flip van Fillippus afkomt, Grieks voor paardenliefhebber.

Met het verzorgen van het paard, wat Storm genoemd wordt, krijgt Flip een doel wat hem afleidt van zijn zorgen en verdriet. Maar natuurlijk is daarmee het verhaal niet afgelopen….

Ik vond Storm werkelijk een schitterend boek en ben van plan om gewoon de eerste paar hoofdstukken te gaan voorlezen aan de oudste kinderen. De hoofdstukken zijn niet lang en eindigen met een “cliffhanger” waardoor je het liefst meteen verder wilt lezen. En dat zullen ze dan vast en zeker zelf gaan doen en ik ben er van overtuigd dat ze er volop van zullen genieten. Prachtig boek!

Storm – Nick Garlick
Hardcover, 240 pagina’s, uitgeverij Callenbach
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht Storm – Nick Garlick [recensie] verscheen eerst op .