Ze vonden het daar nodig dat ik leerde hoe ik een appeltaart kon bakken. Tot op de dag van vandaag vraag ik me nog steeds af waarom het zo belangrijk is dat je dat als visueel gehandicapte moet kunnen.

En dan dat stoklopen. Ik werd geacht met een zwarte bril op te lopen waar ik niets door zag. Zo zou ik wel op mijn stok moeten gaan vertrouwen. Daar heb ik de basis gelegd voor mijn eigenwijsheid, mijn wil om de dingen te doen zoals ik ze wil doen en me daarbij niets te laten vertellen door anderen. Daar, in die korte periode, ben ik geworden wie ik nu ben. Nee, ze hebben me daar nooit met zo’n bril gezien.

Waarom een situatie creëren die er normaal ook niet is, want zelfs in het donker zag ik nog wel de lichten van de auto’s en lantaarnpalen, al liep ik er bij die laatste dan wel van onderen eens tegenaan. Ik heb het er anderhalve week volgehouden. Toen heb ik mijn ouders gebeld en gezegd dat ik naar huis wilde. Ze kwamen me de volgende ochtend halen, ze begrepen dat hun zoon het daar niet langer zou trekken.

Waarom dit verhaal over vroeger? Ik ben sinds een paar dagen lid van een besloten groep op Facebook, waar mensen op schrijven die net als ik RP –Retinitis Pigmentosa– hebben. Ik las er het verhaal van een ‘collega’ die nog wel redelijk ziet en nu op reis is en voor het eerst zijn geleidestok gebruikt. Hij vindt het nog steeds niets, maar merkt er wel de voordelen van. Heel herkenbaar. Juist door met die stok te lopen werd hij nu geholpen.

Het accepteren van een handicap is een proces en iedereen doet dat op zijn manier. Ik ben de eigenwijsheid ingeschoten en heb lange tijd geweigerd met een stok te lopen. Alleen als het hoognodig was deed ik het. Bijvoorbeeld die keer in het donker van het station naar mijn werk. Dat was overigens ook maar één keer, de stok bleef ergens achterhaken en brak in zes stukken. Niet alleen eigenwijs, nog onhandig ook dus.

Nu accepteer ik in grote lijnen mijn handicap. Niet in het minst door mijn trouwe geleidehond Jackson. In plaats van een stok loop ik met hem door de wereld. Of nu even niet, hij is natuurlijk net geopereerd. Hij doet het goed, over zes weken mogen we samen weer op pad.

Eigenwijs ben ik nog steeds, wat ik alleen kan doe ik ook en ik simuleer nog steeds geen situaties. Maar goed, dat is ook niet nodig, ik zie inmiddels bijna niets meer. En zelfs ik loop nu met een stok door het park als Jackson los is en even van een vrij leven mag genieten en lekker kan rennen. Niet dat ik er goed mee om kan gaan, ik loop nog steeds vaker op het gras dan op het pad …, maar ik accepteer wel dat ik er dan echt uitzie als visueel gehandicapte …
Toch een mooie overwinning!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht De stok … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Thuisgekomen en met de televisie aan vielen we van de ene verbazing en walging in de andere. Maar wat ook direct overheerste was het verdriet over de vele slachtoffers.

Ik kon in die tijd nog behoorlijk zien en heb dus ook echt kunnen waarnemen wat er gebeurde. De wereld was van het een op andere moment niet meer hetzelfde, zou nooit meer hetzelfde worden.

Ik las enige jaren geleden een boek over een blinde man die met zijn geleidehond in de Twin Towers was toen zich daar een vliegtuig in boorde. Ik kon me ineens een voorstelling maken van wat dat betekent.

Vol vertrouwen op je hond en via de trappen met nog vele duizenden mensen naar beneden zien te komen. De band tussen dier en mens is denk ik nog nooit zo hecht geweest als tussen die twee op dat moment.

Helaas lijkt de wereld nooit meer hetzelfde te worden. We leven in een angstcultuur, waarin het er soms op lijkt dat iedereen iedereen zomaar kan gaan aanvallen.

Toch word ik zo verschrikkelijk blij als ik iets kleins maar o zo moois lees. Bij de wedstrijd tussen Feyenoord en ADO Den Haag waren kinderen aanwezig die ziek zijn en daardoor verbonden aan het Sophia Kinderziekenhuis. Zij zaten in een vak onder het uit-vak waar de ADO-supporters waren. Die hadden in de dagen ervoor opgeroepen om knuffels mee te nemen. Deze werden massaal naar beneden gegooid, naar de zieke kinderen.

Stoere grote mannen en vrouwen met een hart van goud! Dat is wat voor mij de wereld soms nog dat beetje kleur geeft, dat ze in zijn algemeenheid zo mist.

Op 30 september zijn een aantal visueel gehandicapte supporters van ADO Den Haag uitgenodigd bij mijn club, bij mij op de blindentribune. Ik kijk er nu al naar uit om samen met hen de wedstrijd te beluisteren en mee te maken. Voetbal is gezonde rivaliteit en dat kan wat mij betreft gewoon samen, naast elkaar! Voetbal verbindt, PEC Zwolle verbindt …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht De aandacht … [persoonlijke blog] verscheen eerst op .