Natuurlijk eerst voor al mijn trouwe lezers, een heel mooi, liefdevol en gezellig 2016 gewenst! Mag het eigenlijk nog? Geloof het wel.

Ik ben zelf niet zo van het handjes schudden en kusjes geven. Vrees dan ook ieder jaar weer voor het moment dat ik op kantoor kom op de eerste werkdag van het nieuwe jaar. Meestal roep ik dan op de gangen, waar ik doorheen wandel heel hard ‘allemaal de beste wensen!‘ en sluit me dan op in mijn hok. Toch weet er altijd wel iemand naar me te komen om om mijn nek te gaan hangen. Ik denk dan altijd maar ‘even doorbijten Frank‘. Afijn, daar wilde ik het eigenlijk helemaal niet over hebben.

Mijn visuele handicap heeft onder andere tot gevolg dat ik tv programma’s wel kan horen maar niet kan zien. Vaak vertelt mijn lieve echtgenote dan wat er te zien is en hoe gelaatsuitdrukkingen zijn.

Laatst ontdekte ik bij toeval het bestaan van een nieuwe app genaamd Watson. Deze overigens nog relatief nieuwe app is speciaal voor visueel gehandicapten. Het is een programma waar voor films en series door iemand wordt ingesproken wat er gebeurt of te zien is als er niet gepraat wordt. Veel bioscoop films zijn daardoor ook heel goed te volgen voor types als ik.

Er is nog niet veel aanbod maar bijvoorbeeld al wel de serie Divorce. Stel, een van de hoofdrolspelers ligt (weer eens) in bed met een mooie vrouw! Vaak zijn dit alleen bewegende beelden. Via Watson is dan ingesproken ‘die en die heeft nu seks met die en die‘. Of, iemand kijkt heel angstig, dat wordt dan gezegd op het moment dat dat beeld er is en als er niet gesproken wordt.

Door in Watson de betreffende film of serie aan te klikken wordt er een connectie gemaakt met die film of serie op tv (ook als je die hebt opgenomen). Na ontvangst van het signaal zit je precies op de goede plek en kun je met een oortje in alles heel goed volgen.

Mijn lieve echtgenote is daardoor bij Divorce ineens werkloos geworden, ze hoeft niets meer te zeggen. Een rare gewaarwording voor haar na vele jaren van mij daarin ondersteunen.

Mooi om al die techniek zo snel te zien gaan en wat kan ik steeds beter meedoen in alle dagelijkse dingen!

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Watson….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Een programma als ‘De beste zangers van Nederland’ is natuurlijk in principe een dubieus programma om naar te kijken. Dit seizoen zit ‘m dit vooral in de deelname van
Jan Keizer en Do! Maar, het moet gezegd, verrassend is het wel. Zo keken we een paar dagen geleden via Uitzending Gemist de aflevering waar de nummers van Van Dik Hout centraal stonden. Bij een nummer bleef ik steken in mijn gedachten of beter gezegd, dwaalde ik af.

Nota bene een nummer dat niet van Van Dik Hout was en ook nog gezongen door Do. Het prachtige ‘Laat me’ van Ramses Shaffy! Nou wil ik me in de verste verten niet vergelijken met deze grootheid, vooral niet waar het gaat om zijn drankgebruik, maar het nummer raakte me zoals dat al eerder was gebeurd.

‘Laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan, ik heb het altijd zo gedaan.’ Het herinnert me aan de woorden die mijn vader, nu bijna 20 jaar geleden, tegen me zei met zijn laatste krachten. ‘Jongen, maak je eigen keuzes, die zijn goed, dat is altijd zo geweest.’ Ik was destijds pas 22, wat had ik nou al meegemaakt? Het was mooi dat toen te horen. 10 minuten later sliep hij na een slopend kort ziekbed in.

Ze zijn altijd blijven hangen deze woorden. En het klopt, ik maak mijn eigen keuzes, soms tegendraads en altijd stronteigenwijs. Maar het maakt me tot wie ik ben geworden. Het heeft me tot de krachtige persoon gemaakt die leeft met een handicap, maar daar niet over wil zeuren. Het heeft me door jarenlange ellende op mijn werk heen geholpen. Ik wist wat ik deed en wat ik wilde, mijn werkgever wist dat lange tijd niet. Maar, sinds enkele maanden weet mijn werkgever dat nu ook. Mijn toekomst ligt weer open en vol uitdagingen. Gewoon, simpel, omdat ik wist wat ik deed en daarin mijn keuzes heb gemaakt.

Leven met een handicap is stom en bovenal niet leuk. Maar het staat in het niets bij wat je naasten kan overkomen. Neem de epilepsie van onze kleine blonde prinses. Nog steeds ondervindt ze daar veel hinder van. Of neem je eigenwijze puberdochter die ook zo haar dingen heeft. Ook daarin, in hoe we met alles omgaan, maak ik samen met de mooiste en meest bijzondere vrouw die ik ooit heb ontmoet keuzes. Keuzes die misschien voor anderen net niet kloppen, maar voor ons wel. Het maakt mij en mijn gezin tot een stevig fundament, waar niemand tegenin kan! En toch staan we open voor alles en iedereen om ons heen, dat past ook bij die keuzes.

Maar toch, in dat kleine stevige fundament doe je nog steeds je eigen ding en dan nog steeds doe ik het zoals ik altijd heb gedaan, laat mij ook soms buiten dat fundament mijn eigen gang maar gaan !

En dan vraag ik me soms, heel soms, toch af of mijn wijze vader nog ergens iets mee krijgt van mijn gemaakte en nog te maken keuzes … vast wel.

Voor meer persoonlijke blogs van Frank, klik hier >>>>

Het bericht Laat me verscheen eerst op .