Jackson, mijn geleidehond, is van de structuur, autistische trekjes zijn hem niet vreemd. Het voordeel van dit soort trekjes in zijn rol als geleidehond is dat hij zeer route-vast is. Een paar keer per week rijd ik met mijn echtgenote, onze rots in de branding, mee naar kantoor. Ik word dan vlak in de buurt afgezet en moet dan nog zo’n vijf minuten lopen. Die route gaat via een vaste weg.

Jackson is ook erg van het plassen. Iedere keer dat ik de auto word uitgezet samen met hem, komt hij langs een bosschage waar hij in duikt en een plekje zoekt om vervolgens de blaadjes te besprenkelen.De terugweg is vaak via het station. Da’s een wandeling van zo’n tien minuten. Iedere keer gaat hij strak dezelfde weg. Wijkt hij een keertje uit en gaat hij niet links maar rechts om een gebouw heen, dan schrikt hij daar zelf van en moet ik hem wat helpen de weg wijzen.

Eenmaal bij de lift, die naar de gang onder het station leidt, gaat het strak volgens hetzelfde principe.
Lift in, lift uit, beetje rechts aanhouden, blindenpad en exact hetzelfde poortje waar we moeten inloggen om naar de voorkant van het station te komen. Dat blindenpad is ook nog zo’n ding. Niet ik maar hij loopt daar op, ik krijg dat maar niet anders. Tja, zijn keuze!

Het beste voorbeeld van zijn autistische trekjes is het laatste stukje naar de bushalte. Volgens mij via dezelfde tegels loopt hij dan exact naar de goede halte. Daar is een witte streep (kan ik nog zien). Ook al staat mijn bus er al, Jackson moet en zal eerst bij die witte streep staan om een koekje in ontvangst te nemen. Of die bus er nu staat of niet, of ik nu vraag in te stappen of niet, die witte streep is waar hij al die tijd naar toe moest en dat zal hij dan bewijzen ook. Pas na het koekje kan ik het commando ‘zoek ingang’ geven en is hij bereid de bus in te gaan.

Nee, over Jackson niets dan goeds, maar van enige flexibiliteit is bij hem geen sprake!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Dezelfde tegel … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Stel je voor, je bent visueel gehandicapt en kunt geen zaken meer van papier lezen of de ondertitels bij een goede film of serie. Is je leven dan beperkter of niet?

Omdat ik natuurlijk ervaringsdeskundige ben, is en wordt die vraag mij vaak gesteld. Iedere keer weer kan ik met 100 procent overtuiging zeggen dat in ieder geval mijn leven niet beperkter is. Sterker nog, ik ben van mening dat mijn leven misschien wel minder beperkt is dan het leven van mensen die wel goed kunnen zien.

Allereerst, de tegenwoordige technologie maakt dat ik op net zo’n wijze aan het dagelijks leven kan deelnemen als ieder ander. Meneer Steve Jobs heeft bij de ontwikkeling van de Apple-producten goed aan visueel gehandicapten gedacht. Ik ben een fervent aanhanger van Apple-apparatuur en met een iPhone en iPad ben ik goed vertegenwoordigd. Overigens geldt dit inmiddels voor mijn hele gezin. We zijn goede sponsoren zeg maar…..

Afijn, de iPhone en iPad zijn voorzien van spraaksoftware die er standaard in zit. Via het menu instellingen, algemeen en toegankelijkheid is de voice-over aan te zetten. Bijna alle apps worden vervolgens op een zelf gekozen tempo voorgelezen. Zelf hanteer ik een zeer hoog tempo, niet te volgen voor mensen die dit niet gewend zijn.

Alle nieuwsberichten, kranten, facebook, twitter, telefoonlijsten (contacten) en ga maar door, zijn daardoor voor mij toegankelijk. Sterker nog, omdat ik het toch niet zie, kan ik het scherm ook op donker zetten. Met een enkele klik op een app hoor ik waar ik ben, een dubbele klik open ik de app of de koppeling. Het scherm op zwart is handig voor in bus en trein, dit om potttenkijkers te voorkomen!

Ondertitels op tv worden me soms voorgelezen en anders maak ik een interpretatie van wat ik hoor. Hierdoor vallen mij soms zaken op die voor anderen nog niet zo zichtbaar waren. Zie hier een wellicht meer verrijkt leven dan ziende mensen …

Op mijn werk is er het programma Super Nova. Een spraakprogramma dat op mijn pc is geïnstalleerd. Minder geavanceerd dan de voice over in iPhone en iPad, maar het werkt wel. De stem die me daar voorleest is Claire, ik kan er ook niets aan doen. Het is een ingewikkeld, maar bruikbaar programma. Hierdoor ben ik in staat om veel taken te verrichten.

Toch ben ik daarin wel beperkt. Vraag me niet om een mooie lay-out of plaatjes in Excel te maken, dat gaat simpelweg niet. En alle stukken die ik oplever moeten nog wel taaltechnisch en spellingstechnisch worden gecontroleerd. Met spraak mis je wel eens iets en bij het naluisteren wil je dan ook nog wel eens iets missen. Het is dus een continue zoektocht naar een goed pakket aan taken op mijn werk. Dat gaat de ene keer beter dan de andere keer, maar we komen er altijd uit.

Over mij geen zorgen dus, ik neem net zo deel aan alles als ieder ander. Wel word ik regelmatig gevraagd thuis even een koptelefoontje in te doen, ze zijn die stemmen soms ineens helemaal zat …

Voor eerdere blogs van Trotse Vader Frank, klik hier >>>>

Het bericht Hoe doet hij dat? Persoonlijke blog over blind zijn & lezen verscheen eerst op .