Ze vonden het daar nodig dat ik leerde hoe ik een appeltaart kon bakken. Tot op de dag van vandaag vraag ik me nog steeds af waarom het zo belangrijk is dat je dat als visueel gehandicapte moet kunnen.

En dan dat stoklopen. Ik werd geacht met een zwarte bril op te lopen waar ik niets door zag. Zo zou ik wel op mijn stok moeten gaan vertrouwen. Daar heb ik de basis gelegd voor mijn eigenwijsheid, mijn wil om de dingen te doen zoals ik ze wil doen en me daarbij niets te laten vertellen door anderen. Daar, in die korte periode, ben ik geworden wie ik nu ben. Nee, ze hebben me daar nooit met zo’n bril gezien.

Waarom een situatie creëren die er normaal ook niet is, want zelfs in het donker zag ik nog wel de lichten van de auto’s en lantaarnpalen, al liep ik er bij die laatste dan wel van onderen eens tegenaan. Ik heb het er anderhalve week volgehouden. Toen heb ik mijn ouders gebeld en gezegd dat ik naar huis wilde. Ze kwamen me de volgende ochtend halen, ze begrepen dat hun zoon het daar niet langer zou trekken.

Waarom dit verhaal over vroeger? Ik ben sinds een paar dagen lid van een besloten groep op Facebook, waar mensen op schrijven die net als ik RP –Retinitis Pigmentosa– hebben. Ik las er het verhaal van een ‘collega’ die nog wel redelijk ziet en nu op reis is en voor het eerst zijn geleidestok gebruikt. Hij vindt het nog steeds niets, maar merkt er wel de voordelen van. Heel herkenbaar. Juist door met die stok te lopen werd hij nu geholpen.

Het accepteren van een handicap is een proces en iedereen doet dat op zijn manier. Ik ben de eigenwijsheid ingeschoten en heb lange tijd geweigerd met een stok te lopen. Alleen als het hoognodig was deed ik het. Bijvoorbeeld die keer in het donker van het station naar mijn werk. Dat was overigens ook maar één keer, de stok bleef ergens achterhaken en brak in zes stukken. Niet alleen eigenwijs, nog onhandig ook dus.

Nu accepteer ik in grote lijnen mijn handicap. Niet in het minst door mijn trouwe geleidehond Jackson. In plaats van een stok loop ik met hem door de wereld. Of nu even niet, hij is natuurlijk net geopereerd. Hij doet het goed, over zes weken mogen we samen weer op pad.

Eigenwijs ben ik nog steeds, wat ik alleen kan doe ik ook en ik simuleer nog steeds geen situaties. Maar goed, dat is ook niet nodig, ik zie inmiddels bijna niets meer. En zelfs ik loop nu met een stok door het park als Jackson los is en even van een vrij leven mag genieten en lekker kan rennen. Niet dat ik er goed mee om kan gaan, ik loop nog steeds vaker op het gras dan op het pad …, maar ik accepteer wel dat ik er dan echt uitzie als visueel gehandicapte …
Toch een mooie overwinning!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht De stok … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Wel zag ik steeds minder en werd het steeds gevaarlijker. Een jaar of zes geleden wilde ik met onze kleine blonde prinses, de jongste van toen 2,5 jaar, even op de fiets naar het winkelcentrum. Nog voor we de straat uit waren knalde ik op een stoeprand. Hierop zei de kleine blonde prinses: ‘papa, dat is niet de weg…’. Het was klaar, ik heb nooit meer op een fiets gereden. De vreugde bij mijn echtgenote, de drijvende kracht bij ons thuis, was enorm, daar hoefde ze zich geen zorgen meer om te maken.

Een proces van acceptatie begon. Ik zag en zie minder en minder maar wil(de) wel mijn zelfstandigheid terug krijgen. Bij het kijken naar het tv- programma ‘De wereld draait door’ zag ik meneer Wijdbeens, kent u hem nog? Hij had een hilarische sketch opgenomen met Martin Gaus en een blindengeleidehond. Daarop heb ik de volgende dag eens gebeld met de school van Gaus. Daar sprak ik met Serge Gaus, zoon van. Het contact was direct goed. Serge gaf me het gevoel dat ik mijn leven weer zelfstandig zou kunnen leiden met een hond.

Een aanvraag werd ingediend en nog geen half jaar later kwam Dustin, mijn eerste blindengeleidehond. De wereld lag weer voor me open. Ik was weer de gelukkige huisvader die op pad kon waar hij maar heen wilde. Bus, trein, het maakte allemaal ineens niet meer uit. Niet alleen voor mij was het een nieuwe fase in mijn leven. Ook mijn gezin kon weer adem halen en met een gerust hart mij laten gaan.

En, er was een heuse knuffelbeer in huis in de persoon van Dustin. Een zeer karaktervolle hond die helaas na ruim 4 jaar bij ons weg moest. Een hernia maakte een einde aan zijn werkende leven. Hij mocht blijven, maar kon niet accepteren dat ik met professor Jackson, mijn nieuwe geleidehond, op pad ging. De buren waren begaan, maar het geblaf bleef. Dustin is nu bij een collega van me en maakt het meer dan goed. Jackson heb ik de professor genoemd, omdat hij zo wijs is. Knettergek ook en dat is wat ik leuk vind. Een geleidehond doet zijn werk, maar mag ook hond zijn op alle andere momenten.

Mijn handicap heb ik geaccepteerd, het is zoals het is. Ik zie nog heel erg weinig, ik kijk tv, zie iets bewegen maar verder niets. Doordat je alles op gehoor doet, maak je alles anders mee, heel boeiend. Ik vertel jullie er later meer over.

Frank heeft meerdere blogs geschreven, klik <hier> om deze allemaal te kunnen lezen >>>>

Het bericht Acceptatie en onafhankelijkheid verscheen eerst op .