Al vanaf mijn geboorte ben ik visueel gehandicapt. Om precies te zijn heet deze handicap retinitis pigmentosa ofwel kokervisus. In de praktijk betekent dit doorgaans dat je ergens in je leven een keer volledig blind zult zijn. Toen ik 12 jaar oud was, werd me gezegd dat ik op mijn 18e waarschijnlijk niets meer zou zien. Tuurlijk, dacht ik, dat zullen we nog wel eens zien. Op mijn 18e fietste ik nog vrolijk rond, zelfs op mijn 35e deed ik dit nog. Hoewel, vrolijk was niet helemaal het goede woord.
Wel zag ik steeds minder en werd het steeds gevaarlijker. Een jaar of zes geleden wilde ik met onze kleine blonde prinses, de jongste van toen 2,5 jaar, even op de fiets naar het winkelcentrum. Nog voor we de straat uit waren knalde ik op een stoeprand. Hierop zei de kleine blonde prinses: ‘papa, dat is niet de weg…’. Het was klaar, ik heb nooit meer op een fiets gereden. De vreugde bij mijn echtgenote, de drijvende kracht bij ons thuis, was enorm, daar hoefde ze zich geen zorgen meer om te maken.
Een proces van acceptatie begon. Ik zag en zie minder en minder maar wil(de) wel mijn zelfstandigheid terug krijgen. Bij het kijken naar het tv- programma ‘De wereld draait door’ zag ik meneer Wijdbeens, kent u hem nog? Hij had een hilarische sketch opgenomen met Martin Gaus en een blindengeleidehond. Daarop heb ik de volgende dag eens gebeld met de school van Gaus. Daar sprak ik met Serge Gaus, zoon van. Het contact was direct goed. Serge gaf me het gevoel dat ik mijn leven weer zelfstandig zou kunnen leiden met een hond.
Een aanvraag werd ingediend en nog geen half jaar later kwam Dustin, mijn eerste blindengeleidehond. De wereld lag weer voor me open. Ik was weer de gelukkige huisvader die op pad kon waar hij maar heen wilde. Bus, trein, het maakte allemaal ineens niet meer uit. Niet alleen voor mij was het een nieuwe fase in mijn leven. Ook mijn gezin kon weer adem halen en met een gerust hart mij laten gaan.
En, er was een heuse knuffelbeer in huis in de persoon van Dustin. Een zeer karaktervolle hond die helaas na ruim 4 jaar bij ons weg moest. Een hernia maakte een einde aan zijn werkende leven. Hij mocht blijven, maar kon niet accepteren dat ik met professor Jackson, mijn nieuwe geleidehond, op pad ging. De buren waren begaan, maar het geblaf bleef. Dustin is nu bij een collega van me en maakt het meer dan goed. Jackson heb ik de professor genoemd, omdat hij zo wijs is. Knettergek ook en dat is wat ik leuk vind. Een geleidehond doet zijn werk, maar mag ook hond zijn op alle andere momenten.
Mijn handicap heb ik geaccepteerd, het is zoals het is. Ik zie nog heel erg weinig, ik kijk tv, zie iets bewegen maar verder niets. Doordat je alles op gehoor doet, maak je alles anders mee, heel boeiend. Ik vertel jullie er later meer over.
Frank heeft meerdere blogs geschreven, klik <hier> om deze allemaal te kunnen lezen >>>>
