Ergens in juni vorig jaar besloten we dat we graag in mei (ja ja, jullie lezen het goed) een volle week naar Ameland wilden gaan. We waren er een keer een midweek geweest en later nog eens een dag. We zijn toen op zoek gegaan naar huizen waar we graag zouden willen verblijven. Deze vonden we en dus gingen we bij thuiskomst kijken hoe duur ze waren voor een week. Behoorlijk in shock waren we bij het zien van de huurprijs. Maar goed, we werken allebei erg hard en vonden dat we dit gewoon een keertje moesten doen.

Het is altijd afwachten of het dan ook echt is wat je er voor betaalt. Daar kan ik alleen maar bevestigend op antwoorden. Het was in een woord FANTASTISCH! Het verblijf was dus erg goed en dat was maar goed ook, want heel warm was het natuurlijk niet in de afgelopen week.

We hebben enorm genoten, hebben vele wandelingen, met echte routes, gemaakt, iets teveel strandtenten bezocht en vooral veel genoten van onze dochters die er ook echt even uit waren. En ook niet te vergeten mijn geleidehond Jackson. Ruim tien weken geleden liep hij nog op drie poten, moest hij een zware operatie ondergaan en moest hij negen weken revalideren. Net op tijd mocht hij weer los rennen en dat was maar goed ook. Jackson vond het helemaal te gek dat hij weer vrijheid had, al hebben we hem nog wel wat beperkt om nieuwe ellende te voorkomen.

Uiteraard hebben we ook weer een dag op de tandem gefietst. Vooral met mijn oudste dochter. Ze ging als een echte Max Verstappen door de bochten. Ergens in een bos ging ik even via facetime bellen met onze jongste, onze kleine blonde prinses, zij was live getuige van een afdaling en keek live mee hoe we bijna over de kop gingen. Ook zij heeft op de tandem gefietst met haar moeder maar ook samen met haar grote zus, die op de laatste dag haar vijftiende verjaardag vierde.

Het was een heerlijke week, die we zeer zeker nog eens over gaan doen!

Vergeef me dit ietwat saaie blog, maar in vakantiesferen kom je vaak niet verder dan simpelweg vertellen hoe blij en gelukkig je bent met je gezin !!!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Ameland … verscheen eerst op .

Tweemaal is een onrustig vetbultje bij hem weggehaald onder narcose. Eenmaal besloot hij in een razend tempo door huis te glijden en kwam hij met de zijkant van zijn lichaam tegen de punt van een vensterbank. Effect was een enorme onderhuidse ontsteking die uiteindelijk tot heel diep moest worden weggehaald, onder narcose.

Jackson kon ook ongelooflijk stinken, het gevolg van constant ontstoken anaalklieren. Ik zal hier verder niet op in gaan, maar deze klieren zijn verwijderd waarbij helaas een zenuw is geraakt. Hierdoor zal hij de rest van zijn leven moeite houden met poepen, ergens richting de uitgang zit een stukje zonder gevoel. Ook deze operatie uiteraard onder narcose.

In september 2015 scheurde hij vervolgens zijn kruisbanden omdat hij in een enthousiaste draai verkeerd terecht kwam. Een heel zware operatie met 8 weken herstel was het gevolg. Jullie raden het al, onder narcose. In plaats van kruisbanden heeft hij nu titanium in zijn achterpoot. Hij loopt weer als een kievit.

Of althans, hij liep als een kievit tot zo’n 1,5 weken terug. Ik schreef het vorige week ook al. Hij had moeite met opstaan en het duurde enkele stappen voor hij op gang was. De dierenarts constateerde verrekte kruisbanden, in zijn andere achterpoot. Veel rust en voorlopig niet los en niet rennen.

Hoe sneu is dat nu er al dagen sneeuw ligt en hij zo graag zijn energie kwijt wil? Ook komt mijn afhankelijkheid van hem weer eens stevig om de hoek kijken. Want, rustig aan doen betekent kleine stukjes lopen en dus even niet werken op kantoor. Lastig? Zeker, maar in tijden van digitalisering kun je tenminste wel vanuit huis werken. Toch blijft het iedere keer weer even wennen als je niet weg kunt en word je met de neus op de feiten gedrukt dat je zo afhankelijk bent van je geleidehond.

Mijn afhankelijkheid staat echter in het niets bij de pech die Jackson heeft in zijn leven. Het arme beest is zo enthousiast en vrolijk en werkt als een gek om mij overal te brengen waar ik moet zijn. Het is een echte kanjer en daarom des te sneuer dat zijn leven zo vaak wordt beïnvloed door pech.

Hopelijk kunnen we snel de Zwolse wegen weer onveilig maken samen …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Pechvogel … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Thuisgekomen en met de televisie aan vielen we van de ene verbazing en walging in de andere. Maar wat ook direct overheerste was het verdriet over de vele slachtoffers.

Ik kon in die tijd nog behoorlijk zien en heb dus ook echt kunnen waarnemen wat er gebeurde. De wereld was van het een op andere moment niet meer hetzelfde, zou nooit meer hetzelfde worden.

Ik las enige jaren geleden een boek over een blinde man die met zijn geleidehond in de Twin Towers was toen zich daar een vliegtuig in boorde. Ik kon me ineens een voorstelling maken van wat dat betekent.

Vol vertrouwen op je hond en via de trappen met nog vele duizenden mensen naar beneden zien te komen. De band tussen dier en mens is denk ik nog nooit zo hecht geweest als tussen die twee op dat moment.

Helaas lijkt de wereld nooit meer hetzelfde te worden. We leven in een angstcultuur, waarin het er soms op lijkt dat iedereen iedereen zomaar kan gaan aanvallen.

Toch word ik zo verschrikkelijk blij als ik iets kleins maar o zo moois lees. Bij de wedstrijd tussen Feyenoord en ADO Den Haag waren kinderen aanwezig die ziek zijn en daardoor verbonden aan het Sophia Kinderziekenhuis. Zij zaten in een vak onder het uit-vak waar de ADO-supporters waren. Die hadden in de dagen ervoor opgeroepen om knuffels mee te nemen. Deze werden massaal naar beneden gegooid, naar de zieke kinderen.

Stoere grote mannen en vrouwen met een hart van goud! Dat is wat voor mij de wereld soms nog dat beetje kleur geeft, dat ze in zijn algemeenheid zo mist.

Op 30 september zijn een aantal visueel gehandicapte supporters van ADO Den Haag uitgenodigd bij mijn club, bij mij op de blindentribune. Ik kijk er nu al naar uit om samen met hen de wedstrijd te beluisteren en mee te maken. Voetbal is gezonde rivaliteit en dat kan wat mij betreft gewoon samen, naast elkaar! Voetbal verbindt, PEC Zwolle verbindt …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht De aandacht … [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Dit weekend waren we op kraambezoek bij vrienden. Een heel speciaal kraambezoek, er hopst daar namelijk een acht weken oud hondje door het huis en de tuin. Echt te schattig voor woorden. 2,5 kilo en dus met één hand omhoog te tillen. Spartelend van plezier en happend met haar kleine tandjes overal waar die tandjes maar komen kunnen. Douchen die ochtend was ook niet nodig geweest, kleine likjes kwamen overal in het gezicht.

Jackson, mijn geleidehond, was even niet mee. Onze eigenwijze puberdochter had geen zin en was thuis gebleven. Jackson wijkt zo ongeveer 24/7 niet van mijn zijde en dus vind ik het heerlijk om af en toe even alleen met mijn gezin, in dit geval een deel van mijn gezin, op pad te gaan.

Het hebben van een geleidehond heeft zo zijn voordelen. Deze komt gesocialiseerd bij degene in huis die met hem gaat werken. Zindelijk, (meestal) goed luisterend en opgewassen tegen nagenoeg alle situaties.

Een baby hondje moet nog zindelijk worden, moet leren luisteren naar zijn of haar naam, loopt constant in de weg en heeft een tomeloze energie tot hij neervalt door vermoeidheid. Dat alles is in principe onder controle bij geleidehonden en andere hulphonden. Nu heeft Jackson één eigenschap niet onder controle en dat is het continu in de weg lopen, bij voorkeur in de keuken als er wat te snaaien valt. Tja, het blijft ook maar een hond.

Ik heb me zitten afvragen of ik het leuk zou vinden om een baby hondje te hebben. Eigenlijk ben ik tot de conclusie gekomen dat ik daar helemaal geen behoefte aan heb, hoe schattig ook. Het is me allemaal veel te veel gedoe. Niet alleen ik maar ook mijn lieve echtgenote vroeg zich ook af wat we leuker zouden vinden, een babyhondje of een babykatje ? We kwamen beide uit op het laatste. Ik ben in de kern geen kattenmens maar onderhoud prima relaties met onze oude dame van 10 jaar en inmiddels ook met ons katertje van 2 jaar. Beide zijn als baby bij ons gekomen en dat was echt helemaal te leuk.

Terug naar de vraag of ik een babyhondje zou willen. Die vraag hoef ik uiteindelijk niet eens te beantwoorden. Mijn handicap zal nooit overgaan en dus zal ik mijn hele leven met een geleidehond lopen. Die komt pas na anderhalf, twee jaar en heeft dus alle fases van het opvoeden al doorlopen. In het soort ras heb ik dan wel weer een voorkeur, krullend of lang haar en licht van kleur. We kwamen uit op Golden Doodles en/of Golden Retrievers.

Maar waar heb ik het nu over? Ik hoop nog vele jaren met mijn grote vriend Jackson overal heen te kunnen en dus af en toe even zonder hem … dat houdt de relatie spannend!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Klein, lief, maar toch … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Vorige week waren we een paar dagen in Disneyland Parijs. Een paar jaar geleden waren we daar ook en het plezier dat we met ons viertjes hadden was toen zo groot dat we eind vorig jaar besloten nog een keer te gaan. Maar deze keer zouden we het dan wel even goed doen.

We kwamen er achter dat gehandicapten met een doktersverklaring in het bezit konden komen van een zogenaamde priority card. Ook visueel gehandicapten komen daar voor in aanmerking. Laat ik dat nou zijn en dus een doktersverklaring geregeld.

De dagen begonnen met het wegbrengen van onze poezen maar ook Jackson, mijn geleidehond. Pfffff, dat vond ik niet alles. Voor het eerst in 2 jaar een paar dagen zonder hem. Ik kom er straks niet op terug maar hij heeft het in de kennel van Happy Care prima gedaan.

Aangekomen in het park naar de servicebalie gegaan en ja hoor, we kregen de priority card. Mensen, wat je dan overkomt is een luxe van wereldformaat. Het was even begrijpen hoe het werkt maar dan heb je ook iets. Werkelijk alle attracties kun je binnen 5 minuten betreden. Staat er een wachtrij van 75 minuten bij Ratatouille (echt waar) dan mag je met die card (en je gezin) via de exit ineens de attractie in, letterlijk alle deuren openen zich direct voor je!

Wat was het heerlijk om mijn kinderen ook eens mee te laten profiteren van het feit dat hun vader best een lastige handicap heeft en ook een boel dingen niet met ze kan doen. En zo kwamen we de dagen door met soms wel 3 of 4x dezelfde attractie. Hoogtepunt was het genieten van mijn kinderen.

Maar ook een absoluut hoogtepunt was de Space Mission 2 …. We stonden met z’n viertjes te wachten waarop de kinderen besloten deze thrill toch maar niet in te gaan. En wat zijn we daar achteraf blij mee. Ik heb mijn lieve echtgenote nog nooit zo horen gillen.

Gelanceerd worden over een afstand van 34 meter, omhoog, omlaag en over de kop. Ik maak het allemaal mee. Voor mij waarschijnlijk toch iets minder eng omdat ik niet de special effects zie maar desalniettemin …..

Een ander hoogtepuntje was onze lieve kleine blonde prinses, ze mocht in de Lego store 2 bakken met lego scheppen, zoveel keuze en wat keek ze blij ! Ze heeft het moeilijk met haar aanvallen in de avond. Inmiddels zijn we terecht gekomen in het Wilhelmina Kinder Ziekenhuis, daarover misschien een volgende keer meer….

Voor alle lezers van mijn blogs……wil je naar Disneyland, neem me mee en je komt overal snel in !!!

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Priority ….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Waar wil ik toch naar toe met deze belachelijke opening van mijn blog? Nou, ik vervolg …..

Het lopen van zo’n beest gaat erg hobbelig en bonkig. Vooral het op gang komen en daar is wat ik eigenlijk wil zeggen. Jackson is na 4,5 weken herstel na zijn operatie ook net een dromedaris. Op zich gaat het erg goed, ofwel, het lijkt of het erg goed gaat. We kunnen niet in die poot kijken maar denken dus dat het wel gaat. Het opstaan en de eerste passen is alleen identiek aan hoe een dromedaris dat doet. We noemen Jackson dan ook wel ons kameeltje …. ja kom, een kameel of een dromedaris, behalve die ene bult zijn ze toch identiek?

Als hij eenmaal op gang is loopt mijn kameeltje behoorlijk normaal. Inmiddels mag ik me ook een zwaargewicht noemen. Mijn spiermassa is enorm vergroot de laatste weken. Ga maar na, 5-6 x per dag til ik hem van ons trapje voor de deur af om naar buiten te kunnen en – uiteraard – er ook weer op. 5-6 x per dag 34 kilo tillen, ga er maar aan staan. Ik val op: jassen en truien passen niet meer, echt niet normaal Wat ga ik dat missen als over 1,5 weken blijkt dat hij het zelf weer mag doen.

Maar, zonder gekheid……

Het gaat goed met Jackson, ik hoop snel het lopen te kunnen opbouwen. Gek word ik wel van het vele thuiszitten en vanuit huis werken. Ben blij als ik ’s ochtends onze kleine blonde prinses naar school mag brengen. Dat doe ik met mijn geleidestok. Dat is toch echt geen hond, ik vertrouw dat ding ook niet.

Het mooie is, nog beter dan met een hond gaat iedereen voor je aan de kant of stopt voor je. Ook wel verstandig, bij het oversteken van de weg hoor je die stok recht vooruit te steken als teken dat je oversteekt. Vooral fietsers remmen dan heel hard, bang die stok tussen de spaken te krijgen.

Maar toch, wat zal ik blij zijn als we weer samen op pad kunnen, mijn wereld is klein. En als ik zelfs al spontaan meega naar de winkel dan is het echt tijd voor snel herstel …..

Voor andere blogs van Frank, klik hier >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Het bericht Zwaargewicht….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Het was op maandag, ik had een dag gewerkt op kantoor en we reden met mijn lieve echtgenote mee naar huis. Jackson had het weer prima gedaan en was superblij toen de auto thuis weer geparkeerd stond. Als altijd sprong hij vrolijk de auto uit om als een razende de tuin in te rennen. Omdat de buurman druk was in de tuin, onder andere voor onze gezamenlijke nieuwe schutting stonden we even te praten. Ineens hoorde ik een heel harde piep uit Jackson komen. Misse boel…..

Jackson liep ineens op 3 poten en had zichtbaar pijn. O nee, dacht ik meteen, dit is echt goed fout! Dierenarts snel gebeld en daar konden we volgende middag terecht. Die constateerde vrijwel direct en nog zonder foto dat hij vermoedelijk zijn kniebanden aan rechter achterpoot had afgescheurd. Oké, dat was zwaar slecht nieuws.

Op mijn vraag wat nu te doen en wat dit voor zijn werkende leven zou betekenen kreeg ik een somber beeld. Operatie, minstens 6 maanden herstel en dan kijken of werken nog mogelijk is. Ik zakte dus letterlijk op de grond en huilde met de kop van Jackson in mijn armen.

Eigenlijk vrijwel direct besloot ik dat opereren door een specialist zou moeten gebeuren. Dat vond mijn dierenarts geloof ik niet heel leuk maar goed, het gaat hier wel om mijn hond. Ik kon nog net voor 17 uur bellen met een kliniek waar we goede ervaringen hadden.

Deze verwezen mij direct door naar de beste orthopeed van Nederland, werkzaam onder andere in Oosterbeek. Ook die kon ik nog net op tijd bereiken. Na een korte uitleg van mij stelden ze me gerust. De orthopeed zou bij deze blessure een techniek gebruiken (TTA) waar slechts 6-8 weken herstel voor staat. Daarna zou Jackson zonder complicaties gewoon weer kunnen werken.

Na de zware operatie, botten doorsnijden, dingen verplaatsen en titanium en schroeven in knie zetten, mocht Jackson slechts zeer minimale stukjes lopen. Ineens zagen we nog een nieuw probleem. Wij wonen split level en dat betekent trapjes in huis en om naar buiten te gaan. Eerst vroegen we ons af of Jackson dan wel bij ons zou kunnen herstellen. Na wat overleg met onder andere goede vrienden en nog eens bellen met de kliniek besloten dat we het thuis wel zouden gaan doen.

Je gelooft het niet, we hebben nu een traphekje in huis, iets dat we voor onze kinderen nooit gedaan hebben. En 35 kilo een aantal keren per dag op en af van een trapje tillen is goed voor mijn spiermassa bedachten we.

Afijn, een paar dagen later is Jackson geopereerd. De operatie is geslaagd en goed verlopen. Mijn grote vriend heeft uiteraard veel pijn maar probeert alweer te staan op het pootje. Hij heeft zware pijnstillers. Oh ja, naast de kruisbanden bleek ook zijn binnenste meniscus nog kapot te zijn. Jackson heeft daarmee aangetoond een echte PEC Zwolle fan te zijn net als zijn baasje. Daar lopen nu ook 2 voetballers met dezelfde klachten !!! Wat een super fan door tot in de kern met ze mee te leven …..

Voor mij betekent het komende 8 weken werken vanuit huis. In tegenstelling tot alle voorgaande jaren heb ik heel lieve meelevende collega’s. Ze komen nu af en toe bij mij vergaderen en bij vergaderingen elders word ik via de telefoon van een collega op de hoogte gebracht, ik lig met speaker aan midden op vergadertafel, werkt uitstekend …. !

Mijn afhankelijkheid blijkt ineens weer een duidelijke vorm aan te nemen, is Jackson ziek of geblesseerd dan ben ik het als het ware ook!

Voor andere, persoonlijke blogs van Frank, klik hier >>>>

Het bericht De week van Jackson…… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Een tijdje geleden ben ik samen met Jackson, mijn hond, in Utopia geweest. Ze wilden daar een puppy hebben, die zou worden opgeleid tot hulp- of geleidehond.

Serge Gaus, goede vriend en ook eigenaar van Jackson (hij heeft de school destijds van zijn vader overgenomen), is gevraagd daar over mee te denken. Een van de dingen die Serge wilde ter voorbereiding wilde doen, is een gebruiker van een geleidehond laten uitleggen hoe het is om met zo’n hond te lopen en hoe het überhaupt is om blind te zijn.

Als kijker van dit waanzinnig belachelijke, maar leuke programma vond ik het erg leuk om daar te zijn. Ik kreeg de hele groep bewoners 2 uur lang om me heen, volgens mij tot ergernis van de productie. Immers, na 2 uur leek het ze, denk ik, nogal saaie televisie. Ik vond het vooral boeiend om mensen zo geïnteresseerd te zien.

Een van de bewoners mocht ook even lopen met Jackson. Ik voorspelde al niet veel goeds. Jackson en ik zijn zo ongeveer aan elkaar verbonden. Dat was ook zichtbaar, de arme stakker vond het niets en weigerde te gaan lopen zonder mij in zijn buurt.

Ik was super trots op mijn trouwe viervoeter, ga er maar eens aan staan in een vreemde omsloten omgeving. Thuis zaten ze 3 uur lang de live stream te volgen, het was vakantie. Voor de kleine blonde prinses en onze eigenwijze puberdochter was het natuurlijk gaaf om hun vader zo op tv te zien.

Of ik een hit ben geworden op YouTube, geen idee, er staan wel vele filmpjes op. Overigens is niet lang na ons bezoek besloten geen pup te plaatsen in Utopia.

Okee, ik dwaal dus nog steeds af. Wat zal ik doen ? Volgens mij moet ik een volgende keer meer vertellen over het opleidingstraject van Jackson. En ook hoe het voor mijn gezin was dat hier ineens een hond woonde, die me ging helpen waardoor zij niets meer hoefden. Een hele verandering kan ik jullie verzekeren. Andere keer dus maar …

Voor andere persoonlijke blogs van Frank, klik hier >>>>

Het bericht Op “huisbezoek” bij Utopia [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Dustin
De eerste maanden van 2014 stonden in het teken van Dustin, mijn vorige geleidehond. Bij hem was een hernia geconstateerd, hij kon niet meer werken. Begin januari kwam Jackson bij ons in huis om mij te helpen. Het was de bedoeling dat Dustin zou blijven als huishond. Hij was immers onze eerste hond, iedereen was gek op hem en bovenal was hij super in het troosten als wie dan ook in huis verdriet had. Dan kwam zijn grote witte krullenkop op schoot en die ging pas weg als het verdriet voorbij was.

Zelden heb ik zo’n hond meegemaakt. Karakter had hij ook. Hij wilde mij per sé blijven helpen en kon het niet verkroppen als ik met Jackson wegging. Janken en blaffen was het gevolg en dat ging niet over. Uiteindelijk hebben we met heel veel verdriet hem bij een goede collega van mij kunnen onderbrengen, waar hij nu veel plezier heeft. We missen hem nog iedere dag. Niemand vervangt Dustin, ondanks dat we met Jackson weer een heel lieve en hard werkende hond hebben.

Puberdochter
Het was ook een bijzonder jaar. Onze eigenwijze puberdochter ging een volgende stap zetten in haar nog prille leven. Van de basisschool naar het gymnasium. Wat is het mooi om te zien hoe goed ze het daar doet en hoe ze op haar plek is op de nieuwe school. Met gelijkgestemden om haar heen is ze ineens groot, heel groot en lijkt ze al haar eigen probleempjes achter zich te hebben gelaten. De trots overheerst dan ook als ik haar zie en hoor.

Karate
Ook het eerste examen karate van de kleine blonde prinses vond ik erg bijzonder. Bij aankomst bleek dat ouders er niet bij mochten blijven. De paniek sloeg haar om het lijf. Snel heb ik op haar ingepraat en nog wat nasnikkend ging ze alleen de zaal in. Ik kon op dat moment wel even een tegenstander gebruiken om die met een enorme karateschop uit te schakelen, zo gefrustreerd was ik. Maar ja, karate is een sport van respect, dus dat kon ik helaas niet doen. Immers, als vader moet je het goede voorbeeld blijven geven …

Epilepsie
De laatste maanden van dit jaar zijn samen te vatten als een periode van grote zorg. Ik zie ons nog zitten, in die ambulance, met ons kleine blonde prinsesje. Ik zie haar nog liggen, in het ziekenhuis, een tijdje later en ik zie haar nog gaan, op weg naar de MRI! De zorgen waren er en zijn er nog steeds.

Het is niet niks om op je achtste al epilepsie en migraine te hebben in een zeer vervelende vorm. Maar wat ben ik ook trots op haar. Ondanks de ellende trekt ze zichzelf er doorheen. Met vallen en opstaan, dat wel, maar op een wijze die mij met trots vervult.

Respect
In deze terugblik mag een iemand niet vergeten worden, mijn echtgenote. De wijze waarop zij vooral de laatste maanden omgaat met alle zorgen, hoe ze het hele gezin bij elkaar weet te houden, hoe ze maar door en door gaat, het verdient niets meer dan respect! Ik heb de mooiste en meest bijzondere vrouw die je je als man maar kunt bedenken.

Alle goeds!
Oké, genoeg teruggeblikt, wat gaat 2015 ons brengen? Een boel goeds hoop ik, een beetje meer rust, maar ook vooral veel lol ! Ik zal blijven bloggen, ik zal mijn belevenissen met jullie blijven delen. De ene keer op serieuze toon, de andere keer met meer humor en weer een andere keer beschouwend. Ik zal als Trotse Vader met jullie delen wat ik wil delen, ik zal jullie meenemen in hoe het is om als bijna blinde te leven, ik ga het jullie allemaal vertellen.

Voor nu wens ik iedereen vooral een goede jaarwisseling en alle goeds voor 2015!

Lees hier de andere blogs van Frank >>>>

Het bericht Veel tranen [persoonlijke blog] verscheen eerst op .