Terwijl het nu al flink knalt buiten en Jackson meer en meer angst heeft, wil ik toch het afgelopen jaar met jullie delen. Ik ben eigenlijk niet zo’n terugblikker, maar het is wel eens goed om te doen. Het zet je weer eens met de beide oude beentjes op de grond, in het besef dat de dierbaren om je heen het meest belangrijk zijn. Een paar momenten heb ik eruit gepikt, er zullen er ongetwijfeld een aantal ontbreken en dat zal me vast duur komen te staan bij mijn gezinsleden maar goed, dat moet dan maar……

imageDustin
De eerste maanden van 2014 stonden in het teken van Dustin, mijn vorige geleidehond. Bij hem was een hernia geconstateerd, hij kon niet meer werken. Begin januari kwam Jackson bij ons in huis om mij te helpen. Het was de bedoeling dat Dustin zou blijven als huishond. Hij was immers onze eerste hond, iedereen was gek op hem en bovenal was hij super in het troosten als wie dan ook in huis verdriet had. Dan kwam zijn grote witte krullenkop op schoot en die ging pas weg als het verdriet voorbij was.

Zelden heb ik zo’n hond meegemaakt. Karakter had hij ook. Hij wilde mij per sé blijven helpen en kon het niet verkroppen als ik met Jackson wegging. Janken en blaffen was het gevolg en dat ging niet over. Uiteindelijk hebben we met heel veel verdriet hem bij een goede collega van mij kunnen onderbrengen, waar hij nu veel plezier heeft. We missen hem nog iedere dag. Niemand vervangt Dustin, ondanks dat we met Jackson weer een heel lieve en hard werkende hond hebben.

image

Puberdochter
Het was ook een bijzonder jaar. Onze eigenwijze puberdochter ging een volgende stap zetten in haar nog prille leven. Van de basisschool naar het gymnasium. Wat is het mooi om te zien hoe goed ze het daar doet en hoe ze op haar plek is op de nieuwe school. Met gelijkgestemden om haar heen is ze ineens groot, heel groot en lijkt ze al haar eigen probleempjes achter zich te hebben gelaten. De trots overheerst dan ook als ik haar zie en hoor.

Karate
Ook het eerste examen karate van de kleine blonde prinses vond ik erg bijzonder. Bij aankomst bleek dat ouders er niet bij mochten blijven. De paniek sloeg haar om het lijf. Snel heb ik op haar ingepraat en nog wat nasnikkend ging ze alleen de zaal in. Ik kon op dat moment wel even een tegenstander gebruiken om die met een enorme karateschop uit te schakelen, zo gefrustreerd was ik. Maar ja, karate is een sport van respect, dus dat kon ik helaas niet doen. Immers, als vader moet je het goede voorbeeld blijven geven …

Epilepsie
De laatste maanden van dit jaar zijn samen te vatten als een periode van grote zorg. Ik zie ons nog zitten, in die ambulance, met ons kleine blonde prinsesje. Screenshot 2014-12-30 at 21.19.22Ik zie haar nog liggen, in het ziekenhuis, een tijdje later en ik zie haar nog gaan, op weg naar de MRI! De zorgen waren er en zijn er nog steeds.

Het is niet niks om op je achtste al epilepsie en migraine te hebben in een zeer vervelende vorm. Maar wat ben ik ook trots op haar. Ondanks de ellende trekt ze zichzelf er doorheen. Met vallen en opstaan, dat wel, maar op een wijze die mij met trots vervult.

Respect
In deze terugblik mag een iemand niet vergeten worden, mijn echtgenote. De wijze waarop zij vooral de laatste maanden omgaat met alle zorgen, hoe ze het hele gezin bij elkaar weet te houden, hoe ze maar door en door gaat, het verdient niets meer dan respect! Ik heb de mooiste en meest bijzondere vrouw die je je als man maar kunt bedenken.

vuurwerkAlle goeds!
Oké, genoeg teruggeblikt, wat gaat 2015 ons brengen? Een boel goeds hoop ik, een beetje meer rust, maar ook vooral veel lol ! Ik zal blijven bloggen, ik zal mijn belevenissen met jullie blijven delen. De ene keer op serieuze toon, de andere keer met meer humor en weer een andere keer beschouwend. Ik zal als Trotse Vader met jullie delen wat ik wil delen, ik zal jullie meenemen in hoe het is om als bijna blinde te leven, ik ga het jullie allemaal vertellen.

Voor nu wens ik iedereen vooral een goede jaarwisseling en alle goeds voor 2015!

Lees hier de andere blogs van Frank >>>>

Share