In 1984 is de kleine Riad zes jaar oud en nog altijd een betoverend mooie man, met de blonde haren van zijn Franse moeder. Een man die voor de grootste uitdaging van zijn leven staat: hij gaat naar school. En niet in Frankrijk, nee, in het land waar zijn vader vandaan komt, het Syrië van Hafez al Assad.

Recensie
Evenals het eerste deel, is ook dit boek een combinatie van humor en verhalen die niet alleen ontroerend zijn maar ook schrijnend. Een jongen tussen twee culturen, tussen twee landen, tussen twee totaal verschillende sferen.

Schooltijd voor een jong kind is al een indriukwekkende ervaring. Wanneer je er dan anders uitziet dan anderen, een andere achtergrond hebt, brengt dat nog veel meer indrukken met zich mee. De boeken van Riad Sattouf zijn echte aanraders. Een mooie, luchtige manier om een uniek kijkje te nemen in de jeugd van een Frans-Syrisch kind.

De Arabier van de toekomst – deel 2 – Riad Sattouf
Een jeugd in het Midden-Oosten (1984 – 1985)
Graphic novel, paperback, 160 pagina’s, uitgeverij De Geus
Bestel dit boek hier >>>>

We hebben ook het eerste boek: De Arabier van de toekomst 1 (1978 – 1984) gerecenseerd, zie:

https://trotsevaders.nl2015/12/de-arabier-van-de-toekomst-deel-1/

Riad Sattouf (1978), zoon van een Syrische vader en een Franse moeder, werd geboren in Parijs, maar bracht zijn jeugd door in Libië en Syrië. Hij publiceerde acht jaar lang de strip La vie secrète des jeunes in het Franse satirische weekblad Charlie Hebdo.

In 2014 verliet hij het blad om de strip Les cahiers d’Esther te gaan maken voor de wekelijkse krant l’Obs. Ook publiceerde hij verschillende succesvolle stripboeken. Sattouf is tevens cineast; in 2010 ontving hij voor Les beaux gosses de César in de categorie beste film.

Het bericht De Arabier van de Toekomst – deel 2 verscheen eerst op .

In augustus 1995 overleed mijn vader na een akelig en kort ziekbed. De kanker had zijn lichaam volledig in zijn macht gekregen. Van de stoere stevige man met een hart van goud was ineens geen schim meer over. Net met pensioen, dat kon toen nog op je 56e, zou hij gaan genieten met mijn moeder in hun nieuwe huis. Dat duurde maar kort. Hij overleed op een prachtige zomerdag. Vooruitstrevend als hij kon denken, heeft hij ervoor gekozen zijn leven te laten beëindigen. Een moedig maar o zo goed besluit, het lichaam was in een aantal maanden kapot gegaan.

Nooit heb ik het verdriet willen toelaten, tot op de dag van vandaag niet. Het zal ook niet gebeuren anders dan in dit blog. Het heeft geen nut, het levert niets op. Ik herinner me liever een paar mooie momenten.

Onze gezamenlijke reis naar Rome. Bijzonder om met hem de stad te verkennen, samen een pizza te eten en elkaar nog beter te leren kennen. Of nou ja, dat beter leren kennen viel wel mee. Ik was een puber en liet natuurlijk niets toe, praters waren we niet, ben ik nog steeds niet. Ik herinner me het bestellen van een pizza. Italiaans konden we niet en dus dachten we dat frutti di mare iets met fruit was … niet dus, dat is gewoon een pizza met vis.

Ik herinner me de momenten dat hij me ophaalde na een wedstrijd van PEC Zwolle. Kwam hij de laatste 15 minuten ook even kijken en nam hij me, blind als ik toen al was in het donker, weer mee naar huis.

Ik herinner me dat ik zomers lang bij hem werkte in de bouw. Hij was daar hoofduitvoerder en liet me van alles doen, uiteraard op veilige plekken.

Ik herinner me zijn opgetogenheid als Lee Towers over de radio klonk. Daar begreep ik natuurlijk helemaal niets van, maar mooi was het wel als hij daar volledig in op ging.

Mijn vader was een goed mens, had het beste voor met iedereen en wilde het iedereen naar de zin maken. Ik herken me in hem en zie dingen van hem terug in mijn dochters. Wat is het jammer dat zij hem nooit gekend hebben en wat is het nog meer jammer dat mijn lieve echtgenote hem niet gekend heeft. Hij zou gek op haar zijn, zou haar op handen dragen. Ook met onze dochters zou hij gek zijn, nog gekker en ze zouden hem fantastisch gevonden hebben.

Uiteraard was ik ook heel vaak boos op hem en riep ik dat hij me toch niet begreep. Dat ging soms ver, maar altijd kwam het weer goed.

Toen ik dit weekend naar muziek van Ed Sheeran luisterde kwamen deze gedachten spontaan bij me op en besloot ik een blog over hem te schrijven. Ja ja, Ed Sheeran, de muziek van deze tijd, en het raakt mij diep, kan het gekker?

Zijn laatste woorden voor hij insliep naar mij waren: ‘jouw keuzes zijn altijd de goede geweest, onthoud dat voor nu en in de toekomst‘ …
Ik heb me sindsdien nog nooit door iemand van mijn keuzes laten afbrengen als ik daar niet achter stond, ik zal het ook nooit doen !

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Verdomme, ik mis je … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

De kleine Riad, blond als zijn Franse moeder, groeit op in de Arabische wereld van zijn vader: het Libië van Khadafi en het Syrië van Assad. Dat zijn nou echte, moderne mannen, vindt Riads vader. Zo moet zijn zoon ook worden: een Arabier van de toekomst.

Recensie
Een “stripverhaal” voor volwassenen, in dit geval, een boek wat ‘graphic novel’ genoemd wordt en wat op een grafische manier een verhaal vertelt. Het verhaal van de kleine, blonde Riad die in Frankrijk geboren wordt. Zijn vader is in Frankrijk gaan studeren en kwam daar zijn moeder tegen. Na de promotie van zijn vader, vertrekt het gezin naar Libië.

Tussendoor komen ze nog even terug naar Frankrijk om vervolgend naar Syrië te gaan, het land van de vader van Riad. Aan het eind van het boek, is het gezin, waar inmiddels een tweede zoon geboren is, even terug in Frankrijk, maar daar wordt al aangekondigd dat ze terug naar Syrië gaan waar Riad naar school zal moeten. Daarover kun je in het tweede deel meer lezen.

Wat dit een bijzonder boek maakt, is dat het verteld wordt vanuit de kleine Riad. Op een kinderlijke, pure manier worden de gebeurtenissen verteld. Er is oog voor details, erg mooi, omdat dat vaak is wat een kind opvalt, maar doordat je ‘op de achtergrond’ meer informatie krijgt, krijg je een goed beeld van de wereld waarin Riad opgroeit.

Je ziet de verschillen in de diverse landen, en de invloed die het verleden van de vader van Riad op hem heeft. Je ziet de invloeden van de verschillende culturen en geloven en de manier waarop de vader er mee omgaat. De moeder lijkt zich aan te passen, maar zorgt er wel voor dat ze ingrijpt wanneer de vader in haar ogen te veel ‘doorslaat’ in zijn denkbeelden.

Je ziet de manier van leven in de diverse landen, de gebruiken, en hoe een kind zich vermaakt. Kinderen passen zich uiteraard aan, maar de kleine Riad neemt veel waar en in dit boek deelt de volwassen Riad middels tekeningen zijn herinneringen. Dit doet hij zonder te oordelen, gewoon, zoals hij het als kind beleefd heeft. En dat is een prachtige manier van vertellen. Als lezer ben je vrij om je eigen mening te vormen, of om, net als kleine Riad, waar te nemen.

De tekeningen zijn prachtig, ze lijken eenvoudig, maar geven veel informatie die echt iets toevoegt aan de geschreven teksten. Het is een vriendelijke boek, ook al zijn sommige gebeurtenissen vrij heftig. En zéér interessant om op deze manier een kijkje te nemen in de jeugd van een kind wat in een aantal zeer verschillende werelden opgroeit.

Je krijgt uiteraard een idee van de politieke situatie in de diverse landen, van de manier waarop er naar Khadafi en Assad gekeken wordt, maar ook van de manier waarop de Arabische landen naar het Westen kijken en andersom. Omdat de schrijver / tekenaar niet oordeelt en beide kanten laat zien, is het geen politiek belanden boek en geen statement, maar juist zeer interessant, zéker in deze tijd!

De Arabier van de toekomst – deel 1 – Riad Sattouf
Een jeugd in het Midden-Oosten (1978 – 1984)
Graphic novel, paperback, 160 pagina’s, uitgeverij De Geus
Bestel dit boek hier >>>>

Inmiddels is het tweede boek: De Arabier van de toekomst 2 (1984 – 1985) ook verschenen:

Riad Sattouf (1978), zoon van een Syrische vader en een Franse moeder, werd geboren in Parijs, maar bracht zijn jeugd door in Libië en Syrië. Hij publiceerde acht jaar lang de strip La vie secrète des jeunes in het Franse satirische weekblad Charlie Hebdo.

In 2014 verliet hij het blad om de strip Les cahiers d’Esther te gaan maken voor de wekelijkse krant l’Obs. Ook publiceerde hij verschillende succesvolle stripboeken. Sattouf is tevens cineast; in 2010 ontving hij voor Les beaux gosses de César in de categorie beste film.

Het bericht De Arabier van de Toekomst – deel 1 verscheen eerst op .

Eindelijk een literaire thriller voor jongeren: De moorden van Barvik

Vermoord
Philip Moberg is zestien jaar en woont bij zijn oom Ernst, die misdaadverslaggever is. Wanneer in het kleine plaatsje Barkvik iemand is vermoord met een bijl, wordt Ernst eropaf gestuurd om verslag te doen. In eerste instantie mag Philip niet mee. Hij weet zijn oom over te halen en een spannend avontuur begint.

De zaak lijkt volkomen duidelijk. De politie heeft al iemand gearresteerd op verdenking van de moord. Maar beetje bij beetje begint Philip te twijfelen: is deze man wel schuldig?

Philip
Philip is jong, eigenwijs, vindingrijk en doortastend. Hij weet door te dringen in het dorpsleven van de jongeren, die duidelijk meer weten van het duistere verleden van hun ouders.

Maar hij is ook overmoedig en onervaren: een combinatie die hem niet alleen steeds dichter bij de oplossing brengt, maar ook steeds dichter bij de moordenaar.

En dan vindt er nog een moord plaats……

Auteur
De auteur Ingvar Ambjornsen (1956, Larvik) is schrijver,muzikant en theatermaker. Hij is in Noorwegen het bekendst door zijn Elling-trilogie. De verfilming van een van de delen hiervan kreeg een Oscarnominatie voor de beste buitenlandse film. Ambjornsen heeft veel literaire prijzen gewonnen.

Weer een boek van formaat van uitgeverij Lemniscaat.

Een voorproefje:
Epiloog
Er ligt een dode eidereend half begraven in het hard aangestampte zand. De bruine veren zitten nog vast aan het skelet, maar de schedel en de snavel grijnzen me naakt en geelwit tegemoet. Met regelmatige tussenpozen, zo ongeveer na elke derde golf, spoelt het water over het kadaver heen.
Elke keer dat de zee zich terugtrekt, wordt er iets weggenomen van wat eens een levend wezen was, denk ik. Ik krijg het vreemde gevoel dat iets of iemand mij door de lege oogkassen aankijkt. Iets wat met eeuwigheid, of met niets te maken heeft.
Het is maar fantasie. Een beetje een macabere voorstelling die bij me opkomt, waarschijnlijk omdat ik nu al meer dan vierentwintig uur niet heb geslapen. Te veel stemmen. Te veel reële blikken. Ik ruk me los van de aanblik van de dode vogel en loop als in een soort trance verder over het strand. De zee ligt als een gladde, glanzende spiegel onder de vuurtoren. Een dunne nevelsluier geeft de zon het aanzicht van een grote rode pruim.
Alles is waarschijnlijk afschuwelijk mooi.
Bij de oude boothuizen draai ik me om en loop terug. Oom Ernst staat precies waar hij stond toen ik een poosje geleden vertrok – of misschien wel een uur, twee uur geleden. Hij leunt tegen de camper en een zacht windje jaagt de sigarettenrook naar zee.
Hij kijkt niet naar mij.
Pas als ik op de voorbank plaatsneem, gooit hij zijn peuk weg en keert terug in de werkelijkheid. Hij geeft me mijn mobiel terug, die ze in beslag hadden genomen toen ze hem bij Hong hadden opgehaald. “Je mag hem pas over een week weer gebruiken!”
Een paar minuten later rijden we voor de allerlaatste keer door Barkvik. We luisteren niet naar het nieuws als we richting Oslo gaan.

Het bericht De moorden van Barkvik verscheen eerst op .