Zoals bekend kom ik van A naar B dankzij mijn blindengeleidehond Jackson! Het heeft me mijn onafhankelijkheid teruggegeven sinds ik met een blindengeleidehond werk.

Lees hier eerdere blogs van Frank >>>>

Helaas heb ik af en toe wel wat pech. Mijn eerste hond, Dustin, moest na vier jaar helaas naar een ander gezin. Een hernia maakte het werken voor hem onmogelijk. Hij mocht blijven, maar kon niet alleen zijn. Met Jackson, een Golden Retriever, ben ik sinds een jaar superblij ! Hij is zeer stabiel in werken en bovendien een heerlijke druktemaker op de momenten dat hij niet werkt. Helaas is dat deze dagen niet het geval.

Jackson is geopereerd. Het doet er even niet toe waaraan, maar feit is wel dat hij er last van heeft. Rondom de plek van operatie is iets te nadrukkelijk haar weggeschoren. Dat jeukt en prikt nu enorm bij hem. Omdat hij een kap om zijn kop moet dragen kan hij er niet bij, hetgeen hem enorm in de stress laat schieten. Zoveel stress dat hij er in een nacht 5x zijn maaginhoud heeft uitgegooid.

Wat doe je als blinde medemens als je polshoogte gaat nemen in de woonkamer en ineens natte voeten hebt? Wel, dan vloek je eerst hartgrondig om daarna je echtgenote, de rots in de branding, te roepen. Met goede ogen maakt het iets beter schoon zeg maar ….

Op momenten dat je hond even niets kan, is je verworven onafhankelijkheid ineens weg en ben je weer afhankelijk van anderen. Er is dus altijd een zekere mate van kwetsbaarheid die je met je meedraagt. Ik vraag me wel eens, niet te vaak anders word je gek, wat ik moet doen als Jackson spontaan ziek wordt in de trein of bus ?

De kap om zijn kop heeft wel een voordeel … Jackson ervaart nu precies wat ik zie met mijn Retinitis Pigmentosa, kokervisus. Immers, hij kan ook niet goed van opzij zien nu en is beperkt in zijn mogelijkheden.

Ik moet eerlijk zeggen, volgens mij voelt hij nu niet echt die verbondenheid met mij en irriteert het hem alleen maar mateloos om met zo’n kap om te lopen. We proberen er samen maar het beste van te maken. Hopelijk kunnen we snel weer samen de weg op !

Het bericht Onafhankelijk maar toch afhankelijk verscheen eerst op .

Wel zag ik steeds minder en werd het steeds gevaarlijker. Een jaar of zes geleden wilde ik met onze kleine blonde prinses, de jongste van toen 2,5 jaar, even op de fiets naar het winkelcentrum. Nog voor we de straat uit waren knalde ik op een stoeprand. Hierop zei de kleine blonde prinses: ‘papa, dat is niet de weg…’. Het was klaar, ik heb nooit meer op een fiets gereden. De vreugde bij mijn echtgenote, de drijvende kracht bij ons thuis, was enorm, daar hoefde ze zich geen zorgen meer om te maken.

Een proces van acceptatie begon. Ik zag en zie minder en minder maar wil(de) wel mijn zelfstandigheid terug krijgen. Bij het kijken naar het tv- programma ‘De wereld draait door’ zag ik meneer Wijdbeens, kent u hem nog? Hij had een hilarische sketch opgenomen met Martin Gaus en een blindengeleidehond. Daarop heb ik de volgende dag eens gebeld met de school van Gaus. Daar sprak ik met Serge Gaus, zoon van. Het contact was direct goed. Serge gaf me het gevoel dat ik mijn leven weer zelfstandig zou kunnen leiden met een hond.

Een aanvraag werd ingediend en nog geen half jaar later kwam Dustin, mijn eerste blindengeleidehond. De wereld lag weer voor me open. Ik was weer de gelukkige huisvader die op pad kon waar hij maar heen wilde. Bus, trein, het maakte allemaal ineens niet meer uit. Niet alleen voor mij was het een nieuwe fase in mijn leven. Ook mijn gezin kon weer adem halen en met een gerust hart mij laten gaan.

En, er was een heuse knuffelbeer in huis in de persoon van Dustin. Een zeer karaktervolle hond die helaas na ruim 4 jaar bij ons weg moest. Een hernia maakte een einde aan zijn werkende leven. Hij mocht blijven, maar kon niet accepteren dat ik met professor Jackson, mijn nieuwe geleidehond, op pad ging. De buren waren begaan, maar het geblaf bleef. Dustin is nu bij een collega van me en maakt het meer dan goed. Jackson heb ik de professor genoemd, omdat hij zo wijs is. Knettergek ook en dat is wat ik leuk vind. Een geleidehond doet zijn werk, maar mag ook hond zijn op alle andere momenten.

Mijn handicap heb ik geaccepteerd, het is zoals het is. Ik zie nog heel erg weinig, ik kijk tv, zie iets bewegen maar verder niets. Doordat je alles op gehoor doet, maak je alles anders mee, heel boeiend. Ik vertel jullie er later meer over.

Frank heeft meerdere blogs geschreven, klik <hier> om deze allemaal te kunnen lezen >>>>

Het bericht Acceptatie en onafhankelijkheid verscheen eerst op .