Neem mijn lieve echtgenote, de hele kerstvakantie ziek geweest, weer begonnen met werken, maar nu zo zwaar aan het hoesten dat een bronchitis of longontsteking wel eens de kop zou kunnen hebben opgestoken. Een bezoekje aan de huisarts is dan ook aanstaande.

En dan mijn trouwe geleidehond, professor Jackson! Zo’n 1,5 jaar geleden scheurde hij zijn kruisbanden en moest hij een zware operatie ondergaan. Zijn rechterachterpoot zit nu vol titanium en daar doet hij het prima op.

Dit weekend is mij en mijn gezin de schrik om het hart geslagen. Jackson stond ineens zeer moeizaam op, als een kameel, en strompelde er de eerste stappen vrolijk op los. Dit keer is het zijn linkerachterpoot. Eenmaal aan de wandel lijkt het goed te gaan, maar ook net weer niet.

De volgende ochtend leek het wel weer wat beter te gaan, maar toch vertrouw ik het niet helemaal.

Een bezoekje aan de dierenarts gaat dan ook snel plaatsvinden. Want, mocht er toch weer iets zijn met zijn kruisbanden en een operatie is noodzakelijk … tja, dan kunnen we samen acht weken niet op pad, komen de traphekjes in huis terug en til ik hem vijf keer per dag van ons trapje om naar buiten te kunnen. Het is een scenario dat ik niemand gun, zeker niet Jackson die er verschrikkelijk veel pijn van zal hebben.

Maar goed, ik ben een kei in doemdenken en moet dus proberen daar wat van los te komen. Duimen dat het mee valt lijkt me het beste medicijn! O, en dan vergeet ik nog dat hij vlak voor het weekend ook nog een echo heeft gehad in verband met een hartruis. Hij blijkt vele kleine lekkages te hebben maar die zullen hem geen parten spelen. Omdat het zo’n heerlijke druktemaker is, gaat zijn hartslag vaak omhoog en op die momenten hoor je de lekkages goed, wat de ruis veroorzaakt.

Met Jackson heb je nooit een saai leven …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Zorgen … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Ik ben als adviseur werkzaam in een klein programmateam dat de filosofie van Lean denken en werken in de organisatie uitrolt. Lean betekent in de letterlijke vertaling ‘mager’ en dat is ook precies wat het inhoudt. Het gaat om het continu verbeteren van je werkprocessen door verspillingen eruit te halen en te streven naar perfectie. Dit vraagt veel van een team, vooral als het gaat om houding en gedrag. Tot zover de uitleg van Lean.

Onderdeel van dit Lean denken en werken is het doen van een check-in met je team. Iedere ochtend even bij elkaar staan om te vragen hoe je in je werk zit, of er belemmeringen zijn en hoe je je in zijn algemeenheid voelt. Met dit onderdeel van Lean heb ik niet zoveel, zeg maar gerust dat ik er niets mee heb.

Werk en persoonlijke omstandigheden komen in deze check in samen. Werk oké, persoonlijke omstandigheden deel ik niet in een groep, daar zoek ik de mensen voor op met wie ik dat wil delen. Deze check-in loopt dan ook altijd wat stroef met mij in de buurt. Temeer omdat mijn persoonlijke omstandigheden niet bepaalt prettig zijn te noemen. Ik heb recent dan ook aangegeven werk en privé in de check-in te scheiden en alleen een check in te doen op het onderdeel werk.

De balans in mijn persoonlijke omstandigheden is namelijk zoek. Vooral de zorg om onze 9-jarige kleine blonde prinses is groot. Er is een twijfel uitgesproken of ze wel epilepsie heeft. In een recent gehouden 24-uur EEG is namelijk gebleken dat ze tijdens een aanval (zien van sterretjes) een beeld op het EEG laat zien dat een heel team van neurologen niet begrijpt. Waarom niet? Omdat ze dit nog nooit eerder gezien hebben.

Naast dit soort aanvallen zijn er tegenwoordig ook aanvallen waarbij ze zo’n 10 minuten helemaal niets ziet of, nog recenter, verschrikkelijk zware hoofdpijn aanvallen heeft die haar zo angstig maken dat je er zelf ook bijna niet meer mee om kunt gaan. Wij zijn inmiddels zo ver dat we er multidisciplinair naar willen laten kijken.  Een uitermate zorglijke situatie.

En natuurlijk beïnvloedt dat mijn humeur en mijn kijk op de zakelijke dingen. Het heeft alleen geen zin dat iedere dag te melden.

Gelukkig staan er mooie dingen op het programma waarin we samen, met z’n viertjes, kunnen genieten.

Binnen 3 weken staat Disneyland en een dagje Ameland op het programma. Even alle zorgen parkeren en de balans terug zien te krijgen. Disneyland betekent wel dat ik mijn lieve trouwe Jackson een paar dagen naar een kennel moet laten gaan. Voor hem zwaar, voor mij ook. We zijn onafscheidelijk maar om hem nou mee te nemen in een achtbaan die over de kop gaat …….

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Check-in niet in balans! [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Vakantie is genieten met je gezin van elkaar en even helemaal tot rust komen. Het genieten van elkaar doen we zeker en ongetwijfeld komen we ook tot rust maar eenvoudig gaat dat niet.

In de laatste jaren hebben we veel meegemaakt. Ik zal jullie niet gaan vertellen wat zoal maar twee dingen zijn bekend. Gedurende bijna 5 jaren heeft mijn werkgever mij geen ‘normale’ taken kunnen bieden die passen bij mijn handicap. Al die jaren heb ik geweigerd me ziek te melden. Dit zou allerlei vervelende consequenties kunnen hebben waar ik niet eens over na wilde denken. Ik ben ‘fier’ overeind blijven staan met uiteraard mijn ups and downs.

Recent is er eindelijk licht gekomen aan het einde van deze donkere tunnel. Dat zou je toch blij moeten stemmen zou je denken? Ja, op zich wel maar het ‘fier’ overeind blijven staan blijkt een dermate grote inspanning te zijn geweest dat ik daar nu gezellig de tol voor betaal. Slapeloze nachten en een kop vol zorgen. Afijn, daarover maar eens goed in gesprek met werkgever in komende periode.

Tel daarbij op onze grote zorgen over de kleine blonde prinses met haar epilepsie in het afgelopen jaar en nog steeds en het tot rust komen in je vakantie krijgt ineens een heel andere dimensie. Ondanks mijn eigen dingen en ondanks de keelontsteking van mijn lieve echtgenote, onze rots in de branding, hebben we er toch geprobeerd iets van te maken.

Neem onze bezoekjes aan het strand in Normandië! Je zou denken, een Golden Retriever, vindt het water, de zee, fantastisch maar niets is minder waar. Om te gieren als je ziet hoe bang hij is voor de opkomende vloed. Geen pootje gaat de zee in, ben je gek geworden baas!

Of neem het wandelen in kleine stadjes met veel verleidingen voor een grote zwarte hondenneus! Werken voor mij, zijn blinde baasje, is daarmee wel een hele opgaaf geworden. Toch is het mooi om te zien hoe hij meegaat in de vakantiemodes! En wat zal hij moeten wennen als het echte werken weer begint.

De supermarkt zijn we na de eerste dag niet meer in geweest. Op die dag sloeg de paniek toe bij Jackson toen de slager ineens als een wilde begon in te slaan op een heel groot stuk vlees. Binnen 5 seconden had Jackson de uitgang van de supermarkt gevonden om er vervolgens nooit meer in te gaan! Ik zeg, een hond met karakter….

Het zit er op, de vakantie is voorbij. Het gaf misschien niet de rust die we zochten maar het was fijn voor de 10de keer te zijn bij zulke lieve Franse mensen. Een ding staat vast, volgend jaar komen we terug en dan wordt het allemaal beter!

Klik hier voor eerdere, persoonlijke, blogs van Frank >>>>

Het bericht Vakantie is….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .