Ergens in juni vorig jaar besloten we dat we graag in mei (ja ja, jullie lezen het goed) een volle week naar Ameland wilden gaan. We waren er een keer een midweek geweest en later nog eens een dag. We zijn toen op zoek gegaan naar huizen waar we graag zouden willen verblijven. Deze vonden we en dus gingen we bij thuiskomst kijken hoe duur ze waren voor een week. Behoorlijk in shock waren we bij het zien van de huurprijs. Maar goed, we werken allebei erg hard en vonden dat we dit gewoon een keertje moesten doen.

Het is altijd afwachten of het dan ook echt is wat je er voor betaalt. Daar kan ik alleen maar bevestigend op antwoorden. Het was in een woord FANTASTISCH! Het verblijf was dus erg goed en dat was maar goed ook, want heel warm was het natuurlijk niet in de afgelopen week.

We hebben enorm genoten, hebben vele wandelingen, met echte routes, gemaakt, iets teveel strandtenten bezocht en vooral veel genoten van onze dochters die er ook echt even uit waren. En ook niet te vergeten mijn geleidehond Jackson. Ruim tien weken geleden liep hij nog op drie poten, moest hij een zware operatie ondergaan en moest hij negen weken revalideren. Net op tijd mocht hij weer los rennen en dat was maar goed ook. Jackson vond het helemaal te gek dat hij weer vrijheid had, al hebben we hem nog wel wat beperkt om nieuwe ellende te voorkomen.

Uiteraard hebben we ook weer een dag op de tandem gefietst. Vooral met mijn oudste dochter. Ze ging als een echte Max Verstappen door de bochten. Ergens in een bos ging ik even via facetime bellen met onze jongste, onze kleine blonde prinses, zij was live getuige van een afdaling en keek live mee hoe we bijna over de kop gingen. Ook zij heeft op de tandem gefietst met haar moeder maar ook samen met haar grote zus, die op de laatste dag haar vijftiende verjaardag vierde.

Het was een heerlijke week, die we zeer zeker nog eens over gaan doen!

Vergeef me dit ietwat saaie blog, maar in vakantiesferen kom je vaak niet verder dan simpelweg vertellen hoe blij en gelukkig je bent met je gezin !!!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Ameland … verscheen eerst op .

Ik nam het vroeger altijd op voor de onderliggende partij, het rechtvaardigheidsgevoel was groot. Onze oudste dochter doet dit alles in het driedubbele kwadraat. Ze bouwt tegelijkertijd een muurtje om zich heen. Niet een muurtje waarbij ze niet in contact staat of komt met anderen, het is een muurtje dat aangeeft tot hoever je kunt komen met en bij haar. Liefst gekleed in enkel zwarte kleding en sinds een week met een piercing in haar oor. Het maakt haar net even iets anders dan de gemiddelde vijftienjarige. Dat gevoel en het uitdragen ervan herken ik. Ik was en ben wie ik ben, take it or leave it. Die killers mentaliteit heeft zij ook.

Raak haar niet in haar hart, ze vermorzelt je waar je bij staat, je hebt geen tijd om te knipogen. Allemaal figuurlijk bedoeld natuurlijk, maar het zegt alles over mijn grote trots, mijn en onze bloedeigen mooie dochter.

En dan zien we haar fietsen samen met haar kleine zusje, die ver van huis een nieuwe fiets kreeg maar nog niet alleen naar huis kon fietsen, te ver weg en nog te gevaarlijk. Samen fietsten ze naar huis, wat trots waren wij en hoe gelukkig prijzen we onszelf met zulke mooie dochters, met zo’n fantastisch grote zus die altijd bezorgd is over haar kleine zusje.

En deze week gaan we samen op pad! Een week Ameland is ons vooruitzicht. Daar ga ik samen met haar op de tandem het eiland over. Ik uiteraard achterop, zij volhardend in de strijd dat fietsen op een tandem is, voorop … aan het stuur … de touwtjes in handen hebbend!! Ik heb er nu al zin in …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Herkenning … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Eigenlijk had ik ook willen schrijven over het succes van onze zuiderburen. Want het is toch wel gaaf dat een landje zo dichtbij Nederland het zo goed doet op het EK in Frankrijk als je als polderlandje zelf niet mee kunt doen. Maar ja, op het moment van daarover willen schrijven zijn deze zuiderburen vakkundig uit het EK geknikkerd door het prachtige Wales. Wales? Jawel, ook onderdeel van Europa, of toch weer niet….

Eigenlijk dacht ik ook eens even iets te gaan schrijven over mijn gezin dat, naast mij, bestaat, jullie weten het, uit één echtgenote en twee dochters. De dames willen er nog graag een katertje bij. Ik strijd daar – nog wel – tegen. We hebben een oude poes en ook al een jong katertje … Waarom dan een derde poezenbeest in huis? Die logica kan ik maar niet volgen ….

Eigenlijk had ik ook weer wat te melden over de #blindentribune die langzaam vorm krijgt bij #peczwolle. Ik hoop nog steeds dat de opening kan zijn bij de wedstrijd tegen PSV op 20 augustus, als ik net een dag terug ben van vakantie.

En tot slot had ik eigenlijk nog iets willen vertellen over onze aanstaande vakantie in Frankrijk en de week Ameland die we (nu al) hebben geboekt voor 2017. Want, in het leven moet je genieten van de momenten dat je samen even weg kunt, buiten alle mooie momenten die je ook al door het jaar heen hebt.

Eigenlijk had ik dus over al die onderwerpen willen schrijven maar ik wist niet zo goed te kiezen en dus zullen ze stuk voor stuk nog wel eens terug komen in de komende weken ….

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Eigenlijk… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Onafhankelijk maar toch afhankelijk, ik had het er in mijn laatste blog over. Met professor Jackson, mijn blindengeleidehond, gaat het langzaam maar gestaag de goede kant op. Na het verwijderen van de hechtingen uit zijn kont heeft hij er moeite mee om te poepen. Er blijkt medisch gezien niets aan de hand. Hij had als complicatie kunnen krijgen dat hij incontinent was geworden, maar dit is zo ongeveer het tegenovergestelde!

Per dag sta ik zo’n 20 minuten naar hem te kijken terwijl hij probeert en blijft proberen … Zo kwam ik na zo’n sessie, waar je een boek bij kunt staan lezen, op kantoor. Daar bleek her en der wat achter te blijven waar we liepen …, duidelijk zijn billen niet schoongemaakt! Maar ja, dat zie je als bijna blinde niet en dus was ik afhankelijk van een goede trouwe collega die me hielp. Affijn, volgende week op Ameland rent hij vast zoveel dat het wel weer goed zal komen.

Vorige week samen met mijn gezin naar een theateroptreden van Nick & Simon geweest. Voordeel van een bijna blinde vader is dat hij met voorrang zijn abonnement mag reserveren, waardoor we altijd voorste rij middenvoor zitten. Dat vonden mijn dochters wel leuk! Simon was de hele avond, zo heb ik begrepen, verliefd aan het kijken naar onze kleine blonde prinses. De heren hadden een tekst over Zwolle gemaakt en zongen dat van papier. Na het lied kwam Simon het papier aan haar geven!

Een fragment tref je bij deze blog aan. Het lied hangt op de deur van haar kamer! Dit zijn zo de kleine voordeeltjes van de ook vele nadeeltjes die ze hebben, omdat ik maar weinig meer zie. Daar ben ik overigens zelf ook wel eens de dupe van. Zo zat ik twee jaar geleden ineens op het podium bij BLØF, ze zochten een paar kale mannen en hadden mij op die voorste rij al de hele avond in het vizier gehad …

En, laatste anekdote … de rots in de branding, mijn lieftallige echtgenote, werd eens een keer door Peter Heerschop gevraagd het podium te betreden zodat hij kon voordoen hoe je een vrouw moet verleiden .. Die hand van hem zag ik toch echt mooi op haar billen … verdorie!

Deze week weer naar het ziekenhuis met de kleine blonde prinses. Veel kleine epileptische aanvalletjes helaas en dus ook volop in de zorg bij ons thuis. Het vreet energie, maar ondanks alles proberen we te blijven lachen. Volgende keer een of meerdere blogs vanaf Ameland!

Meer lezen van (en over) Frank? Klik hier voor eerdere blogs >>>>

Het bericht Een greep uit de week … [blog] verscheen eerst op .

Oké, afgelopen week zaten we dus op Ameland. Wanneer je de belevenissen van de eerste dagen wilt lezen, klik dan hier >>>>

Onze oudste, de eigenwijze puberdochter, wilde heel graag met haar (bijna-blinde) vader fietsen. Op naar de fietsverhuur en gevraagd om een tandem. Met haar aan het stuur opgestapt en geprobeerd weg te komen. Als je wel eens op een tandem gefietst hebt, dan weet je dat dat niet zo makkelijk is. Met veel lachen, bijna vallen en weer proberen lukte het ons om op gang te komen.

We besloten het natuurgebied van Ameland, het Oerd, per fiets te doorkruisen.

Dat werd een mooie gedenkwaardige tocht. Hoe fijn is het als je als bijna blinde vader met je oudste dochter zoiets actiefs kunt doen. Het zijn van die momenten waarop ik me zielsgelukkig voel.

Uiteindelijk hebben we een mooie tocht van zo’n 18 kilometer gemaakt met prachtige uitzichten. Aan het einde, terug in het dorp, begrepen we ineens hoe je tegelijk goed kunt starten. Niet makkelijk hoor, zo’n tandem!

Het beklimmen van de vuurtoren met onze beide dochters was ook zo’n mooie ervaring. Terwijl mama met Jackson door de duinen liep, beklommen wij de 58 meter hoge vuurtoren.

De kleine blonde prinses durfde zelfs boven naar buiten. Of ik haar niet stoer vond? Jazeker, ontzettend stoer. Maar ook het durven zeggen dat je niet naar buiten gaat vind ik stoer. Mooi om te zien hoe ze allebei hun vader naar boven en beneden begeleiden, superdochters zijn het!

Inmiddels zijn we al weer even thuis. Eindelijk is er weer werk voor mij en dus ga ik weer langzaam opbouwen bij mijn werkgever.

Een mooi moment is het online gaan van de, mede door mij opgerichte, Stichting Gebruikers Assistentiehonden (www.stichtinggebruikersassistentiehonden.nl). Een mijlpaal! Met het verspreiden van een heus persbericht hoop ik me binnenkort op tv te presenteren aan de tafel van Humberto Tan! Zou toch leuk zijn….

Eerdere blogs van Frank vind je hier >>>>

Het bericht Van alles en nog wat verscheen eerst op .

Koffers de auto in, boodschappen in krat, schoenen, jassen, voer voor Jackson en -niet te vergeten en een ramp als dat wel zo zou zijn ….- mijn Nespresso apparaat! Ik kan me een recente vakantie in Frankrijk herinneren, waar na een fikse onweersbui de stroom er bijna 24 uur uit lag …, dus … geen Nespresso! Noem het verslaafd, maar ik was helemaal de weg kwijt.

Afijn, 1,5 uur te vroeg kwamen we aan bij de boot, zagen nog net hoe de boot, die voor de onze zou vertrekken, te laat vertrok richting Ameland. Veel te vroeg stonden we dus te wachten. Dit tot grote ergernis van onze Jackson. Vol ongeloof zat hij achterin de auto, niet begrijpend waarom we niet gingen rijden. Na ook nog eens extra half uur wachten dan toch de boot op.

Overtocht was zo klaar, Jackson begreep er niets van en leidde me enigszins verdwaasd langs mensen aan tafeltjes en vooral veel honden. Dat is natuurlijk lastig werken, maar het is hem weer naar behoren gelukt.

Aangekomen bij ons appartement stuiterde Jackson als eerste door de deur naar binnen. Het leek of kabouter Plop het appartement had uitgevonden. Nu besef ik me terdege dat wij verwend zijn met een huis dat erg groot is, niet zozeer qua koopprijs (al vind ik het meer dan genoeg) maar wel qua grootte van alle kamers. In de keuken of wat er voor door ging kun je nog net staan, al snel besloten we dan ook uit eten te gaan en aan afhaal te doen.

Ameland is een eiland waar overal bordjes staan dat honden aan de lijn moeten. Da’s handig denk je dan, dat ziet Frank toch niet, dus loslaten dat wilde hert. Maar ja, ik heb 3 wel ziende gezinsleden bij me, dus die smoes kan nooit opgaan. Nou ja, met het risico van een boete toch maar loslaten. En wat doet een goed opgeleide blindengeleidehond dan? Wel, die hoeft even niet te werken en slaat volledig door. Al vliegend op en neer de duin door en als een volslagen gek rondjes rennen.

Ik heb ooit bewust gekozen een hond van de school van Serge Gaus te ‘nemen’. Waarom? Serge leidt heel goede honden op, maar vindt het ook erg belangrijk dat de honden buiten de uren dat ze moeten werken zich mogen gedragen als ‘normale’ huishond. Nou, met Jackson is hij in die missie meer dan zeker geslaagd.

Omdat ik toch nooit boetes kan krijgen voor te hard rijden gewoon de gok genomen op Ameland en dus bordjes genegeerd. Met mijn ’tuig’ waarmee Jackson, als hij dat om heeft, aan het werk is denk ik wel door de mazen van de wet te kunnen glippen. ‘Ach meneer, u begrijpt toch ook wel dat deze hard werkende hond af en toe even zijn vrijheid moet hebben?’.

Ameland is erg mooi, de stranden zijn heerlijk en ook het bos wordt zeer gewaardeerd. In mijn volgende blog over een paar dagen het verhaal van een bijna blinde vader die met zijn oudste dochter per tandem het eiland onveilig maakt. Dat avontuur moet nog starten, dus daar kan ik nu nog niets over vertellen. Inmiddels zijn we er al wel uit dat zij voorop gaat en het stuur ter hand neemt, lijkt ons iets verstandiger!

Tot slot nog even kort iets heel anders: maandag 2 maart zal de website van de Stichting Gebruikers Assistentiehonden online gaan. Althans, dat is het streven. Alleen een vervelende hick-up kan dit nog tegenhouden.

Einde van de middag kun je de site vinden onder www.stichtinggebruikersassistentiehonden.nl! Een Amelandse groet van Frank.

Eerdere blogs van Frank vind je hier >>>>

Het bericht Ameland! verscheen eerst op .