Alex (dertig-en-een-beetje) is ten einde raad. Hij houdt van zijn vrouw Jody (ook dertig-en-nog-wat), maar toch loopt hun huwelijk spaak. Hij houdt ook van zijn zoon Sam (acht), maar het lukt hem niet een echte band met hem op te bouwen. Want voor Sam is de wereld een puzzel die hij niet in zijn eentje op kan lossen. Er moet iets veranderen. Alex moet nú iets doen om zijn leven weer op de rails te krijgen.

Dan ontdekken Alex en Sam Minecraft, een wereld waar ze zich allebei comfortabel in voelen. Langzaam maar zeker leren vader en zoon met elkaar communiceren, op een manier die nog niemand eerder had bedacht.

Kan een familie die uit elkaar is gevallen zichzelf weer opbouwen, blokje voor blokje?

Recensie
Een boek over een huwelijk wat uit elkaar valt en waarin de vader nauwelijks contact heeft met zijn autistische zoon. Waarin zijn leven sowieso uit elkaar valt en hij helemaal niet meer weet waar hij staat en wat hij wil. Het klinkt als zware kost. Maar het is met zoveel humor, zelfspot en eerlijkheid geschreven dat het leest als een trein.

Het is ook geen voorspelbaar boek in de zin van “thema duidelijk, aan het eind komt alles goed met de held”. Het is een boek wat Keith Stuart op zijn eigen leven, zijn eigen ervaringen met zijn autistische zoon, heeft gebaseerd. En daarin is het blijvend vallen en opstaan.

Wat mooi was om te lezen is het proces waarin “Alex” steeds meer contact krijgt met zijn zoon Sam. Contact maken is voor mensen met een vorm van autisme soms lastig. Er zijn allerlei manier om wel aansluiting te vinden, bijvoorbeeld door muziek. Alex vindt de mogelijkheden voor contact in de game Minecraft. En die ontwikkeling is prachtig.

Blokkenjongen is een boek voor iedereen met interesse in autisme, voor iedereen die van humor houdt en voor iedereen die graag over een vader-zoon relatie leest. Aanrader!

Blokkenjongen – Keith Stuart
Paperback, 415 pagina’s, uitgeverij HarperCollins
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht Blokkenjongen verscheen eerst op .

‘Elke strohalm is er één. Elke strohalm is van ons.’

Sander is de vader van Willem en Maurits. De een werd geboren met een zware hersenbeschadiging, de ander heeft autisme. In Ik kan er nét niet bij vertelt hij het hartverscheurende verhaal van zijn eerste jaren als vader van deze bijzondere tweeling.

Hij schrijft openhartig over zijn persoonlijke ontdekkingstocht naar het vaderschap, over de tegenslagen die het gezin treffen, maar ook over de blijdschap als een van de jongens een mijlpaal bereikt, over hoe ze knokken en relativeren en bovenal hoop houden.

Recensie

Ik kan er nét niet bij is een echte aanrader voor iedereen.

Waarom dan?
Sander is de vader van wat hij noemt ” een bijzondere tweeling”.
Hij beschrijft hun gezin, vanaf dat hij zijn Jip leerde kennen.

Ook over de problematiek rondom de vervulling van hun kinderwens, niets bij hun loopt zoals ze zouden willen.
Dit wordt echter zó leuk en met de nodige humor beschreven.
Ze worden verblijd met een tweeling: 2 jongetjes.

Al snel blijkt dat Willem een hersenafwijking heeft. Dan begint de reis door de wereld van zorgverlening. Je leest dit door hun ogen, met hun creativiteit, zorg en ook hun humor.

Later blijkt dat Maurits een kind is met autisme.
Je wordt meegenomen met alles wat dit met zich meebrengt. Zonder dat de negativiteit er op ligt.
Integendeel. Het is zeer realistisch. De teleurstellingen, de blijdschap bij iedere vooruitgang, hoe klein ook, en hun liefde.

Omdat alles in kleine hoofdstukjes is geschreven, gebeurt er steeds van alles en komt er een behoorlijk goed beeld van het intensieve leven met 2 “bijzondere” kinderen.

Juist daarom is het een aanrader. Door dit boek, kan er veel meer begrip komen door mensen die er nu geen weet van hebben. De acceptatie wordt dan veel eenvoudiger, wat voor alle partijen voordeel biedt.

Ik wens iedereen een verduidelijkend leesplezier.

Ik kan er nét niet bij – Sander Verheijen
Paperback, 288 pagina’s, uitgeverij HarperCollins
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht Ik kan er nét niet bij [recensie] verscheen eerst op .

Stichting Papageno verzorgt onder andere muziektherapie bij jongeren met een vorm van autisme. Hierbij moet je niet denken aan “leuk, even muziek maken”, maar aan een goed doordachte methode om bij ieder kind een bepaald doel te bereiken.

De muziektherapeuten van Stichting Papageno hebben allemaal minimaal een HBO opleiding en een passie voor werken met “extra speciale” kinderen en jongeren. Ze gaan naar deze kinderen toe, om hen thuis, middels muziek, stappen in hun ontwikkeling te laten maken.

Zoals er enorm veel varianten zijn in vormen van autisme, geen enkel kind is hetzelfde, dus geen enkel autistisch kind is hetzelfde, zijn er ook evenveel mogelijkheden om met autistische kinderen te werken. Bij het ene kind is dat het leggen van contact, door bijvoorbeeld samen in een bepaald ritme geluid te maken, bij de ander is het het leren omgaan met frustratie door bijvoorbeeld een project over meerdere weken te verdelen.

Wat een gemeenschappelijke factor is bij professionele muziektherapie, is dat mensen met autisme gestimuleerd worden in een gebied in hun hersenen waar ze wat meer ‘verbindingen’ leggen waardoor ze op andere gebieden (emoties, spraak) ook verder kunnen ontwikkelen.

Gisteren is in Laren het Papageno Huis officieel geopend. Een huis, waar autistische jongeren “op kamers” kunnen, en waar ook muziek een grote rol speelt. Hieronder een foto van de muziektherapeuten van Stichting Papageno, tijdens de officiële opening door koningin Máxima. Voor een verslag van deze opening, klik hier >>>>

Het bericht Muziektherapie bij kinderen en jongeren met autisme verscheen eerst op .

Recent vierden we een weekend lang de 9e verjaardag van onze kleine blonde prinses. We hadden het verdeeld over 3 dagen. Door haar epilepsie is ze heel erg moe en om te voorkomen dat de laatste weken school echt een drama voor haar zouden worden, hebben we dus iedereen op andere momenten laten komen. Dat was een groot succes. Naast dat het voor haar rustiger was, gaf het ons de gelegenheid om ook zelf te kunnen genieten van mooi gezelschap zonder te hoeven rennen.

Van ons had de kleine blonde prinses een cruiseschip van Lego Friends gekregen. Ik vind het altijd weer ontroerend om haar zo blij te zien. Dat is ze niet zo vaak meer, de epilepsie hakt er op in. Nog mooier vind ik het hoe ze mij alles laat zien als het weer in elkaar gezet is. Ze pakt dan mijn hand en een vinger en legt die overal op of overheen waar ze iets over wil en kan vertellen. Zonder nadenken is mijn visuele handicap voor mijn kinderen een normaal iets geworden.

Mooi was het bezoek op de zaterdag. De nieuwe vrienden van de kleine blonde prinses kwamen op bezoek. Ik heb daar wederom ontdekt waarom ik vroeger, toen ik nog heel jong was, wilde werken met autistische mensen. Wat een bijzondere jongen was er ook op bezoek. Hij had het naar zijn zin bij ons, zittend op de bank met zijn laptop. Heb een paar keer een gesprek gevoerd met hem en ben onder de indruk van zijn kwaliteiten en mooie karakter. Bijzonder deze lieve jongen nu in mijn vriendenkring te hebben.

Mooi, het woord dat veel voorkomt in dit blog. Denk eens na over het woord ‘mooi’. Er zit veel in. Het woord is ook voor meerdere uitleggen vatbaar. Mooi dat het je gelukt is, ofwel, goed dat het je gelukt is. Of, wat ben je toch een mooie vrouw (ik denk even spontaan aan mijn eigen rots in de branding), hier in de uitleg van, wat ben je toch een knappe vrouw. Maar de mooiste uitleg staat hierboven in het blog. Mooi als ‘bijzonder’, in die ‘mooi’ zit wat mij betreft de meest unieke uitleg van het woord. En zo is het ! Mooi toch?

Klik hier voor eerdere persoonlijke blogs van Frank >>>>

Het bericht Mooi! [persoonlijke blog] verscheen eerst op .