Ze vonden het daar nodig dat ik leerde hoe ik een appeltaart kon bakken. Tot op de dag van vandaag vraag ik me nog steeds af waarom het zo belangrijk is dat je dat als visueel gehandicapte moet kunnen.

En dan dat stoklopen. Ik werd geacht met een zwarte bril op te lopen waar ik niets door zag. Zo zou ik wel op mijn stok moeten gaan vertrouwen. Daar heb ik de basis gelegd voor mijn eigenwijsheid, mijn wil om de dingen te doen zoals ik ze wil doen en me daarbij niets te laten vertellen door anderen. Daar, in die korte periode, ben ik geworden wie ik nu ben. Nee, ze hebben me daar nooit met zo’n bril gezien.

Waarom een situatie creëren die er normaal ook niet is, want zelfs in het donker zag ik nog wel de lichten van de auto’s en lantaarnpalen, al liep ik er bij die laatste dan wel van onderen eens tegenaan. Ik heb het er anderhalve week volgehouden. Toen heb ik mijn ouders gebeld en gezegd dat ik naar huis wilde. Ze kwamen me de volgende ochtend halen, ze begrepen dat hun zoon het daar niet langer zou trekken.

Waarom dit verhaal over vroeger? Ik ben sinds een paar dagen lid van een besloten groep op Facebook, waar mensen op schrijven die net als ik RP –Retinitis Pigmentosa– hebben. Ik las er het verhaal van een ‘collega’ die nog wel redelijk ziet en nu op reis is en voor het eerst zijn geleidestok gebruikt. Hij vindt het nog steeds niets, maar merkt er wel de voordelen van. Heel herkenbaar. Juist door met die stok te lopen werd hij nu geholpen.

Het accepteren van een handicap is een proces en iedereen doet dat op zijn manier. Ik ben de eigenwijsheid ingeschoten en heb lange tijd geweigerd met een stok te lopen. Alleen als het hoognodig was deed ik het. Bijvoorbeeld die keer in het donker van het station naar mijn werk. Dat was overigens ook maar één keer, de stok bleef ergens achterhaken en brak in zes stukken. Niet alleen eigenwijs, nog onhandig ook dus.

Nu accepteer ik in grote lijnen mijn handicap. Niet in het minst door mijn trouwe geleidehond Jackson. In plaats van een stok loop ik met hem door de wereld. Of nu even niet, hij is natuurlijk net geopereerd. Hij doet het goed, over zes weken mogen we samen weer op pad.

Eigenwijs ben ik nog steeds, wat ik alleen kan doe ik ook en ik simuleer nog steeds geen situaties. Maar goed, dat is ook niet nodig, ik zie inmiddels bijna niets meer. En zelfs ik loop nu met een stok door het park als Jackson los is en even van een vrij leven mag genieten en lekker kan rennen. Niet dat ik er goed mee om kan gaan, ik loop nog steeds vaker op het gras dan op het pad …, maar ik accepteer wel dat ik er dan echt uitzie als visueel gehandicapte …
Toch een mooie overwinning!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht De stok … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Avonturier en ondernemer Jeroen Komen doet iets wat maar weinigen doen; met zijn eigen kleine vliegtuigje vliegt hij kriskras door Europa. Hij ontmoet bijzondere mensen op afgelegen plekken, ontsnapt aan vele gevaren, maakt duizenden (lucht)foto’s en zoekt letterlijk de grenzen van de vrijheid op. Ik kan vliegen is in woord en beeld hiervan de neerslag; spectaculaire luchtreizen in een prachtig beeldverhaal.

Zelfbouwvliegtuigjes vallen in de categorie Experimental. Dat betekent dat er redelijk soepel met richtlijnen en regels wordt omgegaan. Het uitgangspunt is: ‘Als je een vliegtuig kunt bouwen en je durft er ook nog mee te vliegen, dan wordt het vast niet veiliger van een heleboel regels en controles.’

In de amateurvliegtuigbouw is dit niet aan de orde. Er gelden slechts een paar voorwaarden. Het vliegtuig mag bijvoorbeeld niet verhuurd worden, zodat er geen commerciële druk ontstaat om tóch te vliegen wanneer de omstandigheden eigenlijk niet optimaal zijn.

Ook dient de piloot elke passagier te wijzen op het feit dat hij in een bouwpakket vliegt, middels een verplichte waarschuwingssticker in de cockpit. Op de zijkant van het vliegtuig staat het woord ‘Experimental’ geschreven, zodat ook buitenstaanders weten dat een aantal regels niet geldt.

Recensie
Ik kan vliegen. Het klinkt als iets wat mijn kinderen roepen wanneer ze op hun buik op de schommel op en neer ‘vliegen’. Het klinkt als een kinderdroom, want is vliegen niet iets wat we allemaal wel zouden willen doen? Rondcirkelen boven de prachtige natuur, genieten van het overzicht, van de ruimte?

Jeroen Komen kan vliegen. Niet door met eigengebouwde vleugels rond te fladderen en in zijn fantasie een echte vlucht te beleven, maar door in een eigen vliegtuigje te vliegen waarheen hij maar wil.

Gelukkig voor ons heeft hij zijn ervaringen in een prachtig boek opgeschreven, en daarbij ook veel foto’s verwerkt, zodat degenen die níet zelf kunnen vliegen, toch mee kunnen maken hoe het is om dat wèl te kunnen. Het boek is namelijk een prachtig verslag.

Het geeft informatie over vliegen zelf. Over de techniek, over hoe je je kunt oriënteren, over materialen (het vliegtuig waar Jeroen in vliegt is een ‘zelf-maak-vliegtuig, een bouwpakket dus), over omgaan met noodsituaties en over vliegprocedures.

Het boek biedt nog meer: persoonlijke verhalen van Jeroen. Ervaringen tijdens zijn vluchten. Ontmoetingen met verschillende mensen. Omgaan met onverwachte situaties. Prachtige foto’s.

Ik kan vliegen is echt een boek om te lezen, maar ook om ergens in het zicht neer te leggen zodat je het af en toe weer eens oppakt om stukjes te lezen en foto’s te kijken.

Er staan mooie teksten in en het boek heeft een aantrekkelijke vormgeving. Kortom: een aanrader voor iedereen die van dichtbij mee wil maken hoe het is om te ‘kunnen vliegen’.

Onlangs presenteerde Jeroen Komen zijn boek Ik kan vliegen. Een verslag van de boekpresentatie, geschreven door Willem Bouwens, kun je <hier> lezen.

Ik kan vliegen – Jeroen Komen
Hardcover, 148 pagina’s, uitgeverij Aerial Media
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht Ik kan vliegen [recensie] verscheen eerst op .

De band tussen vaders en dochters blijft een bijzondere, maar toch ook een behoorlijk intrigerende relatie. Er zijn talloze liedjes over gemaakt, boeken over geschreven en ook voor Hollywood zijn daddy’s little girls een bron van inspiratie. De Volkskrant-columnist Bert Wagendorp en zijn dochter Hannah hebben als ervaringsdeskundigen het grote Vader-en-dochterboek geschreven. En daarbij kwamen ze dingen van elkaar te weten die ze nog niet wisten.

Een boek met de Vaderdagcadeau-top-vijf. Een boek met de mooiste liedjes van vaders over dochters of andersom. Met handige tips voor het verwekken van een dochter, films over vaders en dochters die je gezien moet hebben, het verhaal van Pablo en Paloma Picasso en de honderden dochters van Zeus. Een boek over de eerste (vaak puberale) ruzie.

Een boek over moeilijkheden, valkuilen en de beste plekken om samen vakantie te vieren (niet in een tent). Een boek over het Electra-complex, over het loslaatproces (van vader), het eerste vriendje (van dochter) en Pippi en Efraïm Langkous.

Over vaders die vader en moeder tegelijk moeten zijn, dochters die niet de enige dochter zijn in een gezin (of juist wel) en een heel erg onaardig eerste vriendje.

Een boek, geschreven door twee ervaringsdeskundigen, van elk soort één. Een vader (Bert Wagendorp) en een dochter (Hannah Wagendorp).

Recensie
Wat een enorm veelzijdig boek. Uiteraard een perfect (Vaderdag)cadeau voor iedere Trotse Vader van een dochter (of voor iedere dochter van een vader), maar ook geweldig om te lezen als Trotse Moeder. Het is een boek waarin je blijft bladeren, om dan steeds weer een stukje te lezen. Maar ook een boek wat echt uitnodigt om een keer van kaft naar kaft te lezen.

Bladeren is leuk, omdat er zoveel verschillende soorten content in dit boek staan. Van Bekende Vaders en Dochters tot recepten en van films die je samen kunt zien tot korte stukjes geschreven door vader Bert of dochter Hanna.

Het boek helemaal lezen is de moeite waard omdat het een heel mooi en eerlijk beeld geeft van een Vader-Dochter-relatie. Heel puur en intiem, met veel humor en verrassende momenten en inzichten. Ik heb helaas nog niet alles gelezen, maar ga dat zeker doen en daarna zal het boek waarschijnlijk nog vaak opgepakt worden om er stukjes in te lezen, zowel door mij als door mijn man en mijn vader!

Voor een inkijkje in het boek, klik hier >>>>

Vader & Dochter boek – Bert Wagendorp en Hannah Wagendorp
Paperback, pagina’s, uitgeverij De Geus
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht Vader & Dochter boek [recensie] verscheen eerst op .