Samuel is zestien jaar oud en de middelste van de drie zonen van Willem Vissers en zijn vrouw Bernique. Hij is geboren met het zeldzame Kleefstra-syndroom en is meervoudig gehandicapt. In Samuel schrijft Willem op openhartige, vaak ontroerende en soms ook geestige wijze over het reilen en zeilen binnen zijn gezin, dat vaak draait om de zorg voor Samuel.

Recensie
Willem Vissers is een auteur en sportverslaggever bij de Volkskrant. Hij heeft al meerdere boeken geschreven, deze keer beschrijft hij het leven van hun zoon Samuel binnen hun gezin.

Samen met zijn vrouw hebben ze 3 zonen, David, Samuel en Josh. Samuel is binnen het gezin in wat wij noemen” een zorgenkindje”. Maar, als je dit boek leest, is het een verademing hoe dit gezin omgaat met Samuel. Geen ” zorgenkindje” in de negatieve zin, maar een liefdevolle aanvulling.

Samuel leeft zijn eigen leventje en het gezin past zich daar zoveel mogelijk bij aan. De toon van het schrijven, die het leven van het gezin weergeeft, is vermengd met humor, liefde en kracht. Daardoor komt iedereen zoveel mogelijk tot hun recht.

Samuel gaat na een aantal jaren naar de dagopvang “de Rozemarijn”. Daar gaat hij graag heen, en de leiding zorgt voor een geweldige omgeving. De opbrengst van dit boek komt dan ook ten goede aan deze dagopvang. Zodat er een dubbele fiets, waaraan een rolstoel vastgeklemd kan worden gekocht , om de cliënten nog meer te laten genieten.

Ik heb het boek in een keer uitgelezen. Ik kon niet stoppen. Het is heerlijk om je in hun sfeer te voelen, om te mogen weten welke blijdschap er heerst over alles wanneer Samuel zich gelukkig voelt. Over de handigheid om een, inmiddels 16 jarige te verschonen als ze niet thuis zijn. Etc.

Over de kracht waarmee zijn vrouw zich vastbijt als het om Samuel gaat. Alle ziekenhuisbezoeken, alle papieren die steeds weer die ingevuld moeten worden etc. Zelf zegt hij daarover” dat zou ik zo nooit kunnen” Als ze met de David en Joshua eens een dagje weggaan, mist iedereen hem.

Kortom, Samuel is een verrijking in hun gezin, maar evengoed voor diegene die dit boek lezen of gelezen hebben. Hartverwarmend.

Een serieuze aanrader voor iedereen, maar zeker voor diegene die deze wereld niet kennen. Ik ben er reuze blij om het gelezen te hebben.

Samuel – Willem Vissers
Kroniek van een ongewoon gezin
Paperback, 160 pagina’s, uitgeverij Lebowski
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht Samuel – kroniek van een ongewoon gezin [boek-recensie] verscheen eerst op .

‘Elke strohalm is er één. Elke strohalm is van ons.’

Sander is de vader van Willem en Maurits. De een werd geboren met een zware hersenbeschadiging, de ander heeft autisme. In Ik kan er nét niet bij vertelt hij het hartverscheurende verhaal van zijn eerste jaren als vader van deze bijzondere tweeling.

Hij schrijft openhartig over zijn persoonlijke ontdekkingstocht naar het vaderschap, over de tegenslagen die het gezin treffen, maar ook over de blijdschap als een van de jongens een mijlpaal bereikt, over hoe ze knokken en relativeren en bovenal hoop houden.

Recensie

Ik kan er nét niet bij is een echte aanrader voor iedereen.

Waarom dan?
Sander is de vader van wat hij noemt ” een bijzondere tweeling”.
Hij beschrijft hun gezin, vanaf dat hij zijn Jip leerde kennen.

Ook over de problematiek rondom de vervulling van hun kinderwens, niets bij hun loopt zoals ze zouden willen.
Dit wordt echter zó leuk en met de nodige humor beschreven.
Ze worden verblijd met een tweeling: 2 jongetjes.

Al snel blijkt dat Willem een hersenafwijking heeft. Dan begint de reis door de wereld van zorgverlening. Je leest dit door hun ogen, met hun creativiteit, zorg en ook hun humor.

Later blijkt dat Maurits een kind is met autisme.
Je wordt meegenomen met alles wat dit met zich meebrengt. Zonder dat de negativiteit er op ligt.
Integendeel. Het is zeer realistisch. De teleurstellingen, de blijdschap bij iedere vooruitgang, hoe klein ook, en hun liefde.

Omdat alles in kleine hoofdstukjes is geschreven, gebeurt er steeds van alles en komt er een behoorlijk goed beeld van het intensieve leven met 2 “bijzondere” kinderen.

Juist daarom is het een aanrader. Door dit boek, kan er veel meer begrip komen door mensen die er nu geen weet van hebben. De acceptatie wordt dan veel eenvoudiger, wat voor alle partijen voordeel biedt.

Ik wens iedereen een verduidelijkend leesplezier.

Ik kan er nét niet bij – Sander Verheijen
Paperback, 288 pagina’s, uitgeverij HarperCollins
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht Ik kan er nét niet bij [recensie] verscheen eerst op .

Natuurlijk eerst voor al mijn trouwe lezers, een heel mooi, liefdevol en gezellig 2016 gewenst! Mag het eigenlijk nog? Geloof het wel.

Ik ben zelf niet zo van het handjes schudden en kusjes geven. Vrees dan ook ieder jaar weer voor het moment dat ik op kantoor kom op de eerste werkdag van het nieuwe jaar. Meestal roep ik dan op de gangen, waar ik doorheen wandel heel hard ‘allemaal de beste wensen!‘ en sluit me dan op in mijn hok. Toch weet er altijd wel iemand naar me te komen om om mijn nek te gaan hangen. Ik denk dan altijd maar ‘even doorbijten Frank‘. Afijn, daar wilde ik het eigenlijk helemaal niet over hebben.

Mijn visuele handicap heeft onder andere tot gevolg dat ik tv programma’s wel kan horen maar niet kan zien. Vaak vertelt mijn lieve echtgenote dan wat er te zien is en hoe gelaatsuitdrukkingen zijn.

Laatst ontdekte ik bij toeval het bestaan van een nieuwe app genaamd Watson. Deze overigens nog relatief nieuwe app is speciaal voor visueel gehandicapten. Het is een programma waar voor films en series door iemand wordt ingesproken wat er gebeurt of te zien is als er niet gepraat wordt. Veel bioscoop films zijn daardoor ook heel goed te volgen voor types als ik.

Er is nog niet veel aanbod maar bijvoorbeeld al wel de serie Divorce. Stel, een van de hoofdrolspelers ligt (weer eens) in bed met een mooie vrouw! Vaak zijn dit alleen bewegende beelden. Via Watson is dan ingesproken ‘die en die heeft nu seks met die en die‘. Of, iemand kijkt heel angstig, dat wordt dan gezegd op het moment dat dat beeld er is en als er niet gesproken wordt.

Door in Watson de betreffende film of serie aan te klikken wordt er een connectie gemaakt met die film of serie op tv (ook als je die hebt opgenomen). Na ontvangst van het signaal zit je precies op de goede plek en kun je met een oortje in alles heel goed volgen.

Mijn lieve echtgenote is daardoor bij Divorce ineens werkloos geworden, ze hoeft niets meer te zeggen. Een rare gewaarwording voor haar na vele jaren van mij daarin ondersteunen.

Mooi om al die techniek zo snel te zien gaan en wat kan ik steeds beter meedoen in alle dagelijkse dingen!

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Watson….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Een programma als ‘De beste zangers van Nederland’ is natuurlijk in principe een dubieus programma om naar te kijken. Dit seizoen zit ‘m dit vooral in de deelname van
Jan Keizer en Do! Maar, het moet gezegd, verrassend is het wel. Zo keken we een paar dagen geleden via Uitzending Gemist de aflevering waar de nummers van Van Dik Hout centraal stonden. Bij een nummer bleef ik steken in mijn gedachten of beter gezegd, dwaalde ik af.

Nota bene een nummer dat niet van Van Dik Hout was en ook nog gezongen door Do. Het prachtige ‘Laat me’ van Ramses Shaffy! Nou wil ik me in de verste verten niet vergelijken met deze grootheid, vooral niet waar het gaat om zijn drankgebruik, maar het nummer raakte me zoals dat al eerder was gebeurd.

‘Laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan, ik heb het altijd zo gedaan.’ Het herinnert me aan de woorden die mijn vader, nu bijna 20 jaar geleden, tegen me zei met zijn laatste krachten. ‘Jongen, maak je eigen keuzes, die zijn goed, dat is altijd zo geweest.’ Ik was destijds pas 22, wat had ik nou al meegemaakt? Het was mooi dat toen te horen. 10 minuten later sliep hij na een slopend kort ziekbed in.

Ze zijn altijd blijven hangen deze woorden. En het klopt, ik maak mijn eigen keuzes, soms tegendraads en altijd stronteigenwijs. Maar het maakt me tot wie ik ben geworden. Het heeft me tot de krachtige persoon gemaakt die leeft met een handicap, maar daar niet over wil zeuren. Het heeft me door jarenlange ellende op mijn werk heen geholpen. Ik wist wat ik deed en wat ik wilde, mijn werkgever wist dat lange tijd niet. Maar, sinds enkele maanden weet mijn werkgever dat nu ook. Mijn toekomst ligt weer open en vol uitdagingen. Gewoon, simpel, omdat ik wist wat ik deed en daarin mijn keuzes heb gemaakt.

Leven met een handicap is stom en bovenal niet leuk. Maar het staat in het niets bij wat je naasten kan overkomen. Neem de epilepsie van onze kleine blonde prinses. Nog steeds ondervindt ze daar veel hinder van. Of neem je eigenwijze puberdochter die ook zo haar dingen heeft. Ook daarin, in hoe we met alles omgaan, maak ik samen met de mooiste en meest bijzondere vrouw die ik ooit heb ontmoet keuzes. Keuzes die misschien voor anderen net niet kloppen, maar voor ons wel. Het maakt mij en mijn gezin tot een stevig fundament, waar niemand tegenin kan! En toch staan we open voor alles en iedereen om ons heen, dat past ook bij die keuzes.

Maar toch, in dat kleine stevige fundament doe je nog steeds je eigen ding en dan nog steeds doe ik het zoals ik altijd heb gedaan, laat mij ook soms buiten dat fundament mijn eigen gang maar gaan !

En dan vraag ik me soms, heel soms, toch af of mijn wijze vader nog ergens iets mee krijgt van mijn gemaakte en nog te maken keuzes … vast wel.

Voor meer persoonlijke blogs van Frank, klik hier >>>>

Het bericht Laat me verscheen eerst op .

Tegelijkertijd weet ik ook dat er op die dag een moment komt dat ik naar haar kamer ga, bij haar ga zitten, we nog wat bekvechten maar daarna mooie gesprekken voeren. Ik kom dan met, in haar ogen, zogenaamd eigenwijze woorden en bespiegelingen maar ik weet, ze herpakt zichzelf. Daarna is het voorbij, gaat de muts af en ziet ze de zon weer schijnen. Volgens mij het typische pubergevoel.

We hebben een schat van een puberdochter. Ze weet wat ze wil en is een groot voorstander van rechtvaardigheid. Dat werd maar weer eens bevestigd tijdens de eerste oudergesprekken op haar nieuwe school. In het team was besproken dat ze zeer gedreven is, perfectionistisch maar bovenal gaat voor eerlijkheid. Ik zat daar met trots mensen, niet te geloven. Dat stukje opvoeding lijkt nu dus al geslaagd.

Bovenal is het een zeer behulpzaam en lief kind. Het is niet makkelijk te leven met een bijna blinde vader die toch wel eens geholpen moet worden. Of bij het plaatsen van iets op internet, of bij het zoeken naar iets of om iets voor te lezen. Van jongs af aan weten onze dochters niet beter. Ook onze kleine blonde prinses is zeer behulpzaam, maar nog jong. Onze eigenwijze puberdochter leeft al vier jaar langer met me en dat zie je. Leven met een vader die een lastige handicap heeft is niet makkelijk, veel kan niet zoals anderen dat doen maar toch komt er veel voor in de plaats !!

Nee, ik ben trots op onze eigenwijze puberdochter, dat kan niet vaak genoeg gezegd.

Deze week ineens verrassend nieuws van mijn werk. Door mijn handicap kon ik mijn huidige functie niet langer uitvoeren. Al 3,5 jaar wordt er voor mij gezocht naar een passende functie. Dat is tot nu toe kennelijk erg moeilijk gebleken. Maar ineens is er perspectief vanaf februari/maart, volgende keer meer daarover en in relatie daarmee ook meer over waar ik dan zoal in beperkt ben.

Lees hier de andere blogs van Frank >>>>

Het bericht Eigenwijze puberdochter [blog] verscheen eerst op .

Wel zag ik steeds minder en werd het steeds gevaarlijker. Een jaar of zes geleden wilde ik met onze kleine blonde prinses, de jongste van toen 2,5 jaar, even op de fiets naar het winkelcentrum. Nog voor we de straat uit waren knalde ik op een stoeprand. Hierop zei de kleine blonde prinses: ‘papa, dat is niet de weg…’. Het was klaar, ik heb nooit meer op een fiets gereden. De vreugde bij mijn echtgenote, de drijvende kracht bij ons thuis, was enorm, daar hoefde ze zich geen zorgen meer om te maken.

Een proces van acceptatie begon. Ik zag en zie minder en minder maar wil(de) wel mijn zelfstandigheid terug krijgen. Bij het kijken naar het tv- programma ‘De wereld draait door’ zag ik meneer Wijdbeens, kent u hem nog? Hij had een hilarische sketch opgenomen met Martin Gaus en een blindengeleidehond. Daarop heb ik de volgende dag eens gebeld met de school van Gaus. Daar sprak ik met Serge Gaus, zoon van. Het contact was direct goed. Serge gaf me het gevoel dat ik mijn leven weer zelfstandig zou kunnen leiden met een hond.

Een aanvraag werd ingediend en nog geen half jaar later kwam Dustin, mijn eerste blindengeleidehond. De wereld lag weer voor me open. Ik was weer de gelukkige huisvader die op pad kon waar hij maar heen wilde. Bus, trein, het maakte allemaal ineens niet meer uit. Niet alleen voor mij was het een nieuwe fase in mijn leven. Ook mijn gezin kon weer adem halen en met een gerust hart mij laten gaan.

En, er was een heuse knuffelbeer in huis in de persoon van Dustin. Een zeer karaktervolle hond die helaas na ruim 4 jaar bij ons weg moest. Een hernia maakte een einde aan zijn werkende leven. Hij mocht blijven, maar kon niet accepteren dat ik met professor Jackson, mijn nieuwe geleidehond, op pad ging. De buren waren begaan, maar het geblaf bleef. Dustin is nu bij een collega van me en maakt het meer dan goed. Jackson heb ik de professor genoemd, omdat hij zo wijs is. Knettergek ook en dat is wat ik leuk vind. Een geleidehond doet zijn werk, maar mag ook hond zijn op alle andere momenten.

Mijn handicap heb ik geaccepteerd, het is zoals het is. Ik zie nog heel erg weinig, ik kijk tv, zie iets bewegen maar verder niets. Doordat je alles op gehoor doet, maak je alles anders mee, heel boeiend. Ik vertel jullie er later meer over.

Frank heeft meerdere blogs geschreven, klik <hier> om deze allemaal te kunnen lezen >>>>

Het bericht Acceptatie en onafhankelijkheid verscheen eerst op .