In augustus 1995 overleed mijn vader na een akelig en kort ziekbed. De kanker had zijn lichaam volledig in zijn macht gekregen. Van de stoere stevige man met een hart van goud was ineens geen schim meer over. Net met pensioen, dat kon toen nog op je 56e, zou hij gaan genieten met mijn moeder in hun nieuwe huis. Dat duurde maar kort. Hij overleed op een prachtige zomerdag. Vooruitstrevend als hij kon denken, heeft hij ervoor gekozen zijn leven te laten beëindigen. Een moedig maar o zo goed besluit, het lichaam was in een aantal maanden kapot gegaan.

Nooit heb ik het verdriet willen toelaten, tot op de dag van vandaag niet. Het zal ook niet gebeuren anders dan in dit blog. Het heeft geen nut, het levert niets op. Ik herinner me liever een paar mooie momenten.

Onze gezamenlijke reis naar Rome. Bijzonder om met hem de stad te verkennen, samen een pizza te eten en elkaar nog beter te leren kennen. Of nou ja, dat beter leren kennen viel wel mee. Ik was een puber en liet natuurlijk niets toe, praters waren we niet, ben ik nog steeds niet. Ik herinner me het bestellen van een pizza. Italiaans konden we niet en dus dachten we dat frutti di mare iets met fruit was … niet dus, dat is gewoon een pizza met vis.

Ik herinner me de momenten dat hij me ophaalde na een wedstrijd van PEC Zwolle. Kwam hij de laatste 15 minuten ook even kijken en nam hij me, blind als ik toen al was in het donker, weer mee naar huis.

Ik herinner me dat ik zomers lang bij hem werkte in de bouw. Hij was daar hoofduitvoerder en liet me van alles doen, uiteraard op veilige plekken.

Ik herinner me zijn opgetogenheid als Lee Towers over de radio klonk. Daar begreep ik natuurlijk helemaal niets van, maar mooi was het wel als hij daar volledig in op ging.

Mijn vader was een goed mens, had het beste voor met iedereen en wilde het iedereen naar de zin maken. Ik herken me in hem en zie dingen van hem terug in mijn dochters. Wat is het jammer dat zij hem nooit gekend hebben en wat is het nog meer jammer dat mijn lieve echtgenote hem niet gekend heeft. Hij zou gek op haar zijn, zou haar op handen dragen. Ook met onze dochters zou hij gek zijn, nog gekker en ze zouden hem fantastisch gevonden hebben.

Uiteraard was ik ook heel vaak boos op hem en riep ik dat hij me toch niet begreep. Dat ging soms ver, maar altijd kwam het weer goed.

Toen ik dit weekend naar muziek van Ed Sheeran luisterde kwamen deze gedachten spontaan bij me op en besloot ik een blog over hem te schrijven. Ja ja, Ed Sheeran, de muziek van deze tijd, en het raakt mij diep, kan het gekker?

Zijn laatste woorden voor hij insliep naar mij waren: ‘jouw keuzes zijn altijd de goede geweest, onthoud dat voor nu en in de toekomst‘ …
Ik heb me sindsdien nog nooit door iemand van mijn keuzes laten afbrengen als ik daar niet achter stond, ik zal het ook nooit doen !

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Verdomme, ik mis je … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Via een tweet, over ‘luizen’ nog wel… kwamen Trotse Vader Michel en ik in contact.

Michel vroeg of hij iets mocht opsturen over de marathon die hij gaat lopen en de weg daar naartoe. Uiteraard willen we dit bijzondere en motiverende verhaal ruimte geven op onze website en we hopen daarbij dat Michel misschien wat extra steun krijgt in zijn strijd tegen kanker, alle beetjes helpen!

Hieronder het persoonlijke verhaal van Trotse Vader Michel Dolstra:

Ik ben Michel Dolstra en woon in Meppel en heb op 20 oktober 2013 mijn scheenbeen op 3 plaatsen gebroken op het dak.

Ik heb het werk afgemaakt, ben lopend de ladder afgegaan en lopend het ziekenhuis ingekomen. Daar bleek mijn been goed kapot.

Ik heb bijna 3 maanden gips gehad en daarna een lange weg van revalidatie gehad.  Ik kan sinds april dit jaar weer pijnvrij lopen.

Ik liep 5 mijl in 50 minuten tijdens de Cascade-run ik woog toen 97 kilo. Ik had voor de gein tegen de fysiotherapeut gezegd dat ik een halve marathon wou lopen als ik hersteld was en hij zei dat ik allang blij mocht wezen dat ik weer normaal zou kunnen lopen.

Ik zag hierin echter een mooie uitdaging en ben op mijn eten gaan letten en beetje bij beetje steeds verder gaan hard lopen met als resultaat dat ik nu 77 kilo weeg en in 6 weken 6 runs liep waaronder 3 halve marathons en de Dam-tot-Dam loop .

De volgende stap is dan nu om een hele marathon te lopen en dat wordt de NN Rotterdam marathon. Met deze uitdaging loop ik voor het Wereld Kanker Onderzoek Fonds. In mijn directe omgeving zijn er zoveel mensen die met deze verschrikkelijke ziekte moeten leven of er aan zijn overleden….

Ik hoop mijn steentje bij te dragen.

Wil je meer lezen, een berichtje achterlaten of me op een andere manier steunen, klik dan hier >>>>

Het bericht Waarom Trotse Vader Michel de marathon gaat lopen voor de strijd tegen kanker [gastblog] verscheen eerst op .

Hazel werd drie jaar geleden opgegeven, maar een nieuw medicijn rekt haar leven voor nog onbekende tijd. Augustus, Gus, heeft kanker overleefd ten koste van een been. Vanaf het moment dat Hazel en Gus elkaar ontmoeten, lijkt er geen ontsnappen aan de zinderende wederzijdse aantrekkingskracht. Maar Hazel wil niemands tijdbom zijn. De zoektocht naar de mysterieuze schrijver van hun lievelingsboek, Een vorstelijke beproeving, leidt hen naar Amsterdam. Daar neemt hun leven een wending die ze zich niet hadden kunnen indenken.

Recensie
In dit ontroerende maar tegelijkertijd grappige boek word je meegezogen in de – door hun ziektes – verwoestende leven van Hazel en Gus. Een liefde in een race tegen de levensklok van beide.

De schrijver laat je volkomen wegzinken in dit verhaal en weet eenvoudige zinnen net zo makkelijk af te wisselen met literaire zinnen die lang in je hoofd blijven rondspoken.

Het is het verhaal van twee levens die samenkomen en al snel onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden. Rode draad is de Nederlandse schrijver Peter van Houten die met zijn boek de liefde tussen Hazel en Gus alleen maar sterker maakt .

Dit boek lees je in rap tempo naar het einde toe. Het einde dat zo ontroerend en prachtig is geschreven dat je zou wensen dat het boek langer zou duren.

Wat tegenvalt is de vertelster van het luisterboek. Ze heeft een nogal dramatische manier van lezen dat nu juist niet past bij het boek. Het boek is van zichzelf al treurig genoeg maar als je je verdiept in dit verhaal dan lees je ook de nuchterheid en grappige momenten erin. Kanker wordt serieus maar met een knipoog door de getroffenen benaderd. Hier had ook in de stem en wijze van voorlezen rekening mee kunnen worden gehouden.

Een weeffout in onze sterren, een aanrader voor iedereen, ook als je doorgaans niet van dit genre boeken houdt!

Ontroerend
Grappig
Warm
Meeslepend

Een weeffout in onze sterren – John Green
Voorgelezen door Beatrice van der Poel
Audioboek, 7 CD’s, uitgeverij Rubinstein
Bestel dit luisterboek hier >>>>

Het bericht Een weeffout in onze sterren – luisterboek [recensie] verscheen eerst op .

Watson (de supercomputer die de finale van Jeopardy! won in 2011) is inmiddels ingezet voor meerdere doelen. Een aantal liggen op het gebied van de geneeskunde, maar ook voor het maken van recepten bleken de analystisch vermogens van Watson geschikt. Watson is voorzien van DeepQA-Software van IBM waardoor mensenlijke spraak verwerkt kan worden en complexe vragen snel kunnen worden begrepen en beantwoord.

Het bericht Watson wordt ingezet in de strijd tegen kanker verscheen eerst op .