Piet is ziek is een uniek prentenboek van arts en astronaut André Kuipers en mode-illustrator Piet Paris. De karakteristieke, heldere illustraties en ingetogen tekst verbeelden op bijzondere wijze de emotie van een kind dat voor het eerst naar het ziekenhuis gaat.

Piet is ziek. Morgen wordt hij geopereerd. In zijn buik zitten nare kriebels. Gelukkig mag Knuf mee. Zijn moeder helpt hem met het inpakken: zijn tandenborstel, tandpasta en een kam… En natuurlijk zijn pyjama. Heeft hij nu alles?

Recensie
Naar het ziekenhuis gaan is vaak spannend voor kinderen. En voor ouders! Soms komt een ziekenhuisbezoek onverwachts en moet je ter plekke je kind zo goed mogelijk steunen, begeleiden en gerust stellen, maar vaak weet je al van tevoren dat er een (kleine) ingreep moet plaatsvinden. Dan is het prettig om je kind voor te bereiden. Eén van de manieren waarop dat kan, is met het boek Piet is ziek.

In Piet is ziek wordt op eenvoudige manier in een aantal afbeeldingen met teksten besproken wat er allemaal bij een ziekenhuisopname komt kijken. Daarbij is er aandacht voor praktische dingen, zoals een koffertje inpakken, maar ook voor emoties.

Het boek blijft dicht bij de belevingswereld van kinderen. Zo is er een grote rol voor Knuf, de lievelingsknuffel van Piet. Voor veel kinderen is hun lievelingsknuffel onmisbaar bij spannende dingen, dus ze vinden het erg prettig om te lezen dat die mee mag, wanneer ze naar het ziekenhuis zouden gaan.

Er worden geen onderwerpen gemeden. Zo maakt Piet bijvoorbeeld kennis met een meisje wat erg vaak naar het ziekenhuis moet en is een prikje niet fijn, zodat Piet even moet huilen. Erg eerlijk en veel momenten waarop je als ouder met je kind verder het gesprek kunt aangaan.

Los daarvan: een prima boek met bijzondere tekeningen en een mooie vormgeving. En hetgeen André Kuipers met de opbrengst van het boek verdient, wordt geschonken aan Stichting Steun Emma Kinderziekenhuis AMC.

Piet is ziek – André Kuipers en Piet Paris
Hardcover, 32 pagina’s, uitgeverij Luitingh-Sijthoff
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht Piet is ziek – André Kuipers / Piet Paris [recensie] verscheen eerst op .

Na korte tijd werd ik meegenomen naar een kleine bedrukte kamer. Gaat u maar liggen, werd me gezegd na een voorstelronde. Eh, ja, prima maar ik zie niets, kunt u me even helpen. Altijd weer leuk de reacties te merken. Afijn, liggend op mijn buik werd mijn shirt omhoog gedaan. Er zouden op 3 plekken vlak onder elkaar naalden in een zenuw verdwijnen. Al bij de eerste dacht ik, dat is niet fijn. Een soort schok ging door me heen, en dat dus 3x.

Al bij de derde naald dacht ik me wat licht in mijn hoofd te voelen. Ik werd gewaarschuwd dat mijn benen zwaar zouden zijn. Tuurlijk, dacht ik, maar niet bij mij. Nou, voor ik goed en wel overeind was lag ik al weer gestrekt door een hevige aanval van misselijkheid. Na een paar minuten alsnog overeind en proberen te staan. O, wat was ik blij dat ik in een rolstoel kon vallen. Daar werd ik acuut weer misselijk tijdens de rit naar een kamer verderop in de gang.

Toen sloeg de paniek toe in het ziekenhuis. Ik bleek een hartslag van 63/43 te hebben en de arts werd à la minute opgeroepen. De verpleegster werd gesommeerd haast te maken en een infuus te halen. Mijn benen werden in tussentijd omhoog gedaan voor de bloedtoevoer. Inmiddels waren echtgenote en dochter ook gearriveerd. Het enige dat ik nog kon uitbrengen waren geruststellende woorden naar de kleine blonde prinses. Verder weet ik even niets meer.

Na ruim een half uur kon ik alsnog het ziekenhuis verlaten, waggelend naast mijn echtgenote. Tja, toen belde arts die middag. Vroeg eerst maar even hoe het ging, ze waren erg geschrokken, dit kwam eigenlijk nooit voor. Daarna de vraag of het geholpen had, eh eh eh, nou, ik had al 3 kwartier gemist door die ellende maar ben toch van mening dat het hielp.

Over 5 weken wordt de boel definitief geblokkeerd, duurt keer zo lang. Heb maar even gevraagd of ik direct een infuus kan krijgen en of het niet verstandig is me in een bed te leggen. Ze zouden er rekening mee houden.

En toch hè?! In een week dat ook de Bed Bad Brood-discussie gaande was denk ik achteraf, wat stelde dit voor. Als ik een uitgeprocedeerde asielzoeker was, zou ik misschien wensen dat ik zo behandeld was als ik in dat ziekenhuis. Een zinloze discussie die mij in ieder geval alle verstand te boven gaat. Ik kon gewoon weer naar huis, naar mijn Bed, mijn Bad en met Brood in de vriezer.

Voor eerdere blogs van Trotse Vader Frank, klik hier >>>>

Het bericht Au verscheen eerst op .

’s Werelds meest bekende en behulpzame postbode Pieter Post heeft een geweldig idee. Hij vindt dat zieke kinderen wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken door hen een hoop leuke tekeningen en opbeurende brieven te bezorgen.

Op dinsdagmiddag 19 mei bezorgt Pieter Post hoogstpersoonlijk alle post bij de kinderen in het Wilhelmina Kinderziekenhuis te Utrecht, samen met Pieter Post speelgoed en een prachtige taart. Wie helpt mee en zorgt ervoor dat Pieter deze middag met volle postzakken bij de kinderen aanklopt?

Stuur je kleurplaat of je tekening, kaart of brief naar onderstaand adres en help andere kinderen om hun ziekte voor even te vergeten. Inzenden kan tot en met 15 mei 2015 naar:

Pieter Post
Vlijtseweg 89-91
7317 AE Apeldoorn

Onderstaande kleurplaat kun je downloaden / uitprinten door <hier> te klikken of op de kleurplaat zelf. Meedoen hoor! Kleuren is leuk en post krijgen wanneer je ziek bent is nog leuker, zeker wanneer Pieter Post het zelf komt bezorgen!

Het bericht Help Pieter Post om kinderen in het ziekenhuis post te bezorgen! verscheen eerst op .

Dustin
De eerste maanden van 2014 stonden in het teken van Dustin, mijn vorige geleidehond. Bij hem was een hernia geconstateerd, hij kon niet meer werken. Begin januari kwam Jackson bij ons in huis om mij te helpen. Het was de bedoeling dat Dustin zou blijven als huishond. Hij was immers onze eerste hond, iedereen was gek op hem en bovenal was hij super in het troosten als wie dan ook in huis verdriet had. Dan kwam zijn grote witte krullenkop op schoot en die ging pas weg als het verdriet voorbij was.

Zelden heb ik zo’n hond meegemaakt. Karakter had hij ook. Hij wilde mij per sé blijven helpen en kon het niet verkroppen als ik met Jackson wegging. Janken en blaffen was het gevolg en dat ging niet over. Uiteindelijk hebben we met heel veel verdriet hem bij een goede collega van mij kunnen onderbrengen, waar hij nu veel plezier heeft. We missen hem nog iedere dag. Niemand vervangt Dustin, ondanks dat we met Jackson weer een heel lieve en hard werkende hond hebben.

Puberdochter
Het was ook een bijzonder jaar. Onze eigenwijze puberdochter ging een volgende stap zetten in haar nog prille leven. Van de basisschool naar het gymnasium. Wat is het mooi om te zien hoe goed ze het daar doet en hoe ze op haar plek is op de nieuwe school. Met gelijkgestemden om haar heen is ze ineens groot, heel groot en lijkt ze al haar eigen probleempjes achter zich te hebben gelaten. De trots overheerst dan ook als ik haar zie en hoor.

Karate
Ook het eerste examen karate van de kleine blonde prinses vond ik erg bijzonder. Bij aankomst bleek dat ouders er niet bij mochten blijven. De paniek sloeg haar om het lijf. Snel heb ik op haar ingepraat en nog wat nasnikkend ging ze alleen de zaal in. Ik kon op dat moment wel even een tegenstander gebruiken om die met een enorme karateschop uit te schakelen, zo gefrustreerd was ik. Maar ja, karate is een sport van respect, dus dat kon ik helaas niet doen. Immers, als vader moet je het goede voorbeeld blijven geven …

Epilepsie
De laatste maanden van dit jaar zijn samen te vatten als een periode van grote zorg. Ik zie ons nog zitten, in die ambulance, met ons kleine blonde prinsesje. Ik zie haar nog liggen, in het ziekenhuis, een tijdje later en ik zie haar nog gaan, op weg naar de MRI! De zorgen waren er en zijn er nog steeds.

Het is niet niks om op je achtste al epilepsie en migraine te hebben in een zeer vervelende vorm. Maar wat ben ik ook trots op haar. Ondanks de ellende trekt ze zichzelf er doorheen. Met vallen en opstaan, dat wel, maar op een wijze die mij met trots vervult.

Respect
In deze terugblik mag een iemand niet vergeten worden, mijn echtgenote. De wijze waarop zij vooral de laatste maanden omgaat met alle zorgen, hoe ze het hele gezin bij elkaar weet te houden, hoe ze maar door en door gaat, het verdient niets meer dan respect! Ik heb de mooiste en meest bijzondere vrouw die je je als man maar kunt bedenken.

Alle goeds!
Oké, genoeg teruggeblikt, wat gaat 2015 ons brengen? Een boel goeds hoop ik, een beetje meer rust, maar ook vooral veel lol ! Ik zal blijven bloggen, ik zal mijn belevenissen met jullie blijven delen. De ene keer op serieuze toon, de andere keer met meer humor en weer een andere keer beschouwend. Ik zal als Trotse Vader met jullie delen wat ik wil delen, ik zal jullie meenemen in hoe het is om als bijna blinde te leven, ik ga het jullie allemaal vertellen.

Voor nu wens ik iedereen vooral een goede jaarwisseling en alle goeds voor 2015!

Lees hier de andere blogs van Frank >>>>

Het bericht Veel tranen [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

MRI
Daar aangekomen direct door naar kinderarts. Op dat moment was de pijn gelukkig minder aan het worden bij haar. Toch werd ’s avonds om half 10 besloten haar op te nemen en ook om een MRI te plannen. Met de kleine blonde prinses op een bed dwars door het ziekenhuis naar de afdeling.

Bijna blind
Ik besloot voorop te lopen, een nogal vreemde actie voor een bijna blinde. Bijna ging ik te vroeg naar rechts, richting een trap. Het bracht de kleine blonde prinses een mooie glimlach op haar gezichtje. De drijvende kracht, mama, mocht bij haar blijven en ik heb me laten halen door een inmiddels opgetrommelde vriendin.

Ziekenhuis
De volgende 2 dagen waren vooral lang en zaten vol wachten. Het ging redelijk met de kleine blonde prinses, nog één hoofdpijn aanval gehad. Er moest even overleg plaatsvinden met de verpleging. Immers, zonder Jackson, mijn blindengeleidehond, kom ik nergens en ik wilde toch naar het ziekenhuis. Was de eerste volle dag onze eigenwijze puberdochter nog paraat, die moest de tweede dag naar school.

Assistentiehond
Gelukkig, Jackson mocht mee tot in de kamer van de kleine blonde prinses, die alleen lag. Dat is helaas niet altijd en overal het geval. Zelf heb ik nog nooit problemen ondervonden om ergens binnen te komen, zou het mijn uitstraling zijn en mijn ‘ik laat me de deur niet weigeren’ mentaliteit? Van gebruikers van hulp- en geleidehonden (algemene naam: assistentiehonden) weet ik dat ze regelmatig toch tegen problemen aanlopen, ook in ziekenhuizen.

Nieuwe stichting GA
Recent ben ik daarom met een collega blinde de stichting GA (Gebruikers Assistentiehonden) gestart. Deze stichting wil een informatiepunt zijn voor gebruikers van assistentiehonden, maar ook voor de hele maatschappij. Daarnaast is een belangrijk speerpunt het verbeteren van de toegankelijkheid voor onze assistentiehonden. Over een tijdje meer over deze stichting. Even terug naar onze kleine blonde prinses.

Positief
Ze heeft heel stoer de MRI doorstaan, vond het doodeng maar zei ‘ik heb niet op het knopje gedrukt dat ik het eng vond’. Gelukkig was de eerste uitslag positief. Maar wat doe en denk je als ouders als ze wel zeggen dat er een wit vlekje zit dat er niet hoort, maar dat geen kwaad kan. Dan vraag je je toch af, wat doet dat daar?

Epilepsie
En wat doe je als ouders als de kinderarts tegen je zegt of beter, tegen je dochter zegt dat ze gewoon alleen moet slapen, dat ze nooit zal blijven in een epilepsie aanval (hetgeen ze heeft, dat wisten we al) omdat ze er toch niets van merkt ? Empathie is het woord dat ontbreekt bij deze arts. Het gaat hier wel om ons kleine blonde prinsesje meneer ! Inmiddels dan ook om een andere arts gevraagd.

Medicatie
De kleine blonde prinses is weer thuis met zware medicatie. Dit wilde ze ook graag, sinterklaas moest gevierd worden op school. Ze gelooft dan wel niet meer, daar moest en zou ze bij zijn. In de avond thuis cadeautjes gedaan. Voor het eerst waren onze dochters samen op pad geweest om ook voor ons iets te kopen.

Sinterklaas
Met tranen in de ogen heb ik gezien hoe de kleine blonde prinses de lucht in sprong bij alles wat ze kreeg, maar ook bij het uitpakken van haar aan ons gegeven cadeautjes. Zo lief en vertederend. Direct erna was de koek op, alles stress kwam er ineens uit, heel veel verdriet, inwendig ook bij mij. Het onderzoek naar haar hoofdje gaat voort, de angst en onduidelijkheid blijft maar ze is weer thuis, veilig bij ons !!!

Frank heeft meerdere blogs geschreven, klik <hier> om deze allemaal te kunnen lezen >>>>

Het bericht Machteloos gevoel ! verscheen eerst op .