Afgelopen woensdag is de verslaggever anderhalf uur bij mij thuis geweest en hebben we over voetbal gepraat, van vroeger tot nu. Ik kan er nu van alles over gaan vertellen, maar het artikel zal voor zich spreken en is vanaf woensdag overal te koop in de winkel.

Ik heb nog een tijd met de verslaggever gesproken over de vraag hoe het toch kan dat ik met mijn hoofd precies daar kijk waar het spel zich ook bevindt. Hij vindt dat heel fascinerend. Als ik daar over nadenk ik eigenlijk ook wel. Ik zie namelijk echt geen speler op dat veld. Het zijn de goede commentatoren die bij ons op de tribune zitten die me meenemen bij elke bal, waardoor ik alles volg en precies op de goede momenten iets roep of juich. Wat ik me ook realiseerde is dat ik vroeger natuurlijk het spelletje wel kon zien en dus weet hoe het werkt en me erin kan verplaatsen.

Affijn, ik ben benieuwd naar het resultaat als het artikel af is.

Leuk hoor al die aandacht en -zo langzamerhand- ook nationale roem. Het is me een jaar geweest. Zo’n elf maanden geleden begon ik met een simpele tweet en kijk eens wat er allemaal is gebeurd sindsdien. Van de krant tot radio Oost, van een officiële opening tot radio 3FM en nu de slagroom op de taart, een artikel in Voetbal International. Ik ben een blij mens maar adem gewoon door en ben vooral blij dat ik niet alleen voor mezelf, maar ook voor een aantal andere visueel gehandicapten, een avondje PEC weer mogelijk heb gemaakt. Uiteraard met alle mooie medewerking en ondersteuning van de fantastische mensen bij deze mooie club!

We gaan ons opmaken voor de laatste zes wedstrijden van dit seizoen en voor het volgende seizoen voor een nieuwe ronde met nieuwe kansen … op de blindentribune !

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Nationale roem … [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Het laatste blog van 2016!

Ik ga er even een paar weken tussenuit, even aan niets denken, even gewoon even niets hoeven, even geen verplichtingen.

Ik stond afgelopen zondag op en bedacht me hoe betrekkelijk het leven eigenlijk is. Ga maar na, je ziet heel erg uit naar twee weken vakantie en ineens denk je op zo’n zondagochtend dat dat over drie weken alweer voorbij is. Toen ik dit hardop constateerde, bracht onze rots in de branding, mijn lieve echtgenote, daar tegenin dat je over vijf weken al niet meer weet dat je vakantie hebt gehad. Het is de betrekkelijkheid van het leven …

We hebben weer een boel meegemaakt dit jaar, zowel privé als in deze wereld. Privé licht ik er deze keer maar eens iets grappigs, iets positiefs uit. Een simpele tweet over een #blindentribune heeft er in zes maanden toe geleid dat deze er nu ook echt is bij PEC Zwolle. Niet dat het heel erg goed gaat met de club sinds ik weer actief aanwezig ben, maar dat geheel terzijde. Het is toch iets dat niet alleen mij, maar ook mijn gezin maanden heeft beziggehouden.

De afgelopen maanden keek ik naar een prachtig respectvol programma van Beau van Erven Dorens, ‘The Amsterdam Project‘. Een aantal daklozen werd gevolgd en kreeg ondersteuning van Beau en zijn team. Alles gericht op een weer normaler bestaan, met een dak boven het hoofd en perspectief. Alle daklozen hadden hun eigen verhaal.

Een van hen was in de eerste maanden van dit jaar naar Brussel vertrokken en lag op een bankje te slapen in de vertrekhal van het vliegveld in Brussel toen een idioot zich daar in maart opblies. Hij was er slecht aan toe, maar overleefde deze verachtelijke daad wonderwel goed. Even leek het daarna beter met hem te gaan. Hij kreeg een flatje in Kerkrade, maar voelde zich juist daardoor opgejaagd door incassobureau’s die hem ineens weer konden traceren. Hij is inmiddels weer dakloos, omdat hij zich weer onzichtbaar wilde maken.

Een fantastische jongen, die door eigen toedoen op straat terecht is gekomen en achtervolgd wordt door het systeem dat de zorgstaat Nederland heet. Ik kan er met mijn hoofd niet bij. Ga met deze jongen praten, bied hem perspectief, maar achtervolg hem niet.

Bij het volgen van ‘The Amsterdam Project’ besefte ik me dat ik in het verleden de verkeerde keuzes heb gemaakt. Hoe graag zou ik straatcoach willen zijn, hoe graag was ik toch in de hulpverlening terecht gekomen. Op mijn 22e nam ik een andere afslag, nu ben ik ambtenaar, al ruim 22 jaar …

Maar ach, dat is ook de betrekkelijkheid van het leven. De ‘wat als’-opmerking. Wat ik vooral probeer te doen, is genieten van de kleine dingen in het leven. Die kleine dingen komen samen tot één en dat is mijn gezin.

Ik wens iedereen heel fijne feestdagen en een te gek 2017!

Op 9 januari ben ik terug.

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht De betrekkelijkheid … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Sinds de blindentribune bij PEC Zwolle een feit is en ik daar dus iedere thuiswedstrijd ben, gaat het eigenlijk niet zo heel goed met het verzamelen van de punten. Ligt het aan mij of maken we gewoon even een (behoorlijk) minder seizoen door?

Afgelopen zaterdag bleek ook Groningen te sterk voor een niet eens slecht spelend Zwolle. Al na 41 seconden lag de bal aan de verkeerde kant in het netje en bleek dat de voorbode van een stomme uitslag, 0-4. En dus ga je ook op andere dingen letten.

Er waren ook vier blinde supporters van Groningen aanwezig op de blindentribune. Gezellig, prima, maar wel een vreemde gewaarwording dat er meer blinde Groningers waren dan Zwollenaren. Vlak voor de wedstrijd hoorde ik een van mijn collega-blinden uit Groningen in het zeer herkenbare accent iets zeggen over een tas, een kleedje, niet vergeten en lekker warm. Het kwam op het volgende neer: ‘….ik moet mijn kleedje niet vergeten uit de tas te halen zodat ik niet na de wedstrijd denk wat heb ik het toch koud en dan ineens denk dat ik dus een kleedje bij me had‘. Probeer in die woorden een Gronings accent te horen en je vraagt je af of je dat goed gehoord hebt.

Na de wedstrijd terug in de auto moesten ik en mijn begeleider, een goede vriend, hartelijk lachen om onder andere deze opmerking. Maar wat bleek? Al die mannen hadden onder een dekentje gezeten, dat had ik natuurlijk niet gezien en dus kwam ik niet meer bij van het lachen.

Ook grappig en lief, de Groningers hadden zakjes snoep bij zich en die ging rond op de gehele blindentribune …

Onze auto hadden we geparkeerd achter de sluis waar supporters van de tegenpartij doorheen moeten. Deze sluis was dicht na de wedstrijd, waardoor wij moesten wachten. Na zo’n twintig minuten ging de poort open en kwam er een colonne ME-wagens en politie aan. Oké, daar zit je dan in je auto tussen allemaal andere auto’s gepropt. Rustig blijven! De ME-wagens werden in positie gebracht waarna wij konden rijden. Ik vermoed uit voorzorg om ze naar de snelweg te begeleiden. Alle auto’s en bussen uit Groningen stonden namelijk op een afgesloten parkeerterrein, waar de sluis op uit kwam.

Het was een verloren wedstrijd, maar we hebben ons prima vermaakt. Daar gaat het toch ook gewoon om? Gewoon, een gezellige ontspannen en humorvolle avond? We mogen dan ergens onderin de competitie bungelen, en ik mag dan denken aan een causaal verband met mijn terugkeer in het stadion, het blijft gaaf om er terug te zijn!

En met PEC Zwolle komt het echt wel goed dit seizoen …

Het bericht Kleedje … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Ik val jullie best regelmatig lastig met mijn voorliefde voor PEC Zwolle en dan vooral in combinatie met de blindentribune. Ook in dit blog kom ik daar niet omheen. Maar ik beloof jullie dat het na dit blog echt minder gaat worden. Stel je voor dat je als fan van een andere club iedere keer die onzin over mijn club moet lezen … Natuurlijk is dat dan een vrije keuze, maar ik kan me best voorstellen dat dat gaat irriteren!

Goed, wat begon met een tweet is dan nu afgelopen vrijdag geëindigd met het absolute hoogtepunt, de officiële opening van de blindentribune.

Ik was al wat voorbereid en wist dat er een bord onthuld zou worden met verwijzing waar de blindentribune zich in het stadion bevindt. Grappig, daar zie ik natuurlijk zelf niets van, maar uiteraard de begeleiders wel. En, het is een blijk van het feit dat de tribune er nu ook echt is en blijft. De onthulling werd gedaan door de voorzitter van de club, Adriaan Visser, radio 3FM DJ Frank van der Lende en bekende Zwolse rapper Sticks! Samen met mijn gezin was ik daar natuurlijk ook bij.

Daarna werd vlak voor aanvang van de wedstrijd via de stadionspeaker aandacht geschonken aan de opening. Het slotwoord bleek aan mij te zijn, toen mij werd gevraagd hoe het is om na twintig jaar weer terug te zijn in het stadion. Ik sprak al eens voor honderd mensen, dat werden ineens ruim 12.000 mensen!! Geen idee wat ik gezegd heb, ik heb vernomen dat het lekker klonk. Eenmaal weer op onze plekken werd de champagne uitgereikt. Mijn lieve echtgenote kreeg ook, zij moest nog auto rijden en dus had ik er ineens twee, geen probleem !

Ik zit altijd naast de commentatoren en dat waren vrijdagavond Frank van der Lende en Sticks, naast wie ik zat. Sticks heeft net als ik een blauw/wit hart en is ambassadeur van de club. Hij heeft vanaf het moment dat ik in mei in de uitzending op 3FM bij van der Lende was de volle aandacht binnen de club gevraagd voor de ontwikkeling van de blindentribune.

Er waren ook supporters met een visuele handicap van ADO Den Haag, de tegenstander, op de tribune aanwezig, op uitnodiging van de club. Ik gaf ze al aan niet te weten of de wedstrijd goed te volgen zou zijn, omdat we gastcommentatoren hadden. Dat commentaar was in een woord ‘waanzinnig’. We hebben ons allemaal bescheurd van het lachen. De wedstrijd was niet te volgen maar de gesprekken waren zo vermakelijk dat dat voor een keer niet erg was.

En, hoe mooi kon de opening zijn, PEC Zwolle won zijn eerste wedstrijd van het seizoen. Ik heb samen met Sticks staan juichen, armen om elkaar, wat een feest! En dan te bedenken dat hij in december in de Ziggo staat op te treden met zijn vrienden waaronder Typhoon!

Het was een memorabele avond, waarin ook 3FM nog interviews heeft afgenomen, beelden geschoten en PEC Zwolle tv een item met mij heeft gemaakt. Twitter liep die avond vol over de blindentribune in relatie met mij. Ik heb genoten als een klein kind en ben reuzetrots op PEC Zwolle die dit toch maar mooi heeft neergezet. En zoals ik ook in het stadion door de microfoon zei ‘ik ben terug’ en daar voeg ik in dit blog aan toe ‘en ga nooit meer weg’ !

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Mooie club … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Bekend is dat mijn gezin, echtgenote en twee dochters, niets met voetbal hebben en dat ik van hen in principe geen begeleiding hoef te verwachten. Voor de grap vroeg ik laatst aan onze mooie lieve eigenwijze puberdochter of ze me misschien wil begeleiden bij de wedstrijd tegen AZ, afgelopen zondag. Tot mijn verbazing zei ze direct dat ze dat wel een keer wilde.

En dus zaten we afgelopen zondag naast elkaar op de blindentribune. Ze had al aangegeven veel met haar telefoon bezig te zullen zijn, maar dit viel best mee. Ze zat in alle rust naast me en was nogal verbaasd dat er mensen boos omkeken toen ik me even liet gaan omdat het wederom niet goed liep bij PEC Zwolle. Ze was niet verbaasd over mijn enorme stemverheffing, dat is ze wel gewend zei ze … Eh, daar moet ik dan toch eens over nadenken …

Grappig ook dat ze vond dat alle voetballers wel heel snel gaan liggen als ze ook maar iets aangeraakt worden. Pubers zijn pubers en soms wil je ze echt even niet in je directe omgeving. Maar pubers zijn ook pubers omdat ze zo leuk zijn. En in mijn geval ben ik ook nog eens supertrots op het feit dat ze mij altijd wil helpen als het om ‘kijken’ gaat.

Bij thuiskomst vroeg ik haar of ze nog een keertje mee zou willen, het antwoord was ‘ja hoor’. Binnenkort is de officiële opening van de blindentribune, waar niet alleen zij maar ook onze kleine blonde prinses en mijn lieve echtgenote bij aanwezig zullen zijn. In dit blog mag ik er nog niets over zeggen, dat volgt de volgende keer.

Het was, ondanks weer een verlies, super gaaf om met mijn dochter tussen de andere 12.898 mensen te zitten!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Super gaaf … [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Thuisgekomen en met de televisie aan vielen we van de ene verbazing en walging in de andere. Maar wat ook direct overheerste was het verdriet over de vele slachtoffers.

Ik kon in die tijd nog behoorlijk zien en heb dus ook echt kunnen waarnemen wat er gebeurde. De wereld was van het een op andere moment niet meer hetzelfde, zou nooit meer hetzelfde worden.

Ik las enige jaren geleden een boek over een blinde man die met zijn geleidehond in de Twin Towers was toen zich daar een vliegtuig in boorde. Ik kon me ineens een voorstelling maken van wat dat betekent.

Vol vertrouwen op je hond en via de trappen met nog vele duizenden mensen naar beneden zien te komen. De band tussen dier en mens is denk ik nog nooit zo hecht geweest als tussen die twee op dat moment.

Helaas lijkt de wereld nooit meer hetzelfde te worden. We leven in een angstcultuur, waarin het er soms op lijkt dat iedereen iedereen zomaar kan gaan aanvallen.

Toch word ik zo verschrikkelijk blij als ik iets kleins maar o zo moois lees. Bij de wedstrijd tussen Feyenoord en ADO Den Haag waren kinderen aanwezig die ziek zijn en daardoor verbonden aan het Sophia Kinderziekenhuis. Zij zaten in een vak onder het uit-vak waar de ADO-supporters waren. Die hadden in de dagen ervoor opgeroepen om knuffels mee te nemen. Deze werden massaal naar beneden gegooid, naar de zieke kinderen.

Stoere grote mannen en vrouwen met een hart van goud! Dat is wat voor mij de wereld soms nog dat beetje kleur geeft, dat ze in zijn algemeenheid zo mist.

Op 30 september zijn een aantal visueel gehandicapte supporters van ADO Den Haag uitgenodigd bij mijn club, bij mij op de blindentribune. Ik kijk er nu al naar uit om samen met hen de wedstrijd te beluisteren en mee te maken. Voetbal is gezonde rivaliteit en dat kan wat mij betreft gewoon samen, naast elkaar! Voetbal verbindt, PEC Zwolle verbindt …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht De aandacht … [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Iedere dag, iedere minuut en iedere seconde komt de vakantie dichterbij!

Je kent het wel, met kinderen op het voortgezet onderwijs en de basisschool gaat dat ook echt stap voor stap. Onze mooie lieve puberdochter heeft inmiddels soort van vakantie. Nog even boeken wegbrengen, rapport ophalen en nog twee uitjes met de klas en het is klaar. Nou ja, ik vind dat het dus eigenlijk nu al klaar is. Echt inspannen hoeft ze zich niet meer.

Daarna, over een paar dagen, start de vakantie van onze kleine blonde prinses. Met wat jaloerse blikken kijkt ze af en toe naar haar grote zus. Het is volgens haar niet geheel eerlijk dat die al wel die soort van vakantie heeft terwijl zij nog moet ploeteren op school. Tja, jouw tijd komt ook nog wel.

Zelf werk ik nog twee weken en onze rots in de branding, mijn lieve echtgenote, moet er zelfs nog drie. Daarna zijn we samen drie weken vrij waarin we onder andere onze reis naar Frankrijk zullen beginnen. Voor mij was dat vorig jaar een mindere vakantie.

Eigenlijk zat ik in een beginnende burn-out, hetgeen niet echt gezellig was voor mijn gezin. Uiteindelijk is het zover gelukkig niet gekomen, omdat ik met mezelf aan de slag ben gegaan. Een pittig maar wel mooi proces, waar ik op dit moment absoluut sterker uit gekomen ben. De komende vakantie zal me leren of ik er echt in geslaagd ben weer op het goede pad te lopen.

Vakantie zal ook deels in het teken blijven staan van de aanstaande blindentribune. Dat die er bij PEC Zwolle gaat komen is nagenoeg een feit. Ik heb veelvuldig contact met mensen van de club en verwacht dat er deze of volgende week witte rook zal zijn. Er staan meer mooie dingen te gebeuren, die een rechtstreekse link hebben met mijn in april geplaatste tweet over de blindentribune die nu al maanden onderwerp van gesprek is. Ook dit weekend tijdens de open dag van PEC Zwolle werd ik regelmatig aangesproken en is iedereen even enthousiast.

Vakantie is ook veel, heel veel lezen. Uiteraard doe ik dat met luisterboeken. Heb inmiddels een mooie verzameling thrillers klaar staan van voornamelijk Scandinavische schrijvers. Deze weten mysterieuze boeken te schrijven die niet altijd even makkelijk te doorgronden zijn. Heerlijk om in weg te zakken met een goede nespresso of koude mooie witte wijn !!!

Uiteraard is vakantie ook genieten van onze kinderen, onze mooie meiden! We gaan leuke dingen doen en vooral veel plezier maken.

Ook over een paar weken vanuit Frankrijk zal ik me wekelijks laten horen in een blog. Dan uiteraard met vakantie avonturen die ongetwijfeld ook zullen gaan over die andere grote superheld in ons huis, Jackson!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Aftellen… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Eigenlijk had ik ook willen schrijven over het succes van onze zuiderburen. Want het is toch wel gaaf dat een landje zo dichtbij Nederland het zo goed doet op het EK in Frankrijk als je als polderlandje zelf niet mee kunt doen. Maar ja, op het moment van daarover willen schrijven zijn deze zuiderburen vakkundig uit het EK geknikkerd door het prachtige Wales. Wales? Jawel, ook onderdeel van Europa, of toch weer niet….

Eigenlijk dacht ik ook eens even iets te gaan schrijven over mijn gezin dat, naast mij, bestaat, jullie weten het, uit één echtgenote en twee dochters. De dames willen er nog graag een katertje bij. Ik strijd daar – nog wel – tegen. We hebben een oude poes en ook al een jong katertje … Waarom dan een derde poezenbeest in huis? Die logica kan ik maar niet volgen ….

Eigenlijk had ik ook weer wat te melden over de #blindentribune die langzaam vorm krijgt bij #peczwolle. Ik hoop nog steeds dat de opening kan zijn bij de wedstrijd tegen PSV op 20 augustus, als ik net een dag terug ben van vakantie.

En tot slot had ik eigenlijk nog iets willen vertellen over onze aanstaande vakantie in Frankrijk en de week Ameland die we (nu al) hebben geboekt voor 2017. Want, in het leven moet je genieten van de momenten dat je samen even weg kunt, buiten alle mooie momenten die je ook al door het jaar heen hebt.

Eigenlijk had ik dus over al die onderwerpen willen schrijven maar ik wist niet zo goed te kiezen en dus zullen ze stuk voor stuk nog wel eens terug komen in de komende weken ….

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Eigenlijk… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Nog te vaak moet ik uitleg geven wat mijn handicap voor mij inhoudt, welke beperkingen het met zich meebrengt, wat ik ook vooral nog wel kan.

De ene visuele handicap is de andere niet. En als je al dezelfde visuele handicap hebt als iemand anders, dan wil dat nog niet zeggen dat de beleving ervan voor beide personen hetzelfde is. Mijn handicap heet met een mooie naam Retinitis Pigmentosa. In normaal Nederlands heet dat kokervisus. Een handicap waarmee je steeds slechter gaat zien en die zal leiden tot volledige blindheid.

Daarover maak ik me niet zo druk. Want, toen ik 12 was zou ik op mijn 18e niets meer zien. Ik ben nu 44 en kan nog steeds een heel klein beetje zien. Weliswaar heel weinig en erg vaag, maar ik kan nog dingen waarnemen. Het feit dat ik nog wel dingen kan waarnemen en me laat begeleiden door Jackson, mijn blindengeleidehond, geeft mensen vaak de indruk dat ik dan alles nog wel kan wat betreft reizen.
Technisch gezien kan ik zeer zeker reizen, dat doe ik dan ook binnen mijn woonplaats Zwolle, zelfstandig met Jackson. Met de trein reis ik al een jaar niet meer en daar gaat bij mensen vaak iets mis. Te vaak nog moet ik uitleggen dat reizen met de trein technisch gezien zeker kan. Jackson begeleidt mij en zorgt dat ik op de juiste plek kom. Maar het levert mijzelf zoveel vermoeidheid op, dat ik een dag bezig ben om weer wat op adem te komen. Niet echt effectief op een 32-urige werkweek.

Natuurlijk brengt Jackson mij, maar hij doet dit wel op mijn aanwijzingen. Dat betekent dat ik continu bezig moet zijn met de route die we lopen. Tel daarbij op dat ik nog wel iets kan waarnemen, maar dat zo weinig is dat ik op drukke stations als CS Utrecht het gevoel heb van alle kanten besprongen te worden. Een jaar geleden heb ik dus besloten aan vergaderingen of bijeenkomsten buiten Zwolle op een andere manier mee te gaan doen. Videoconference, telefonisch, alles is tegenwoordig mogelijk.
En toch blijft de vraag komen waarom ik toch niet reis. Begrijpen jullie dat nou? Hoe vaak moet je zoiets uitleggen? Het is geen kwade wil, helemaal niet, men bedoelt het goed, maar af en toe bekruipt mij wel het gevoel alsof ik tegen muren praat. Het kan ook anders …

Deze week had ik een 24-uurssessie … Op mijn verzoek is die nabij Zwolle gehouden, zodat ik kon worden gehaald en per taxi naar huis kon. Dat soort dagen zijn toch al zwaar en dus wilde ik geen extra vermoeidheid door toch te gaan reizen met de trein. Ook in september kom ik niet onder een overleg in het verre Rijswijk uit. Geen probleem, zolang het maar bij uitzonderingen blijft. Je moet altijd zo oppassen dat van een uitzondering geen regel wordt gemaakt. Dat zal bij andere werkgevers niet anders zijn.

Een laatste voorbeeldje waar je als visueel gehandicapte ook op moet letten: sinds deze week hebben we nieuwe iPhones en iPads van het werk. De mail wordt nu binnen gehaald met een app. Ik heb vooraf veel onderzoek moeten doen of alles in die app wel wordt voorgelezen door de voice-over die Apple heeft ingebouwd. Er ging een wereld open voor de IT-mensen die ik mee heb laten kijken. Gelukkig werkt alles en heb ik nu ook mooie nieuwe apparatuur.

Voor jezelf opkomen, het is een vast onderdeel van mijn leven.
Gelukkig gaat dat soms ook fantastisch en vol verrassing. Lees het vorige blog over de #blindentribune bij #peczwolle maar eens… Het is niet altijd vervelend …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Leven met… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Een week of zes geleden schreef ik een blog over een tweet die ik had geplaatst. Ik had een #twitterreferendum uitgeschreven over de komst van een #blindentribune bij PEC Zwolle.

Naar aanleiding hiervan kwam veel media aandacht op me af. RTV Oost en Drenthe, de Stentor, 3FM en recent Hart van Nederland die er in augustus een reportage over wil maken met mij.

PEC Zwolle nodigde me uit voor de laatste thuiswedstrijd, tegen PSV en het commentaar werd daar verzorgd door iemand die dat ook doet bij de blindentribune in Nijmegen en Eindhoven. Er zou een vervolg komen …

Afgelopen vrijdag was ik bij PEC in gesprek. Het leek slecht weer te worden en dus had ik vervoer geregeld. Mijn lieve echtgenote moest nog even naar de IKEA en wat is er nou mooier dan daar onderuit te komen door je af te laten zetten, terwijl zij op weg is met onze kleine blonde prinses naar deze Zweedse gigant? Jackson moest me nog een eind begeleiden en deed dat voortreffelijk. Hij was er een keertje eerder geweest en wist de weg nog feilloos.

We hebben een goed gesprek gehad. De tribune gaat er komen. Er zijn 24 plaatsen gereserveerd voor tien visueel gehandicapten, tien begeleiders, de commentatoren en vrijwilligers om de hele handel te begeleiden. Er wordt alles aan gedaan dit nog bij de start van de competitie allemaal in kannen en kruiken te hebben. Mij is toegezegd dat, als dat nog niet direct het geval is, er voor mij sowieso iets geregeld zal worden.

De eerste wedstrijd die ik bij kan wonen is de dag na terugkomst van mijn vakantie, de cirkel zou dan rond kunnen zijn want dat is tegen PSV !!

Binnenkort ga ik nog in gesprek, is de bedoeling, met een instelling die mogelijk kan helpen onderzoek te doen naar de behoefte onder andere slechtzienden en blinden. PEC en ik gaan samen optrekken in de komende maanden.

Het blijft gaaf om te zien wat de kracht van social media is. Een tweet kan veel teweeg brengen en geeft je ook een boel mooie nieuwe contacten. Zo heb ik een oude vriend weer in mijn tijdlijn van Facebook en zat ik naast hem tijdens de wedstrijd tegen PSV én is een nieuwe vriendschap ontstaan. In deze tijden van hooliganisme, extremisme en meer van dit soort kansloze zaken kan het ook mooi zijn in de wereld. Oké, op kleine schaal, maar daar begint het toch ook?

Uiteraard wordt ook dit verhaal vervolgd …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Stap dichterbij… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .