Vorige keer schreef ik al over onze nostalgie verzameling van Pol®, het beroemde stripbeertje uit Denemarken. Een andere verzameling van ons (Karin en ik) zijn de view master® kijkers en schijfjes.

Bij mij thuis hadden we vroeger wel zo’n kijker (viewer) maar bij Karin weer niet. Zo kon het gebeuren dat je bij vriendjes kwam die wel zo’n viewer hadden en je daar uren doorbracht met het bekijken van de schijfjes.

Een stukje historie.
Hoewel de techniek van de View Master® in 1938 werd uitgevonden bestond er al sinds 1838 de techniek van 3D afbeeldingen. Deze zogeheten stereoscopie techniek bestaat er uit dat je 2 plaatjes fotografeert waarbij het linkse plaatje net iets afwijkt van het rechtse plaatje.

Door middel van het kijken door een stereoscoop kijk je met beide ogen tegelijkertijd naar beide plaatjes waardoor er een illusie van diepte (3D) ontstaat. Er waren ook speciale stereoscopische camera’s verkrijgbaar.
In de 19de eeuw tot begin 20ste eeuw bleven deze stereoscopiekaarten populair maar dat verminderde snel door de komst van de bewegende film.

De View Master® kijker of viewer.
In 1938 dus bedacht William Gruber (een Amerikaan van Duitse afkomst) een systeem om stereofoto’s te bekijken. Deze stereofoto’s staan per paar op een schijfje en elk schijfje bevat 7 paren (in totaal dus 14 foto’s op een schijfje). Deze schijf wordt in de viewer gestoken en door middel van een hendel beweeg je de foto’s in de viewer (de schijf maakt een ronddraaiende beweging waardoor er telkens een ander paar tevoorschijn komt).

In het begin werden de viewers van het duurdere materiaal bakeliet gemaakt (bakeliet wordt gezien als de eerste synthetische kunststof). Hierdoor konden de viewers gemaakt worden op productielijnen hetgeen goedkoper was dan de (vaak houten) viewers voor de stereoscoopkaarten die vaak met de hand gemaakt waren. Later werden de viewers van het nog goedkopere plastic waardoor de viewers ook voor de gewone mensen betaalbaar werd.

Naast de eenvoudige handviewer (die je met de hand bediende, voor je ogen en tegen het licht gericht hield voor het beste resultaat) werden er ook elektrische handviewers gemaakt. Door een batterij in het apparaat te stoppen kon verlichting achter de plaatjes worden aangezet (een diffuse schijf voor egale verlichting) waardoor je de plaatjes ook in het donker kon bekijken. Ook werden er projectoren ontworpen om de foto’s van het schijfje op een wit doek of witte muur te kunnen projecteren. Hierdoor ontstond een soort 3D voorstelling die met het hele gezin te bekijken was.

Van de gemaakte viewers zijn met name de kunststof exemplaren (eind jaren 60 tot en met heden) nog volop te krijgen. Op Marktplaats® kun je vooral oudere exemplaren vinden voor prijzen van € 10,00 tot € 25,00. De bakelieten uitvoeringen kom je tegen voor prijzen vanaf € 50,00 en de elektrische handviewer (zeer sporadisch) voor prijzen vanaf € 100,00 euro. De projectoren kom je soms ook wel tegen. De prijzen hiervoor kunnen best hoog liggen, afhankelijk van het aanbod.

Tot 1966 werden deze viewers gemaakt door Sawyer’s, een fabriek uit de woonplaats van Gruber. In 1966 werd deze overgenomen door GAF (General Anilin And Film Corporation). Naast de viewers met schijfjes kom je soms ook nog wel eens viewers tegen met rechthoekige kaarten met foto’s. Deze vind je onder de naam Lestrade Simplex®. Hier zijn ook nog volop kaartjes voor te vinden maar wel veel minder de voor de originele view master®.

Naast de viewers waren er tot in de jaren ’70 ook nog stereocamera’s te koop, speciaal voor het maken van view master® foto’s. Bij deze camera’s werden ook stansapparaten geleverd zodat je de fotootjes kon uitstansen en in de daarvoor beschikbare schijfjes geschoven worden. Hierdoor kon je je eigen 3D setjes samen stellen.

De view master® schijven.
Uiteraard is een viewer leuk maar niet zonder de bijbehorende schijven (of schijfjes zoals ze vaak omschreven worden). Hier kun je er nog echt honderden van vinden op internet (marktplaats®, e-bay®). Soms vind je een schijfje voor nog geen € 0,50 (voor een los schijfje) en soms betaal je wel € 90,00 voor een compleet maar zeldzaam setje.

Een complete set bestaat meestal uit 3 schijfjes met elk 7 paren dus 21 paren in totaal. Zelfs op dit moment worden er nog schijfjes gemaakt met bijvoorbeeld Disney’s® Cars®, Pixar® animatiefilms etc. Het formaat van de fotootjes is overigens 10,5 mm x 11,7 mm

Educatief:
Een groot deel van de schijfjes die gemaakt zijn, met name in de jaren ’50, ’60 en ’70 hadden een educatieve inhoud. Zo konden de schijfjes foto’s bevatten van landen (Tunesië, Luxemburg, Zwitserland, Duitsland, de Verenigde Staten, Canada) of van bijzondere gebeurtenissen zoals de eerste maanlanding.

In 1973 kwam er een boek uit over oogchirurgie (Stereoscopic Atlas Of Ophthalmic Surgery Of Domestic Animals, door Harlan E. Jensen) met daarin 16 schijfjes en een opvouwbare viewer, speciaal bedoeld voor studenten (bron Wikipedia). In de tweede wereldoorlog werd de viewer ook gebruikt in Amerika door defensie om bij bepaalde opleidingen te ondersteunen. Ook kon men sets kopen over vissen, dieren en planten uit de wereld om ons heen.

Vermaak:
Naast het educatieve deel (dat in de loop der tijd steeds minder onderdeel uitmaakte van de beschikbare catalogus) bestond er ook een groot aanbod dat speciaal voor vermaak was bedoeld. Dit kon lopen van populaire series van t.v. tot en met filmspecials (denk aan series als Thunderbirds, Paulus de boskabouter, Fabeltjeskrant, Pippi Langkous en Heidi). Zoals je bij de foto’s kunt zien was er zelfs een setje van het beertje Pol te koop (lees hiervoor het vorige deel uit de reeks Nostalgie). Het educatieve is in de hedendaagse catalogus niet meer terug te vinden maar nog steeds kun je in winkels de (nieuwe) schijfjes vinden.

Verzamelen:
Zoals al gezegd, mijn vriendin en ik verzamelen view master® schijfjes en dan met name de oudere uitvoeringen. Een van onze setjes komt uit bijvoorbeeld 1957 (Zorro). We zoeken naar deze schijfjes op rommelmarkten, beurzen en op internet.

Helaas leert de tijd ons dat meer mensen op zoek zijn naar deze, destijds, immens populaire schijfjes. Dat drijft de prijs wel op, helaas. Zo kun je voor een compleet setje van 3 schijfjes, inclusief het bijbehorende mapje en boekje (in goede staat) zelfs € 15,00 – € 30,00 kwijt zijn en voor een bijzonder exemplaar, een heel zeldzame set bijvoorbeeld, soms wel bedragen van meer dan € 100,00!

Zover gaan wij (nog?) niet, voor ons is de sport om voor een klein bedrag een leuk setje te scoren. Dat houdt het leuk en spannend. En….hoe simpel en ouderwets deze view master® producten ons heden ten dage voor komen, ik denk dat de jeugd nog steeds betoverd zal raken door de magie van de 3D plaatjes.

Het bericht Nostalgie: deel 2 – View Master [blog] verscheen eerst op .

Een van die dingen die mij zeer aan mijn jeugd herinnert zijn de stripboeken over een beertje dat een boot bouwt en vele avonturen beleeft.

Het beertje Pol ziet in 1951 in Denemarken het licht onder de naam Rasmus Klump en verschijnt vanaf 1958 ook in Nederland. Het is de creatie van Carla Hansen (schrijfster, 19-9-1906 – 6-12-2001) en Vilhelm Hansen (tekenaar, 6-5-1900 – 3-12-1992).
De eenvoud van de tekeningen en de kracht van de korte verhaaltjes (meerdere avonturen in 1 stripalbum) zijn onmiskenbaar de grote kracht achter de strip.

De eerste reeks, die ik voor het gemak de Oranje Reeks noem (vanwege de oranje band die links en onder op de omslag voorzijde te zien is), bevat zogeheten tekststrips. Dit fenomeen is vooral bekend uit de krant. Een tekening met daaronder de tekst die betrekking heeft op de tekening erboven. In dit geval wordt in de tekst, door middel van het hoofd van het karakter af te beelden aangegeven wie er praat.

Terwijl de Oranje Reeks nog loopt (stevige kartonnen omslag, tekst en tekeningen zijn omrand door pasteltinten geel, roze en blauw) begint er een reeks te lopen (Rode Reeks, herkenbaar aan de rode rechthoek links boven aan de omslag voorzijde). Deze reeks bevat dezelfde verhalen als de Oranje reeks maar de omslag is wat minder stijf, wel blijven de pasteltinten langs de zijkanten van de bladzijden.

Na deze twee reeksen verandert het karakter van de tekststrip in een ballonstrip. Deze reeks (Witte Reeks) bevatten deels nieuwe tekeningen, veel nieuwe of veranderde teksten en, grootste verschil, de teksten staan nu in ballonnetjes, zoals we gewend zijn van stripboeken.

Let bij de tekst ook eens op foto A en foto B. Plaatjes zijn vrijwel identiek maar de teksten zijn heel anders. Hoewel ze hetzelfde bedoelen is het woordgebruik moderner.

Deze reeks heeft andere titels zodat het een hele nieuwe reeks lijkt maar deel 1 heet hier Pol wordt Kapitein terwijl het bij de Oranje en Rode reeksen Pol bouwt een boot heet. Bij het verzamelen kan dit verwarring opleveren, zeker als je enkel de eerste Oranje reeks wil verzamelen. Het kan dan lijken of je boeken mist die later zijn uitgekomen maar dat is niet zo.

Tot slot is er sinds de jaren 10 van deze eeuw opnieuw aanbod van de reeks. Wederom met een oranje band aan de linkerzijde (onderaan niet meer). Zoals ook bij de Witte reeks zijn hier geen pasteltinten meer te vinden aan de zijkanten van de bladzijden.

Er is nog een groot verschil. De teksten zijn nu van Thierry Capezzone en de tekeningen van Per Sanderhage. De inkleuring wordt verzorgd door Yel Zamor. Het zijn overigens ook ballonstrips.

Hoewel de sfeer nog altijd die van gemoedelijkheid is en Pol de slimme beer die overal wel wat op weet heeft de reeks nu een meer stripachtig karakter waar het voorheen echt “aaibaarheid” was wat de reeks zo leuk maakte.

Zoals gezegd, wij halen veel van deze strips (mijn verzameling telt inmiddels 33 stuks) uit kringloopwinkels en rommelmarkten (alleen “Pol en de vulkaan” hebben we nieuw gekocht). Bij Bol.com kun je ook nog exemplaren bestellen (nieuw en gebruikt).

Naspeuren leverde op dat er ook animatiefilmpjes zijn gemaakt. In het Deens (met een enkele die vertaald is naar het Nederlands) van de oude reeks met een heerlijke jaren 70 uitstraling en in het Nederlands is zelfs de DVD te krijgen Beertje Pol. Deze dvd bevat nieuwe animaties maar is desondanks erg leuk om te zien.

Vooral de wat kleinere kinderen die wel al goed kunnen lezen zal deze stripreeks aanspreken (en waarschijnlijk ook nog wel een aantal ouders die zich nog kunnen herinneren met dit boekje op de bank te hebben gezeten).

Het bericht Nostalgie: deel 1 – Pol [blog] verscheen eerst op .

LILILILILILILI

Vanaf vrijdag 18:13 uur hingen Miranda en ik aan de draad. Papa’s en mama’s zijn namelijk rechargeable. Afhankelijk van de locatie is de snelheid waarmee je wordt opgeladen. Ik kan je vertellen dat bij Hotel Huis van Bewaring dit retesnel gaat. Mijn oplader lag al in de auto, zo’n renault modus kan best wat stroom missen. Na het brengen van de monsters sloot ik mijzelf aan op de Renault en met enige vaart op naar Dedemstown. Moest nog opschieten, Miranda was namelijk om 17 uur vrij en eta was voorspeld op 17:13…moet kunnen.

Aangekomen was mevrouw nog niet klaar, gelukkig. Ik wacht liever op haar dan andersom, maar vlot mocht ze ook weg. Verrassing naar Almelo, ze wist van niets en met mn telefoon tussen mn benen bracht Google Maps ons naar plaats van verrassing.

Doorgaans pakken we samen alles in en wordt er niets vergeten, een jas ofzo. Nu niet, dus de jas werdt vergeten. #oeps. Inchecken, onze kamer bewonderen. Naja, kamer. In een ver verleden woonde wij in een schoenendoos. De ruimte die we nu als logeerplek hadden was groter dan dat.

Miranda met had haar vizier al op het bad gericht en rap ritselde ze de LUSH UK bathbombs tevoorschijn met extra glitter. Moe wilde ook snel in bad om haar eau du Haríng weg te glitteren. Zo geschiedde en ook mn lief werdt opgeladen. Met een frisse suikerspinnengeur installeren op de bank en The voice of Holland zou ons van voldoende stroom moeten voorzien om de nacht door te halen.

Een nachtje slapen, wakker worden omdat je slaap op is, shoppen in de stad want de jas was vergeten #parenthoodisawesome en een happie knaagwerk bij Hudsons en weer een dag opgeladen naar morgen.

Even buurten bij Enschede en dan blijkt dat je die stad na 1,5 uur ook wel gezien hebt. Het gemis van de monsters komt stiekem naar boven en met kulsmoesjes verzin je van alles om daar weg te gaan terwijl je eigenlijk ook nog samen wat wilt doen nu je toch monsterloos bent. Op de een of andere manier beland je dan in een theehuis…#datismijngeluk. Met een doe-het-zelf chocolademelk knutselpakket en een schaal vol nachos rechargen we tot 100%. Mormels halen en gogogo!

Wanneer we weer in Huize van Vliet en Monsters zijn komen we tot een keiharde conclusie. We zijn oude batterijen. Hoewel we snel opgeladen zijn is een nadeel van oude batterijen dat ze wel snel vol zitten, maar verdomde lui. Bij de minste inspanning voel je je weer leeglopen.

Of het nou komt doordat je eigenlijk nooit de 100% hebt gehaald of dat er een klein lek zit, niemand zal het weten. Feit is, na 8 jaar is een batterij gewoon aan vervanging toe. Je kunt blijven opladen tot de lampjes zo groen zijn dat half Nederland door blijft rijden, maar op is op. Wat moeten we ermee? Gewoon blijven opladen tot het explodeert of hebben we een manier tot vervangen?

Geen idee, we rekken die laatste 3% gewoon tot het volgende monsterloze weekend al mag Joost weten wanneer dat is. Tot die tijd laad ik mij op met de monsters zelf, want toch geven zij ook energie. In ieder geval tot 19:00 uur ’s avonds, want hebben we een variant van monsterloos en laden we ook op. Moet wel, want we zijn luie batterijen.

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Luie batterijen [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Ze doen het allemaal fout, geen enkele klopt, valse reclames liegen je voor en je trapt er open ogen in. Misschien is het de ijdele hoop, de stille verwachting die je doet besluiten het product aan te schaffen. Je zweert ze af maar toch sluimeren ze in je achterhoofd in de wetenschap dat het nooit zal zijn wat het spotje je verteld. Ik kan geen enkele reclame opnoemen die weerspiegelt hoe het ook in de realiteit is. Het begint al fout, gaat slechter verder en eindigt catastrofaal. Voorbeeldje;

Mama is al helemaal in de kleren, gezicht in de plooi, wakker en vrolijk…om 06:02 uur. Het zonnetje schijnt en blije kindjes schuiven aan de steriel witte tafel in het gedesinfecteerde eetkamergedeelte nadat ze ieder nog een knuffelrondje hebben gedraaid met mama. Mama schenkt koffie in voor papa die de krant heeft opgehaald van de veranda en papa geeft blij iedereen een kus. Een big happy family en volop plezier en orde. Met een smeer over het broodje zit de pasta erop en de kinderen beginnen netjes te eten. Oeps, er beland het een en ander op de tafel en de gezichtjes zitten onder.

Mama lacht, papa lacht, kindjes lachen en mama zet rustig haar thee op de tafel. Papa neemt nog snel een slok koffie en pakt het gereedstaande doekje om dat aan mama te overhandigen. Er volgt een innige zoen tijdens de doekjesoverdracht en mama poetst de snoetjes. Met een veeg is het schoon, nog even een vers doekje en als sneeuw voor de zon verdwijnt de smoetsigheid en je ziet in de tafel een supergelukkige familie. De kinderen pakken de tasjes en volgen mama vrolijk naar de auto. Papa pakt zijn koffer en gaat er ook op uit. Twee blinkend schone auto’s rijden de straat uit en afgelopen.

Gadverdamme wat is dat, wie is zo, bij wie??? Ik wil het weten, serieus, ik wil die mensen ontmoeten en knuffelen…met een dwangbuis.

Komtiedanhe!

Het is 05:12 uur en Nilu begint te blèren. Ze mist rohan zo, moet plassen, heeft dorst en haar benen zijn te moe. Papa ligt in coma en mama stampt de slaapkamer in. Vrouw! Doe es effe normaal, naar de wc en slapen, het is midden in de nacht joh gek! Nilu ligt weer maar van slapen komt niets meer terecht. Nog geen 13 minuten later is de hele club wakker en mama valt in tranen in slaap. Monsters vliegen met een fanfare band op en neer en papa gaat op de automatische piloot naar de senseo.

Lililililiwijwillendrinkenlilililbroodlililililuneeestommehiralilililutvmoetaanlilililiaaaauuuuwwwlililili…papa mompelt Godver begint dat geouwehoer nu al en giet zn koffie door zn baard. Koffie op de grond, aanrecht, shirt en in geen velden of wegen een doekje te bekennen. Na nog een bakkie en peuk roep ik de monsters om de tafel te dekken. Met gigantische tegenzin en kabaal ritselen ze vanalles bij elkaar en de hagelslag vliegt het hele huis door. Zak met brood wordt de tafel op geslingert en het bestek suist langs je oren. Gelukkig lag de tafel nog vol met lego, klei, auto’s en andere bende dus dat ligt nu door het hele huis bezaaid.

Binnen no-time zit Hira tot aan haar oren onder de pindakaas en plakken worst liggen overal behalve op brood. Er is nog geen enkele lach gezien behalve bij buurman en buurman want die eten broodje drollenscheet en Hira is een troelieloeloejongenindiaan. Nilu klettert van de bank af en Rani bepaald wat iedereen eet. Wel met haar mondvol zodat alles en iedereen mee kan genieten van haar broodje vruchtenhagel. Het gaat er links in en valt er rechts weer uit alvorens Rani veranderd in een heuse hagelslag mitrailleur.

Terwijl je alles probeert te ontwijken ontwaakt sir Poop-a-Lot ook nog eens en die heeft honger als een idioot en dus is hij alles behalve gezellig. Voeding kwijt, fles kwijt en ook nog eens een poepluier tot aan zn oorlellen en mama slaapt nog steeds. Na dit oh zo gezellige eet-moment maken we mama heel voorzichtig wakker. Geen bord is nog schoon dus eerst moet er vaten gewassen worden, met de hand ja.

Op een gegeven moment is iedereen wel in de kleren en kunnen we gaan. Nilu is alweer kwijt en hira heeft geen donder zin. Joep is een sandaal kwijt en rama moet natuurlijk nu nog even poepen. Rani kan weer eens geen afscheid nemen van haar telefoon en ongeduldig pushen we de monsters onze auto’s in. Er is meteen al ruzie wie waar gaat zitten en dus hebben we sowieso al drie chagrijnige monsters. Die auto’s van ons zijn te goor voor woorden want Hira had nog liga en stroopwafel bewaard. We zijn vertrokken, doodmoe, tegenzin, ongemotiveerd en smerig met een lege maag.

Leuk die reclames maar er klopt geen zak van. Graag zou ik de realiteit willen zien zodat ik weet dat ik niet de enige ben. Alle producten liggen op voorhand al klaar terwijl ik alles altijd kwijt ben. Kom gewoon eens bij ons, dat is stukken herkenbaarder dan dat ultieme televisie gezin. Lachen in de vroege ochtend en al klaar…doe eens normaal. Ik teken ervoor, hoewel…

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Reclame versus realiteit [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Jackson, mijn geleidehond, is van de structuur, autistische trekjes zijn hem niet vreemd. Het voordeel van dit soort trekjes in zijn rol als geleidehond is dat hij zeer route-vast is. Een paar keer per week rijd ik met mijn echtgenote, onze rots in de branding, mee naar kantoor. Ik word dan vlak in de buurt afgezet en moet dan nog zo’n vijf minuten lopen. Die route gaat via een vaste weg.

Jackson is ook erg van het plassen. Iedere keer dat ik de auto word uitgezet samen met hem, komt hij langs een bosschage waar hij in duikt en een plekje zoekt om vervolgens de blaadjes te besprenkelen.De terugweg is vaak via het station. Da’s een wandeling van zo’n tien minuten. Iedere keer gaat hij strak dezelfde weg. Wijkt hij een keertje uit en gaat hij niet links maar rechts om een gebouw heen, dan schrikt hij daar zelf van en moet ik hem wat helpen de weg wijzen.

Eenmaal bij de lift, die naar de gang onder het station leidt, gaat het strak volgens hetzelfde principe.
Lift in, lift uit, beetje rechts aanhouden, blindenpad en exact hetzelfde poortje waar we moeten inloggen om naar de voorkant van het station te komen. Dat blindenpad is ook nog zo’n ding. Niet ik maar hij loopt daar op, ik krijg dat maar niet anders. Tja, zijn keuze!

Het beste voorbeeld van zijn autistische trekjes is het laatste stukje naar de bushalte. Volgens mij via dezelfde tegels loopt hij dan exact naar de goede halte. Daar is een witte streep (kan ik nog zien). Ook al staat mijn bus er al, Jackson moet en zal eerst bij die witte streep staan om een koekje in ontvangst te nemen. Of die bus er nu staat of niet, of ik nu vraag in te stappen of niet, die witte streep is waar hij al die tijd naar toe moest en dat zal hij dan bewijzen ook. Pas na het koekje kan ik het commando ‘zoek ingang’ geven en is hij bereid de bus in te gaan.

Nee, over Jackson niets dan goeds, maar van enige flexibiliteit is bij hem geen sprake!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Dezelfde tegel … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Dus, opgewekt met geleidehond en al de auto in, op pad. Moet ik er wel even bij zeggen dat ik de dag ervoor een stukje tandenstoker tussen mijn kiezen liet afbreken. Niet de eerste keer, de vorige keer moest de tandarts het verwijderen. Onderweg naar het dierenpark zat het er nog steeds. Irritant, maar goed, er was even niets aan te doen. Maar daarover later meer.

Al vrij snel na binnenkomst in het dierenpark kwam ik erachter, dat ik toch echt wel heel slecht ben gaan zien. Zo slecht dat ik de eerste beesten niet eens zag. Dat was schrikken, balen en verdrietig tegelijk. Jackson had wel direct een otter in het vizier en stond er bij te klappertanden.

Het was overigens ook direct het laatste beest dat hij bewust zag, hij was er daarna niet meer in geïnteresseerd.

Dit in tegenstelling tot Dustin, mijn vorige geleidehond, die al die beesten altijd fantastisch vond. Ik herinner me nog een keer een kudde apen die doodsbenauwd was voor hem, echt fantastisch om te zien. Ze gingen tekeer, plasten van zich af en waren zichtbaar benauwd. Op zich niet leuk natuurlijk, maar wel komisch om mee te maken.

Ik heb me samen met Jackson al snel even naar een terras laten leiden, heb mijn gezin gezegd er maar op uit te gaan, ik nam een bak koffie. Ik moest even tot mezelf komen. Dat was het ook niet, heb alles bij elkaar geraapt, ook mijn gemoedstoestand, en ben aangesloten bij mijn gezin.

Het was en is niet anders en ik heb geprobeerd van mijn kinderen te genieten.

Zij hadden veel plezier en veel verhalen. Uiteindelijk heb ik nog een silhouet van een olifant op een paar meter kunnen waarnemen. Ook daar was Jackson niet in geïnteresseerd.

Al vrij snel na thuiskomst heb ik de knop maar weer omgezet. Ik ben nagenoeg blind. Ik denk misschien dat ik nog veel zie, maar niets is minder waar.

Niet al te lang bij stilstaan, doorgaan. En dat kan inmiddels ook zonder dat stukje stoker … Met een zeer fijn stokertje wist ik uiteindelijk na een dag toch heel voorzichtig het achtergebleven venijnige puntje stoker weg te duwen, geen tandarts nodig dus deze keer. En die stokers? Die zitten heel mooi in dat pakje, komen voorlopig niet meer in mijn mond.

Vanaf deze week iedere maandagavond een blog van mij, de structuur moet erin. Ik ga veel met jullie delen. Niet alles, maar wel veel. De knipoog in mijn blogs moeten jullie wel blijven zien, het leven is te kort om overal vol emotie bij stil te staan.

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Back on earth… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Het dilemma zit hem in de manier waarop eieren bereid kunnen worden. In ons gezin zijn we allemaal dol op eieren, en sinds het idee losgelaten is dat het slecht zou zijn voor je cholesterolgehalte, eten we dan ook regelmatig een ei bij ons ontbijt.

Mijn man Dick, de Trotse Vader van onze kinderen, is meestal degene die de eieren bereidt. De ene keer gebakken, dan weer een keer gekookte eieren en soms roerei of omelet. Het probleem hierbij is dat onze kinderen niet alle varianten lekker vinden. Onze oudste wel, en ik lust zelf ook alle varianten, maar heb gebakken eieren graag aan twee kanten gebakken. Onze tweeling heeft echter een echt ‘afwijkende’ eier-voorkeur….

Met name mijn dochter lust een aantal varianten, zoals een gebakken ei, niet. Ze wil wel roerei, of een omelet, maar wanneer mijn man eieren aan het bakken is, kan hij het voor haar overslaan…

Met de gekookte eieren is het erg grappig: de ene helft van de tweeling lust eiwit en de andere eigeel (echt waar!). Gelukkig is het dan nog op te lossen door ze halverwege te laten ruilen

Toen ik op zoek was naar een origineel cadeau voor Vaderdag op de website van Radbag, kwam ik echter de oplossing voor de ochtend-dilemma’s van mijn man tegen. Hierdoor hoeft hij niet meer geconfronteerd te worden met tegensputterende kinderen die de variant die hij gekozen heeft niet kunnen waarderen. Er is namelijk een manier om op eenvoudige en snelle wijze voor iedereen het perfecte ei te maken!

Het ene Vaderdag-cadeau is een eierkoker voor de magnetron. Kun je dus, terwijl je eieren bakt voor degenen die daar zin in hebben, met weinig moeite ook een gekookt ei op tafel zetten.

Het andere Vaderdag-cadeau (nog niet verklappen hoor!) is een Omelet-speciaal-pan. Deze pan, die precies groot genoeg is, kan dicht, en omgedraaid worden zodat de omelet eenvoudig aan twee kanten gebakken kan worden. Kan dus ook voor mijn ‘aan twee kanten gebakken ei’ gebruikt worden!

Deze, maar ook andere originele Vaderdagcadeaus die met het ontbijt te maken hebben, kun je <hier> vinden.

De spullen zijn inmiddels binnen. Nog inpakken en dan ruim vóór het Vaderdag-ontbijt laten uitpakken, dan kunnen we ze meteen gebruiken!

Het bericht Het eierdilemma [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

En net toen we dachten dat we het ergste achter de rug hadden en onze stoffen bank, die al lang niet meer okergeel was, maar gelig met vlekken van eten er op, de kamer verliet, ging het mis. We hadden, verstandig geworden door de eerdere ervaring met kinderen die op de bank mogen eten, een leren bank gekocht, met een vochtige boek afwasbaar.

Hij stond nog niet eens een week in de kamer toen ik een diepe snee in een van de armleuningen ontdekte. Mijn brul schrok de kinderen kennelijk af, want niemand kwam vrijwillig melden dat hij of zij dit gedaan had. Gelukkig is mijn vrouw een stuk tactischer en kwam zij later die dag met een huilende zoon aan de hand bij me. Hij ‘mocht’ zelf vertellen wat er was gebeurd.

“Ik wilde alleen maar ontdekken wat er IN de bank zat“, was de reden. Tja, en daar kun je, wanneer je je kinderen aanmoedigt om zelfstandig de wereld te ontdekken, natuurlijk niet kwaad om worden.

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Dat hadden we toch al gehad? Deel 2: meubels beschadigen [blog] verscheen eerst op .

Als je mij diep in de ogen zou kijken en je zou rechtstreeks mijn hart kunnen inzien dan had je het volgende gezien…..

Diep, heel diep van binnen, ergens in mijn hart schuilt de stille wens dat ik ooit had bedacht me op het podium te vertonen. Ik wilde vroeger heel graag een carrière waarin ik mensen zou kunnen vermaken met mooie liedjes en mooie ontroerende verhalen. Geen idee waarom ik daar nooit iets mee gedaan heb, vraag het me ook maar niet.

Hoewel ik vele muzieksoorten kan waarderen is het Nederlandstalige lied toch wel mijn favoriet. Niet het genre Bauer of Smit (hoewel ik ze zeer zeker wel waardeer) maar mensen als Frank Boeijen, Stef Bos en bands als BLOF en De Dijk.

Deze dagen kwam de nieuwe muziek van Frank Boeijen uit, Land van belofte heet dat album. Direct werd ik geraakt door het intense nummer ‘Sluit je ogen’ dat hij samen heeft ingespeeld en gezongen met Paul de Munnik. Het raakt me, het ontroert me en even zag ik mezelf staan op dat podium met gitaar en een microfoon. Dit is een lied waar je stil van wordt, waar je over na gaat denken en waar je je eigen interpretatie van geeft. Het hele album is doordrenkt van een schoonheid aan nummers en schreeuwt om aandacht van de buitenwereld !

Kort geleden werd ik net zo geraakt door ‘Mis je zo graag’ dat is uitgebracht door Claudia de Breij in samenwerking met Waylon. Claudia is zo iemand waar je van gaat houden, die met haar stemgeluid en rake humor je aan het denken zet. Waylon vind ik misschien wel het grootste talent dat de laatste jaren is opgestaan. In mijn ogen ondergewaardeerd. Vorig jaar zag ik een optreden van hem en wist ik niet wat ik meemaakte. De passie straalt van hem af, de passie voor muziek, voor country en voor zijn vak! Het nummer ‘Mis je zo graag’ in de combinatie van deze twee persoonlijkheden is een raak nummer met enorme hit potentie. Of, misschien eigenlijk beter van niet, het is mooi om zijn uniciteit, zijn eenvoudigheid en om zijn warmte!

Muziek ontroert en maakt me tot wie ik ben en wil zijn.

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Mooi en ontroerend …. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Half 7 vanmorgen. Een klein jongetje naast mijn bed. “Kijk eens, zelluf gedaan”. Waar ik ieder kras op papier of plakwerkje van school uitgebreid complimenteer, al zie ik er niet veel in, kan ik het hier niet opbrengen….

Grote happen zijn er uit zijn haar. Waar zijn haar op zijn voorhoofd lag, is nu een grote driehoek van NIETS te zien. Wanneer ik de slaap uit mijn ogen heb gewreven, zie ik dat de wenkbrauwen ook onder handen zijn genomen. Jemig.

En het gekke is dat ik dacht dat we die fase gehad hadden. Dat wanneer een kind dat éénmaal gedaan had, er geen tweede keer meer kwam. Maar bij deze kleine donder is het de derde keer! Alsof ik de vorige keren niet duidelijk uitgelegd had dat dat niet de bedoeling was.

Straks maar weer naar de kapper dus, met mini. Gelukkig heeft hij wat krullerig haar en valt er vast wel iets van te maken en ook wenkbrauwen groeien aan. Dat was overigens wel de eerste keer!

Koffie! Daar ben ik nu wel aan toe!

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Dat hadden we toch al gehad? Deel 1: zelf je haren knippen [blog] verscheen eerst op .

Vakantie is genieten met je gezin van elkaar en even helemaal tot rust komen. Het genieten van elkaar doen we zeker en ongetwijfeld komen we ook tot rust maar eenvoudig gaat dat niet.

In de laatste jaren hebben we veel meegemaakt. Ik zal jullie niet gaan vertellen wat zoal maar twee dingen zijn bekend. Gedurende bijna 5 jaren heeft mijn werkgever mij geen ‘normale’ taken kunnen bieden die passen bij mijn handicap. Al die jaren heb ik geweigerd me ziek te melden. Dit zou allerlei vervelende consequenties kunnen hebben waar ik niet eens over na wilde denken. Ik ben ‘fier’ overeind blijven staan met uiteraard mijn ups and downs.

Recent is er eindelijk licht gekomen aan het einde van deze donkere tunnel. Dat zou je toch blij moeten stemmen zou je denken? Ja, op zich wel maar het ‘fier’ overeind blijven staan blijkt een dermate grote inspanning te zijn geweest dat ik daar nu gezellig de tol voor betaal. Slapeloze nachten en een kop vol zorgen. Afijn, daarover maar eens goed in gesprek met werkgever in komende periode.

Tel daarbij op onze grote zorgen over de kleine blonde prinses met haar epilepsie in het afgelopen jaar en nog steeds en het tot rust komen in je vakantie krijgt ineens een heel andere dimensie. Ondanks mijn eigen dingen en ondanks de keelontsteking van mijn lieve echtgenote, onze rots in de branding, hebben we er toch geprobeerd iets van te maken.

Neem onze bezoekjes aan het strand in Normandië! Je zou denken, een Golden Retriever, vindt het water, de zee, fantastisch maar niets is minder waar. Om te gieren als je ziet hoe bang hij is voor de opkomende vloed. Geen pootje gaat de zee in, ben je gek geworden baas!

Of neem het wandelen in kleine stadjes met veel verleidingen voor een grote zwarte hondenneus! Werken voor mij, zijn blinde baasje, is daarmee wel een hele opgaaf geworden. Toch is het mooi om te zien hoe hij meegaat in de vakantiemodes! En wat zal hij moeten wennen als het echte werken weer begint.

De supermarkt zijn we na de eerste dag niet meer in geweest. Op die dag sloeg de paniek toe bij Jackson toen de slager ineens als een wilde begon in te slaan op een heel groot stuk vlees. Binnen 5 seconden had Jackson de uitgang van de supermarkt gevonden om er vervolgens nooit meer in te gaan! Ik zeg, een hond met karakter….

Het zit er op, de vakantie is voorbij. Het gaf misschien niet de rust die we zochten maar het was fijn voor de 10de keer te zijn bij zulke lieve Franse mensen. Een ding staat vast, volgend jaar komen we terug en dan wordt het allemaal beter!

Klik hier voor eerdere, persoonlijke, blogs van Frank >>>>

Het bericht Vakantie is….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Het is de 10e keer dat we nu op hetzelfde vakantieadres zijn en nu de tweede keer met hulphond Jackson! Deze jongeman vermaakt zich prima. Ga maar na, alleen maar weilanden om zich heen, geen afleiding en niet hoeven werken omdat hij lekker los kan lopen. Kortom, een mooi en opgeruimd hondenleven.

Maar goed, soms willen het blinde baasje en zijn gezin toch ook wel even op pad. Bijvoorbeeld naar het mooie pittoreske havenplaatsje Honfleur ! Deze keer ging dat erg goed en heeft mijn grote vriend me goed weten te geleiden. Wat wel opvalt is de invasie van vele truttige hondjes met zo mogelijk nog truttigere baasjes.

Die snerthondjes met hun snertbaasjes weigeren om er iets aan te doen als hun trouwe viervoetertje snuffelt aan mijn grote vriend die me op dat moment wil helpen maar een lekker sappig hapje van zo’n truttig hondje niet kan weerstaan. Begrijp me goed, op zich heb ik niets tegen zo’n hondje maar die baasjes hier in Frankrijk denken dat dergelijke hondjes dan ook meteen alles mogen en de koning of koningin van Honfleur zijn. Nou, dat is natuurlijk niet zo, dat is namelijk sir Jackson !

Zonder gekheid, het was mooi om te zien dat ondanks die hondjes Jackson mij heel goed wist te helpen. Een paar dagen later aan het strand dachten we hem even te kunnen laten rennen en ravotten. Helaas, het was enorm vloed en dus was die mogelijkheid er niet. We lieten hem even los maar al dat zeewater was niet aan hem besteed, ‘dat is toch eng baasje’!

Buiten deze twee uitjes doet Jackson niets dan luieren, eten en snoepen. Tja, ook hij heeft zijn vakantie verdiend!

Klik hier voor eerdere, persoonlijke, blogs van Frank >>>>

Het bericht Soms….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Afgelopen vrijdag was het dan zover! Om exact 9.10 uur zijn we vertrokken naar Normandië. Daar betrekken we al 9 jaar en nu voor de 10e keer een prachtig vakantiehuis op het landgoed van een lieve Franse familie. Normaal komen we op zaterdag aan maar deze keer wilden we graag op vrijdag reizen in verband met de drukte.

Omdat het gevaarlijk kan zijn als ik als blinde medemens achter het stuur kruip zijn we afhankelijk van onze rots in de branding, mijn lieve echtgenote. Vrijdag reizen is rustiger, zo waren we van mening, en dus dagje eerder weg.

Helaas konden we niet een dag eerder in ons vakantiehuis maar daar had de Franse familie wel een oplossing voor. We zouden in hun huis mogen slapen en we zouden worden voorzien van alles dat we nodig zouden hebben. Via de mail sputterden we nog wel wat tegen maar dat werd niet geaccepteerd. We zijn als familie voor hen en dus stonden ze erop dat we bij hen zouden slapen.

De reis ging inderdaad voorspoedig. Jackson (mijn blindengeleidehond) vond de ruimte wat beperkt. Sinds enkele weken rijden we in een nieuwe auto die inderdaad wat kleiner is maar meneer had genoeg ruimte en dus vonden wij het piepen in het begin lichtelijk overdreven.

Om exact 17.15 uur waren we over. De snelste tijd zou 15.55 uur zijn geweest dus met wat stops prima gedaan dus! Bij aankomst bleken ze 2 nieuwe – wat vervaarlijk uitziende – honden te hebben. Maar de meest boos uitziende bleek gek op mannen te zijn en dus was het allemaal al snel goed tussen ons, Jackson en de honden.

Nog een blije verrassing was dat het kleinere vakantiehuis vrij bleek te zijn en dat voor ons was ingericht voor de eerste nacht. Het welkom was warm. We hebben samen met de familie iets gedronken. De familie bestaat uit een man en vrouw van rond de 60 jaar met een uit huis wonende zoon. Ze wonen op een landgoed van 2 hectare en doen veel met renpaarden.

Na wat gedronken te hebben werden we uitgenodigd om paar uurtjes later bij hen te komen eten. Dat is uniek in Frankrijk. Nederlanders klagen vaak steen en been over de afstandelijke arrogante fransen maar deze ervaring hebben wij niet. Die avond zaten we zowel in de woonkamer als in hun eetkamer en hebben we genoten van een lekkere maaltijd met goede wijn.

Ik moest besluiten met een kopje echte espresso gemalen met bonen. Men weet dat ik altijd mijn eigen nespresso apparaat meeneem maar wilden me toch ook hun koffie laten proeven. Die was zo lekker – en dat was kennelijk zichtbaar – dat ik de volgende ochtend om 10 uur weer werd uitgenodigd om koffie te komen drinken.

Het was een mooi begin van onze vakantie, we kwamen echt weer thuis. Dat voelt goed. Ik ben niet zo’n vakantiebeest en ben eigenlijk liever in mijn eigen huis. Ga maar na, leuke dingen bezichtigen is er voor mij niet bij en ook voor Jackson is lopen in een vreemde omgeving spannend. Maar om dan zo thuis te komen…..

In de komende 2 weken wat vaker een blog over belevenissen in Normandië!

Klik hier voor eerdere, persoonlijke, blogs van Frank >>>>

Het bericht Thuis komen….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Toen de minuten weggetikt waren, gingen we naar buiten. Mijn oudste bood me heel lief aan om de eerste vlucht te maken. Wat een eer om zijn nieuwste, lievelingsgadget te mogen uitproberen! Na een dikke kus om hem te bedanken, zette ik de Drone aan. Meteen vloog hij recht omhoog, geweldig!

Toen een beetje naar links en naar rechts en nog wat hoger. De Drone reageerde perfect op de afstandsbediening. Trotse Vader stond nog ergens achter me te brommen dat het windkracht 7 was, maar mijn zoon was net zo enthousiast als ik.

Tot…. de Drone ineens een eigen leven leek te gaan leiden…. Hoger en hoger en niet alleen meer boven onze eigen tuin, maar in een razend tempo over de tuin van de buren heen tot hij dreigde uit het zicht te verdwijnen. Reageren op mijn verwoede pogingen hem weer mijn richting op te laten vliegen, deed hij al lang niet meer. Zoon stond te gillen, Trotse Vader stond nog een keer iets te brommen over windkracht 7 en ik liet de Drone maar landen.

Drone was uit de lucht. Maar waar was hij heen? We wonen in een straat met veel vrijstaande huizen, met grote tuinen en veel bomen. Eerst maar naar de buren. Gelukkig waren ze thuis en konden we in de tuin speuren. Geen drone…

Toen het huis ernaast waar een kantoor gevestigd is. Ook hier aardige mensen die meeleefden en zodoende hebben we ook hun tuin en parkeerplaats doorzocht. In het huis ernaast troffen we gelukkig weer mensen thuis, dus ook daar konden we de tuin in en via een trapje ook naar het grondgebied er achter, waar ook veel bomen staan.

Op de grond, op daken van schuurtjes, in de bomen, op de straat, we hebben enorm lang gezocht, maar helaas was de drone nergens te vinden. Gelukkig voor mijn zoon had Bol een fout gemaakt bij de bestelling van de sint, en hadden we twee drones bezorgd gekregen. Eén stond klaar om teruggestuurd te worden, maar aangezien de schuld van de verdwijning van de drone volledig bij mij lag, beloofde ik mijn zoon dat hij de tweede drone mocht houden. Weer opladen dus, en nu bleef ik er van af en vloog mijn zoon er lekker mee in huis rond.

Toen het donker was, ging de bel: iemand van het kantoorpand vroeg ons om mee te komen. En wat bleek: de drone heeft lichtjes en die vielen op toen het donker was! De Drone bleek in een boom terecht te zijn gekomen! Snel een ladder gehaald dus en de kinderen gevraagd om de ladder stevig vast te houden (ik ben niet zo’n held op wankele hoge ladders). Dat deden ze met z’n drieën, tot ik de Drone los had, want toen gingen ze spontaan een vreugdedans maken…. Gelukkig ben ik veilig beneden gekomen en mankeerde de Drone ook niets! Wijze les: wanneer Trotse Vader iets bromt, toch maar luisteren….

Het bericht Drone…. in de boom [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Maar goed, wat kan een gesprek ineens waarde krijgen. Nog geen dag later was er gedurende vijf minuten een ware oorlog gaande in Parijs. In naam van het geloof werd zo ongeveer een hele redactie uitgemoord. Uit wraak, omdat met spotprents niet een mening mag worden verkondigd. Soms ben ik blij niets te kunnen zien op tv. De beelden van de moordpartij waren, zo vernam ik, huiveringwekkend. Voor mij waren het geschreeuw en het salvo aan schoten een aanslag op mijn heilige geloof in vrije meningsuiting.

Ik leef in een vrij land, in een westerse maatschappij waar het recht op een vrije meningsuiting zeer hoog staat aangeschreven. Met tranen in mijn ogen lees en hoor ik de berichten over het uitroeien van een school vol kinderen in Pakistan of het uitmoorden van hele dorpen in Nigeria.

Het is niet mijn kijk op hoe je met vrije meningsuiting omgaat. Het woord zegt het al, een mening mag je hebben. Of die mening nu radicaal of niet is, van mij mag het. Maar, de mening omzetten in verachtelijke daden, dat is niet mijn uitleg van vrije meningsuiting. Het is waanzin om te denken dat je uit naam van het geloof kunt moorden wat je wilt of mensen de keel kunt doorsnijden. Het is echter helaas de bizarre werkelijkheid waarin we leven, nu ook dichtbij.

Accepteer elkaar in wie of wat je bent en in wie of wat je gelooft. Leef naast elkaar zonder te oordelen en laat elkaar met rust. Ik weiger te capituleren en blijf mijn mening geven. En ja, op zeer kleine schaal wordt daarop ook wel eens naar mij in felle bewoordingen gereageerd. Dat dan vooral als ik het heb over mijn favoriete voetbalclub PEC Zwolle en daarover tweet. Maar ik ga het gesprek aan en merk dat de reactie dan normaal wordt, zo kan het dus ook.

Nee, dan liever dat soort gesprekjes met de kleine blonde prinses, onschuldig. Reageren kunnen we wel en dus konden we ook vertellen dat je vast niet zomaar het huis uitgestuurd wordt als je een keertje vloekt. Immers, we blijven mensen of we nu christen, moslim, boedhhist of zoals wij ongelovigen zijn…..

Lees hier de andere blogs van Frank >>>>

Het bericht Mijn mening, jouw mening … het kan! verscheen eerst op .

Ik word thuis wel eens de ouwe mopperpot genoemd door mijn gezin. Daar ben ik trots op ! Kennen jullie Goede Tijden Slechte Tijden ? Vast wel en dan kennen jullie vast ook wel Jef Alberts, al zolang hij er in meedoet, volgens mij al vanaf het begin, is hij mijn held ! Een doodgoede man die heerlijk moppert maar geen vlieg kwaad doet en door iedereen wordt gezien als een fijne lieve man. Ik ben niet zo van het identificeren maar als ik het dan toch doe, dan maar met Jef, mijn held, mijn bondgenoot.

Terug naar dat ultieme kerstgevoel…..trap er niet in, het is er niet. Het is allemaal uiterlijke schijn, hoe leuk en kneuterig we wel niet kunnen zijn met elkaar. Het moet en het zal, gezelligheid is nummer 1. Waarom dan ? Ik zie me nog zitten, toen ik jong was, aan een tafel met mijn broer en zus, vader en moeder en vaak ook nog een of andere oud-tante van de familie die zielig was en erbij moest zijn. Eten mensen, veel, heel veel. En dan na het eten allemaal stil zijn want oud-tante moet slapen. Oude – al 1000 keer vertelde – anekdotes uit de kast halen, en lachen maar ….. toen al besloot ik dat kerst me gestolen kan worden.

Maar goed, dan ga je trouwen en krijg je twee lieve dochters. Die zien dat toch een beetje anders en verwachten iets. Als ik ze vraag wat dan, weten ze het niet zo goed. Ja, gezellig dingen samen doen. Als ik dan doorvraag, dan blijkt dat te komen vanuit de gedachte ‘omdat het zo hoort met kerst….’. Nee lieve kinderen, het hoort niet zo, het is een idee dat hardnekkig leeft in de maatschappij waar iedereen aan wil voldoen als trouwe kuddedieren. Immers, we zijn allemaal volgers, willen niet afwijken, het is cultureel bepaald. Wat is het anders dan een normale zondag als we ook gezellig samen zijn en leuke dingen doen ? En ja hoor, dan ben ik weer die ouwe mopperpot, die goede oude Jef !! Als ik die man in GTST zie krijg ik echt een warm gevoel.

Kerst is een gemaakt feest, een opgelegde plicht tot gezelligheid. Kost trouwens ook nog veel geld hoor. Want, er moet natuurlijk gegeten worden en veel, heel veel ! En tja, onder die kerstboom moeten natuurlijk wel cadeautjes. Mijn kinderen vinden mij maar raar.

En dus is het vlees voor de gourmet alweer in huis, gaan we vast sjoelen, doe ik vast iets moois aan en gaan we gewoon op bezoek bij opa en oma ! Want, kerst is gezellig en ook oude mopperpotten ontkomen daar niet aan …..

Fijne dagen allemaal, maar denk alsjeblieft aan me als je ergens tijdens de kerst denkt, “waarom” ?

Lees hier de andere blogs van Frank >>>>

Het bericht Het ultieme kerstgevoel ! verscheen eerst op .