Ook nu Barack Obama geen president van de Verenigde Staten meer is, maakt hij nog indruk op veel mensen. Dat kan positief of negatief zijn, maar hoe je politieke voorkeur ook is, het is indrukwekkend hoe hij op een persoonlijke manier ingegaan is op brieven van Amerikanen. In het boek Beste Obama kun je daar een beeld van krijgen.

Inhoud
Miljoenen brieven kreeg president Obama van de Amerikaanse bevolking gedurende zijn acht jaar in het Witte Huis. Brieven over armoede, eenzaamheid, verlies, verdriet, wanhoop en boosheid, maar ook brieven vol dankbaarheid en blijdschap. Alle brieven werden in categorieën verdeeld en beantwoord, of ze nu positief of negatief waren. En elke dag zocht een team van toegewijde medewerkers en vrijwilligers tien brieven uit die de president ook daadwerkelijk zelf las.

Jeanne Marie Laskas bundelde de meest bijzondere brieven uit deze collectie in een inspirerend en aangrijpend boek over de échte Amerikanen, dat laat zien hoe zij samen één volk vormen, ondanks hun verschillen en de soms zeer persoonlijke problemen waar ze mee te maken hebben. De intieme brieven schetsen een wondermooi beeld van Obama zelf, als persoon en als president van het volk.

Recensie
Wat heb ik een fantastisch boek gelezen. Verrassend, hartverwarmend soms, schrijnend,tegenhangers etc. Dit alles kom je tegen als je dit boek leest.

Nooit geweten dat brieven, gericht naar de president van Amerika, zo behandeld konden worden, en zo’n impact kunnen hebben op een president. De president krijgt op deze manier veel inzicht in,, hoe zijn mensen wonen, werken, te kort komen, afhankelijk zijn etc. Kortom, zoals Barack Obama zelf zei:” Dit zijn de stemmen in mijn hoofd,Ik neem alle dingen in mij op,ik pieker er over”.

Voor hem is dit een privé ruimte, die hem intact heeft weten te houden. De brieven waren voor Obama een pad in de richting van begrip voor zijn volk. Dit boek geeft een beeld van Obama, die niemand kent. Al lezend krijg je het beeld van het hoe of wat er gebeurt rondom de brieven.

Obama had te kennen gegeven dat hij er 10 per dag wou lezen, mits hij niet op reis was. Er werd een heel team van medewerkers gevormd, die daarvoor de organisatie hadden. De hoofdverantwoordelijke was Fiona. Zij had zich zo verdiept in de speeches van de president, dat zij zich enorm in kon leven, en op deze manier, samen met anderen, iedere dag de keuzes van de brieven deed. Zij heeft het ook aangedurfd om ook naar hem gerichte negatieve brieven te laten lezen, om hem zo nog een beter beeld van zijn bevolking te geven.

De geselecteerde brieven kregen ook altijd antwoord. Als je dan leest, wat een oppepper zon beantwoordde brief bij mensen deed, werd ik er zelf nog wel blij om.

Ik heb Barack Obama altijd sympathiek gevonden. Maar, na het lezen van dit boek heb ik er steeds meer respect ook nog bij gekregen. Gedurende het lezen wisselen brieven, antwoorden, overleg, informatie elkaar op een fijne wijze af. We lezen ook nog een stuk van de periode dat zijn opvolger gekozen is. En, hoe mensen daarover schrijven.

Zelf kan ik, door mijn enthousiasme, er nog veel meer over schrijven, maar dat doe ik niet. Wel gun ik je ook het plezier met het lezen van dit boek. Laat jezelf ook verrassen.

Een echte aanrader, die niets met welke politiek dan ook, te maken heeft.

Beste Obama – Jeanne Marie Laskas
Hardcover, 448 pagina’s, uitgeverij HarperCollins
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht Beste Obama verscheen eerst op .

Ik weet niet wat het over mij zegt, maar een titel als Dodenstoel en een cover met daarop een elektrische stoel en het onderschrift ‘Pas als mijn wraak compleet is, stop ik met moorden...’ is voor mij voldoende om enthousiast te worden….

Inhoud
Hij speelt een dodelijk spel, en geeft niet op…
Ex-commando en veiligheidsadviseur Eugène Hamer treft op de Amsterdamse Apollolaan een gruwelijk tafereel aan. Een man hangt aan een touw in de woonkamer, zijn keel doorgesneden. Zijn vrouw ligt dood op bed en in een kledingkast schuilt een jongen die getuige is geweest van deze slachting.

De moordenaar daagt de politie in een brief uit hem op te sporen. Hij verwijst naar een website waarop een elektrische stoel te zien is met daaronder de boodschap: Pas als mijn wraak compleet is, stop ik met moorden…

Samen met Neli Panka, inspecteur bij de afdeling Zware Criminaliteit en gespecialiseerd in de psychologie van seriemoordenaars, opent Hamer de jacht. Het brengt ze op het spoor van een omvangrijk netwerk van drugssmokkel en mensenhandel, die zijn oorsprong blijkt te vinden in voormalig Joegoslavië en de val van Srebrenica…

Bespreking
Dodenstoel is een zeer indrukwekkend boek. Een boek zoals ik zelden tegenkom bij Nederlandse auteurs. Het verhaal is interessant, ik houd wel van boeken met lugubere moorden waar (waarschijnlijk) een psychopaat achter zit, maar dit boek biedt nog veel meer.

Ik vermoed dat Johan Andersen veel tijd heeft gestoken in research om Dodenstoel een authentiek kader te geven. Het geeft namelijk een beeld van veel verschillende diensten die er in Nederland zijn, van bekendere zoals de politie en de AIVD als de minder bekende, nog veel geheimere samenwerkingsvormen. En hoe deze al dan niet samenwerken en waar hun verantwoordelijkheden liggen.

Verder geeft het een goed beeld van trauma’s en hoe deze door kunnen werken, zowel bij mensen die ‘gewoon’ door functioneren als bij mensen die dat niet meer kunnen, zoals “Nimrod”.

Wat ik verder nog briljant vond was dat twee van de hoofdpersonages (Neli en Hamer) een verschillende achtergrond en invalshoek hadden. Zo zit je als lezer ook op twee sporen: een afrekening en / of een seriemoordenaar.

Doordat Neli vanuit haar mogelijkheden en beperkingen werkt en daarbij te maken krijgt met politieke belangen (en misschien een ‘mol’?) en Hamer zijn eigen connecties heeft en zich minder van regels hoeft aan te trekken, ontvouwt het verhaal zich op meerdere fronten tegelijk.

En ook daar zit grondig werk door Johan Andersen achter. Van kennis over Centrum 45 tot omschrijvingen van woonwijken. Van de sfeer in kroegen tot de hiërarchie in kazernes en achtergronden van de oorlog in voormalig Joegoslavië, uit alles blijkt dat het niet zomaar opgeschreven is. Dodenstoel is dan ook niet zomaar een thriller, het is een boek wat het waard is om met aandacht te lezen.

Ik ben zeer onder de indruk van dit debuut van Johan Andersen en hoop op nog veel meer van dit soort intelligente en intrigerende thrillers.

Dodenstoel – Johan Andersen
Paperback, 416 pagina’s, uitgeverij HarperCollins
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht Dodenstoel [thriller-recensie] verscheen eerst op .

Alex (dertig-en-een-beetje) is ten einde raad. Hij houdt van zijn vrouw Jody (ook dertig-en-nog-wat), maar toch loopt hun huwelijk spaak. Hij houdt ook van zijn zoon Sam (acht), maar het lukt hem niet een echte band met hem op te bouwen. Want voor Sam is de wereld een puzzel die hij niet in zijn eentje op kan lossen. Er moet iets veranderen. Alex moet nú iets doen om zijn leven weer op de rails te krijgen.

Dan ontdekken Alex en Sam Minecraft, een wereld waar ze zich allebei comfortabel in voelen. Langzaam maar zeker leren vader en zoon met elkaar communiceren, op een manier die nog niemand eerder had bedacht.

Kan een familie die uit elkaar is gevallen zichzelf weer opbouwen, blokje voor blokje?

Recensie
Een boek over een huwelijk wat uit elkaar valt en waarin de vader nauwelijks contact heeft met zijn autistische zoon. Waarin zijn leven sowieso uit elkaar valt en hij helemaal niet meer weet waar hij staat en wat hij wil. Het klinkt als zware kost. Maar het is met zoveel humor, zelfspot en eerlijkheid geschreven dat het leest als een trein.

Het is ook geen voorspelbaar boek in de zin van “thema duidelijk, aan het eind komt alles goed met de held”. Het is een boek wat Keith Stuart op zijn eigen leven, zijn eigen ervaringen met zijn autistische zoon, heeft gebaseerd. En daarin is het blijvend vallen en opstaan.

Wat mooi was om te lezen is het proces waarin “Alex” steeds meer contact krijgt met zijn zoon Sam. Contact maken is voor mensen met een vorm van autisme soms lastig. Er zijn allerlei manier om wel aansluiting te vinden, bijvoorbeeld door muziek. Alex vindt de mogelijkheden voor contact in de game Minecraft. En die ontwikkeling is prachtig.

Blokkenjongen is een boek voor iedereen met interesse in autisme, voor iedereen die van humor houdt en voor iedereen die graag over een vader-zoon relatie leest. Aanrader!

Blokkenjongen – Keith Stuart
Paperback, 415 pagina’s, uitgeverij HarperCollins
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht Blokkenjongen verscheen eerst op .

‘Op vrijdag na het gebed schoten de terroristen altijd een paar gevangenen dood; de schoten waren in mijn cel te horen. Na afloop dwongen ze me de filmpjes te kijken op hun telefoon. ‘Kijk wat we met je vrienden hebben gedaan, journalistje. Jou zullen we levend verbranden.’

Wanneer journalist Masoud Aqil in december 2014 een reportagetrip maakt voor een Koerdische televisiezender, wordt hij ontvoerd en opgesloten door is-terroristen. In totaal zit hij 280 dagen vast in een pikdonkere keldercel. Dagelijks ondergaat hij martelingen en schijnexecuties. Totdat hij na negen maanden plotseling vrijgelaten wordt.

Aqil vlucht naar Duitsland. In het asielzoekerscentrum ontdekt hij dat is de enorme vluchtelingenstroom misbruikt om terroristen Europa binnen te sluizen, onder wie zelfs enkele van zijn beulen. Vanaf dat moment besluit hij de inlichtingendiensten te helpen bij het opsporen van is-soldaten en zet daarmee zijn eigen leven op het spel…

Recensie
De jongen die tegen IS strijdt is een heel ander soort boek dan ik normaal gesproken lees. Ik lees graag thrillers, maar dit is een waargebeurd verhaal. Spannend is het wel. En gruwelijk. Zo vreselijk dat ik soms vergat dat het om een echt gebeurd verhaal gaat. Onwerkelijk.

Maar, Masoul Aqil heeft dit allemaal zelf meegemaakt. Als jonge Koerd in Syrië gevangen genomen door strijders van IS is hij gemarteld en niet alleen lichamelijk. Meegenomen worden en denken dat je geëxecuteerd gaat worden, om vervolgens weer terug in een troosteloze cel gegooid te worden, gaat je niet in je koude kleren zitten. Ook alle andere dingen die beschreven worden, zijn nauwelijks voor te stellen. Verschrikkelijk.

Masoul Aqil beschrijft alles eerlijk en vanuit zichzelf. Zo ook de gedachten achter de gruweldaden en de redenen voor de uitbarstingen van geweld. Het geeft een (gekleurd) kijkje in een wereld waar wij in het veilige westen maar zijdelings mee te maken hebben. En zelfs die zijdelingse ervaringen, terroristische aanslagen, zijn heftig en roepen veel angst op. Kun je nagaan hoe het is om er midden in te zitten!

Het boek is in twee delen in te delen: het eerste deel verhaalt over de gevangenschap van Aqil, het tweede deel over zijn ervaringen als vluchteling, waarin te lezen is hoeveel gevaar er ook in het westen dreigt, hoeveel aanhangers van het gedachtegoed van IS er ook in Europa zijn en hoe strijders een plek in Europa krijgen en daar als een tikkende tijdbom verblijven. Zeer heftig en verontrustend.

Een dappere jongen, die Masoul Aqil, die aanbevelingen doet die hopelijk door regeringen overgenomen worden. Een jongen die het gevaar van binnenuit heeft meegemaakt, heeft beschreven en die nu zijn leven opnieuw op het spel zet om te strijden tegen IS. Petje af.

Lees dit boek, het is wel het minste wat je kunt doen!

De jongen die tegen IS strijdt – Masoul Aqil
Paperback, 318 pagina’s, uitgeverij HarperCollins
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht De jongen die tegen IS strijdt [recensie] verscheen eerst op .

Londen, 1895. Een moordenaar maakt de straten onveilig. De armen hebben honger, misdadigers nemen de leiding.

Privédetective William Arrowood heeft een grote hekel aan Sherlock Holmes. Holmes is beroemd en krijgt de interessantste zaken, terwijl Arrowood het moet doen met cliënten die zich aan het randje van de samenleving bevinden.

Op een dag krijgt Arrowood bezoek van de mooie Caroline Cousture, die op zoek is naar haar verdwenen broer. Arrowood heeft weinig zin in de zaak, maar wanneer blijkt dat de vermiste man voor Arrowoods aartsvijand Mr. Cream werkte, gaat hij overstag. Hij wil Cream koste wat kost vernederen. Al snel blijkt echter dat het om veel meer gaat dan een simpele verdwijning.

Kan Arrowood deze zaak oplossen zonder dat er nog meer slachtoffers vallen? En hoe blijft hij uit de buurt van die lastpak Holmes?

Recensie
Arrowood is een bijzondere detective. Een boek waarin herhaaldelijk verwezen wordt naar Sherlock Holmes, wat leuk gedaan is. Het boek draait om een ander duo, in Londen tegen het begin van de 20e eeuw. Los van een goed verhaal geeft het boek ook een mooi beeld van het leven in Londen in die periode, met name voor de minder bedeelden.

Die minder bedeelden kloppen bij privé detective Arrowood aan wanneer ze hulp nodig hebben. Zo ook Caroline Cousture, die wil dat hij haar broer zoekt die verdwenen is. Samen met zijn maat, Barnett, gaat hij op zoek naar aanwijzingen, die al snel leiden naar een complexe zaak.

Behalve de zoektocht naar de broer en naar alles wat met deze zaak te maken heeft, krijgen we ook een mooie indruk van de twee speurders en hun omgeving. Het verhaal wordt vanuit Barnett verteld (ook hier kun je een link zien met Sherlock, waar Watson de verhalen opschrijft). Het is een spannend, boeiend boek waarvan ik hoop dat er een vervolg gaat komen!

Arrowood – Mick Finlay
Paperback, 382 pagina’s, uitgeverij HarperCollins
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht Arrowood – anders dan Sherlock [recensie] verscheen eerst op .

‘Elke strohalm is er één. Elke strohalm is van ons.’

Sander is de vader van Willem en Maurits. De een werd geboren met een zware hersenbeschadiging, de ander heeft autisme. In Ik kan er nét niet bij vertelt hij het hartverscheurende verhaal van zijn eerste jaren als vader van deze bijzondere tweeling.

Hij schrijft openhartig over zijn persoonlijke ontdekkingstocht naar het vaderschap, over de tegenslagen die het gezin treffen, maar ook over de blijdschap als een van de jongens een mijlpaal bereikt, over hoe ze knokken en relativeren en bovenal hoop houden.

Recensie

Ik kan er nét niet bij is een echte aanrader voor iedereen.

Waarom dan?
Sander is de vader van wat hij noemt ” een bijzondere tweeling”.
Hij beschrijft hun gezin, vanaf dat hij zijn Jip leerde kennen.

Ook over de problematiek rondom de vervulling van hun kinderwens, niets bij hun loopt zoals ze zouden willen.
Dit wordt echter zó leuk en met de nodige humor beschreven.
Ze worden verblijd met een tweeling: 2 jongetjes.

Al snel blijkt dat Willem een hersenafwijking heeft. Dan begint de reis door de wereld van zorgverlening. Je leest dit door hun ogen, met hun creativiteit, zorg en ook hun humor.

Later blijkt dat Maurits een kind is met autisme.
Je wordt meegenomen met alles wat dit met zich meebrengt. Zonder dat de negativiteit er op ligt.
Integendeel. Het is zeer realistisch. De teleurstellingen, de blijdschap bij iedere vooruitgang, hoe klein ook, en hun liefde.

Omdat alles in kleine hoofdstukjes is geschreven, gebeurt er steeds van alles en komt er een behoorlijk goed beeld van het intensieve leven met 2 “bijzondere” kinderen.

Juist daarom is het een aanrader. Door dit boek, kan er veel meer begrip komen door mensen die er nu geen weet van hebben. De acceptatie wordt dan veel eenvoudiger, wat voor alle partijen voordeel biedt.

Ik wens iedereen een verduidelijkend leesplezier.

Ik kan er nét niet bij – Sander Verheijen
Paperback, 288 pagina’s, uitgeverij HarperCollins
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht Ik kan er nét niet bij [recensie] verscheen eerst op .

Denny Malone werkt niet bij de politie van New York, hij ís de politie en hij ís New York. De straten – en hun bewoners – zijn van hem. Hij is de koning, de alleenheerser. En hij bepaalt wat er gebeurt. Dat hij vaak de grenzen van de wet overschrijdt, spreekt vanzelf: alleen een heilige gelooft dat de orde op een andere manier gehandhaafd kan worden.

Dan wordt hij door de FBI gepakt en blijkt al snel dat ze daar heel anders over de wet denken – het bewijs dat ze tegen hem hebben liegt er niet om. Ze bieden hem een deal waarmee hij gevangenisstraf kan ontlopen. Alleen moet hij dan worden wat hij het meest haat en veracht: een rat, een verrader…

Recensie
Wat een boeiend boek! De grens tussen goed en kwaad…. Altijd intrigerend!

Is het oké om een bewijsstuk tijdelijk ergens anders te leggen om te voorkomen dat een zware crimineel door een vormfout vrijkomt? Stel je voor dat je deze vraag met ‘ja’ beantwoordt, zoals veel mensen zullen doen, denk dan eens verder….

Wat doe je wanneer geld kunt afnemen van een crimineel wat anders aan duistere zaakjes zou worden besteed? Wat doe je wanneer jouw kinderen in gevaar zijn wanneer je niet even een oogje dichtknijpt bij een vergrijp? Wat doe je wanneer jouw leven in gevaar is, tenzij je belastende informatie over je collega doorspeelt?

Dit soort dilemma’s spelen een rol in het spannende boek Lek, wat zo rauw geschreven is dat je je helemaal kunt voorstellen met de rauwe werkelijkheid te maken te hebben.

In dit geval gaat het om de rauwe werkelijkheid van Denny Malone, die het goed bedoeld, maar steeds verder verwikkeld raakt in schemerige gebieden die hem uiteindelijk lijken op te breken.

Inhoudelijk wil ik niet ingaan op de afloop, maar ik kan je wel zeggen dat het boek indruk maakte. Vooral omdat het zo realistisch lijkt. Lezen dus!

Lek – Don Winslow
Paperback, 464 pagina’s, uitgeverij HarperCollins
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht Lek [recensie] verscheen eerst op .

De financiële (banken)crisissen begonnen in 2008 waar we nu zo’n 10 jaar later economisch iets van lijken te herstellen, maar de volgende financiële crisis toch al hardnekkig wordt aangekondigd. Deze crisis is moedwillig door het onmiskenbare korte termijn eigenbelang van met idioot hoge bonussen gefêteerde bankmedewerkers veroorzaakt, en hun vriendjes bij de politieke elite over de hele wereld hebben dus nagelaten deze misdadigers voor jaren achter de tralies te zetten.

Het toezicht faalde, de politiek heeft de financiële wereld weggegeven aan een syndicaat van oplichters, en het rechtssysteem is met hele dure advocatenkantoren, schimmige procesvoering en voor de meeste Officieren van Justitie en Rechters niet helemaal te begrijpen mores en producten van de bankwereld al direct op achterstand. En mededaders zijn niet te beroerd om de schuld vooral in de schoenen van anderen te schuiven; eerst profiteren en dan verraden. van je vrienden moet je het niet hebben in de bankwereld.

Hierover gaat het verhaal in het boek ‘Het Libor Schadaal‘ geschreven door de onderzoeksjournalist David Enrich. Hoofdpersoon is zoals het omslag vermeld, de wiskundegenie

Tom Hayes, een ietwat autische whizzkid, ….

die voor de Zwitserse Bank USB, aan de knoppen zit van de wereldwijde vaststelling van de rentetarieven tussen de banken onderling.  Vooral en ten eerste voor het eigen belang door het kunnen innen van persoonlijke bonussen, en soms voor de eigen Bank waarvoor hij in dienst is, of anders voor andere personen en banken (bij wijze van beloning) die op zijn regie mede de knoppen bedienen. Fraude, en het verhaal gaat niet alleen hoe dat in zijn werk gaat, maar ook hoe uiteindelijk alleen Tom Hayes is veroordeeld

Uit eigen waarneming weet ik hoe, en niet alleen in de bankwereld, vette management-bonussen, verkoopbonussen, inclusief aandelenopties en andere privileges van de mensen aan de top van het bedrijfsleven, de kanker is van dat bedrijfsleven. Je maakt dat ieder bedrijf wordt beschouwd het persoonlijke eigendom van het management te zijn, die dat bedrijf door de jaarlijkse bonussen vanuit een bekrompen zeer korte-termijn visie uitmelkt.

Hoe bij banken die mechanismen van zelfverrijking, elkaar dekken en het elkaar uit de wind houden, politici en wetshandhavers om de tuin leiden of inpalmen, werken is vrij gedetailleerd beschreven in het boek van David Enrich: Het Libor-schandaal. De ondertitel van dit boek is dan ook een goede samenvatting:

Het verbijsterende verhaal over een wiskundegenie, een groep onbetrouwbare bankiers en een van de omvangrijkste bankfraudes ooit

Het is natuurlijk niet het enige recente boek over de bankencrisis. het meest bekende in Nederland is natuurlijk dat van Joris Luyendijk: “Dit Kan niet waar zijn!” maar het boek Van Richard Lewis The Big Short over hoe de financiële wereld door gokken op financiële producten ons aan de afgrond brachten is lezenswaardig.

Maar hoe rücksichtslos de bankwereld is verworden van de “vaderlijke” hoeders van burgers spaarzin, zorgvuldige kredietverstrekker (en adviseurs) aan (kleine) ondernemers die welvaart scheppen (zeg maar de Raiffeisenbanken en de Boerenleenbanken van weleer en tot voor kort dus ook de RABO-bank)  naar een geldcreatie-machine ten behoeve van de steeds om meer geld verlegen zittende politici met hun globalisering en andere messiaanse luchtkastelen, te gerieven, staat te lezen in het boek van van Yanis Varoufakis, “En de zwakken moeten ondergaan wat ze moeten ondergaan?“. In dit boek doet Varoufakis verslag van een onthutsend gesprek dat hij in het vliegtuig naar New York, heeft met een toevallig naast hem zittende ouderwetse, betrouwbare internationale krediet-verstrekker van de Deutsche Bank, die vertelt hoe zijn adviezen over kredietwaardigheid nu is vervallen in het zoveel mogelijk – ongeacht de financiële risico’s – uitschrijven van leningen en dat hij nu alleen nog maar op het volume van de verstrekte leningen en niet meer op de kwaliteit van die leningen wordt afgerekend¨

Franz werkte vijfentwintig jaar voor een grote Duitse bank. In november 2011 zaten we naast elkaar tijdens een lange vlucht van Frankfurt naar New York. … Binnen een paar minuten had Franz mij al toevertrouwd dat de ‘vette’ jaren van de euro, waarmee hij de periode van het eind van de jaren 1990 tot vlak voor 2008 bedoelde, de ergste jaren uit zijn leven waren geweest. Voor 1998 had zijn baan bestaan uit het van Europese hoofdstad naar hoofdstad vliegen om de kredietwaardigheid van regeringen, plaatselijke overheden, nutsbedrijven, ontwikkelaars, plaatselijke banken en grote bedrijven te beoordelen. Mogelijke geldleners namen hem mee naar de beste restaurants, gaven hem lange presentaties van hun zakenplannen, streelden zijn ego, namen hem mee naar de opera, vertoonden een afwisseling van onderdanigheid en superioriteit en, wat het belangrijkste was, deden een poging om hun kredietwaardigheid aan te tonen. Franz bleef op de vlakte, vloog terug naar Frankfurt en nam daar op zijn gemak nauwkeurig de gegevens en documenten door die hij had meegenomen, om tot een besluit te komen over wie hoeveel geld kreeg van zijn bank. ‘Voor de euro’, vertelde hij me, ‘voelde ik me als een koning.’ Dat veranderde plotseling toen de markten beseften dat de euro werkelijkheid zou worden en dat zelfs Griekenland mee zou doen. Rond 1998 veranderde het beschermde leventje van Franz plotseling in een nachtmerrie. Zijn bazen voerden de druk genadeloos op. ‘Lenen, lenen, lenen!’ was hun nieuwe credo. Van een ontspannen verstrekker van schaars geld veranderde hij in een door angst gedreven, overbetaalde proletariër. Het wekelijkse quotum van leningen die hij moest verstrekken, ongeacht de kredietwaardigheid van zijn klanten, beroofde hem van de bevoegdheid die hij eerder had gehad en waardoor hij zich belangrijk voelde….

Hoofdpersoon van het boek is dus Tom Hayes, een autistisch super intelligente jongen, die min of meer bij toeval ontdekt dat hij in staat was de Libor-rente, wat de afkorting is van de “London Interbank Offered Rate“, naar boven of beneden te manipuleren, afhankelijk van welke posities hij met andere producten in de markt had ingenomen en daarmee dus (voor zijn bank, maar vooral voor hem persoonlijk) geld kon verdienen.

Het is een dik boek (bijna 500 pagina’s) met gedetailleerde beschrijven van de hoofdpersonen en hun handelingen in de aanloop tot en de uitvoering van de feitelijke Libor-Fraude. Ik moet zeggen dat door die gedetailleerdheid, de afkortingen, de vele namen, de grote lijnen soms ook wel eens moeilijk te volgen zijn. Ik vind de schrijfstijl niet altijd boeiend, maar ik heb niet nagekeken of dat door de vertaling of door de structuur en opbouw van het verhaal zelf komt. Wat ik wel echt een punt is, dat de schrijver Enrich sommige passages als een roman schrijft. Dat vindt ik in een non-fictieboek niet passend, verwarrend en doen de feiten dan minder spreken.

Een goed voorbeeld daarvan staat op pagina 276 bij de overgang van de de Zwitserse UBS naar het Londense kantoor van de Amerikaanse Citigroup, dan schrijft Enrich: “Hayes was gelukkiger dan hij ooit was geweest“.  Nu verantwoord Enrich achterin uitvoerig welke bronnen hij heeft gebruikt, inclusief de persoonlijke archieven van en vele gesprekken met de hoofdpersoon Tom Hayes, maar dan had hij beter kunnen schrijven: “Tom Hayes gaf aan dat hij in die periode zich gelukkiger dan ooit voelde”.

Neemt niet weg dat het boek een prachtige en verbijsterend inkijkje geeft in de wereld van de banken en hun egocentrische medewerkers.  En voor mij straalt die ‘onderwereld’ ook af op de ‘bovenwereld van de politiek, die dit niet heeft weten te voorkomen en tot op de dag van vandaag dat ook niet wil aanpakken.

Iedereen die politiek geëngageerd is moet dit boek lezen!

Het bericht Het Libor Schandaal: word ingewijd in de onderwereld van het bankwezen verscheen eerst op .