En eigenlijk… vind ik het niet zo erg. Maar dat mag je niet verder vertellen natuurlijk. Eén gigantisch “schilderij”, gemaakt met vele kleuren textielverf, op de witte slaapkamermuur, heb ik jaren laten zitten. En het overschilderen deed ik met pijn in mijn hart.

Ook de andere tekeningen op meubels en muren, waren me dierbaar. Maar dat vertel ik pas wanneer de kinderen wat ouder zijn!

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Dat hadden we toch al gehad? Deel 3: muurschilderingen [blog] verscheen eerst op .

Zo groot ben je al geworden (Eric van den Berk – 24 juli 2006)

Zo groot ben je al geworden,
ik herinner me nog je jeugd,
wat kan ik me nog goed
herinneren hoe klein je ooit was.

Nu ben je zoveel groter,
voel jij je soms onbegrepen,
is het zelfs nog maar één jaar
vertoeven in de hoogste klas.

Dan ga je verder met je studie,
verder in de volgende klas,
zul je een nieuw leventje beginnen,
met nieuwe vriendschappen.

Je tranen zie ik aan met lede ogen,
de pijn raakt ook mijn hart,
ik reik je mijn beider handen aan,
verzoek je naast me mee te stappen.

Zo groot ben je al geworden,
maar eigenlijk toch nog zo klein,
zo zelfstandig als je wil zijn,
o, hoe aanhankelijk ben je nog altijd.

Je angst om groter te worden,
is gebaseerd op je angst mensen te verliezen,
je opa en oma, je ouders en je zusjes,
maar die raak je nimmer kwijt.

Dan ga je verder met je leven,
wordt je een jonge vrouw,
volwassen en vol levensvreugde,
beleef je dag na dag na dag.

Met een doekje dep ik je tranen,
samen lachen onze harten weer,
hand in hand lopen we verder
en in het zonlicht klinkt je lach!

Het bericht Zo groot ben je al geworden [gedicht] verscheen eerst op .

Ze doen het allemaal fout, geen enkele klopt, valse reclames liegen je voor en je trapt er open ogen in. Misschien is het de ijdele hoop, de stille verwachting die je doet besluiten het product aan te schaffen. Je zweert ze af maar toch sluimeren ze in je achterhoofd in de wetenschap dat het nooit zal zijn wat het spotje je verteld. Ik kan geen enkele reclame opnoemen die weerspiegelt hoe het ook in de realiteit is. Het begint al fout, gaat slechter verder en eindigt catastrofaal. Voorbeeldje;

Mama is al helemaal in de kleren, gezicht in de plooi, wakker en vrolijk…om 06:02 uur. Het zonnetje schijnt en blije kindjes schuiven aan de steriel witte tafel in het gedesinfecteerde eetkamergedeelte nadat ze ieder nog een knuffelrondje hebben gedraaid met mama. Mama schenkt koffie in voor papa die de krant heeft opgehaald van de veranda en papa geeft blij iedereen een kus. Een big happy family en volop plezier en orde. Met een smeer over het broodje zit de pasta erop en de kinderen beginnen netjes te eten. Oeps, er beland het een en ander op de tafel en de gezichtjes zitten onder.

Mama lacht, papa lacht, kindjes lachen en mama zet rustig haar thee op de tafel. Papa neemt nog snel een slok koffie en pakt het gereedstaande doekje om dat aan mama te overhandigen. Er volgt een innige zoen tijdens de doekjesoverdracht en mama poetst de snoetjes. Met een veeg is het schoon, nog even een vers doekje en als sneeuw voor de zon verdwijnt de smoetsigheid en je ziet in de tafel een supergelukkige familie. De kinderen pakken de tasjes en volgen mama vrolijk naar de auto. Papa pakt zijn koffer en gaat er ook op uit. Twee blinkend schone auto’s rijden de straat uit en afgelopen.

Gadverdamme wat is dat, wie is zo, bij wie??? Ik wil het weten, serieus, ik wil die mensen ontmoeten en knuffelen…met een dwangbuis.

Komtiedanhe!

Het is 05:12 uur en Nilu begint te blèren. Ze mist rohan zo, moet plassen, heeft dorst en haar benen zijn te moe. Papa ligt in coma en mama stampt de slaapkamer in. Vrouw! Doe es effe normaal, naar de wc en slapen, het is midden in de nacht joh gek! Nilu ligt weer maar van slapen komt niets meer terecht. Nog geen 13 minuten later is de hele club wakker en mama valt in tranen in slaap. Monsters vliegen met een fanfare band op en neer en papa gaat op de automatische piloot naar de senseo.

Lililililiwijwillendrinkenlilililbroodlililililuneeestommehiralilililutvmoetaanlilililiaaaauuuuwwwlililili…papa mompelt Godver begint dat geouwehoer nu al en giet zn koffie door zn baard. Koffie op de grond, aanrecht, shirt en in geen velden of wegen een doekje te bekennen. Na nog een bakkie en peuk roep ik de monsters om de tafel te dekken. Met gigantische tegenzin en kabaal ritselen ze vanalles bij elkaar en de hagelslag vliegt het hele huis door. Zak met brood wordt de tafel op geslingert en het bestek suist langs je oren. Gelukkig lag de tafel nog vol met lego, klei, auto’s en andere bende dus dat ligt nu door het hele huis bezaaid.

Binnen no-time zit Hira tot aan haar oren onder de pindakaas en plakken worst liggen overal behalve op brood. Er is nog geen enkele lach gezien behalve bij buurman en buurman want die eten broodje drollenscheet en Hira is een troelieloeloejongenindiaan. Nilu klettert van de bank af en Rani bepaald wat iedereen eet. Wel met haar mondvol zodat alles en iedereen mee kan genieten van haar broodje vruchtenhagel. Het gaat er links in en valt er rechts weer uit alvorens Rani veranderd in een heuse hagelslag mitrailleur.

Terwijl je alles probeert te ontwijken ontwaakt sir Poop-a-Lot ook nog eens en die heeft honger als een idioot en dus is hij alles behalve gezellig. Voeding kwijt, fles kwijt en ook nog eens een poepluier tot aan zn oorlellen en mama slaapt nog steeds. Na dit oh zo gezellige eet-moment maken we mama heel voorzichtig wakker. Geen bord is nog schoon dus eerst moet er vaten gewassen worden, met de hand ja.

Op een gegeven moment is iedereen wel in de kleren en kunnen we gaan. Nilu is alweer kwijt en hira heeft geen donder zin. Joep is een sandaal kwijt en rama moet natuurlijk nu nog even poepen. Rani kan weer eens geen afscheid nemen van haar telefoon en ongeduldig pushen we de monsters onze auto’s in. Er is meteen al ruzie wie waar gaat zitten en dus hebben we sowieso al drie chagrijnige monsters. Die auto’s van ons zijn te goor voor woorden want Hira had nog liga en stroopwafel bewaard. We zijn vertrokken, doodmoe, tegenzin, ongemotiveerd en smerig met een lege maag.

Leuk die reclames maar er klopt geen zak van. Graag zou ik de realiteit willen zien zodat ik weet dat ik niet de enige ben. Alle producten liggen op voorhand al klaar terwijl ik alles altijd kwijt ben. Kom gewoon eens bij ons, dat is stukken herkenbaarder dan dat ultieme televisie gezin. Lachen in de vroege ochtend en al klaar…doe eens normaal. Ik teken ervoor, hoewel…

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Reclame versus realiteit [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Al die kinderen komen niet vanzelf en iets meer dan de helft is van mij. Door mijn vrouw groeide mijn papahart nog eens tweemaal. Er waren tijden dat wij niet zoveel monsters om ons heen hadden, maar hoe dan wel?

Begin 2016 gingen Miran en ik van 2/3 monsters naar nu 6. Hoe dan? Samengesteld gezin. Simpeler kan ik het niet uitleggen. We begonnen met 5 en kregen Rohan er ongedacht bij. Ongedacht ja, wel verwacht want dat doe je als je in verwachting bent. Mensen die beweren het nooit verwacht te hebben vind ik maf. Wat had je dan verwacht, een gigantische splinternieuwe plasma tv ofzo? Ongedacht dus.

In onze omgeving wordt ons vaak gevraagd of het niet te druk is, veel is, of we wel overal heen kunnen gaan, alles kunnen doen. Ik snap die vraag niet zo goed. Ik vind het juist gek dat mensen zich heel druk vinden met 1, 2 of 3 monsters. Je wereld is net zo groot of klein als wat jij bepaalt. De wereld is net zo rond of plat als wat jij vindt. Wij hebben de touwtjes in handen, wij bepalen wat we wel of niet kunnen. Wij hebben ervoor gekozen om alles te kunnen, op onze vierkante roze wereld met lichtjes die knipperen. We beleven er van alles en al die avonturen zijn nu ook voor jullie.

Welkom in onze wereld door mijn ogen. Bereid je voor op monstertijd, we komen eraan. Al dravend over de geknutselde regenboog op onze op bellen draaiende motor-eenhoorns nemen we je mee in een wereld dat sneller draait dan de echte. Geen dag is hetzelfde, geen seconde is saai en daarom is er Dagboek van een Papa. Zodat wij later terug kunnen kijken op de tijd die we gemist hebben, want we gaan met een bloedgang door de stad heen. Vergeet niet te zwaaien, dan strooien wij met monsterglitters. Tot het volgende avontuur.

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Al die kinderen komen niet vanzelf [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Ze vonden het daar nodig dat ik leerde hoe ik een appeltaart kon bakken. Tot op de dag van vandaag vraag ik me nog steeds af waarom het zo belangrijk is dat je dat als visueel gehandicapte moet kunnen.

En dan dat stoklopen. Ik werd geacht met een zwarte bril op te lopen waar ik niets door zag. Zo zou ik wel op mijn stok moeten gaan vertrouwen. Daar heb ik de basis gelegd voor mijn eigenwijsheid, mijn wil om de dingen te doen zoals ik ze wil doen en me daarbij niets te laten vertellen door anderen. Daar, in die korte periode, ben ik geworden wie ik nu ben. Nee, ze hebben me daar nooit met zo’n bril gezien.

Waarom een situatie creëren die er normaal ook niet is, want zelfs in het donker zag ik nog wel de lichten van de auto’s en lantaarnpalen, al liep ik er bij die laatste dan wel van onderen eens tegenaan. Ik heb het er anderhalve week volgehouden. Toen heb ik mijn ouders gebeld en gezegd dat ik naar huis wilde. Ze kwamen me de volgende ochtend halen, ze begrepen dat hun zoon het daar niet langer zou trekken.

Waarom dit verhaal over vroeger? Ik ben sinds een paar dagen lid van een besloten groep op Facebook, waar mensen op schrijven die net als ik RP –Retinitis Pigmentosa– hebben. Ik las er het verhaal van een ‘collega’ die nog wel redelijk ziet en nu op reis is en voor het eerst zijn geleidestok gebruikt. Hij vindt het nog steeds niets, maar merkt er wel de voordelen van. Heel herkenbaar. Juist door met die stok te lopen werd hij nu geholpen.

Het accepteren van een handicap is een proces en iedereen doet dat op zijn manier. Ik ben de eigenwijsheid ingeschoten en heb lange tijd geweigerd met een stok te lopen. Alleen als het hoognodig was deed ik het. Bijvoorbeeld die keer in het donker van het station naar mijn werk. Dat was overigens ook maar één keer, de stok bleef ergens achterhaken en brak in zes stukken. Niet alleen eigenwijs, nog onhandig ook dus.

Nu accepteer ik in grote lijnen mijn handicap. Niet in het minst door mijn trouwe geleidehond Jackson. In plaats van een stok loop ik met hem door de wereld. Of nu even niet, hij is natuurlijk net geopereerd. Hij doet het goed, over zes weken mogen we samen weer op pad.

Eigenwijs ben ik nog steeds, wat ik alleen kan doe ik ook en ik simuleer nog steeds geen situaties. Maar goed, dat is ook niet nodig, ik zie inmiddels bijna niets meer. En zelfs ik loop nu met een stok door het park als Jackson los is en even van een vrij leven mag genieten en lekker kan rennen. Niet dat ik er goed mee om kan gaan, ik loop nog steeds vaker op het gras dan op het pad …, maar ik accepteer wel dat ik er dan echt uitzie als visueel gehandicapte …
Toch een mooie overwinning!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht De stok … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Avonturier en ondernemer Jeroen Komen doet iets wat maar weinigen doen; met zijn eigen kleine vliegtuigje vliegt hij kriskras door Europa. Hij ontmoet bijzondere mensen op afgelegen plekken, ontsnapt aan vele gevaren, maakt duizenden (lucht)foto’s en zoekt letterlijk de grenzen van de vrijheid op. Ik kan vliegen is in woord en beeld hiervan de neerslag; spectaculaire luchtreizen in een prachtig beeldverhaal.

Zelfbouwvliegtuigjes vallen in de categorie Experimental. Dat betekent dat er redelijk soepel met richtlijnen en regels wordt omgegaan. Het uitgangspunt is: ‘Als je een vliegtuig kunt bouwen en je durft er ook nog mee te vliegen, dan wordt het vast niet veiliger van een heleboel regels en controles.’

In de amateurvliegtuigbouw is dit niet aan de orde. Er gelden slechts een paar voorwaarden. Het vliegtuig mag bijvoorbeeld niet verhuurd worden, zodat er geen commerciële druk ontstaat om tóch te vliegen wanneer de omstandigheden eigenlijk niet optimaal zijn.

Ook dient de piloot elke passagier te wijzen op het feit dat hij in een bouwpakket vliegt, middels een verplichte waarschuwingssticker in de cockpit. Op de zijkant van het vliegtuig staat het woord ‘Experimental’ geschreven, zodat ook buitenstaanders weten dat een aantal regels niet geldt.

Recensie
Ik kan vliegen. Het klinkt als iets wat mijn kinderen roepen wanneer ze op hun buik op de schommel op en neer ‘vliegen’. Het klinkt als een kinderdroom, want is vliegen niet iets wat we allemaal wel zouden willen doen? Rondcirkelen boven de prachtige natuur, genieten van het overzicht, van de ruimte?

Jeroen Komen kan vliegen. Niet door met eigengebouwde vleugels rond te fladderen en in zijn fantasie een echte vlucht te beleven, maar door in een eigen vliegtuigje te vliegen waarheen hij maar wil.

Gelukkig voor ons heeft hij zijn ervaringen in een prachtig boek opgeschreven, en daarbij ook veel foto’s verwerkt, zodat degenen die níet zelf kunnen vliegen, toch mee kunnen maken hoe het is om dat wèl te kunnen. Het boek is namelijk een prachtig verslag.

Het geeft informatie over vliegen zelf. Over de techniek, over hoe je je kunt oriënteren, over materialen (het vliegtuig waar Jeroen in vliegt is een ‘zelf-maak-vliegtuig, een bouwpakket dus), over omgaan met noodsituaties en over vliegprocedures.

Het boek biedt nog meer: persoonlijke verhalen van Jeroen. Ervaringen tijdens zijn vluchten. Ontmoetingen met verschillende mensen. Omgaan met onverwachte situaties. Prachtige foto’s.

Ik kan vliegen is echt een boek om te lezen, maar ook om ergens in het zicht neer te leggen zodat je het af en toe weer eens oppakt om stukjes te lezen en foto’s te kijken.

Er staan mooie teksten in en het boek heeft een aantrekkelijke vormgeving. Kortom: een aanrader voor iedereen die van dichtbij mee wil maken hoe het is om te ‘kunnen vliegen’.

Onlangs presenteerde Jeroen Komen zijn boek Ik kan vliegen. Een verslag van de boekpresentatie, geschreven door Willem Bouwens, kun je <hier> lezen.

Ik kan vliegen – Jeroen Komen
Hardcover, 148 pagina’s, uitgeverij Aerial Media
Bestel dit boek hier >>>>

Het bericht Ik kan vliegen [recensie] verscheen eerst op .

Geef een belevenis
Wat is er nou leuker dan een middagje – samen met je moeder – iets leuks doen? Wat dacht je van een middagje schilderen? Of samen een leuke kookworkshop bijwonen? Zo geef je niet zomaar een cadeautje, maar echt een gezamenlijke belevenis. En dat maakt het toch een stuk persoonlijker.

Een gegraveerd armbandje
Vrouwen houden van sieraden. Je zit dus altijd goed met een armbandje of kettinkje. Geef er een originele twist aan door het armbandje of kettinkje in te laten graveren, want uiteindelijk draait het natuurlijk om de persoonlijke boodschap. Dit kan je laten doen bij MamaKado en daar ontvang je nu 15% korting. Een win-win situatie!

Een heerlijke douche- of badgel
Wij mannen hebben er misschien te weinig geduld voor, maar vrouwen vinden het heerlijk: lekker in bad gaan. Maak het feest compleet door mama te verwennen met heerlijke badolie. Dat is altijd een goed idee.

Een multi-fotolijst
Het is natuurlijk ook leuk om de kinderen gezamenlijk een cadeau te laten geven. Ga dan voor een multi-fotolijst. Kies een aantal leuke, persoonlijke foto’s uit, stop ze in de multi-fotolijst en klaar is kees. Simpel én origineel.

Binnenlandse citytrip
Een weekendje Barcelona is misschien ietwat overdreven, maar een binnenlandse citytrip behoort toch zeker tot de mogelijkheden. Verras je vrouw met twee “tickets” naar een Nederlandse stad naar keuze en maak er samen een onvergetelijke dag van.

Oja, nog een afsluitende tip: mocht je er nou écht niet uitkomen, dan kun je altijd nog je vriendin, vrouw of moeder om een verlanglijstje vragen. Laat haar bijvoorbeeld op www.lijstje.nl een verlanglijstje samenstellen en je weet zeker dat je goed zit!

Het bericht De 5 meest originele Moederdag cadeaus verscheen eerst op .

Via een tweet, over ‘luizen’ nog wel… kwamen Trotse Vader Michel en ik in contact.

Michel vroeg of hij iets mocht opsturen over de marathon die hij gaat lopen en de weg daar naartoe. Uiteraard willen we dit bijzondere en motiverende verhaal ruimte geven op onze website en we hopen daarbij dat Michel misschien wat extra steun krijgt in zijn strijd tegen kanker, alle beetjes helpen!

Hieronder het persoonlijke verhaal van Trotse Vader Michel Dolstra:

Ik ben Michel Dolstra en woon in Meppel en heb op 20 oktober 2013 mijn scheenbeen op 3 plaatsen gebroken op het dak.

Ik heb het werk afgemaakt, ben lopend de ladder afgegaan en lopend het ziekenhuis ingekomen. Daar bleek mijn been goed kapot.

Ik heb bijna 3 maanden gips gehad en daarna een lange weg van revalidatie gehad.  Ik kan sinds april dit jaar weer pijnvrij lopen.

Ik liep 5 mijl in 50 minuten tijdens de Cascade-run ik woog toen 97 kilo. Ik had voor de gein tegen de fysiotherapeut gezegd dat ik een halve marathon wou lopen als ik hersteld was en hij zei dat ik allang blij mocht wezen dat ik weer normaal zou kunnen lopen.

Ik zag hierin echter een mooie uitdaging en ben op mijn eten gaan letten en beetje bij beetje steeds verder gaan hard lopen met als resultaat dat ik nu 77 kilo weeg en in 6 weken 6 runs liep waaronder 3 halve marathons en de Dam-tot-Dam loop .

De volgende stap is dan nu om een hele marathon te lopen en dat wordt de NN Rotterdam marathon. Met deze uitdaging loop ik voor het Wereld Kanker Onderzoek Fonds. In mijn directe omgeving zijn er zoveel mensen die met deze verschrikkelijke ziekte moeten leven of er aan zijn overleden….

Ik hoop mijn steentje bij te dragen.

Wil je meer lezen, een berichtje achterlaten of me op een andere manier steunen, klik dan hier >>>>

Het bericht Waarom Trotse Vader Michel de marathon gaat lopen voor de strijd tegen kanker [gastblog] verscheen eerst op .

Waar wil ik toch naar toe met deze belachelijke opening van mijn blog? Nou, ik vervolg …..

Het lopen van zo’n beest gaat erg hobbelig en bonkig. Vooral het op gang komen en daar is wat ik eigenlijk wil zeggen. Jackson is na 4,5 weken herstel na zijn operatie ook net een dromedaris. Op zich gaat het erg goed, ofwel, het lijkt of het erg goed gaat. We kunnen niet in die poot kijken maar denken dus dat het wel gaat. Het opstaan en de eerste passen is alleen identiek aan hoe een dromedaris dat doet. We noemen Jackson dan ook wel ons kameeltje …. ja kom, een kameel of een dromedaris, behalve die ene bult zijn ze toch identiek?

Als hij eenmaal op gang is loopt mijn kameeltje behoorlijk normaal. Inmiddels mag ik me ook een zwaargewicht noemen. Mijn spiermassa is enorm vergroot de laatste weken. Ga maar na, 5-6 x per dag til ik hem van ons trapje voor de deur af om naar buiten te kunnen en – uiteraard – er ook weer op. 5-6 x per dag 34 kilo tillen, ga er maar aan staan. Ik val op: jassen en truien passen niet meer, echt niet normaal Wat ga ik dat missen als over 1,5 weken blijkt dat hij het zelf weer mag doen.

Maar, zonder gekheid……

Het gaat goed met Jackson, ik hoop snel het lopen te kunnen opbouwen. Gek word ik wel van het vele thuiszitten en vanuit huis werken. Ben blij als ik ’s ochtends onze kleine blonde prinses naar school mag brengen. Dat doe ik met mijn geleidestok. Dat is toch echt geen hond, ik vertrouw dat ding ook niet.

Het mooie is, nog beter dan met een hond gaat iedereen voor je aan de kant of stopt voor je. Ook wel verstandig, bij het oversteken van de weg hoor je die stok recht vooruit te steken als teken dat je oversteekt. Vooral fietsers remmen dan heel hard, bang die stok tussen de spaken te krijgen.

Maar toch, wat zal ik blij zijn als we weer samen op pad kunnen, mijn wereld is klein. En als ik zelfs al spontaan meega naar de winkel dan is het echt tijd voor snel herstel …..

Voor andere blogs van Frank, klik hier >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Het bericht Zwaargewicht….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

OUTFITTERY vergemakkelijkt het shoppen voor mannen op het internet. Nieuwe klanten beantwoorden op de website www.outfittery.nl een aantal vragen over hun persoonlijke kledingstijl en maten. Vervolgens worden ze gecontacteerd door een Nederlandse stylist van OUTFITTERY.

Na een persoonlijk gesprek wordt er een tailored outfit samengesteld. Deze outfit wordt gepersonaliseerd toegestuurd in een stijlvolle box. De klant kan op zijn gemak beslissen welke items hij wenst te behouden. De overige items kunnen kosteloos worden teruggestuurd.

Recensie
We hebben dit nieuwe concept van online shoppen voor jullie uitgeprobeerd en willen hier het resultaat laten zien. Voor een beschrijving van het proces en het style advies klik je hier >>>>

Het was lastig om uit de twee bovenstaande outfits te kiezen. Door het persoonlijke gesprek met een stylist, vielen eigenlijk alle items in de smaak bij mijn man. Wat ik erg prettig vond was dat er kleuren bij zaten waar ik zelf niet zo snel voor zou kiezen, en die daarom juist een aangename aanvulling en opfleuring waren in de kledingkast van mijn man.

We hebben dus de paarsige trui met bijpassend overhemd en een aangenaam geprijsd groen poloshirt gehouden, samen met een casual broek.

Verder hebben we nog een complete outfit uitgekozen, bestaande uit een overhemd, jasje, riem, broek en schoenen. Op onderstaande foto’s kun je zien hoe mooi dit staat!

Kortom: we zijn allebei erg enthousiast over deze manier van winkelen. Eens een keer heel andere kleuren, maar wel perfect afgestemd op onze smaak en wensen. En geen gedoe met winkelen samen met de kinderen en pashokje in en uit, gewoon lekker thuis passen wat je aanspreekt, en de rest gaat gewoon gratis retour.

Wil je zelf een keer gratis persoonlijk advies van een Nederlandse stylist en vrijblijvend zien welk gepersonaliseerd advies tot welke tailored outfit leidt, klik dan hier >>>>

OUTFITTERY is marktleider in Nederland en België en werkt inmiddels samen met grote kledingmerken zoals Tommy Hilfiger, Scotch & Soda, Levi’s en Marc O’Polo. Daarnaast werkt het online fashion concept met jonge opkomende designers zoals Purple Leaves, 14-03 en Esperando die het aanbod vergroten met een unieke en eigentijdse look & feel.

Het bericht Gratis persoonlijk style-advies en thuis shoppen met Outfittery [review] verscheen eerst op .