Ergens in juni vorig jaar besloten we dat we graag in mei (ja ja, jullie lezen het goed) een volle week naar Ameland wilden gaan. We waren er een keer een midweek geweest en later nog eens een dag. We zijn toen op zoek gegaan naar huizen waar we graag zouden willen verblijven. Deze vonden we en dus gingen we bij thuiskomst kijken hoe duur ze waren voor een week. Behoorlijk in shock waren we bij het zien van de huurprijs. Maar goed, we werken allebei erg hard en vonden dat we dit gewoon een keertje moesten doen.

Het is altijd afwachten of het dan ook echt is wat je er voor betaalt. Daar kan ik alleen maar bevestigend op antwoorden. Het was in een woord FANTASTISCH! Het verblijf was dus erg goed en dat was maar goed ook, want heel warm was het natuurlijk niet in de afgelopen week.

We hebben enorm genoten, hebben vele wandelingen, met echte routes, gemaakt, iets teveel strandtenten bezocht en vooral veel genoten van onze dochters die er ook echt even uit waren. En ook niet te vergeten mijn geleidehond Jackson. Ruim tien weken geleden liep hij nog op drie poten, moest hij een zware operatie ondergaan en moest hij negen weken revalideren. Net op tijd mocht hij weer los rennen en dat was maar goed ook. Jackson vond het helemaal te gek dat hij weer vrijheid had, al hebben we hem nog wel wat beperkt om nieuwe ellende te voorkomen.

Uiteraard hebben we ook weer een dag op de tandem gefietst. Vooral met mijn oudste dochter. Ze ging als een echte Max Verstappen door de bochten. Ergens in een bos ging ik even via facetime bellen met onze jongste, onze kleine blonde prinses, zij was live getuige van een afdaling en keek live mee hoe we bijna over de kop gingen. Ook zij heeft op de tandem gefietst met haar moeder maar ook samen met haar grote zus, die op de laatste dag haar vijftiende verjaardag vierde.

Het was een heerlijke week, die we zeer zeker nog eens over gaan doen!

Vergeef me dit ietwat saaie blog, maar in vakantiesferen kom je vaak niet verder dan simpelweg vertellen hoe blij en gelukkig je bent met je gezin !!!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Ameland … verscheen eerst op .

In een week waarin ik een nette aardige sociale PVDA-leider niet anders dan met veel respect tegemoet kan treden maar ik me wel afvraag of hij nu de juiste man is. In een week waarin ik niet onder stoelen of banken steek dat Alexander Pechtold voor mij de enige is die begrijpt wat ik denk en voel en hoe ik tegen de maatschappij aankijk.

In een week ook waarin het liedje bekend werd gemaakt, waarmee de enge zusjes naar het songfestival zullen gaan. In een week ook waarin de katholieken zich weer eens van hun zwarte kant hebben laten zien bij de ontdekking van het massagraf uit begin vorige eeuw in Ierland.

In een week waarin ik eindelijk tot rust leek te komen na twee weken ellende met ons ventilatiekanaal en waarin ik in het stadion bij PEC Zwolle ineens reclame hoorde over de installatie van ventilatiekanalen. In een week ook waarin in datzelfde stadion mijn club ‘gewoon’ even met 3-1 wint van Vitesse en we zowaar omhoog in plaats van naar beneden mogen en kunnen kijken. In een week ook waarin het met mijn geleidehond best goed gaat met zijn herstel.

In een week ook waarin onze jongste dochter, onze blonde prinses, een cadeautje voor mijn verjaardag had besteld, dit werd bezorgd, ze het boven uitpakte en vervolgens beneden kwam. Ik zat in de bank en zij liep naar haar moeder met de woorden ‘kijk eens wat mooi’. En dat ik vervolgens zeg ‘ eh, ik zit er gewoon bij hoor’ en zij reageert met de magistrale woorden ‘nou en, jij ziet het toch niet’.

Nou, in zo’n week heb ik geleefd en dat wilde ik gewoon even met jullie delen …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Van dit en van dat … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Ze vonden het daar nodig dat ik leerde hoe ik een appeltaart kon bakken. Tot op de dag van vandaag vraag ik me nog steeds af waarom het zo belangrijk is dat je dat als visueel gehandicapte moet kunnen.

En dan dat stoklopen. Ik werd geacht met een zwarte bril op te lopen waar ik niets door zag. Zo zou ik wel op mijn stok moeten gaan vertrouwen. Daar heb ik de basis gelegd voor mijn eigenwijsheid, mijn wil om de dingen te doen zoals ik ze wil doen en me daarbij niets te laten vertellen door anderen. Daar, in die korte periode, ben ik geworden wie ik nu ben. Nee, ze hebben me daar nooit met zo’n bril gezien.

Waarom een situatie creëren die er normaal ook niet is, want zelfs in het donker zag ik nog wel de lichten van de auto’s en lantaarnpalen, al liep ik er bij die laatste dan wel van onderen eens tegenaan. Ik heb het er anderhalve week volgehouden. Toen heb ik mijn ouders gebeld en gezegd dat ik naar huis wilde. Ze kwamen me de volgende ochtend halen, ze begrepen dat hun zoon het daar niet langer zou trekken.

Waarom dit verhaal over vroeger? Ik ben sinds een paar dagen lid van een besloten groep op Facebook, waar mensen op schrijven die net als ik RP –Retinitis Pigmentosa– hebben. Ik las er het verhaal van een ‘collega’ die nog wel redelijk ziet en nu op reis is en voor het eerst zijn geleidestok gebruikt. Hij vindt het nog steeds niets, maar merkt er wel de voordelen van. Heel herkenbaar. Juist door met die stok te lopen werd hij nu geholpen.

Het accepteren van een handicap is een proces en iedereen doet dat op zijn manier. Ik ben de eigenwijsheid ingeschoten en heb lange tijd geweigerd met een stok te lopen. Alleen als het hoognodig was deed ik het. Bijvoorbeeld die keer in het donker van het station naar mijn werk. Dat was overigens ook maar één keer, de stok bleef ergens achterhaken en brak in zes stukken. Niet alleen eigenwijs, nog onhandig ook dus.

Nu accepteer ik in grote lijnen mijn handicap. Niet in het minst door mijn trouwe geleidehond Jackson. In plaats van een stok loop ik met hem door de wereld. Of nu even niet, hij is natuurlijk net geopereerd. Hij doet het goed, over zes weken mogen we samen weer op pad.

Eigenwijs ben ik nog steeds, wat ik alleen kan doe ik ook en ik simuleer nog steeds geen situaties. Maar goed, dat is ook niet nodig, ik zie inmiddels bijna niets meer. En zelfs ik loop nu met een stok door het park als Jackson los is en even van een vrij leven mag genieten en lekker kan rennen. Niet dat ik er goed mee om kan gaan, ik loop nog steeds vaker op het gras dan op het pad …, maar ik accepteer wel dat ik er dan echt uitzie als visueel gehandicapte …
Toch een mooie overwinning!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht De stok … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Ik vraag hem stil te staan, buig me over hem heen en check zijn linker achterpoot …
Het pootje bungelt er wat bij en kan ik met mijn pink wegtikken …

Je hoeft geen dierenarts te zijn als je eenzelfde ervaring al eens met hem hebt meegemaakt …

Ik bel mijn lieve echtgenote en zeg de woorden ‘ze zijn nu echt gescheurd …’ …

Voorzichtig lopend en hem af en toe tillend, terwijl ik weinig tot niets, zie komen we thuis …

Vrijdagochtend half elf, met vier mensen houden we Jackson in bedwang, die in totale paniek is omdat hij, zonder dat hij zich dat zelf beseft, onder narcose moet … we huilen …

Vrijdag 16 uur, stoned als een garnaal valt hij in mijn armen, een zware operatie achter de rug …

Zaterdag is een heel moeilijke dag voor hem, ontzettend veel pijn en nog steeds half stoned van alle medicatie …

Zondag, ik kom beneden en zie weer een blije met zijn staart wapperende geleidehond, die blij is me te zien….

In de komende zes weken moet Jackson herstellen van een operatie als gevolg van gescheurde kruisbanden en zijn we samen evenzoveel weken aan huis gekluisterd …

Ik ben trots op mijn grote vriend, hij slaat zich heel goed door de zware operatie heen, wat een fantastisch mooi, lief beest is het met een ongelooflijke wil om weer door te gaan …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Dus toch … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Tweemaal is een onrustig vetbultje bij hem weggehaald onder narcose. Eenmaal besloot hij in een razend tempo door huis te glijden en kwam hij met de zijkant van zijn lichaam tegen de punt van een vensterbank. Effect was een enorme onderhuidse ontsteking die uiteindelijk tot heel diep moest worden weggehaald, onder narcose.

Jackson kon ook ongelooflijk stinken, het gevolg van constant ontstoken anaalklieren. Ik zal hier verder niet op in gaan, maar deze klieren zijn verwijderd waarbij helaas een zenuw is geraakt. Hierdoor zal hij de rest van zijn leven moeite houden met poepen, ergens richting de uitgang zit een stukje zonder gevoel. Ook deze operatie uiteraard onder narcose.

In september 2015 scheurde hij vervolgens zijn kruisbanden omdat hij in een enthousiaste draai verkeerd terecht kwam. Een heel zware operatie met 8 weken herstel was het gevolg. Jullie raden het al, onder narcose. In plaats van kruisbanden heeft hij nu titanium in zijn achterpoot. Hij loopt weer als een kievit.

Of althans, hij liep als een kievit tot zo’n 1,5 weken terug. Ik schreef het vorige week ook al. Hij had moeite met opstaan en het duurde enkele stappen voor hij op gang was. De dierenarts constateerde verrekte kruisbanden, in zijn andere achterpoot. Veel rust en voorlopig niet los en niet rennen.

Hoe sneu is dat nu er al dagen sneeuw ligt en hij zo graag zijn energie kwijt wil? Ook komt mijn afhankelijkheid van hem weer eens stevig om de hoek kijken. Want, rustig aan doen betekent kleine stukjes lopen en dus even niet werken op kantoor. Lastig? Zeker, maar in tijden van digitalisering kun je tenminste wel vanuit huis werken. Toch blijft het iedere keer weer even wennen als je niet weg kunt en word je met de neus op de feiten gedrukt dat je zo afhankelijk bent van je geleidehond.

Mijn afhankelijkheid staat echter in het niets bij de pech die Jackson heeft in zijn leven. Het arme beest is zo enthousiast en vrolijk en werkt als een gek om mij overal te brengen waar ik moet zijn. Het is een echte kanjer en daarom des te sneuer dat zijn leven zo vaak wordt beïnvloed door pech.

Hopelijk kunnen we snel de Zwolse wegen weer onveilig maken samen …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Pechvogel … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Neem mijn lieve echtgenote, de hele kerstvakantie ziek geweest, weer begonnen met werken, maar nu zo zwaar aan het hoesten dat een bronchitis of longontsteking wel eens de kop zou kunnen hebben opgestoken. Een bezoekje aan de huisarts is dan ook aanstaande.

En dan mijn trouwe geleidehond, professor Jackson! Zo’n 1,5 jaar geleden scheurde hij zijn kruisbanden en moest hij een zware operatie ondergaan. Zijn rechterachterpoot zit nu vol titanium en daar doet hij het prima op.

Dit weekend is mij en mijn gezin de schrik om het hart geslagen. Jackson stond ineens zeer moeizaam op, als een kameel, en strompelde er de eerste stappen vrolijk op los. Dit keer is het zijn linkerachterpoot. Eenmaal aan de wandel lijkt het goed te gaan, maar ook net weer niet.

De volgende ochtend leek het wel weer wat beter te gaan, maar toch vertrouw ik het niet helemaal.

Een bezoekje aan de dierenarts gaat dan ook snel plaatsvinden. Want, mocht er toch weer iets zijn met zijn kruisbanden en een operatie is noodzakelijk … tja, dan kunnen we samen acht weken niet op pad, komen de traphekjes in huis terug en til ik hem vijf keer per dag van ons trapje om naar buiten te kunnen. Het is een scenario dat ik niemand gun, zeker niet Jackson die er verschrikkelijk veel pijn van zal hebben.

Maar goed, ik ben een kei in doemdenken en moet dus proberen daar wat van los te komen. Duimen dat het mee valt lijkt me het beste medicijn! O, en dan vergeet ik nog dat hij vlak voor het weekend ook nog een echo heeft gehad in verband met een hartruis. Hij blijkt vele kleine lekkages te hebben maar die zullen hem geen parten spelen. Omdat het zo’n heerlijke druktemaker is, gaat zijn hartslag vaak omhoog en op die momenten hoor je de lekkages goed, wat de ruis veroorzaakt.

Met Jackson heb je nooit een saai leven …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Zorgen … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Belangrijk om te weten is dat wij een roodwitte kater hebben, Toet! Dit leuke beest is inmiddels 2,5 jaar en hij is volgens mij wel tevreden met zijn leven in ons huis. Vorig jaar was hij ook zeer blij met de witte nepkerstboom. Of eigenlijk was hij blij met alles dat er in hing. Regelmatig kwamen we ’s ochtends beneden en vonden we de boom ondersteboven met van alles eruit. Mijn geleidehond vond dat ook fantastisch.

Beide hadden een pact gesloten. Toet haalt van alles uit de boom en legt het voor Jackson neer, die afhankelijk van wat het was, er naar keek, er op kauwde of het gewoon opat. Op een gegeven moment zijn we iedere avond voor het slapen die (kleine) kerstboom met alles erin in het toilet gaan neerzetten. Daar loop je dan met een kerstboom door het huis aan het einde van de avond. Nee, dat gingen we maar nooit meer doen.

En dus is het lichtjesfestijn ontstaan. De kamer hangt vol met lichtjes in alle soorten en maten. Zelf heb ik me bezig gehouden met het ophangen van nieuwe lichtjes in de tuin. Leek me wel leuk en het past in de buurt, om ons heen hangen ze overal.

Over de Sonos boxen galmt de kerstmuziek. Via Spotify en Deezer is er een keur aan soorten afspeellijsten met kerstachtige muziek. Ik word er soms knettergek van en zet dan even totaal iets anders aan, goede country, rock, al naar gelang mijn stemming.

De kersttijd is op zich best leuk, maar het is ook gedoe hoor. En dan heb ik het nog niets eens over de kerstdagen zelf. De verplichte bezoekjes, het standaard bezoekje op derde kerstdag van mijn moeder die komt eten. Leuk en lekker allemaal, maar wel gedoe …

Ook dit jaar zijn we allemaal twee weken vrij. Even niets doen, even ontspannen. Of nou ja, na de kerstdagen, na derde kerstdag dan …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Kerstgedoe … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Een van de nadelen van nagenoeg blind zijn, je ziet niet of het regent … en dus was ik verrast toen het niet alleen hard bleek te waaien, maar ook nogal regende. Met grote ogen keek Jackson mij aan, donkere doppen in een lichte kop, nog te herkennen door mij. Ja jongen, je moet toch echt even plassen.

Voortgeduwd door de harde wind snel naar de overkant van de straat. Plassen, vuilniszak in de ondergrondse gooien, een snelle overweging maken en tot ons beider geluk besluiten rechtsomkeert te maken en naar binnen te gaan.

Het waait al een paar dagen en dus zijn ook de laatste blaadjes van de bomen naar beneden gevallen. Zaterdag dus blaadjes verzameld. Ook altijd weer een grappig gezicht volgens mij, een bijna blinde die met een bezem blaadjes bij elkaar veegt, volgens mij de helft vergeten en dan superblij zijn dat het je gelukt is weer zo’n stapel te verzamelen en in de groene container te dumpen. Ondertussen ook struikelend over een bezemsteel, die je volgens jezelf toch echt handig had neergelegd. Nee, niets is handig als je bijna blind bent, het is altijd gevaarlijk dat soort karweitjes te doen.

Had ik al dagen wat sluimerende pijn in mijn rug, op moment van schrijven van dit blog kan ik alleen maar rechtop staan en zitten en knalt mijn onderrug uit elkaar van … tja, waarvan eigenlijk? Alles is stijf, pijnlijk en in elkaar gedrukt lijkt het wel. Nu heb ik het geluk dat ik ook nog eens voorzien ben van een ‘bochel‘, eentje van een graad of 16, niet ernstig maar vervelend genoeg. Snel maar weer eens de fysio bellen voor wat massage.

Storm, regen, rugpijn, een moment om maar eens even tot rust te komen met de biografie van Bruce Springsteen. Daar was ik al in begonnen, maar had even een onderbreking met het boek van Astrid Holleeder over haar broer. Uitermate intrigerend boek was dat. Bizar, hoe de dingen zijn gegaan, zoals ze dat in haar boek schrijft. Is het de waarheid? Ik weet het niet, het zou me niets verbazen.

Nog vijf weken, dan is het kerst en hebben we allemaal twee weken vrij. Eerst sinterklaas, volgende week met z’n allen de stad in en ons opdelen om voor elkaar cadeautjes te kopen. Gezellig!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Storm … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Jackson, mijn geleidehond, is van de structuur, autistische trekjes zijn hem niet vreemd. Het voordeel van dit soort trekjes in zijn rol als geleidehond is dat hij zeer route-vast is. Een paar keer per week rijd ik met mijn echtgenote, onze rots in de branding, mee naar kantoor. Ik word dan vlak in de buurt afgezet en moet dan nog zo’n vijf minuten lopen. Die route gaat via een vaste weg.

Jackson is ook erg van het plassen. Iedere keer dat ik de auto word uitgezet samen met hem, komt hij langs een bosschage waar hij in duikt en een plekje zoekt om vervolgens de blaadjes te besprenkelen.De terugweg is vaak via het station. Da’s een wandeling van zo’n tien minuten. Iedere keer gaat hij strak dezelfde weg. Wijkt hij een keertje uit en gaat hij niet links maar rechts om een gebouw heen, dan schrikt hij daar zelf van en moet ik hem wat helpen de weg wijzen.

Eenmaal bij de lift, die naar de gang onder het station leidt, gaat het strak volgens hetzelfde principe.
Lift in, lift uit, beetje rechts aanhouden, blindenpad en exact hetzelfde poortje waar we moeten inloggen om naar de voorkant van het station te komen. Dat blindenpad is ook nog zo’n ding. Niet ik maar hij loopt daar op, ik krijg dat maar niet anders. Tja, zijn keuze!

Het beste voorbeeld van zijn autistische trekjes is het laatste stukje naar de bushalte. Volgens mij via dezelfde tegels loopt hij dan exact naar de goede halte. Daar is een witte streep (kan ik nog zien). Ook al staat mijn bus er al, Jackson moet en zal eerst bij die witte streep staan om een koekje in ontvangst te nemen. Of die bus er nu staat of niet, of ik nu vraag in te stappen of niet, die witte streep is waar hij al die tijd naar toe moest en dat zal hij dan bewijzen ook. Pas na het koekje kan ik het commando ‘zoek ingang’ geven en is hij bereid de bus in te gaan.

Nee, over Jackson niets dan goeds, maar van enige flexibiliteit is bij hem geen sprake!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Dezelfde tegel … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Dit weekend waren we op kraambezoek bij vrienden. Een heel speciaal kraambezoek, er hopst daar namelijk een acht weken oud hondje door het huis en de tuin. Echt te schattig voor woorden. 2,5 kilo en dus met één hand omhoog te tillen. Spartelend van plezier en happend met haar kleine tandjes overal waar die tandjes maar komen kunnen. Douchen die ochtend was ook niet nodig geweest, kleine likjes kwamen overal in het gezicht.

Jackson, mijn geleidehond, was even niet mee. Onze eigenwijze puberdochter had geen zin en was thuis gebleven. Jackson wijkt zo ongeveer 24/7 niet van mijn zijde en dus vind ik het heerlijk om af en toe even alleen met mijn gezin, in dit geval een deel van mijn gezin, op pad te gaan.

Het hebben van een geleidehond heeft zo zijn voordelen. Deze komt gesocialiseerd bij degene in huis die met hem gaat werken. Zindelijk, (meestal) goed luisterend en opgewassen tegen nagenoeg alle situaties.

Een baby hondje moet nog zindelijk worden, moet leren luisteren naar zijn of haar naam, loopt constant in de weg en heeft een tomeloze energie tot hij neervalt door vermoeidheid. Dat alles is in principe onder controle bij geleidehonden en andere hulphonden. Nu heeft Jackson één eigenschap niet onder controle en dat is het continu in de weg lopen, bij voorkeur in de keuken als er wat te snaaien valt. Tja, het blijft ook maar een hond.

Ik heb me zitten afvragen of ik het leuk zou vinden om een baby hondje te hebben. Eigenlijk ben ik tot de conclusie gekomen dat ik daar helemaal geen behoefte aan heb, hoe schattig ook. Het is me allemaal veel te veel gedoe. Niet alleen ik maar ook mijn lieve echtgenote vroeg zich ook af wat we leuker zouden vinden, een babyhondje of een babykatje ? We kwamen beide uit op het laatste. Ik ben in de kern geen kattenmens maar onderhoud prima relaties met onze oude dame van 10 jaar en inmiddels ook met ons katertje van 2 jaar. Beide zijn als baby bij ons gekomen en dat was echt helemaal te leuk.

Terug naar de vraag of ik een babyhondje zou willen. Die vraag hoef ik uiteindelijk niet eens te beantwoorden. Mijn handicap zal nooit overgaan en dus zal ik mijn hele leven met een geleidehond lopen. Die komt pas na anderhalf, twee jaar en heeft dus alle fases van het opvoeden al doorlopen. In het soort ras heb ik dan wel weer een voorkeur, krullend of lang haar en licht van kleur. We kwamen uit op Golden Doodles en/of Golden Retrievers.

Maar waar heb ik het nu over? Ik hoop nog vele jaren met mijn grote vriend Jackson overal heen te kunnen en dus af en toe even zonder hem … dat houdt de relatie spannend!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Klein, lief, maar toch … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

En daar zit je dan, met je hond op een bankje in Lisieux, ergens in Normandië, middenin een winkelstraat. Je echtgenote en kinderen zijn vrouwendingen aan het doen en bevinden zich in een winkel vol lippenstiften, oogschaduws en meer van dat soort snuisterijen.

Even besefte ik me dat ik onwillekeurig met mijn slechte ogen naar de dichtstbijzijnde ingang van een winkel zocht. Want, er zou hier maar een psychische gek of terrorist (wat is het verschil?) de winkelstraat inkomen. Je doet het toch, ook al wil je het liever niet. Heb later toch maar even met mijn gezin overleg gehad, dat in zo’n situatie ze niet om mij moeten denken maar vooral zelf ook dekking moeten zoeken.

Tot zover de serieuze toon van dit blog …

Normandië, we komen er al tien jaar en al evenzoveel jaren op dezelfde plaats. Een fantastisch huis op het landgoed van lieve Franse mensen. Ze zijn beide over de zeventig, maar nog kwiek en enorm bij de tijd. Het voelt echt als thuiskomen, alsof het een beetje van ons is. Een huis dat ingericht is met allemaal spullen van de rommelmarkt, maar wel allemaal goed, schoon en degelijk. Het is een hobby van de eigenaresse. Thuis zou ik er niet aan moeten denken. Maar hier is het mooi, omdat het er bij hoort.

We doen tot nu toe zeer weinig. Waarom zouden we ook? De kinderen vermaken zich met lezen, knutselen en we doen veel spelletjes. Zo ben ik gestart met een heuse Yahtzee competitie. Iedere dag minstens twee potjes en dan aan het einde van de vakantie alles bij elkaar optellen. Natuurlijk zie ik niet wat ik gooi en dus vertellen mijn kinderen me dat. Nee, ze zijn eerlijk en neppen me niet. Zo kan ik toch spelletjes met ze doen.

Natuurlijk gaan we ook nog wel op pad. Het strand, mooie stadjes en naar een oorlogsmuseum. Jackson vermaakt zich ook prima, is veel op ontdekkingstocht al mag hij niet heel ver weg. De eigenaren hebben twee honden en Jackson had het met een aan de stok had vorig jaar, tien minuten voor we vertrokken. De strijdbijl lijkt begraven, maar we blijven voorzichtig.

Dan nog een dingetje. Moderne mensen als wij vinden het erg lastig om verstoken te blijven van nieuws en in mijn geval twitter, Facebook en het weer. Daarom allemaal een abonnementje om toch via de telefoon te kunnen meedraaien in de maatschappij, stel je voor dat je iets mist …

In het huisje is geen wifi of internet, niet verkrijgbaar op de rommelmarkt denk ik. Verder zijn er ongeveer vier Franse tv-zenders en dus staat dat ding niet aan. Er is geen verbinding in het huisje, maar als je buiten wat met je telefoon rondloopt, vang je signalen op. Daardoor kon ik de eerste wedstrijd van PEC Zwolle volgen en sta ik in contact met mijn voetbalvrienden. Tja, een beetje terug gaan in de tijd is prima maar niet op ieder vlak …

We hebben nog twee weken en dus volgende week weer een blog over onze belevenissen …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Rust… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Iedere dag, iedere minuut en iedere seconde komt de vakantie dichterbij!

Je kent het wel, met kinderen op het voortgezet onderwijs en de basisschool gaat dat ook echt stap voor stap. Onze mooie lieve puberdochter heeft inmiddels soort van vakantie. Nog even boeken wegbrengen, rapport ophalen en nog twee uitjes met de klas en het is klaar. Nou ja, ik vind dat het dus eigenlijk nu al klaar is. Echt inspannen hoeft ze zich niet meer.

Daarna, over een paar dagen, start de vakantie van onze kleine blonde prinses. Met wat jaloerse blikken kijkt ze af en toe naar haar grote zus. Het is volgens haar niet geheel eerlijk dat die al wel die soort van vakantie heeft terwijl zij nog moet ploeteren op school. Tja, jouw tijd komt ook nog wel.

Zelf werk ik nog twee weken en onze rots in de branding, mijn lieve echtgenote, moet er zelfs nog drie. Daarna zijn we samen drie weken vrij waarin we onder andere onze reis naar Frankrijk zullen beginnen. Voor mij was dat vorig jaar een mindere vakantie.

Eigenlijk zat ik in een beginnende burn-out, hetgeen niet echt gezellig was voor mijn gezin. Uiteindelijk is het zover gelukkig niet gekomen, omdat ik met mezelf aan de slag ben gegaan. Een pittig maar wel mooi proces, waar ik op dit moment absoluut sterker uit gekomen ben. De komende vakantie zal me leren of ik er echt in geslaagd ben weer op het goede pad te lopen.

Vakantie zal ook deels in het teken blijven staan van de aanstaande blindentribune. Dat die er bij PEC Zwolle gaat komen is nagenoeg een feit. Ik heb veelvuldig contact met mensen van de club en verwacht dat er deze of volgende week witte rook zal zijn. Er staan meer mooie dingen te gebeuren, die een rechtstreekse link hebben met mijn in april geplaatste tweet over de blindentribune die nu al maanden onderwerp van gesprek is. Ook dit weekend tijdens de open dag van PEC Zwolle werd ik regelmatig aangesproken en is iedereen even enthousiast.

Vakantie is ook veel, heel veel lezen. Uiteraard doe ik dat met luisterboeken. Heb inmiddels een mooie verzameling thrillers klaar staan van voornamelijk Scandinavische schrijvers. Deze weten mysterieuze boeken te schrijven die niet altijd even makkelijk te doorgronden zijn. Heerlijk om in weg te zakken met een goede nespresso of koude mooie witte wijn !!!

Uiteraard is vakantie ook genieten van onze kinderen, onze mooie meiden! We gaan leuke dingen doen en vooral veel plezier maken.

Ook over een paar weken vanuit Frankrijk zal ik me wekelijks laten horen in een blog. Dan uiteraard met vakantie avonturen die ongetwijfeld ook zullen gaan over die andere grote superheld in ons huis, Jackson!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Aftellen… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Nog te vaak moet ik uitleg geven wat mijn handicap voor mij inhoudt, welke beperkingen het met zich meebrengt, wat ik ook vooral nog wel kan.

De ene visuele handicap is de andere niet. En als je al dezelfde visuele handicap hebt als iemand anders, dan wil dat nog niet zeggen dat de beleving ervan voor beide personen hetzelfde is. Mijn handicap heet met een mooie naam Retinitis Pigmentosa. In normaal Nederlands heet dat kokervisus. Een handicap waarmee je steeds slechter gaat zien en die zal leiden tot volledige blindheid.

Daarover maak ik me niet zo druk. Want, toen ik 12 was zou ik op mijn 18e niets meer zien. Ik ben nu 44 en kan nog steeds een heel klein beetje zien. Weliswaar heel weinig en erg vaag, maar ik kan nog dingen waarnemen. Het feit dat ik nog wel dingen kan waarnemen en me laat begeleiden door Jackson, mijn blindengeleidehond, geeft mensen vaak de indruk dat ik dan alles nog wel kan wat betreft reizen.
Technisch gezien kan ik zeer zeker reizen, dat doe ik dan ook binnen mijn woonplaats Zwolle, zelfstandig met Jackson. Met de trein reis ik al een jaar niet meer en daar gaat bij mensen vaak iets mis. Te vaak nog moet ik uitleggen dat reizen met de trein technisch gezien zeker kan. Jackson begeleidt mij en zorgt dat ik op de juiste plek kom. Maar het levert mijzelf zoveel vermoeidheid op, dat ik een dag bezig ben om weer wat op adem te komen. Niet echt effectief op een 32-urige werkweek.

Natuurlijk brengt Jackson mij, maar hij doet dit wel op mijn aanwijzingen. Dat betekent dat ik continu bezig moet zijn met de route die we lopen. Tel daarbij op dat ik nog wel iets kan waarnemen, maar dat zo weinig is dat ik op drukke stations als CS Utrecht het gevoel heb van alle kanten besprongen te worden. Een jaar geleden heb ik dus besloten aan vergaderingen of bijeenkomsten buiten Zwolle op een andere manier mee te gaan doen. Videoconference, telefonisch, alles is tegenwoordig mogelijk.
En toch blijft de vraag komen waarom ik toch niet reis. Begrijpen jullie dat nou? Hoe vaak moet je zoiets uitleggen? Het is geen kwade wil, helemaal niet, men bedoelt het goed, maar af en toe bekruipt mij wel het gevoel alsof ik tegen muren praat. Het kan ook anders …

Deze week had ik een 24-uurssessie … Op mijn verzoek is die nabij Zwolle gehouden, zodat ik kon worden gehaald en per taxi naar huis kon. Dat soort dagen zijn toch al zwaar en dus wilde ik geen extra vermoeidheid door toch te gaan reizen met de trein. Ook in september kom ik niet onder een overleg in het verre Rijswijk uit. Geen probleem, zolang het maar bij uitzonderingen blijft. Je moet altijd zo oppassen dat van een uitzondering geen regel wordt gemaakt. Dat zal bij andere werkgevers niet anders zijn.

Een laatste voorbeeldje waar je als visueel gehandicapte ook op moet letten: sinds deze week hebben we nieuwe iPhones en iPads van het werk. De mail wordt nu binnen gehaald met een app. Ik heb vooraf veel onderzoek moeten doen of alles in die app wel wordt voorgelezen door de voice-over die Apple heeft ingebouwd. Er ging een wereld open voor de IT-mensen die ik mee heb laten kijken. Gelukkig werkt alles en heb ik nu ook mooie nieuwe apparatuur.

Voor jezelf opkomen, het is een vast onderdeel van mijn leven.
Gelukkig gaat dat soms ook fantastisch en vol verrassing. Lees het vorige blog over de #blindentribune bij #peczwolle maar eens… Het is niet altijd vervelend …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Leven met… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Een week of zes geleden schreef ik een blog over een tweet die ik had geplaatst. Ik had een #twitterreferendum uitgeschreven over de komst van een #blindentribune bij PEC Zwolle.

Naar aanleiding hiervan kwam veel media aandacht op me af. RTV Oost en Drenthe, de Stentor, 3FM en recent Hart van Nederland die er in augustus een reportage over wil maken met mij.

PEC Zwolle nodigde me uit voor de laatste thuiswedstrijd, tegen PSV en het commentaar werd daar verzorgd door iemand die dat ook doet bij de blindentribune in Nijmegen en Eindhoven. Er zou een vervolg komen …

Afgelopen vrijdag was ik bij PEC in gesprek. Het leek slecht weer te worden en dus had ik vervoer geregeld. Mijn lieve echtgenote moest nog even naar de IKEA en wat is er nou mooier dan daar onderuit te komen door je af te laten zetten, terwijl zij op weg is met onze kleine blonde prinses naar deze Zweedse gigant? Jackson moest me nog een eind begeleiden en deed dat voortreffelijk. Hij was er een keertje eerder geweest en wist de weg nog feilloos.

We hebben een goed gesprek gehad. De tribune gaat er komen. Er zijn 24 plaatsen gereserveerd voor tien visueel gehandicapten, tien begeleiders, de commentatoren en vrijwilligers om de hele handel te begeleiden. Er wordt alles aan gedaan dit nog bij de start van de competitie allemaal in kannen en kruiken te hebben. Mij is toegezegd dat, als dat nog niet direct het geval is, er voor mij sowieso iets geregeld zal worden.

De eerste wedstrijd die ik bij kan wonen is de dag na terugkomst van mijn vakantie, de cirkel zou dan rond kunnen zijn want dat is tegen PSV !!

Binnenkort ga ik nog in gesprek, is de bedoeling, met een instelling die mogelijk kan helpen onderzoek te doen naar de behoefte onder andere slechtzienden en blinden. PEC en ik gaan samen optrekken in de komende maanden.

Het blijft gaaf om te zien wat de kracht van social media is. Een tweet kan veel teweeg brengen en geeft je ook een boel mooie nieuwe contacten. Zo heb ik een oude vriend weer in mijn tijdlijn van Facebook en zat ik naast hem tijdens de wedstrijd tegen PSV én is een nieuwe vriendschap ontstaan. In deze tijden van hooliganisme, extremisme en meer van dit soort kansloze zaken kan het ook mooi zijn in de wereld. Oké, op kleine schaal, maar daar begint het toch ook?

Uiteraard wordt ook dit verhaal vervolgd …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Stap dichterbij… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Dus, opgewekt met geleidehond en al de auto in, op pad. Moet ik er wel even bij zeggen dat ik de dag ervoor een stukje tandenstoker tussen mijn kiezen liet afbreken. Niet de eerste keer, de vorige keer moest de tandarts het verwijderen. Onderweg naar het dierenpark zat het er nog steeds. Irritant, maar goed, er was even niets aan te doen. Maar daarover later meer.

Al vrij snel na binnenkomst in het dierenpark kwam ik erachter, dat ik toch echt wel heel slecht ben gaan zien. Zo slecht dat ik de eerste beesten niet eens zag. Dat was schrikken, balen en verdrietig tegelijk. Jackson had wel direct een otter in het vizier en stond er bij te klappertanden.

Het was overigens ook direct het laatste beest dat hij bewust zag, hij was er daarna niet meer in geïnteresseerd.

Dit in tegenstelling tot Dustin, mijn vorige geleidehond, die al die beesten altijd fantastisch vond. Ik herinner me nog een keer een kudde apen die doodsbenauwd was voor hem, echt fantastisch om te zien. Ze gingen tekeer, plasten van zich af en waren zichtbaar benauwd. Op zich niet leuk natuurlijk, maar wel komisch om mee te maken.

Ik heb me samen met Jackson al snel even naar een terras laten leiden, heb mijn gezin gezegd er maar op uit te gaan, ik nam een bak koffie. Ik moest even tot mezelf komen. Dat was het ook niet, heb alles bij elkaar geraapt, ook mijn gemoedstoestand, en ben aangesloten bij mijn gezin.

Het was en is niet anders en ik heb geprobeerd van mijn kinderen te genieten.

Zij hadden veel plezier en veel verhalen. Uiteindelijk heb ik nog een silhouet van een olifant op een paar meter kunnen waarnemen. Ook daar was Jackson niet in geïnteresseerd.

Al vrij snel na thuiskomst heb ik de knop maar weer omgezet. Ik ben nagenoeg blind. Ik denk misschien dat ik nog veel zie, maar niets is minder waar.

Niet al te lang bij stilstaan, doorgaan. En dat kan inmiddels ook zonder dat stukje stoker … Met een zeer fijn stokertje wist ik uiteindelijk na een dag toch heel voorzichtig het achtergebleven venijnige puntje stoker weg te duwen, geen tandarts nodig dus deze keer. En die stokers? Die zitten heel mooi in dat pakje, komen voorlopig niet meer in mijn mond.

Vanaf deze week iedere maandagavond een blog van mij, de structuur moet erin. Ik ga veel met jullie delen. Niet alles, maar wel veel. De knipoog in mijn blogs moeten jullie wel blijven zien, het leven is te kort om overal vol emotie bij stil te staan.

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Back on earth… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Vorige week waren we een paar dagen in Disneyland Parijs. Een paar jaar geleden waren we daar ook en het plezier dat we met ons viertjes hadden was toen zo groot dat we eind vorig jaar besloten nog een keer te gaan. Maar deze keer zouden we het dan wel even goed doen.

We kwamen er achter dat gehandicapten met een doktersverklaring in het bezit konden komen van een zogenaamde priority card. Ook visueel gehandicapten komen daar voor in aanmerking. Laat ik dat nou zijn en dus een doktersverklaring geregeld.

De dagen begonnen met het wegbrengen van onze poezen maar ook Jackson, mijn geleidehond. Pfffff, dat vond ik niet alles. Voor het eerst in 2 jaar een paar dagen zonder hem. Ik kom er straks niet op terug maar hij heeft het in de kennel van Happy Care prima gedaan.

Aangekomen in het park naar de servicebalie gegaan en ja hoor, we kregen de priority card. Mensen, wat je dan overkomt is een luxe van wereldformaat. Het was even begrijpen hoe het werkt maar dan heb je ook iets. Werkelijk alle attracties kun je binnen 5 minuten betreden. Staat er een wachtrij van 75 minuten bij Ratatouille (echt waar) dan mag je met die card (en je gezin) via de exit ineens de attractie in, letterlijk alle deuren openen zich direct voor je!

Wat was het heerlijk om mijn kinderen ook eens mee te laten profiteren van het feit dat hun vader best een lastige handicap heeft en ook een boel dingen niet met ze kan doen. En zo kwamen we de dagen door met soms wel 3 of 4x dezelfde attractie. Hoogtepunt was het genieten van mijn kinderen.

Maar ook een absoluut hoogtepunt was de Space Mission 2 …. We stonden met z’n viertjes te wachten waarop de kinderen besloten deze thrill toch maar niet in te gaan. En wat zijn we daar achteraf blij mee. Ik heb mijn lieve echtgenote nog nooit zo horen gillen.

Gelanceerd worden over een afstand van 34 meter, omhoog, omlaag en over de kop. Ik maak het allemaal mee. Voor mij waarschijnlijk toch iets minder eng omdat ik niet de special effects zie maar desalniettemin …..

Een ander hoogtepuntje was onze lieve kleine blonde prinses, ze mocht in de Lego store 2 bakken met lego scheppen, zoveel keuze en wat keek ze blij ! Ze heeft het moeilijk met haar aanvallen in de avond. Inmiddels zijn we terecht gekomen in het Wilhelmina Kinder Ziekenhuis, daarover misschien een volgende keer meer….

Voor alle lezers van mijn blogs……wil je naar Disneyland, neem me mee en je komt overal snel in !!!

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Priority ….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Ik ben als adviseur werkzaam in een klein programmateam dat de filosofie van Lean denken en werken in de organisatie uitrolt. Lean betekent in de letterlijke vertaling ‘mager’ en dat is ook precies wat het inhoudt. Het gaat om het continu verbeteren van je werkprocessen door verspillingen eruit te halen en te streven naar perfectie. Dit vraagt veel van een team, vooral als het gaat om houding en gedrag. Tot zover de uitleg van Lean.

Onderdeel van dit Lean denken en werken is het doen van een check-in met je team. Iedere ochtend even bij elkaar staan om te vragen hoe je in je werk zit, of er belemmeringen zijn en hoe je je in zijn algemeenheid voelt. Met dit onderdeel van Lean heb ik niet zoveel, zeg maar gerust dat ik er niets mee heb.

Werk en persoonlijke omstandigheden komen in deze check in samen. Werk oké, persoonlijke omstandigheden deel ik niet in een groep, daar zoek ik de mensen voor op met wie ik dat wil delen. Deze check-in loopt dan ook altijd wat stroef met mij in de buurt. Temeer omdat mijn persoonlijke omstandigheden niet bepaalt prettig zijn te noemen. Ik heb recent dan ook aangegeven werk en privé in de check-in te scheiden en alleen een check in te doen op het onderdeel werk.

De balans in mijn persoonlijke omstandigheden is namelijk zoek. Vooral de zorg om onze 9-jarige kleine blonde prinses is groot. Er is een twijfel uitgesproken of ze wel epilepsie heeft. In een recent gehouden 24-uur EEG is namelijk gebleken dat ze tijdens een aanval (zien van sterretjes) een beeld op het EEG laat zien dat een heel team van neurologen niet begrijpt. Waarom niet? Omdat ze dit nog nooit eerder gezien hebben.

Naast dit soort aanvallen zijn er tegenwoordig ook aanvallen waarbij ze zo’n 10 minuten helemaal niets ziet of, nog recenter, verschrikkelijk zware hoofdpijn aanvallen heeft die haar zo angstig maken dat je er zelf ook bijna niet meer mee om kunt gaan. Wij zijn inmiddels zo ver dat we er multidisciplinair naar willen laten kijken.  Een uitermate zorglijke situatie.

En natuurlijk beïnvloedt dat mijn humeur en mijn kijk op de zakelijke dingen. Het heeft alleen geen zin dat iedere dag te melden.

Gelukkig staan er mooie dingen op het programma waarin we samen, met z’n viertjes, kunnen genieten.

Binnen 3 weken staat Disneyland en een dagje Ameland op het programma. Even alle zorgen parkeren en de balans terug zien te krijgen. Disneyland betekent wel dat ik mijn lieve trouwe Jackson een paar dagen naar een kennel moet laten gaan. Voor hem zwaar, voor mij ook. We zijn onafscheidelijk maar om hem nou mee te nemen in een achtbaan die over de kop gaat …….

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Check-in niet in balans! [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Kerst! Ik geloof dat ik vorig jaar al eens zei er niets mee te hebben. Maar ik word ook oud, nu bijna 44 en zie wat kerst kan betekenen. Na een roerig ingewikkeld jaar even een pas op de plaats met je eigen gezin. Even tot rust komen en weten waar je het allemaal voor doet. En dus vind ik de kerstboom dit jaar wel leuk.

Trouwens, even tussendoor, weten jullie waar onze boom ’s nachts bivakkeert?

Onze witte nep kerstboom is een walhalla voor onze 2 jarige kater Toet! Al in de eerste nacht hoorden we van alles uit de boom vallen. Er was duidelijk een pact gesloten tussen de heren Toet en Jackson. Toet mept alles uit de boom en Jackson pakt het in zijn bek om kapot te maken. De mormels krijgen geen kans meer, de boom verdwijnt in het toilet ’s nachts! Ja, echt waar!

Maar goed, kerst dus ! We wilden graag samen films kunnen kijken via Netflix. Tot nu toe deden we dat gescheiden via de iPad maar we hebben de Apple TV gekocht. Ik dacht werkelijk tot voor kort dat dat een grote tv was maar het is een minimaal kastje waarmee je een aansluiting maakt op de tv. De kinderen vinden het erg leuk en we gaan ook snel een film kijken.

Zelf dacht ik er niets aan te hebben maar wat blijkt, ook dit apparaat van Apple is voorzien van spraaksoftware en dus kan ik er ook nog iets mee.

Het was een vreemd jaar, de wereld staat in brand, ik ben vaak stil geweest over alle ellende in de wereld maar ook van alles in het klein dat wij hebben meegemaakt. Toch is het jaar weer om. Een jaar waarin ik nog meer ben gaan beseffen dat alles draait om mijn gezin en het genieten van al het moois en vaak kleins om je heen. De wereld-ellende verander ik niet. Ik loop er ook niet voor weg en ga er op mijn manier mee om.

Leven in vrijheid is een groot ding en ik ben blij dat ik dat kan. Wie of wat me ook bedreigt of bang wil maken, mijn vrijheid is mijn vrijheid en dat zit diep in mij verankerd, daar komt niemand aan.

Ik wens iedereen mooie feestdagen en bedenk, in het nieuwe jaar zijn er weer volop kansen om je vrijheid verder vorm te geven. En, ik ben er volgend jaar ook weer !!

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Vrolijk het jaar uit…… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Mochten jullie het je afvragen,het gaat momenteel erg goed met me. Na jaren van ellende op mijn werk heb ik mijn draai aardig weten te vinden, ben ik veel aan het werk, doe ik leuke dingen en ben ik weer zichtbaar in de organisatie.

Met Jackson gaat het steeds meer de goede kant op, af en toe maakt hij nog een rare beweging en is hij van mening dat hij dan even mank moet lopen maar over het algemeen doet hij het goed na zijn operatie.

Oké, thuis kan het beter. Onze lieve kleine blonde prinses heeft nog steeds dagelijks een epilepsie aanval en mijn lieve echtgenote, onze rots in de branding, heeft haar hand net niet gebroken, maar wel heel veel pijn. Toch gaat het goed en zit ik lekker in mijn vel!

Niet in het minst omdat ik deze week weer eens naar een concert van De Dijk ga. Sinds een jaar of 25 kom ik bij concerten van deze band!

Vroeger met een vaste groep vrienden kwamen we er soms 15x per jaar. Het viel op een gegeven moment zo op dat we maar op de gastenlijst werden gezet zodat we gratis naar binnen konden.

Tegenwoordig probeer ik toch jaarlijks een concertje mee te pakken in de poptempel van Zwolle, Hedon ! Samen met mijn goede beste vriend Serge maken we er dan een mooie avond van. Een goede vriend die op mijn pad kwam toen ik een geleidehond wilde.

Serge is eigenaar van geleide- en hulphondenschool Gaus. Al snel waren we meer dan klant en leverancier. Mooi hoe vriendschappen kunnen ontstaan. Afijn, met biertje in onze hand gaan we dan door de klassiekers heen zoals daar zijn ‘niemand in de stad’, ‘wat een vrouw’, ‘groot hart’ en natuurlijk de nummers van de laatste jaren.

Ook als blinde medemens maak ik het concert van dichtbij mee. We zetten ons zo ongeveer strak tegen het podium aan zodat ik in principe nooit verkeerd kan kijken. Laatst bij een concert van BLOF bleek ik nog wel eens het publiek in te kijken in plaats van naar het podium. Ach ja, je maakt wat mee met een blinde.

Zo’n avond is echt een avondje ontspannen en begint meestal door samen even ergens een hapje te eten in de stad, deze week is dat niet anders. Dit overigens tot groot ergernis van onze kinderen. Papa gaat naar een restaurant waar zij ook erg graag komen, dat kan natuurlijk niet!!

Omdat ik niet stil kan staan en spring alsof ik nog 18 ben weet ik wat de volgende dag mij brengt. Jullie moeten weten, ik heb een bochel zoals de klokkenluider van …. afijn …., die breekt me wel op de volgende dag. Maar ik heb het er voor over. Het zijn de momenten van groot geluk en daar geniet ik van, genieten wij van.

Even de stress en ellende uit ons dagelijks leven vergeten, even terug naar waar het om draait, volop geluk en plezier.

Overigens nu al hardop aan het denken om volgend jaar naar Doe Maar in de Ziggo te gaan. Ik weet het nog, zolderraam open, 11 jaar en dan heel hard heroïne draaien…..dat vond mijn moeder destijds toch echt iets te gortig. Ook mijn punkkapsel en dito kleding was niet echt in de smaak de jaren erna. Maar getroost, ik ben terug op aarde om soms, heel af en toe even weer kind te zijn….deze week !

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Goed humeur – persoonlijke blog verscheen eerst op .

Een tijdje geleden heb ik me voorgenomen meer te genieten van de kleine dingen. Een vrij lastige opgaaf voor iemand die zich altijd en overal druk om maakt. Of het nou werk gerelateerd is of het vluchtelingenprobleem. Of het nou familieperikelen zijn of de oneerlijk verdeelde welvaart in de wereld. Er is altijd wel iets waar ik me bovenmatig druk om maakte. Daardoor vergat ik nog wel eens waar het echt om gaat, die kleine dingen dus …..

Ik zag ze altijd wel, had er ook zeer zeker aandacht voor maar eigenlijk te weinig om ze echt het belangrijkste te laten zijn. Nu doe ik echt mijn best die zaken te scheiden. Want, het vluchtelingenprobleem los ik in mijn eentje niet op. Deze wereld staat in brand, mensen zoeken een veilige plek en in Nederland gaan we die mensen bedreigen die open staan voor deze vluchtelingen.

Op mijn werk begrijp ik er soms niets van, doe niet zo moeilijk denk ik vaak. Familie krijg je gratis en voor niets, ik zoek ze zelf niet uit. Het kan goed gaan of gewoon niet lekker lopen. En, ik woon in een van de rijkste landen van de wereld en weet dat er vele plekken zijn waar dat totaal anders is. Maar verander ik zelf wat aan die zaken? Het is niet zo dat ik er nu nonchalant mee omga maar toch probeer ik het anders te doen.

Ik merk echt dat ik geniet van mijn gezin. Mijn fantastische lieve echtgenote die lang geleden op mijn pad kwam en voor wie ik viel als een blok. Of neem de 2 geschenkjes die we hebben gekregen in de vorm van onze dochters. De een, nu puber, fantastisch presterend op het gymnasium en zo zelfverzekerd dat je daar alleen maar trots op kunt zijn. Of onze lieve kleine blonde prinses, de kranigheid waarmee zij zich door – een inmiddels al een ellendig jaar van – aanvalletjes en hoofdpijn heen weet te werken.

Ruim een jaar geleden hield ik haar mee dood dan levend in mijn armen, diagnose epilepsie. Nog steeds iedere avond een kleine aanval en nog steeds zoekende naar de juiste medicatie. Ze blijft maar doorgaan. Nu net begonnen met lessen saxofoon. Inmiddels is er eentje gehuurd en o, wat klinkt dat lekker. Overigens komt er meer herrie uit dan je op voorhand zou denken. Maar hé, de buren zijn niet die kleine dingen dus ik maak me er niet zo druk om.

Dit zijn de kleine dingen waar het om gaat. Natuurlijk mag ik mijn trouwe hulp Jackson niet vergeten. De operatie aan zijn kruisbanden is geslaagd, we mogen weer samen op pad !

Mooi hè, die kleine dingen?

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Saxofoon [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Waar wil ik toch naar toe met deze belachelijke opening van mijn blog? Nou, ik vervolg …..

Het lopen van zo’n beest gaat erg hobbelig en bonkig. Vooral het op gang komen en daar is wat ik eigenlijk wil zeggen. Jackson is na 4,5 weken herstel na zijn operatie ook net een dromedaris. Op zich gaat het erg goed, ofwel, het lijkt of het erg goed gaat. We kunnen niet in die poot kijken maar denken dus dat het wel gaat. Het opstaan en de eerste passen is alleen identiek aan hoe een dromedaris dat doet. We noemen Jackson dan ook wel ons kameeltje …. ja kom, een kameel of een dromedaris, behalve die ene bult zijn ze toch identiek?

Als hij eenmaal op gang is loopt mijn kameeltje behoorlijk normaal. Inmiddels mag ik me ook een zwaargewicht noemen. Mijn spiermassa is enorm vergroot de laatste weken. Ga maar na, 5-6 x per dag til ik hem van ons trapje voor de deur af om naar buiten te kunnen en – uiteraard – er ook weer op. 5-6 x per dag 34 kilo tillen, ga er maar aan staan. Ik val op: jassen en truien passen niet meer, echt niet normaal Wat ga ik dat missen als over 1,5 weken blijkt dat hij het zelf weer mag doen.

Maar, zonder gekheid……

Het gaat goed met Jackson, ik hoop snel het lopen te kunnen opbouwen. Gek word ik wel van het vele thuiszitten en vanuit huis werken. Ben blij als ik ’s ochtends onze kleine blonde prinses naar school mag brengen. Dat doe ik met mijn geleidestok. Dat is toch echt geen hond, ik vertrouw dat ding ook niet.

Het mooie is, nog beter dan met een hond gaat iedereen voor je aan de kant of stopt voor je. Ook wel verstandig, bij het oversteken van de weg hoor je die stok recht vooruit te steken als teken dat je oversteekt. Vooral fietsers remmen dan heel hard, bang die stok tussen de spaken te krijgen.

Maar toch, wat zal ik blij zijn als we weer samen op pad kunnen, mijn wereld is klein. En als ik zelfs al spontaan meega naar de winkel dan is het echt tijd voor snel herstel …..

Voor andere blogs van Frank, klik hier >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Het bericht Zwaargewicht….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Afgelopen week was er nogal wat lawaai bij onze buren. Wat bleek? De keuken moest eruit om over 2 weken een nieuwe erin te zetten. Op dag 1 van de herrie werden de decibellen wel heel hoog. Die avond zat onze kleine blonde prinses om 20.45 rechtop in haar bed. Afijn, even laten gaan. Maar toen de volgende middag om 17.00 uur dit alles weer begon ben ik even langs gegaan. Men was zich niet zo bewust van de herrie de avond ervoor en gaven aan dat dit niet weer zou gebeuren. Wel moesten er nog wat tegeltjes af en zou de volgende dag een gat in de muur naar buiten moeten worden geboord. Prima, ga lekker je gang overdag, dan zul je me niet horen.

De volgende middag gaat de bel. Ik doe de deur open en zie – met mijn weinige zicht – de buurvrouw staan met, jawel, een KNIPMES in haar hand. Oké, zou dit het einde van mijn leven zijn? Nee, dat was het niet.

Na van die schrik bekomen te zijn vroeg ze of ze de klimop die tussen hun en onze tuin staat ook nog even zou knippen, ze was toch bezig. Ik weet wel wat daar achter zit, lang geleden heb ik eens een paar verbindingstakken doorgeknipt en vielen de takken aan hun kant eraf. Klimop is alles voor hen, voor ons niet en tja, dan gebeurt dat wel eens. Nu proberen ze waarschijnlijk te voorkomen dat dat nog eens kan gebeuren en komt ze al wat langer die klimop zelf knippen. Ach, natuurlijk vind ik dat ook wel erg aardig en dus is het klimopje weer geknipt. Even bijgepraat in de tuin, is dat ook weer gedaan voor komende maanden.

Maar toen !!!! Zou het een vooropgezet plan zijn geweest? De volgende dag heb ik 2 uur lang niet kunnen werken in verband met de herrie. Ik ben afhankelijk van spraaksoftware en die kon ik keihard zetten, nog steeds verstond ik er niets van. Vooropgezet plan of niet, de klimop is geknipt, de herrie is weer voorbij en de rust is dus weer terug.

Voor andere blogs van Frank, klik hier >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Het bericht Het knipmes [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Het was op maandag, ik had een dag gewerkt op kantoor en we reden met mijn lieve echtgenote mee naar huis. Jackson had het weer prima gedaan en was superblij toen de auto thuis weer geparkeerd stond. Als altijd sprong hij vrolijk de auto uit om als een razende de tuin in te rennen. Omdat de buurman druk was in de tuin, onder andere voor onze gezamenlijke nieuwe schutting stonden we even te praten. Ineens hoorde ik een heel harde piep uit Jackson komen. Misse boel…..

Jackson liep ineens op 3 poten en had zichtbaar pijn. O nee, dacht ik meteen, dit is echt goed fout! Dierenarts snel gebeld en daar konden we volgende middag terecht. Die constateerde vrijwel direct en nog zonder foto dat hij vermoedelijk zijn kniebanden aan rechter achterpoot had afgescheurd. Oké, dat was zwaar slecht nieuws.

Op mijn vraag wat nu te doen en wat dit voor zijn werkende leven zou betekenen kreeg ik een somber beeld. Operatie, minstens 6 maanden herstel en dan kijken of werken nog mogelijk is. Ik zakte dus letterlijk op de grond en huilde met de kop van Jackson in mijn armen.

Eigenlijk vrijwel direct besloot ik dat opereren door een specialist zou moeten gebeuren. Dat vond mijn dierenarts geloof ik niet heel leuk maar goed, het gaat hier wel om mijn hond. Ik kon nog net voor 17 uur bellen met een kliniek waar we goede ervaringen hadden.

Deze verwezen mij direct door naar de beste orthopeed van Nederland, werkzaam onder andere in Oosterbeek. Ook die kon ik nog net op tijd bereiken. Na een korte uitleg van mij stelden ze me gerust. De orthopeed zou bij deze blessure een techniek gebruiken (TTA) waar slechts 6-8 weken herstel voor staat. Daarna zou Jackson zonder complicaties gewoon weer kunnen werken.

Na de zware operatie, botten doorsnijden, dingen verplaatsen en titanium en schroeven in knie zetten, mocht Jackson slechts zeer minimale stukjes lopen. Ineens zagen we nog een nieuw probleem. Wij wonen split level en dat betekent trapjes in huis en om naar buiten te gaan. Eerst vroegen we ons af of Jackson dan wel bij ons zou kunnen herstellen. Na wat overleg met onder andere goede vrienden en nog eens bellen met de kliniek besloten dat we het thuis wel zouden gaan doen.

Je gelooft het niet, we hebben nu een traphekje in huis, iets dat we voor onze kinderen nooit gedaan hebben. En 35 kilo een aantal keren per dag op en af van een trapje tillen is goed voor mijn spiermassa bedachten we.

Afijn, een paar dagen later is Jackson geopereerd. De operatie is geslaagd en goed verlopen. Mijn grote vriend heeft uiteraard veel pijn maar probeert alweer te staan op het pootje. Hij heeft zware pijnstillers. Oh ja, naast de kruisbanden bleek ook zijn binnenste meniscus nog kapot te zijn. Jackson heeft daarmee aangetoond een echte PEC Zwolle fan te zijn net als zijn baasje. Daar lopen nu ook 2 voetballers met dezelfde klachten !!! Wat een super fan door tot in de kern met ze mee te leven …..

Voor mij betekent het komende 8 weken werken vanuit huis. In tegenstelling tot alle voorgaande jaren heb ik heel lieve meelevende collega’s. Ze komen nu af en toe bij mij vergaderen en bij vergaderingen elders word ik via de telefoon van een collega op de hoogte gebracht, ik lig met speaker aan midden op vergadertafel, werkt uitstekend …. !

Mijn afhankelijkheid blijkt ineens weer een duidelijke vorm aan te nemen, is Jackson ziek of geblesseerd dan ben ik het als het ware ook!

Voor andere, persoonlijke blogs van Frank, klik hier >>>>

Het bericht De week van Jackson…… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Vakantie is genieten met je gezin van elkaar en even helemaal tot rust komen. Het genieten van elkaar doen we zeker en ongetwijfeld komen we ook tot rust maar eenvoudig gaat dat niet.

In de laatste jaren hebben we veel meegemaakt. Ik zal jullie niet gaan vertellen wat zoal maar twee dingen zijn bekend. Gedurende bijna 5 jaren heeft mijn werkgever mij geen ‘normale’ taken kunnen bieden die passen bij mijn handicap. Al die jaren heb ik geweigerd me ziek te melden. Dit zou allerlei vervelende consequenties kunnen hebben waar ik niet eens over na wilde denken. Ik ben ‘fier’ overeind blijven staan met uiteraard mijn ups and downs.

Recent is er eindelijk licht gekomen aan het einde van deze donkere tunnel. Dat zou je toch blij moeten stemmen zou je denken? Ja, op zich wel maar het ‘fier’ overeind blijven staan blijkt een dermate grote inspanning te zijn geweest dat ik daar nu gezellig de tol voor betaal. Slapeloze nachten en een kop vol zorgen. Afijn, daarover maar eens goed in gesprek met werkgever in komende periode.

Tel daarbij op onze grote zorgen over de kleine blonde prinses met haar epilepsie in het afgelopen jaar en nog steeds en het tot rust komen in je vakantie krijgt ineens een heel andere dimensie. Ondanks mijn eigen dingen en ondanks de keelontsteking van mijn lieve echtgenote, onze rots in de branding, hebben we er toch geprobeerd iets van te maken.

Neem onze bezoekjes aan het strand in Normandië! Je zou denken, een Golden Retriever, vindt het water, de zee, fantastisch maar niets is minder waar. Om te gieren als je ziet hoe bang hij is voor de opkomende vloed. Geen pootje gaat de zee in, ben je gek geworden baas!

Of neem het wandelen in kleine stadjes met veel verleidingen voor een grote zwarte hondenneus! Werken voor mij, zijn blinde baasje, is daarmee wel een hele opgaaf geworden. Toch is het mooi om te zien hoe hij meegaat in de vakantiemodes! En wat zal hij moeten wennen als het echte werken weer begint.

De supermarkt zijn we na de eerste dag niet meer in geweest. Op die dag sloeg de paniek toe bij Jackson toen de slager ineens als een wilde begon in te slaan op een heel groot stuk vlees. Binnen 5 seconden had Jackson de uitgang van de supermarkt gevonden om er vervolgens nooit meer in te gaan! Ik zeg, een hond met karakter….

Het zit er op, de vakantie is voorbij. Het gaf misschien niet de rust die we zochten maar het was fijn voor de 10de keer te zijn bij zulke lieve Franse mensen. Een ding staat vast, volgend jaar komen we terug en dan wordt het allemaal beter!

Klik hier voor eerdere, persoonlijke, blogs van Frank >>>>

Het bericht Vakantie is….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Het is de 10e keer dat we nu op hetzelfde vakantieadres zijn en nu de tweede keer met hulphond Jackson! Deze jongeman vermaakt zich prima. Ga maar na, alleen maar weilanden om zich heen, geen afleiding en niet hoeven werken omdat hij lekker los kan lopen. Kortom, een mooi en opgeruimd hondenleven.

Maar goed, soms willen het blinde baasje en zijn gezin toch ook wel even op pad. Bijvoorbeeld naar het mooie pittoreske havenplaatsje Honfleur ! Deze keer ging dat erg goed en heeft mijn grote vriend me goed weten te geleiden. Wat wel opvalt is de invasie van vele truttige hondjes met zo mogelijk nog truttigere baasjes.

Die snerthondjes met hun snertbaasjes weigeren om er iets aan te doen als hun trouwe viervoetertje snuffelt aan mijn grote vriend die me op dat moment wil helpen maar een lekker sappig hapje van zo’n truttig hondje niet kan weerstaan. Begrijp me goed, op zich heb ik niets tegen zo’n hondje maar die baasjes hier in Frankrijk denken dat dergelijke hondjes dan ook meteen alles mogen en de koning of koningin van Honfleur zijn. Nou, dat is natuurlijk niet zo, dat is namelijk sir Jackson !

Zonder gekheid, het was mooi om te zien dat ondanks die hondjes Jackson mij heel goed wist te helpen. Een paar dagen later aan het strand dachten we hem even te kunnen laten rennen en ravotten. Helaas, het was enorm vloed en dus was die mogelijkheid er niet. We lieten hem even los maar al dat zeewater was niet aan hem besteed, ‘dat is toch eng baasje’!

Buiten deze twee uitjes doet Jackson niets dan luieren, eten en snoepen. Tja, ook hij heeft zijn vakantie verdiend!

Klik hier voor eerdere, persoonlijke, blogs van Frank >>>>

Het bericht Soms….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Afgelopen vrijdag was het dan zover! Om exact 9.10 uur zijn we vertrokken naar Normandië. Daar betrekken we al 9 jaar en nu voor de 10e keer een prachtig vakantiehuis op het landgoed van een lieve Franse familie. Normaal komen we op zaterdag aan maar deze keer wilden we graag op vrijdag reizen in verband met de drukte.

Omdat het gevaarlijk kan zijn als ik als blinde medemens achter het stuur kruip zijn we afhankelijk van onze rots in de branding, mijn lieve echtgenote. Vrijdag reizen is rustiger, zo waren we van mening, en dus dagje eerder weg.

Helaas konden we niet een dag eerder in ons vakantiehuis maar daar had de Franse familie wel een oplossing voor. We zouden in hun huis mogen slapen en we zouden worden voorzien van alles dat we nodig zouden hebben. Via de mail sputterden we nog wel wat tegen maar dat werd niet geaccepteerd. We zijn als familie voor hen en dus stonden ze erop dat we bij hen zouden slapen.

De reis ging inderdaad voorspoedig. Jackson (mijn blindengeleidehond) vond de ruimte wat beperkt. Sinds enkele weken rijden we in een nieuwe auto die inderdaad wat kleiner is maar meneer had genoeg ruimte en dus vonden wij het piepen in het begin lichtelijk overdreven.

Om exact 17.15 uur waren we over. De snelste tijd zou 15.55 uur zijn geweest dus met wat stops prima gedaan dus! Bij aankomst bleken ze 2 nieuwe – wat vervaarlijk uitziende – honden te hebben. Maar de meest boos uitziende bleek gek op mannen te zijn en dus was het allemaal al snel goed tussen ons, Jackson en de honden.

Nog een blije verrassing was dat het kleinere vakantiehuis vrij bleek te zijn en dat voor ons was ingericht voor de eerste nacht. Het welkom was warm. We hebben samen met de familie iets gedronken. De familie bestaat uit een man en vrouw van rond de 60 jaar met een uit huis wonende zoon. Ze wonen op een landgoed van 2 hectare en doen veel met renpaarden.

Na wat gedronken te hebben werden we uitgenodigd om paar uurtjes later bij hen te komen eten. Dat is uniek in Frankrijk. Nederlanders klagen vaak steen en been over de afstandelijke arrogante fransen maar deze ervaring hebben wij niet. Die avond zaten we zowel in de woonkamer als in hun eetkamer en hebben we genoten van een lekkere maaltijd met goede wijn.

Ik moest besluiten met een kopje echte espresso gemalen met bonen. Men weet dat ik altijd mijn eigen nespresso apparaat meeneem maar wilden me toch ook hun koffie laten proeven. Die was zo lekker – en dat was kennelijk zichtbaar – dat ik de volgende ochtend om 10 uur weer werd uitgenodigd om koffie te komen drinken.

Het was een mooi begin van onze vakantie, we kwamen echt weer thuis. Dat voelt goed. Ik ben niet zo’n vakantiebeest en ben eigenlijk liever in mijn eigen huis. Ga maar na, leuke dingen bezichtigen is er voor mij niet bij en ook voor Jackson is lopen in een vreemde omgeving spannend. Maar om dan zo thuis te komen…..

In de komende 2 weken wat vaker een blog over belevenissen in Normandië!

Klik hier voor eerdere, persoonlijke, blogs van Frank >>>>

Het bericht Thuis komen….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Een programma als ‘De beste zangers van Nederland’ is natuurlijk in principe een dubieus programma om naar te kijken. Dit seizoen zit ‘m dit vooral in de deelname van
Jan Keizer en Do! Maar, het moet gezegd, verrassend is het wel. Zo keken we een paar dagen geleden via Uitzending Gemist de aflevering waar de nummers van Van Dik Hout centraal stonden. Bij een nummer bleef ik steken in mijn gedachten of beter gezegd, dwaalde ik af.

Nota bene een nummer dat niet van Van Dik Hout was en ook nog gezongen door Do. Het prachtige ‘Laat me’ van Ramses Shaffy! Nou wil ik me in de verste verten niet vergelijken met deze grootheid, vooral niet waar het gaat om zijn drankgebruik, maar het nummer raakte me zoals dat al eerder was gebeurd.

‘Laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan, ik heb het altijd zo gedaan.’ Het herinnert me aan de woorden die mijn vader, nu bijna 20 jaar geleden, tegen me zei met zijn laatste krachten. ‘Jongen, maak je eigen keuzes, die zijn goed, dat is altijd zo geweest.’ Ik was destijds pas 22, wat had ik nou al meegemaakt? Het was mooi dat toen te horen. 10 minuten later sliep hij na een slopend kort ziekbed in.

Ze zijn altijd blijven hangen deze woorden. En het klopt, ik maak mijn eigen keuzes, soms tegendraads en altijd stronteigenwijs. Maar het maakt me tot wie ik ben geworden. Het heeft me tot de krachtige persoon gemaakt die leeft met een handicap, maar daar niet over wil zeuren. Het heeft me door jarenlange ellende op mijn werk heen geholpen. Ik wist wat ik deed en wat ik wilde, mijn werkgever wist dat lange tijd niet. Maar, sinds enkele maanden weet mijn werkgever dat nu ook. Mijn toekomst ligt weer open en vol uitdagingen. Gewoon, simpel, omdat ik wist wat ik deed en daarin mijn keuzes heb gemaakt.

Leven met een handicap is stom en bovenal niet leuk. Maar het staat in het niets bij wat je naasten kan overkomen. Neem de epilepsie van onze kleine blonde prinses. Nog steeds ondervindt ze daar veel hinder van. Of neem je eigenwijze puberdochter die ook zo haar dingen heeft. Ook daarin, in hoe we met alles omgaan, maak ik samen met de mooiste en meest bijzondere vrouw die ik ooit heb ontmoet keuzes. Keuzes die misschien voor anderen net niet kloppen, maar voor ons wel. Het maakt mij en mijn gezin tot een stevig fundament, waar niemand tegenin kan! En toch staan we open voor alles en iedereen om ons heen, dat past ook bij die keuzes.

Maar toch, in dat kleine stevige fundament doe je nog steeds je eigen ding en dan nog steeds doe ik het zoals ik altijd heb gedaan, laat mij ook soms buiten dat fundament mijn eigen gang maar gaan !

En dan vraag ik me soms, heel soms, toch af of mijn wijze vader nog ergens iets mee krijgt van mijn gemaakte en nog te maken keuzes … vast wel.

Voor meer persoonlijke blogs van Frank, klik hier >>>>

Het bericht Laat me verscheen eerst op .

Voor een blind persoon is niets lastiger dan een route die afwijkt van het normale patroon. Met een blindengeleidehond ernaast wordt dat al wel iets eenvoudiger. Maar net als katten verdenk ik honden ook van autistische trekjes en dus is iedere afwijking van de vaste route een hobbel die genomen moet worden.

Station Zwolle is de plaats die ik wekelijks een aantal keren doorkruis. Op weg naar een trein of op weg naar kantoor. Dat ging vele jaren via de traverse over de perrons heen. Enkele dagen geleden kwam ik op twitter een tweet tegen waarin me duidelijk werd dat deze traverse is gesloten en dat de gang onder de perrons door af is en dus toegankelijk voor publiek. De zondag erna ben ik samen met Jackson en mijn stoere eigenwijze puberdochter de route gaan trainen. Voordeel van een routevaste hond is dat als hij de weg twee keer heeft gelopen, hij dit altijd goed doet.

Afijn, we liepen dus het station op en nog voor mijn puberdochter de lift had gevonden en de route voor Jackson er naar toe had bepaald, hobbelde Jackson op mijn commando ‘zoek lift’ er al vrolijk naar toe. Dat ging dus goed! Wat hij even niet door had, waren de glazen deuren en dus liep Jackson vrolijk met zijn mooie kop ‘boem’ tegen de deuren aan. Oké, dat zou hij vast niet nog eens doen.

Beneden in de gang aangekomen had ik meer het idee in een mega hal te zijn terecht gekomen. Mijn stoere eigenwijze puberdochter keek even goed hoe de routes liepen en daar gingen we. ‘Vooraan’ is het commando om Jackson te laten lopen en daar gingen we dus. Eerst maar eens even naar het einde van de gang richting kantoor. Wederom liep hij aan het einde bij het commando ‘zoek lift’ met zijn kop tegen de glazen deuren aan. Onder het mom ‘een ezel….’ dacht ik dat het nu wel klaar was.

Eenmaal boven en dus aan andere kant van het station was het even zoeken, maar toen zag hij zijn vaste route naar kantoor. Stukje gelopen en ‘keert’ als commando gegeven. Jackson keert zich dan om en wacht op het volgende commando. Dat was ‘vooraan’ en kort erna ‘zoek lift’… Ongelooflijk om te zien hoe strak hij me weer bij de lift neerzette. En, geloof het of niet, hij stond op tijd stil voor de glazen deuren ! Vervolgens ook nog even route naar perron gedaan en vanaf perron weer naar de bus.

In een half uur heb ik hem alles geleerd en ik vertrouw er volledig op dat het nu goed gaat komen, ook als we alleen zijn. Moe maar voldaan gingen we weer de bus in, thuis zijn we nog even met hem in het park geweest, zodat hij even de spanning en stress van zich af kon rennen.
Vergeet niet, dit is en zal nog even hard werken blijven voor hem tot het er volkomen ingeslepen is.

Klik hier voor eerdere persoonlijke blogs van Frank >>>>

Het bericht Glazen deuren! verscheen eerst op .

Als je het licht niet kunt zien… Het is de titel van een wonderschoon boek over een blind meisje in de Tweede Wereldoorlog. Zelden zo ingespannen naar een boek geluisterd over de oorlog als met dit boek. Misschien raakt het me des te meer omdat het meisje leeft als blind geworden tienermeisje in die verschrikkelijke oorlog.

Het blijft toch een onderwerp dat dicht bij je ligt als je zelf ook nagenoeg blind bent. Over het boek wil ik verder niets vertellen, ga het alsjeblieft zelf lezen, het is een van de grootste parels van de afgelopen periode.

Ik prijs me gelukkig in een tijd te leven waarin technologie geen grenzen lijkt te kennen. Moest het meisje het nog doen met zeldzame boeken in braille, ik kan onderuit gelegen in de bank of zittend in de trein luisteren naar voorgelezen boeken via mijn iPhone of iPad, die ook nog eens spraaksoftware bevatten. Dat is voor de visueel gehandicapten onder ons een prima uitkomst.

Visueel gehandicapt zijn is niet leuk, het is simpelweg gewoon – mag ik even? – dikke shit! Ik mis veel, zie mijn prachtige dochters niet letterlijk opgroeien, kan niet samen met mijn echtgenote naar een goede film kijken en nooit eens even alleen op pad. In dat laatste geval heb ik naast mijn gezin natuurlijk Jackson, maar er zijn ook van die momenten dat je gewoon op de fiets zou willen stappen om kilometers ver in de omgeving te gaan fietsen.

Ook in werkkring is het niet altijd even leuk. Sterker nog, in mijn geval is het al jaren niet leuk. Natuurlijk, met een vaste aanstelling van inmiddels meer dan 21 jaar bij de overheid maak ik me geen zorgen, maar als je zoals ik een jaar of 5 geleden je werk niet meer kunt uitvoeren dan slik je wel even. Er is genoeg dat ik nog wel kan doen en de wil is er ook absoluut om dat voor mij goed te regelen, maar dan komt de volgende fase. Waar en hoe gaan we dat regelen? In die fase zit ik nog steeds, al doe ik wel verschillende klussen. Het komt goed, dat weet ik, maar wanneer?

Het is dus niet fijn om bijna blind te zijn. Maar ineens, sta je weer met beide voetjes op de grond. Wanneer je verhalen leest over visueel gehandicapten die nog veel schrijnender zijn, wanneer je leest hoe men de wanhoop nabij is of wanneer je, in soms heel kleine dingen als het lezen van een boek, je realiseert hoe goed je het eigenlijk hebt en wat je eigenlijk allemaal wel hebt.

Ik heb een fantastische echtgenote, twee lieve dochters, een hond die me overal naar toe brengt en zoveel meer! Ik ben gelukkig met af en toe een traan ……

Voor meer, persoonlijke, blogs van Frank, klik hier >>>>

Voor de recensie van het boek Als je het licht niet kunt zien, klik hier >>>>

Als je het licht niet kunt zien – Anthony Doerr
Roman, paperback / ebook, 544 pagina’s, The House of Books
Bestel dit boek (paperback) hier >>>>

Het bericht Als je het licht niet kunt zien [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Ergens eind augustus namen we het besluit dat er een katertje bij moest komen. Onze oude poes Simba had nu jaren het rijk alleen gehad, het werd tijd voor jong vers leven. Na raskatten was ik van mening dat het een pas geboren katertje uit het asiel moest worden. Liefst een mooie rode kater.

Redelijk snel vonden we een lief ogend rood/wit katertje in een asiel bij ons in de buurt. Het bleek een katertje te zijn van enkele maanden oud, samen met zijn broertje gevonden op straat!

We wilden er maar één katertje bij en dus werden onze nieuwste aanwinst en zijn broertje gescheiden. Nu, meer dan een half jaar later, denken we wel eens ‘wat zijn we toch barbaarse mensen geweest door ze te scheiden’. Vraag blijft wel of de oude poezendame dat leuk had gevonden.

Affijn, ik riep al vrij snel ‘dit gaat mijn grote vriend worden’. Dat bleek even anders te lopen. Toetanchamon (roepnaam Toet) vond mij de eerste 2 dagen nog wel leuk, maar dat liep daarna wel even anders. Toet had het niet zo op met Jackson, de grote geleidehond bij ons in huis. Wat Toet niet begreep, was dat Jackson bang voor hem was. Maar goed, na 2 dagen moest Toet niets meer van me weten en weg was mijn idee dat het mijn katertje zou worden.

Ergens heb ik mijn beleidsplan richting Toet aangepast. Sinds een week of 8 kan ik Toet heel goed lijmen met stukjes ham en kaas. Meneer staat al in de koelkast als ik de deur nog maar net open heb. Hij communiceert ook ineens met mij. Nog beter ging het toen hij een weekje bij de opvang was toen wij op Ameland zaten. Sindsdien is meneer erg gesteld op mij. Stampte ik voorheen nog wel eens naar hem toe als hij weer eens in de bank hing met vier poten met alle nagels uit, nu pak ik dat anders aan. Ik loop voorzichtig naar hem toe en ga het gesprek aan.

Het lijkt zijn vruchten af te werpen. Net als Jackson gooit ook Toet graag zijn hele handel bloot en ligt hij graag, pootjes wijd, op zijn rug. Nu mag ik hem kriebelen over zijn buikje en mag ik hem zelfs tillen. Ja ja, langzaam gaat mijn idee werken en worden we meer en meer vriendjes. Als ik thuis kom met Jackson, staat Toet me al op te wachten, al miauwend bij de deur.

Jackson is overigens wel stinkend jaloers. Ook hij wil opgetild worden als ik Toet heb opgetild. Getuige de foto vraag ik me af in hoeverre hij dit nu echt leuk vindt overigens. Jackson blijft mijn kanjer. Heeft me deze week wel mooi weer over CS Utrecht weten te leiden en me strak voor de juiste lift naar het perron neergezet. Blijft bijzonder om mee te maken.

Toch vind ik het stiekem ook wel heel leuk dat Toet mij begint te waarderen. Wie had ooit gedacht, dat ik nog eens zo over een kat zou schrijven, ik niet in ieder geval. Levert ook een gevaar op. Thuis wil men graag nog een katertje erbij, maar daar heb ik niet zoveel zin in, 3 poezen, een hond en ook nog een konijn dat niet dood wil … O, dat vraagt om uitleg…

HoeHoe is ons stokoude konijn. Ooit zo genoemd door onze nu eigenwijze puberdochter., toen nog een klein kleutertje. Het beest is ooit begonnen bij ons in huis, maar bleek zoveel testosteron in zich te hebben dat hij het zelfs gepresteerd heeft de spijlen van zijn hok door te bijten. Je schrikt je wezenloos als je ’s ochtends beneden komt en je konijn staat middenin de woonkamer (toen nog geen hond, anders waren het waarschijnlijk botjes geweest). Dus, HoeHoe naar buiten in een hok.

Daar leeft hij gelukkig, maar al wel heeeeeeel lang. Het hok valt zowat in elkaar maar ik weiger nu al jaren een nieuw hok te kopen, omdat ik van mening ben dat hij snel dood gaat. Dat doet hij maar niet. Uiteraard krijgt hij zijn natje en droogje en zijn we lief voor hem, maar we zijn wel een beetje klaar met konijnen. Dit is de laatste, maar dat kon nog wel eens heel lang gaan duren.

Oké, dat was ‘m weer, tot het volgende blog.

Lees hier eerdere blogs van Frank >>>>

Het bericht Mijn nieuwe vriendje ….. verscheen eerst op .

Een tijdje geleden ben ik samen met Jackson, mijn hond, in Utopia geweest. Ze wilden daar een puppy hebben, die zou worden opgeleid tot hulp- of geleidehond.

Serge Gaus, goede vriend en ook eigenaar van Jackson (hij heeft de school destijds van zijn vader overgenomen), is gevraagd daar over mee te denken. Een van de dingen die Serge wilde ter voorbereiding wilde doen, is een gebruiker van een geleidehond laten uitleggen hoe het is om met zo’n hond te lopen en hoe het überhaupt is om blind te zijn.

Als kijker van dit waanzinnig belachelijke, maar leuke programma vond ik het erg leuk om daar te zijn. Ik kreeg de hele groep bewoners 2 uur lang om me heen, volgens mij tot ergernis van de productie. Immers, na 2 uur leek het ze, denk ik, nogal saaie televisie. Ik vond het vooral boeiend om mensen zo geïnteresseerd te zien.

Een van de bewoners mocht ook even lopen met Jackson. Ik voorspelde al niet veel goeds. Jackson en ik zijn zo ongeveer aan elkaar verbonden. Dat was ook zichtbaar, de arme stakker vond het niets en weigerde te gaan lopen zonder mij in zijn buurt.

Ik was super trots op mijn trouwe viervoeter, ga er maar eens aan staan in een vreemde omsloten omgeving. Thuis zaten ze 3 uur lang de live stream te volgen, het was vakantie. Voor de kleine blonde prinses en onze eigenwijze puberdochter was het natuurlijk gaaf om hun vader zo op tv te zien.

Of ik een hit ben geworden op YouTube, geen idee, er staan wel vele filmpjes op. Overigens is niet lang na ons bezoek besloten geen pup te plaatsen in Utopia.

Okee, ik dwaal dus nog steeds af. Wat zal ik doen ? Volgens mij moet ik een volgende keer meer vertellen over het opleidingstraject van Jackson. En ook hoe het voor mijn gezin was dat hier ineens een hond woonde, die me ging helpen waardoor zij niets meer hoefden. Een hele verandering kan ik jullie verzekeren. Andere keer dus maar …

Voor andere persoonlijke blogs van Frank, klik hier >>>>

Het bericht Op “huisbezoek” bij Utopia [persoonlijke blog] verscheen eerst op .