Een tijdje geleden ben ik samen met Jackson, mijn hond, in Utopia geweest. Ze wilden daar een puppy hebben, die zou worden opgeleid tot hulp- of geleidehond.
Serge Gaus, goede vriend en ook eigenaar van Jackson (hij heeft de school destijds van zijn vader overgenomen), is gevraagd daar over mee te denken. Een van de dingen die Serge wilde ter voorbereiding wilde doen, is een gebruiker van een geleidehond laten uitleggen hoe het is om met zo’n hond te lopen en hoe het überhaupt is om blind te zijn.
Als kijker van dit waanzinnig belachelijke, maar leuke programma vond ik het erg leuk om daar te zijn. Ik kreeg de hele groep bewoners 2 uur lang om me heen, volgens mij tot ergernis van de productie. Immers, na 2 uur leek het ze, denk ik, nogal saaie televisie. Ik vond het vooral boeiend om mensen zo geïnteresseerd te zien.
Een van de bewoners mocht ook even lopen met Jackson. Ik voorspelde al niet veel goeds. Jackson en ik zijn zo ongeveer aan elkaar verbonden. Dat was ook zichtbaar, de arme stakker vond het niets en weigerde te gaan lopen zonder mij in zijn buurt.
Ik was super trots op mijn trouwe viervoeter, ga er maar eens aan staan in een vreemde omsloten omgeving. Thuis zaten ze 3 uur lang de live stream te volgen, het was vakantie. Voor de kleine blonde prinses en onze eigenwijze puberdochter was het natuurlijk gaaf om hun vader zo op tv te zien.
Of ik een hit ben geworden op YouTube, geen idee, er staan wel vele filmpjes op. Overigens is niet lang na ons bezoek besloten geen pup te plaatsen in Utopia.
Okee, ik dwaal dus nog steeds af. Wat zal ik doen ? Volgens mij moet ik een volgende keer meer vertellen over het opleidingstraject van Jackson. En ook hoe het voor mijn gezin was dat hier ineens een hond woonde, die me ging helpen waardoor zij niets meer hoefden. Een hele verandering kan ik jullie verzekeren. Andere keer dus maar …
Voor andere persoonlijke blogs van Frank, klik hier >>>>
