Ergens diep van binnen denk ik wel eens na over hoe ik zou reageren bij een aanslag waar ik direct bij betrokken ben. De laatste dagen doe ik dat wat meer op de oppervlakte.
Hoe reageer ik als ik samen met mijn gezin en Jackson, mijn geleidehond, op de boulevard in Nice loop en ik hoor ineens veel geschreeuw en het geronk van iets zwaars? Ik hoor ineens mijn vrouw en kinderen in paniek schreeuwen dat er een vrachtwagen in volle vaart door de menigte achter ons dondert, alles en iedereen omver rijdt. Wat ga ik doen, hoe zal ik reageren?
Wat kan ik doen? Ik ben afhankelijk van mijn geleidehond en die heeft geen benul van het gevaar dat binnen enkele seconden dreigt, dat aanstaande is. Ik denk dat ik zou schreeuwen naar mijn gezin. Dat ze zich als de sodemieter uit de voeten moeten maken, op zoek naar een veilig heenkomen. Ik zou zelf mijn best doen om samen met Jackson op tijd weg te springen, waar dan ook heen.
Maakt het eigenlijk uit wat ik zou doen? Ik kan het nu allemaal bedenken. Op het moment dat je zoiets overkomt handel je op automatismen, denk ik.
![Paniek [foto: Shutterstock]](https://trotsevaders.nl/wp-content/uploads/2016/07/shutterstock_277748789-1024x683.jpg)
Je kunt je niet voorbereiden op dit soort verachtelijke daden van doorgedraaide individuen die uit zijn op massavernietiging, paniek en angst.
Nog geen 24 uur later stond een ander land in de fik. Turkije, het land van, ja, waarvan eigenlijk? Het land van ongetwijfeld een heleboel mooie mensen die gewoon willen leven net als ik, die soms ook niet meer begrijpen wat de machthebbers in hun land bezielt.
De wereld, maar vooral een klein aantal doorgedraaide gekken en machthebbers in de wereld, is raar. Het maakt me radeloos, wat er aan te doen, maar strijdvaardig tegelijk omdat ik nooit, echt nooit kan en zal accepteren dat dit kleine aantal volslagen doorgedraaide idioten bepalend zullen zijn en blijven.
Lees ook dit bericht >>>>
Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>
