Dit weekend trokken twee dingen in het bijzonder mijn aandacht.
Thuisgekomen en met de televisie aan vielen we van de ene verbazing en walging in de andere. Maar wat ook direct overheerste was het verdriet over de vele slachtoffers.
Ik kon in die tijd nog behoorlijk zien en heb dus ook echt kunnen waarnemen wat er gebeurde. De wereld was van het een op andere moment niet meer hetzelfde, zou nooit meer hetzelfde worden.
Ik las enige jaren geleden een boek over een blinde man die met zijn geleidehond in de Twin Towers was toen zich daar een vliegtuig in boorde. Ik kon me ineens een voorstelling maken van wat dat betekent.
Vol vertrouwen op je hond en via de trappen met nog vele duizenden mensen naar beneden zien te komen. De band tussen dier en mens is denk ik nog nooit zo hecht geweest als tussen die twee op dat moment.
Helaas lijkt de wereld nooit meer hetzelfde te worden. We leven in een angstcultuur, waarin het er soms op lijkt dat iedereen iedereen zomaar kan gaan aanvallen.
Toch word ik zo verschrikkelijk blij als ik iets kleins maar o zo moois lees. Bij de wedstrijd tussen Feyenoord en ADO Den Haag waren kinderen aanwezig die ziek zijn en daardoor verbonden aan het Sophia Kinderziekenhuis. Zij zaten in een vak onder het uit-vak waar de ADO-supporters waren. Die hadden in de dagen ervoor opgeroepen om knuffels mee te nemen. Deze werden massaal naar beneden gegooid, naar de zieke kinderen.
Stoere grote mannen en vrouwen met een hart van goud! Dat is wat voor mij de wereld soms nog dat beetje kleur geeft, dat ze in zijn algemeenheid zo mist.
Op 30 september zijn een aantal visueel gehandicapte supporters van ADO Den Haag uitgenodigd bij mijn club, bij mij op de blindentribune. Ik kijk er nu al naar uit om samen met hen de wedstrijd te beluisteren en mee te maken. Voetbal is gezonde rivaliteit en dat kan wat mij betreft gewoon samen, naast elkaar! Voetbal verbindt, PEC Zwolle verbindt …
Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>
