Misschien is dit wel het meest persoonlijke blog dat ik ooit geschreven heb. Of nee, ik weet het wel zeker, het is mijn meest persoonlijke blog, persoonlijker zal het denk ik ook niet worden.
In augustus 1995 overleed mijn vader na een akelig en kort ziekbed. De kanker had zijn lichaam volledig in zijn macht gekregen. Van de stoere stevige man met een hart van goud was ineens geen schim meer over. Net met pensioen, dat kon toen nog op je 56e, zou hij gaan genieten met mijn moeder in hun nieuwe huis. Dat duurde maar kort. Hij overleed op een prachtige zomerdag. Vooruitstrevend als hij kon denken, heeft hij ervoor gekozen zijn leven te laten beëindigen. Een moedig maar o zo goed besluit, het lichaam was in een aantal maanden kapot gegaan.
Nooit heb ik het verdriet willen toelaten, tot op de dag van vandaag niet. Het zal ook niet gebeuren anders dan in dit blog. Het heeft geen nut, het levert niets op. Ik herinner me liever een paar mooie momenten.
Onze gezamenlijke reis naar Rome. Bijzonder om met hem de stad te verkennen, samen een pizza te eten en elkaar nog beter te leren kennen. Of nou ja, dat beter leren kennen viel wel mee. Ik was een puber en liet natuurlijk niets toe, praters waren we niet, ben ik nog steeds niet. Ik herinner me het bestellen van een pizza. Italiaans konden we niet en dus dachten we dat frutti di mare iets met fruit was … niet dus, dat is gewoon een pizza met vis.
Ik herinner me de momenten dat hij me ophaalde na een wedstrijd van PEC Zwolle. Kwam hij de laatste 15 minuten ook even kijken en nam hij me, blind als ik toen al was in het donker, weer mee naar huis.
Ik herinner me dat ik zomers lang bij hem werkte in de bouw. Hij was daar hoofduitvoerder en liet me van alles doen, uiteraard op veilige plekken.
Ik herinner me zijn opgetogenheid als Lee Towers over de radio klonk. Daar begreep ik natuurlijk helemaal niets van, maar mooi was het wel als hij daar volledig in op ging.
Mijn vader was een goed mens, had het beste voor met iedereen en wilde het iedereen naar de zin maken. Ik herken me in hem en zie dingen van hem terug in mijn dochters. Wat is het jammer dat zij hem nooit gekend hebben en wat is het nog meer jammer dat mijn lieve echtgenote hem niet gekend heeft. Hij zou gek op haar zijn, zou haar op handen dragen. Ook met onze dochters zou hij gek zijn, nog gekker en ze zouden hem fantastisch gevonden hebben.
Uiteraard was ik ook heel vaak boos op hem en riep ik dat hij me toch niet begreep. Dat ging soms ver, maar altijd kwam het weer goed.
Toen ik dit weekend naar muziek van Ed Sheeran luisterde kwamen deze gedachten spontaan bij me op en besloot ik een blog over hem te schrijven. Ja ja, Ed Sheeran, de muziek van deze tijd, en het raakt mij diep, kan het gekker?
Zijn laatste woorden voor hij insliep naar mij waren: ‘jouw keuzes zijn altijd de goede geweest, onthoud dat voor nu en in de toekomst‘ …
Ik heb me sindsdien nog nooit door iemand van mijn keuzes laten afbrengen als ik daar niet achter stond, ik zal het ook nooit doen !
Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>
