Afgelopen woensdag is de verslaggever anderhalf uur bij mij thuis geweest en hebben we over voetbal gepraat, van vroeger tot nu. Ik kan er nu van alles over gaan vertellen, maar het artikel zal voor zich spreken en is vanaf woensdag overal te koop in de winkel.

Ik heb nog een tijd met de verslaggever gesproken over de vraag hoe het toch kan dat ik met mijn hoofd precies daar kijk waar het spel zich ook bevindt. Hij vindt dat heel fascinerend. Als ik daar over nadenk ik eigenlijk ook wel. Ik zie namelijk echt geen speler op dat veld. Het zijn de goede commentatoren die bij ons op de tribune zitten die me meenemen bij elke bal, waardoor ik alles volg en precies op de goede momenten iets roep of juich. Wat ik me ook realiseerde is dat ik vroeger natuurlijk het spelletje wel kon zien en dus weet hoe het werkt en me erin kan verplaatsen.

Affijn, ik ben benieuwd naar het resultaat als het artikel af is.

Leuk hoor al die aandacht en -zo langzamerhand- ook nationale roem. Het is me een jaar geweest. Zo’n elf maanden geleden begon ik met een simpele tweet en kijk eens wat er allemaal is gebeurd sindsdien. Van de krant tot radio Oost, van een officiële opening tot radio 3FM en nu de slagroom op de taart, een artikel in Voetbal International. Ik ben een blij mens maar adem gewoon door en ben vooral blij dat ik niet alleen voor mezelf, maar ook voor een aantal andere visueel gehandicapten, een avondje PEC weer mogelijk heb gemaakt. Uiteraard met alle mooie medewerking en ondersteuning van de fantastische mensen bij deze mooie club!

We gaan ons opmaken voor de laatste zes wedstrijden van dit seizoen en voor het volgende seizoen voor een nieuwe ronde met nieuwe kansen … op de blindentribune !

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Nationale roem … [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

In een week waarin ik een nette aardige sociale PVDA-leider niet anders dan met veel respect tegemoet kan treden maar ik me wel afvraag of hij nu de juiste man is. In een week waarin ik niet onder stoelen of banken steek dat Alexander Pechtold voor mij de enige is die begrijpt wat ik denk en voel en hoe ik tegen de maatschappij aankijk.

In een week ook waarin het liedje bekend werd gemaakt, waarmee de enge zusjes naar het songfestival zullen gaan. In een week ook waarin de katholieken zich weer eens van hun zwarte kant hebben laten zien bij de ontdekking van het massagraf uit begin vorige eeuw in Ierland.

In een week waarin ik eindelijk tot rust leek te komen na twee weken ellende met ons ventilatiekanaal en waarin ik in het stadion bij PEC Zwolle ineens reclame hoorde over de installatie van ventilatiekanalen. In een week ook waarin in datzelfde stadion mijn club ‘gewoon’ even met 3-1 wint van Vitesse en we zowaar omhoog in plaats van naar beneden mogen en kunnen kijken. In een week ook waarin het met mijn geleidehond best goed gaat met zijn herstel.

In een week ook waarin onze jongste dochter, onze blonde prinses, een cadeautje voor mijn verjaardag had besteld, dit werd bezorgd, ze het boven uitpakte en vervolgens beneden kwam. Ik zat in de bank en zij liep naar haar moeder met de woorden ‘kijk eens wat mooi’. En dat ik vervolgens zeg ‘ eh, ik zit er gewoon bij hoor’ en zij reageert met de magistrale woorden ‘nou en, jij ziet het toch niet’.

Nou, in zo’n week heb ik geleefd en dat wilde ik gewoon even met jullie delen …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Van dit en van dat … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Ik kondigde op mijn gesloten facebook al aan dat ik een scala aan onderwerpen heb waarover ik deze week een blog kan schrijven. Zo is ons konijn na ruim negen jaar vertrokken naar een ander leven. We vroegen ons al jaren af waar hij de energie nog vandaan haalde om door te leven. We hielden het er maar op dat hij ontzettend veel liefde kreeg en gaf en dat hij ons gewoon niet wilde verlaten. Tot onze kinderen hem vorige week dood aantroffen in zijn hok. Een tijdperk van 17 jaar konijnen houden is voorbij. Het hok is inmiddels opgehaald door het grof vuil!!!

Ook heb ik deze week vervelende aanvaringen gehad met het liftknopje op mijn werk. Ik stond kennelijk twee keer in zo’n hoek met mijn pols dat ik het uitschreeuwde van de pijn. Vraag me niet hoe, je kunt het ook gewoon dom noemen, maar een liftknopje kan dus heel veel pijn veroorzaken.

Ach en natuurlijk ben ik ontzettend blij, mijn club PEC Zwolle heeft eindelijk weer eens gewonnen, dat geeft de Zwolse burger moed.

Maar ik heb ook angst sinds deze week. In de Verenigde Staten van Amerika is een clown aan de macht gekomen. Een ontwikkeling die ik met veel argusogen zal volgen. Het baart me zorgen en tegelijkertijd geeft het hoop dat er afgelopen zaterdag zoveel honderdduizenden mensen demonstreerden tegen deze enge gevaarlijke onvoorspelbare man. Wat gaat hij doen, maar vooral wat gaat hij allemaal roepen en wat is zijn doel?

De propagandamachine is gestart. Ik las een bericht dat de woordvoerder van het Witte Huis nu al aanvaringen heeft met de pers. Deze ongetwijfeld ook volslagen foute man beweert dat tijdens de inauguratie meer mensen op de been waren dan ooit tevoren bij dit evenement. Een staaltje van foute propaganda. Als ik dat combineer met de uitspraken en uitspattingen van clown Trump, dan kan ik gewoon niet anders dan zoveel jaren terug kijken toen een propagandamachine ook tot veel ellende heeft geleid … Jullie mogen me nu aanspreken op deze vergelijking en misschien gaat-ie wel te ver, maar dat deze gedachte alleen al bij me opkomt zegt volgens mij genoeg over hoe foute meneer Trump in de komende jaren zijn wil zal proberen op te leggen. Een clown van het foute soort. Ik kan alleen maar hopen dat de wereld en vooral de burgers van de Verenigde Staten rustig blijven, duidelijke grenzen aangeven en dat deze maniakale man snel van schandaal naar schandaal zal gaan en het veld zal ruimen.

Leefde ons konijn nog maar …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Trump en een konijn … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Het laatste blog van 2016!

Ik ga er even een paar weken tussenuit, even aan niets denken, even gewoon even niets hoeven, even geen verplichtingen.

Ik stond afgelopen zondag op en bedacht me hoe betrekkelijk het leven eigenlijk is. Ga maar na, je ziet heel erg uit naar twee weken vakantie en ineens denk je op zo’n zondagochtend dat dat over drie weken alweer voorbij is. Toen ik dit hardop constateerde, bracht onze rots in de branding, mijn lieve echtgenote, daar tegenin dat je over vijf weken al niet meer weet dat je vakantie hebt gehad. Het is de betrekkelijkheid van het leven …

We hebben weer een boel meegemaakt dit jaar, zowel privé als in deze wereld. Privé licht ik er deze keer maar eens iets grappigs, iets positiefs uit. Een simpele tweet over een #blindentribune heeft er in zes maanden toe geleid dat deze er nu ook echt is bij PEC Zwolle. Niet dat het heel erg goed gaat met de club sinds ik weer actief aanwezig ben, maar dat geheel terzijde. Het is toch iets dat niet alleen mij, maar ook mijn gezin maanden heeft beziggehouden.

De afgelopen maanden keek ik naar een prachtig respectvol programma van Beau van Erven Dorens, ‘The Amsterdam Project‘. Een aantal daklozen werd gevolgd en kreeg ondersteuning van Beau en zijn team. Alles gericht op een weer normaler bestaan, met een dak boven het hoofd en perspectief. Alle daklozen hadden hun eigen verhaal.

Een van hen was in de eerste maanden van dit jaar naar Brussel vertrokken en lag op een bankje te slapen in de vertrekhal van het vliegveld in Brussel toen een idioot zich daar in maart opblies. Hij was er slecht aan toe, maar overleefde deze verachtelijke daad wonderwel goed. Even leek het daarna beter met hem te gaan. Hij kreeg een flatje in Kerkrade, maar voelde zich juist daardoor opgejaagd door incassobureau’s die hem ineens weer konden traceren. Hij is inmiddels weer dakloos, omdat hij zich weer onzichtbaar wilde maken.

Een fantastische jongen, die door eigen toedoen op straat terecht is gekomen en achtervolgd wordt door het systeem dat de zorgstaat Nederland heet. Ik kan er met mijn hoofd niet bij. Ga met deze jongen praten, bied hem perspectief, maar achtervolg hem niet.

Bij het volgen van ‘The Amsterdam Project’ besefte ik me dat ik in het verleden de verkeerde keuzes heb gemaakt. Hoe graag zou ik straatcoach willen zijn, hoe graag was ik toch in de hulpverlening terecht gekomen. Op mijn 22e nam ik een andere afslag, nu ben ik ambtenaar, al ruim 22 jaar …

Maar ach, dat is ook de betrekkelijkheid van het leven. De ‘wat als’-opmerking. Wat ik vooral probeer te doen, is genieten van de kleine dingen in het leven. Die kleine dingen komen samen tot één en dat is mijn gezin.

Ik wens iedereen heel fijne feestdagen en een te gek 2017!

Op 9 januari ben ik terug.

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht De betrekkelijkheid … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Sinds de blindentribune bij PEC Zwolle een feit is en ik daar dus iedere thuiswedstrijd ben, gaat het eigenlijk niet zo heel goed met het verzamelen van de punten. Ligt het aan mij of maken we gewoon even een (behoorlijk) minder seizoen door?

Afgelopen zaterdag bleek ook Groningen te sterk voor een niet eens slecht spelend Zwolle. Al na 41 seconden lag de bal aan de verkeerde kant in het netje en bleek dat de voorbode van een stomme uitslag, 0-4. En dus ga je ook op andere dingen letten.

Er waren ook vier blinde supporters van Groningen aanwezig op de blindentribune. Gezellig, prima, maar wel een vreemde gewaarwording dat er meer blinde Groningers waren dan Zwollenaren. Vlak voor de wedstrijd hoorde ik een van mijn collega-blinden uit Groningen in het zeer herkenbare accent iets zeggen over een tas, een kleedje, niet vergeten en lekker warm. Het kwam op het volgende neer: ‘….ik moet mijn kleedje niet vergeten uit de tas te halen zodat ik niet na de wedstrijd denk wat heb ik het toch koud en dan ineens denk dat ik dus een kleedje bij me had‘. Probeer in die woorden een Gronings accent te horen en je vraagt je af of je dat goed gehoord hebt.

Na de wedstrijd terug in de auto moesten ik en mijn begeleider, een goede vriend, hartelijk lachen om onder andere deze opmerking. Maar wat bleek? Al die mannen hadden onder een dekentje gezeten, dat had ik natuurlijk niet gezien en dus kwam ik niet meer bij van het lachen.

Ook grappig en lief, de Groningers hadden zakjes snoep bij zich en die ging rond op de gehele blindentribune …

Onze auto hadden we geparkeerd achter de sluis waar supporters van de tegenpartij doorheen moeten. Deze sluis was dicht na de wedstrijd, waardoor wij moesten wachten. Na zo’n twintig minuten ging de poort open en kwam er een colonne ME-wagens en politie aan. Oké, daar zit je dan in je auto tussen allemaal andere auto’s gepropt. Rustig blijven! De ME-wagens werden in positie gebracht waarna wij konden rijden. Ik vermoed uit voorzorg om ze naar de snelweg te begeleiden. Alle auto’s en bussen uit Groningen stonden namelijk op een afgesloten parkeerterrein, waar de sluis op uit kwam.

Het was een verloren wedstrijd, maar we hebben ons prima vermaakt. Daar gaat het toch ook gewoon om? Gewoon, een gezellige ontspannen en humorvolle avond? We mogen dan ergens onderin de competitie bungelen, en ik mag dan denken aan een causaal verband met mijn terugkeer in het stadion, het blijft gaaf om er terug te zijn!

En met PEC Zwolle komt het echt wel goed dit seizoen …

Het bericht Kleedje … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Ik val jullie best regelmatig lastig met mijn voorliefde voor PEC Zwolle en dan vooral in combinatie met de blindentribune. Ook in dit blog kom ik daar niet omheen. Maar ik beloof jullie dat het na dit blog echt minder gaat worden. Stel je voor dat je als fan van een andere club iedere keer die onzin over mijn club moet lezen … Natuurlijk is dat dan een vrije keuze, maar ik kan me best voorstellen dat dat gaat irriteren!

Goed, wat begon met een tweet is dan nu afgelopen vrijdag geëindigd met het absolute hoogtepunt, de officiële opening van de blindentribune.

Ik was al wat voorbereid en wist dat er een bord onthuld zou worden met verwijzing waar de blindentribune zich in het stadion bevindt. Grappig, daar zie ik natuurlijk zelf niets van, maar uiteraard de begeleiders wel. En, het is een blijk van het feit dat de tribune er nu ook echt is en blijft. De onthulling werd gedaan door de voorzitter van de club, Adriaan Visser, radio 3FM DJ Frank van der Lende en bekende Zwolse rapper Sticks! Samen met mijn gezin was ik daar natuurlijk ook bij.

Daarna werd vlak voor aanvang van de wedstrijd via de stadionspeaker aandacht geschonken aan de opening. Het slotwoord bleek aan mij te zijn, toen mij werd gevraagd hoe het is om na twintig jaar weer terug te zijn in het stadion. Ik sprak al eens voor honderd mensen, dat werden ineens ruim 12.000 mensen!! Geen idee wat ik gezegd heb, ik heb vernomen dat het lekker klonk. Eenmaal weer op onze plekken werd de champagne uitgereikt. Mijn lieve echtgenote kreeg ook, zij moest nog auto rijden en dus had ik er ineens twee, geen probleem !

Ik zit altijd naast de commentatoren en dat waren vrijdagavond Frank van der Lende en Sticks, naast wie ik zat. Sticks heeft net als ik een blauw/wit hart en is ambassadeur van de club. Hij heeft vanaf het moment dat ik in mei in de uitzending op 3FM bij van der Lende was de volle aandacht binnen de club gevraagd voor de ontwikkeling van de blindentribune.

Er waren ook supporters met een visuele handicap van ADO Den Haag, de tegenstander, op de tribune aanwezig, op uitnodiging van de club. Ik gaf ze al aan niet te weten of de wedstrijd goed te volgen zou zijn, omdat we gastcommentatoren hadden. Dat commentaar was in een woord ‘waanzinnig’. We hebben ons allemaal bescheurd van het lachen. De wedstrijd was niet te volgen maar de gesprekken waren zo vermakelijk dat dat voor een keer niet erg was.

En, hoe mooi kon de opening zijn, PEC Zwolle won zijn eerste wedstrijd van het seizoen. Ik heb samen met Sticks staan juichen, armen om elkaar, wat een feest! En dan te bedenken dat hij in december in de Ziggo staat op te treden met zijn vrienden waaronder Typhoon!

Het was een memorabele avond, waarin ook 3FM nog interviews heeft afgenomen, beelden geschoten en PEC Zwolle tv een item met mij heeft gemaakt. Twitter liep die avond vol over de blindentribune in relatie met mij. Ik heb genoten als een klein kind en ben reuzetrots op PEC Zwolle die dit toch maar mooi heeft neergezet. En zoals ik ook in het stadion door de microfoon zei ‘ik ben terug’ en daar voeg ik in dit blog aan toe ‘en ga nooit meer weg’ !

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Mooie club … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Bekend is dat mijn gezin, echtgenote en twee dochters, niets met voetbal hebben en dat ik van hen in principe geen begeleiding hoef te verwachten. Voor de grap vroeg ik laatst aan onze mooie lieve eigenwijze puberdochter of ze me misschien wil begeleiden bij de wedstrijd tegen AZ, afgelopen zondag. Tot mijn verbazing zei ze direct dat ze dat wel een keer wilde.

En dus zaten we afgelopen zondag naast elkaar op de blindentribune. Ze had al aangegeven veel met haar telefoon bezig te zullen zijn, maar dit viel best mee. Ze zat in alle rust naast me en was nogal verbaasd dat er mensen boos omkeken toen ik me even liet gaan omdat het wederom niet goed liep bij PEC Zwolle. Ze was niet verbaasd over mijn enorme stemverheffing, dat is ze wel gewend zei ze … Eh, daar moet ik dan toch eens over nadenken …

Grappig ook dat ze vond dat alle voetballers wel heel snel gaan liggen als ze ook maar iets aangeraakt worden. Pubers zijn pubers en soms wil je ze echt even niet in je directe omgeving. Maar pubers zijn ook pubers omdat ze zo leuk zijn. En in mijn geval ben ik ook nog eens supertrots op het feit dat ze mij altijd wil helpen als het om ‘kijken’ gaat.

Bij thuiskomst vroeg ik haar of ze nog een keertje mee zou willen, het antwoord was ‘ja hoor’. Binnenkort is de officiële opening van de blindentribune, waar niet alleen zij maar ook onze kleine blonde prinses en mijn lieve echtgenote bij aanwezig zullen zijn. In dit blog mag ik er nog niets over zeggen, dat volgt de volgende keer.

Het was, ondanks weer een verlies, super gaaf om met mijn dochter tussen de andere 12.898 mensen te zitten!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Super gaaf … [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

En daar zit je dan, met je hond op een bankje in Lisieux, ergens in Normandië, middenin een winkelstraat. Je echtgenote en kinderen zijn vrouwendingen aan het doen en bevinden zich in een winkel vol lippenstiften, oogschaduws en meer van dat soort snuisterijen.

Even besefte ik me dat ik onwillekeurig met mijn slechte ogen naar de dichtstbijzijnde ingang van een winkel zocht. Want, er zou hier maar een psychische gek of terrorist (wat is het verschil?) de winkelstraat inkomen. Je doet het toch, ook al wil je het liever niet. Heb later toch maar even met mijn gezin overleg gehad, dat in zo’n situatie ze niet om mij moeten denken maar vooral zelf ook dekking moeten zoeken.

Tot zover de serieuze toon van dit blog …

Normandië, we komen er al tien jaar en al evenzoveel jaren op dezelfde plaats. Een fantastisch huis op het landgoed van lieve Franse mensen. Ze zijn beide over de zeventig, maar nog kwiek en enorm bij de tijd. Het voelt echt als thuiskomen, alsof het een beetje van ons is. Een huis dat ingericht is met allemaal spullen van de rommelmarkt, maar wel allemaal goed, schoon en degelijk. Het is een hobby van de eigenaresse. Thuis zou ik er niet aan moeten denken. Maar hier is het mooi, omdat het er bij hoort.

We doen tot nu toe zeer weinig. Waarom zouden we ook? De kinderen vermaken zich met lezen, knutselen en we doen veel spelletjes. Zo ben ik gestart met een heuse Yahtzee competitie. Iedere dag minstens twee potjes en dan aan het einde van de vakantie alles bij elkaar optellen. Natuurlijk zie ik niet wat ik gooi en dus vertellen mijn kinderen me dat. Nee, ze zijn eerlijk en neppen me niet. Zo kan ik toch spelletjes met ze doen.

Natuurlijk gaan we ook nog wel op pad. Het strand, mooie stadjes en naar een oorlogsmuseum. Jackson vermaakt zich ook prima, is veel op ontdekkingstocht al mag hij niet heel ver weg. De eigenaren hebben twee honden en Jackson had het met een aan de stok had vorig jaar, tien minuten voor we vertrokken. De strijdbijl lijkt begraven, maar we blijven voorzichtig.

Dan nog een dingetje. Moderne mensen als wij vinden het erg lastig om verstoken te blijven van nieuws en in mijn geval twitter, Facebook en het weer. Daarom allemaal een abonnementje om toch via de telefoon te kunnen meedraaien in de maatschappij, stel je voor dat je iets mist …

In het huisje is geen wifi of internet, niet verkrijgbaar op de rommelmarkt denk ik. Verder zijn er ongeveer vier Franse tv-zenders en dus staat dat ding niet aan. Er is geen verbinding in het huisje, maar als je buiten wat met je telefoon rondloopt, vang je signalen op. Daardoor kon ik de eerste wedstrijd van PEC Zwolle volgen en sta ik in contact met mijn voetbalvrienden. Tja, een beetje terug gaan in de tijd is prima maar niet op ieder vlak …

We hebben nog twee weken en dus volgende week weer een blog over onze belevenissen …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Rust… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Iedere dag, iedere minuut en iedere seconde komt de vakantie dichterbij!

Je kent het wel, met kinderen op het voortgezet onderwijs en de basisschool gaat dat ook echt stap voor stap. Onze mooie lieve puberdochter heeft inmiddels soort van vakantie. Nog even boeken wegbrengen, rapport ophalen en nog twee uitjes met de klas en het is klaar. Nou ja, ik vind dat het dus eigenlijk nu al klaar is. Echt inspannen hoeft ze zich niet meer.

Daarna, over een paar dagen, start de vakantie van onze kleine blonde prinses. Met wat jaloerse blikken kijkt ze af en toe naar haar grote zus. Het is volgens haar niet geheel eerlijk dat die al wel die soort van vakantie heeft terwijl zij nog moet ploeteren op school. Tja, jouw tijd komt ook nog wel.

Zelf werk ik nog twee weken en onze rots in de branding, mijn lieve echtgenote, moet er zelfs nog drie. Daarna zijn we samen drie weken vrij waarin we onder andere onze reis naar Frankrijk zullen beginnen. Voor mij was dat vorig jaar een mindere vakantie.

Eigenlijk zat ik in een beginnende burn-out, hetgeen niet echt gezellig was voor mijn gezin. Uiteindelijk is het zover gelukkig niet gekomen, omdat ik met mezelf aan de slag ben gegaan. Een pittig maar wel mooi proces, waar ik op dit moment absoluut sterker uit gekomen ben. De komende vakantie zal me leren of ik er echt in geslaagd ben weer op het goede pad te lopen.

Vakantie zal ook deels in het teken blijven staan van de aanstaande blindentribune. Dat die er bij PEC Zwolle gaat komen is nagenoeg een feit. Ik heb veelvuldig contact met mensen van de club en verwacht dat er deze of volgende week witte rook zal zijn. Er staan meer mooie dingen te gebeuren, die een rechtstreekse link hebben met mijn in april geplaatste tweet over de blindentribune die nu al maanden onderwerp van gesprek is. Ook dit weekend tijdens de open dag van PEC Zwolle werd ik regelmatig aangesproken en is iedereen even enthousiast.

Vakantie is ook veel, heel veel lezen. Uiteraard doe ik dat met luisterboeken. Heb inmiddels een mooie verzameling thrillers klaar staan van voornamelijk Scandinavische schrijvers. Deze weten mysterieuze boeken te schrijven die niet altijd even makkelijk te doorgronden zijn. Heerlijk om in weg te zakken met een goede nespresso of koude mooie witte wijn !!!

Uiteraard is vakantie ook genieten van onze kinderen, onze mooie meiden! We gaan leuke dingen doen en vooral veel plezier maken.

Ook over een paar weken vanuit Frankrijk zal ik me wekelijks laten horen in een blog. Dan uiteraard met vakantie avonturen die ongetwijfeld ook zullen gaan over die andere grote superheld in ons huis, Jackson!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Aftellen… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Nog te vaak moet ik uitleg geven wat mijn handicap voor mij inhoudt, welke beperkingen het met zich meebrengt, wat ik ook vooral nog wel kan.

De ene visuele handicap is de andere niet. En als je al dezelfde visuele handicap hebt als iemand anders, dan wil dat nog niet zeggen dat de beleving ervan voor beide personen hetzelfde is. Mijn handicap heet met een mooie naam Retinitis Pigmentosa. In normaal Nederlands heet dat kokervisus. Een handicap waarmee je steeds slechter gaat zien en die zal leiden tot volledige blindheid.

Daarover maak ik me niet zo druk. Want, toen ik 12 was zou ik op mijn 18e niets meer zien. Ik ben nu 44 en kan nog steeds een heel klein beetje zien. Weliswaar heel weinig en erg vaag, maar ik kan nog dingen waarnemen. Het feit dat ik nog wel dingen kan waarnemen en me laat begeleiden door Jackson, mijn blindengeleidehond, geeft mensen vaak de indruk dat ik dan alles nog wel kan wat betreft reizen.
Technisch gezien kan ik zeer zeker reizen, dat doe ik dan ook binnen mijn woonplaats Zwolle, zelfstandig met Jackson. Met de trein reis ik al een jaar niet meer en daar gaat bij mensen vaak iets mis. Te vaak nog moet ik uitleggen dat reizen met de trein technisch gezien zeker kan. Jackson begeleidt mij en zorgt dat ik op de juiste plek kom. Maar het levert mijzelf zoveel vermoeidheid op, dat ik een dag bezig ben om weer wat op adem te komen. Niet echt effectief op een 32-urige werkweek.

Natuurlijk brengt Jackson mij, maar hij doet dit wel op mijn aanwijzingen. Dat betekent dat ik continu bezig moet zijn met de route die we lopen. Tel daarbij op dat ik nog wel iets kan waarnemen, maar dat zo weinig is dat ik op drukke stations als CS Utrecht het gevoel heb van alle kanten besprongen te worden. Een jaar geleden heb ik dus besloten aan vergaderingen of bijeenkomsten buiten Zwolle op een andere manier mee te gaan doen. Videoconference, telefonisch, alles is tegenwoordig mogelijk.
En toch blijft de vraag komen waarom ik toch niet reis. Begrijpen jullie dat nou? Hoe vaak moet je zoiets uitleggen? Het is geen kwade wil, helemaal niet, men bedoelt het goed, maar af en toe bekruipt mij wel het gevoel alsof ik tegen muren praat. Het kan ook anders …

Deze week had ik een 24-uurssessie … Op mijn verzoek is die nabij Zwolle gehouden, zodat ik kon worden gehaald en per taxi naar huis kon. Dat soort dagen zijn toch al zwaar en dus wilde ik geen extra vermoeidheid door toch te gaan reizen met de trein. Ook in september kom ik niet onder een overleg in het verre Rijswijk uit. Geen probleem, zolang het maar bij uitzonderingen blijft. Je moet altijd zo oppassen dat van een uitzondering geen regel wordt gemaakt. Dat zal bij andere werkgevers niet anders zijn.

Een laatste voorbeeldje waar je als visueel gehandicapte ook op moet letten: sinds deze week hebben we nieuwe iPhones en iPads van het werk. De mail wordt nu binnen gehaald met een app. Ik heb vooraf veel onderzoek moeten doen of alles in die app wel wordt voorgelezen door de voice-over die Apple heeft ingebouwd. Er ging een wereld open voor de IT-mensen die ik mee heb laten kijken. Gelukkig werkt alles en heb ik nu ook mooie nieuwe apparatuur.

Voor jezelf opkomen, het is een vast onderdeel van mijn leven.
Gelukkig gaat dat soms ook fantastisch en vol verrassing. Lees het vorige blog over de #blindentribune bij #peczwolle maar eens… Het is niet altijd vervelend …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Leven met… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Een week of zes geleden schreef ik een blog over een tweet die ik had geplaatst. Ik had een #twitterreferendum uitgeschreven over de komst van een #blindentribune bij PEC Zwolle.

Naar aanleiding hiervan kwam veel media aandacht op me af. RTV Oost en Drenthe, de Stentor, 3FM en recent Hart van Nederland die er in augustus een reportage over wil maken met mij.

PEC Zwolle nodigde me uit voor de laatste thuiswedstrijd, tegen PSV en het commentaar werd daar verzorgd door iemand die dat ook doet bij de blindentribune in Nijmegen en Eindhoven. Er zou een vervolg komen …

Afgelopen vrijdag was ik bij PEC in gesprek. Het leek slecht weer te worden en dus had ik vervoer geregeld. Mijn lieve echtgenote moest nog even naar de IKEA en wat is er nou mooier dan daar onderuit te komen door je af te laten zetten, terwijl zij op weg is met onze kleine blonde prinses naar deze Zweedse gigant? Jackson moest me nog een eind begeleiden en deed dat voortreffelijk. Hij was er een keertje eerder geweest en wist de weg nog feilloos.

We hebben een goed gesprek gehad. De tribune gaat er komen. Er zijn 24 plaatsen gereserveerd voor tien visueel gehandicapten, tien begeleiders, de commentatoren en vrijwilligers om de hele handel te begeleiden. Er wordt alles aan gedaan dit nog bij de start van de competitie allemaal in kannen en kruiken te hebben. Mij is toegezegd dat, als dat nog niet direct het geval is, er voor mij sowieso iets geregeld zal worden.

De eerste wedstrijd die ik bij kan wonen is de dag na terugkomst van mijn vakantie, de cirkel zou dan rond kunnen zijn want dat is tegen PSV !!

Binnenkort ga ik nog in gesprek, is de bedoeling, met een instelling die mogelijk kan helpen onderzoek te doen naar de behoefte onder andere slechtzienden en blinden. PEC en ik gaan samen optrekken in de komende maanden.

Het blijft gaaf om te zien wat de kracht van social media is. Een tweet kan veel teweeg brengen en geeft je ook een boel mooie nieuwe contacten. Zo heb ik een oude vriend weer in mijn tijdlijn van Facebook en zat ik naast hem tijdens de wedstrijd tegen PSV én is een nieuwe vriendschap ontstaan. In deze tijden van hooliganisme, extremisme en meer van dit soort kansloze zaken kan het ook mooi zijn in de wereld. Oké, op kleine schaal, maar daar begint het toch ook?

Uiteraard wordt ook dit verhaal vervolgd …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Stap dichterbij… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Ik was even weg, niet in de blog-mood …… Werk, werken aan mezelf, voortdurende hoofdpijnaanvallen van onze kleine blonde prinses, gewoon dus even niet de puf om aan een blog te schrijven. Maar nu heb ik dan toch even dit blog nodig om het volgende dilemma met jullie te delen:

Bekend is dat ik een aanwezige fan ben van PEC Zwolle. Niet zozeer aanwezig in de zin dat ik altijd in het stadion ben maar wel als ik tijdens de wedstrijden mijn mening vorm op twitter. Nu zijn er nog een paar wedstrijden te spelen in de reguliere competitie. En tijdens die wedstrijden valt er nog iets te halen. We, zo noemen we ons allemaal als supporters van PEC Zwolle, kunnen nog in de top 8 eindigen en dat betekent nog een paar wedstrijdjes extra voor een mogelijk ticket voor Europees voetbal. Tot zover de stand van zaken.

Het dilemma zit ‘m in zondag 8 mei. Op die dag is mijn lieve echtgenote, onze rots in de branding, jarig. Laat zij nu absoluut 0,0 van voetbal houden. Juist die middag is de laatste reguliere wedstrijd en die gaat waarschijnlijk nog ergens om.

PEC Zwolle speelt dan tegen PSV, dat mogelijk op die dag nog voor het kampioenschap speelt. Twee clubs dus die op die middag nog flink aan de bak moeten om òf een prijs òf een mogelijk ticket voor Europa in de wacht te slepen.

Ik schijn geen voetbal te mogen kijken. Daarin sta ik simpelweg met 0-3 achter. Ga maar na, naast mijn echtgenote heb ik ook nog eens twee dochters die niets begrijpen van wat papa nou zo leuk vindt aan voetbal.

Ik heb het geprobeerd met een extra mooi cadeau, een etentje, extra lief zijn…..niets lijkt tot nu toe te helpen. Ik kreeg het advies van een vriend de voetbal op te nemen en later te kijken. Zucht, een vriend die niet begrijpt dat je wedstrijden live moet zien voor de spanning. Ik kreeg adviezen voor mijn echtgenote te kiezen en ik kreeg welgeteld één advies gewoon voetbal te gaan kijken……eh, oké, ook een PEC Zwolle supporter.

Ik sta dus echt voor een in mijn ogen onmogelijke keuze. Want, kies ik voor mijn echtgenote dan mis ik mogelijk een fantastisch slot van de competitie. Kies ik voor de voetbal dan heb ik waarschijnlijk echt een probleem met mijn gezin. Dat de wedstrijd maar een paar uurtjes (inclusief voorbeschouwing) duurt lijkt onvoldoende argumentatie …….

Mensen, ik weet het even niet meer. Wat me nog kan redden is dat voor 8 mei al duidelijk is dat er die dag niets meer te halen valt. Ondertussen broed ik verder naar een oplossing …. Kom maar op als je  in positieve zin voor mij mee wilt denken !

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Dilemma…… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Het was op maandag, ik had een dag gewerkt op kantoor en we reden met mijn lieve echtgenote mee naar huis. Jackson had het weer prima gedaan en was superblij toen de auto thuis weer geparkeerd stond. Als altijd sprong hij vrolijk de auto uit om als een razende de tuin in te rennen. Omdat de buurman druk was in de tuin, onder andere voor onze gezamenlijke nieuwe schutting stonden we even te praten. Ineens hoorde ik een heel harde piep uit Jackson komen. Misse boel…..

Jackson liep ineens op 3 poten en had zichtbaar pijn. O nee, dacht ik meteen, dit is echt goed fout! Dierenarts snel gebeld en daar konden we volgende middag terecht. Die constateerde vrijwel direct en nog zonder foto dat hij vermoedelijk zijn kniebanden aan rechter achterpoot had afgescheurd. Oké, dat was zwaar slecht nieuws.

Op mijn vraag wat nu te doen en wat dit voor zijn werkende leven zou betekenen kreeg ik een somber beeld. Operatie, minstens 6 maanden herstel en dan kijken of werken nog mogelijk is. Ik zakte dus letterlijk op de grond en huilde met de kop van Jackson in mijn armen.

Eigenlijk vrijwel direct besloot ik dat opereren door een specialist zou moeten gebeuren. Dat vond mijn dierenarts geloof ik niet heel leuk maar goed, het gaat hier wel om mijn hond. Ik kon nog net voor 17 uur bellen met een kliniek waar we goede ervaringen hadden.

Deze verwezen mij direct door naar de beste orthopeed van Nederland, werkzaam onder andere in Oosterbeek. Ook die kon ik nog net op tijd bereiken. Na een korte uitleg van mij stelden ze me gerust. De orthopeed zou bij deze blessure een techniek gebruiken (TTA) waar slechts 6-8 weken herstel voor staat. Daarna zou Jackson zonder complicaties gewoon weer kunnen werken.

Na de zware operatie, botten doorsnijden, dingen verplaatsen en titanium en schroeven in knie zetten, mocht Jackson slechts zeer minimale stukjes lopen. Ineens zagen we nog een nieuw probleem. Wij wonen split level en dat betekent trapjes in huis en om naar buiten te gaan. Eerst vroegen we ons af of Jackson dan wel bij ons zou kunnen herstellen. Na wat overleg met onder andere goede vrienden en nog eens bellen met de kliniek besloten dat we het thuis wel zouden gaan doen.

Je gelooft het niet, we hebben nu een traphekje in huis, iets dat we voor onze kinderen nooit gedaan hebben. En 35 kilo een aantal keren per dag op en af van een trapje tillen is goed voor mijn spiermassa bedachten we.

Afijn, een paar dagen later is Jackson geopereerd. De operatie is geslaagd en goed verlopen. Mijn grote vriend heeft uiteraard veel pijn maar probeert alweer te staan op het pootje. Hij heeft zware pijnstillers. Oh ja, naast de kruisbanden bleek ook zijn binnenste meniscus nog kapot te zijn. Jackson heeft daarmee aangetoond een echte PEC Zwolle fan te zijn net als zijn baasje. Daar lopen nu ook 2 voetballers met dezelfde klachten !!! Wat een super fan door tot in de kern met ze mee te leven …..

Voor mij betekent het komende 8 weken werken vanuit huis. In tegenstelling tot alle voorgaande jaren heb ik heel lieve meelevende collega’s. Ze komen nu af en toe bij mij vergaderen en bij vergaderingen elders word ik via de telefoon van een collega op de hoogte gebracht, ik lig met speaker aan midden op vergadertafel, werkt uitstekend …. !

Mijn afhankelijkheid blijkt ineens weer een duidelijke vorm aan te nemen, is Jackson ziek of geblesseerd dan ben ik het als het ware ook!

Voor andere, persoonlijke blogs van Frank, klik hier >>>>

Het bericht De week van Jackson…… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Heel erg snel ben ik niet stil te krijgen, maar een aantal dagen geleden was dat wel het geval. Onze kleine blonde prinses, 8 jaar, had een liedtekst geschreven over verliefdheid. Dit was niet alleen mooi, het was onvoorstelbaar mooi en knap! Als dit is waar ze nu al toe in staat is, wat schrijft ze dan als ze richting de 18 of 20 jaar gaat?

Onze kleine blonde prinses, het meisje dat het de afgelopen maanden en nog steeds zo moeilijk heeft. Epilepsie, migraine, een paar avonden per week met of het een of het ander wakker worden uit je slaap, wat een verdriet om je meisje zo te zien worstelen. Maar dan ineens die tekst, poëzie tot in de fijnste finesses.

Ik vroeg haar of ik de tekst in mijn blog mocht plaatsen. Haar directe antwoord was NEE! en dat heb ik maar te respecteren. Maar geloof me, als Miss Montreal dit zou uitbrengen, zou het een hit zijn geworden!

Kijk toch eens aan, ik heb een mooi (overigens gemeend) ezelsbruggetje gevonden. Deze week met onze eigenwijze puberdochter van 12 naar de theatervoorstelling van Miss Montreal geweest. Voorste rij middenvoor.

Fantastische avond gehad en maar weer eens het bewijs dat onze puberdochter echt groot aan het worden is. Ze heeft zitten genieten, filmpjes gemaakt en mij tussendoor op de hoogte gehouden van de tussenstand bij PEC Zwolle. Ze had met haar telefoon een rechtstreekse what’s app verbinding met een klasgenoot die in het stadion zat. Een prachtige winst werd het voor mijn cluppie!

De avond zijn we samen geëindigd op het podium op uitnodiging van Miss Montreal! Nee, niet wij alleen, het was iedereen toegestaan. Maar goed, we zaten tegen het podium aan en stonden er dus als eerste….

Het was een mooie week, waarin ik ook nog eens voorzichtig aan het werk ben gegaan in mijn nieuwe project. Na 4 jaren van doffe ellende heeft mijn werkgever het licht gezien en zijn we samen tot een project gekomen waar ik in mee ga draaien en straks ook nog in een functie die, als het goed is, toekomstbestendig is.

Voor andere persoonlijke blogs van Frank, klik hier >>>>

Het bericht Een lach en een traan… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Scherp zie ik al lang niet meer, dat zal nog zo’n 10 procent zijn en dan ook nog eens heel troebel. Dat weerhoudt me er overigens niet van een groot fan te zijn van PEC Zwolle, de voetbalclub uit mijn stad. Iedere week volg ik de wedstrijden live via de televisie. Ik zie eigenlijk niets, maar vermaak me prima en schreeuw het huis bij elkaar als er een doelpunt is. Tijdens wedstrijden twitter ik me suf over de wedstrijd, net of ik alles zie en dus alles goed kan beoordelen. Het levert leuke reacties op van volgers.

Laatst ben ik uitgenodigd door PEC Zwolle om een wedstrijd live mee te maken in het stadion naast de commentator van Fox Sports. Dat was echt fantastisch. Vroeger, toen ik nog meer zag had ik altijd seizoenskaarten, was ik zelfs bestuurslid van de supportersclub en eindredacteur van het supportersblad. Helaas werd het deze keer een gelijkspel, maar het was niet minder leuk.

Ik heb daar een oude voetbalvriend ontmoet met wie we naar het supportershonk gingen. Ik mocht er eerst niet in, had mijn lidmaatschapskaart niet bij me. Maar ineens werd gezegd ‘o, jij bent die twitteraar, prima, loop maar door !!!’

Lees hier de andere blogs van Frank >>>>

Het bericht Voetbal kijken wanneer je bijna blind bent [persoonlijke blog] verscheen eerst op .