Pubers, jullie hebben er vast zelf of in je naaste omgeving wel ervaring mee! Wij inmiddels ook. Onze eigenwijze puberdochter is inmiddels dan ook echt in het pubergebeuren terecht gekomen. Nukkig, dwars, af en toe brutaal en worstelend met gevoelens.
Met dwarse brutale buien kan ik niet zo goed omgaan. Hoewel, ik begrijp heel goed waar ze dan doorheen gaat maar weiger dat altijd te accepteren, dit in tegenstelling tot mijn lieve echtgenote. Nee, ik ga er dwars tegenin en vraag haar in ieder geval niet zo brutaal te doen.
Met donder en bliksem leven we dan korte tijd met elkaar. Gelukkig heeft ze net zo’n karakter als ik en is ze ook snel weer vergeten. Net zo’n karakter hoor ik jullie zeggen, in alle opzichten? Eerlijk? Ik ben nooit dwars, altijd evenwichtig en nooit chagrijnig, dat jullie het maar even weten 🙂
Neem het voornemen van mijn lieve echtgenote haar mooie haar te gaan voorzien van diverse opvallende kleurtjes. Pubers hebben nog iets gemeen en dat is dat ze zich gaan schamen voor hun ouders. Het huis is te klein bij de gedachte dat de haren van haar moeder anders gekleurd zullen zijn.
Op het moment dat ik deze blog tik, zit ze bij de kapper en wacht ik op het moment dat ze thuis komt, ik ga dan gniffelend in een hoekje van de bank zitten en luister naar mijn puberdochter.
Maar bovenal is ze een heerlijke puberdochter. Ze ontwikkelt zich fantastisch en zet heel grote stappen op weg naar een beetje volwassenheid. Laat die intensiteit maar blijven, ik weet zeker dat ze over een aantal jaren met zeer stevige voeten op deze aarde staat!
Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>
