Dit weekend waren we op kraambezoek bij vrienden. Een heel speciaal kraambezoek, er hopst daar namelijk een acht weken oud hondje door het huis en de tuin. Echt te schattig voor woorden. 2,5 kilo en dus met één hand omhoog te tillen. Spartelend van plezier en happend met haar kleine tandjes overal waar die tandjes maar komen kunnen. Douchen die ochtend was ook niet nodig geweest, kleine likjes kwamen overal in het gezicht.
Jackson, mijn geleidehond, was even niet mee. Onze eigenwijze puberdochter had geen zin en was thuis gebleven. Jackson wijkt zo ongeveer 24/7 niet van mijn zijde en dus vind ik het heerlijk om af en toe even alleen met mijn gezin, in dit geval een deel van mijn gezin, op pad te gaan.
Het hebben van een geleidehond heeft zo zijn voordelen. Deze komt gesocialiseerd bij degene in huis die met hem gaat werken. Zindelijk, (meestal) goed luisterend en opgewassen tegen nagenoeg alle situaties.
Een baby hondje moet nog zindelijk worden, moet leren luisteren naar zijn of haar naam, loopt constant in de weg en heeft een tomeloze energie tot hij neervalt door vermoeidheid. Dat alles is in principe onder controle bij geleidehonden en andere hulphonden. Nu heeft Jackson één eigenschap niet onder controle en dat is het continu in de weg lopen, bij voorkeur in de keuken als er wat te snaaien valt. Tja, het blijft ook maar een hond.
Ik heb me zitten afvragen of ik het leuk zou vinden om een baby hondje te hebben. Eigenlijk ben ik tot de conclusie gekomen dat ik daar helemaal geen behoefte aan heb, hoe schattig ook. Het is me allemaal veel te veel gedoe. Niet alleen ik maar ook mijn lieve echtgenote vroeg zich ook af wat we leuker zouden vinden, een babyhondje of een babykatje ? We kwamen beide uit op het laatste. Ik ben in de kern geen kattenmens maar onderhoud prima relaties met onze oude dame van 10 jaar en inmiddels ook met ons katertje van 2 jaar. Beide zijn als baby bij ons gekomen en dat was echt helemaal te leuk.
Terug naar de vraag of ik een babyhondje zou willen. Die vraag hoef ik uiteindelijk niet eens te beantwoorden. Mijn handicap zal nooit overgaan en dus zal ik mijn hele leven met een geleidehond lopen. Die komt pas na anderhalf, twee jaar en heeft dus alle fases van het opvoeden al doorlopen. In het soort ras heb ik dan wel weer een voorkeur, krullend of lang haar en licht van kleur. We kwamen uit op Golden Doodles en/of Golden Retrievers.
Maar waar heb ik het nu over? Ik hoop nog vele jaren met mijn grote vriend Jackson overal heen te kunnen en dus af en toe even zonder hem … dat houdt de relatie spannend!
Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>
