Kijk, het is natuurlijk allemaal erg leuk hoor dat ik het voor elkaar heb gekregen dat er een blindentribune bij PEC Zwolle is gekomen. Maar, het betekent wel dat ik iedere keer iemand moet zien te vinden die me kan begeleiden.
Bekend is dat mijn gezin, echtgenote en twee dochters, niets met voetbal hebben en dat ik van hen in principe geen begeleiding hoef te verwachten. Voor de grap vroeg ik laatst aan onze mooie lieve eigenwijze puberdochter of ze me misschien wil begeleiden bij de wedstrijd tegen AZ, afgelopen zondag. Tot mijn verbazing zei ze direct dat ze dat wel een keer wilde.
En dus zaten we afgelopen zondag naast elkaar op de blindentribune. Ze had al aangegeven veel met haar telefoon bezig te zullen zijn, maar dit viel best mee. Ze zat in alle rust naast me en was nogal verbaasd dat er mensen boos omkeken toen ik me even liet gaan omdat het wederom niet goed liep bij PEC Zwolle. Ze was niet verbaasd over mijn enorme stemverheffing, dat is ze wel gewend zei ze … Eh, daar moet ik dan toch eens over nadenken …
Grappig ook dat ze vond dat alle voetballers wel heel snel gaan liggen als ze ook maar iets aangeraakt worden. Pubers zijn pubers en soms wil je ze echt even niet in je directe omgeving. Maar pubers zijn ook pubers omdat ze zo leuk zijn. En in mijn geval ben ik ook nog eens supertrots op het feit dat ze mij altijd wil helpen als het om ‘kijken’ gaat.
Bij thuiskomst vroeg ik haar of ze nog een keertje mee zou willen, het antwoord was ‘ja hoor’. Binnenkort is de officiële opening van de blindentribune, waar niet alleen zij maar ook onze kleine blonde prinses en mijn lieve echtgenote bij aanwezig zullen zijn. In dit blog mag ik er nog niets over zeggen, dat volgt de volgende keer.
Het was, ondanks weer een verlies, super gaaf om met mijn dochter tussen de andere 12.898 mensen te zitten!
Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>
