Het laatste blog van 2016!
Ik ga er even een paar weken tussenuit, even aan niets denken, even gewoon even niets hoeven, even geen verplichtingen.
Ik stond afgelopen zondag op en bedacht me hoe betrekkelijk het leven eigenlijk is. Ga maar na, je ziet heel erg uit naar twee weken vakantie en ineens denk je op zo’n zondagochtend dat dat over drie weken alweer voorbij is. Toen ik dit hardop constateerde, bracht onze rots in de branding, mijn lieve echtgenote, daar tegenin dat je over vijf weken al niet meer weet dat je vakantie hebt gehad. Het is de betrekkelijkheid van het leven …
We hebben weer een boel meegemaakt dit jaar, zowel privé als in deze wereld. Privé licht ik er deze keer maar eens iets grappigs, iets positiefs uit. Een simpele tweet over een #blindentribune heeft er in zes maanden toe geleid dat deze er nu ook echt is bij PEC Zwolle. Niet dat het heel erg goed gaat met de club sinds ik weer actief aanwezig ben, maar dat geheel terzijde. Het is toch iets dat niet alleen mij, maar ook mijn gezin maanden heeft beziggehouden.
De afgelopen maanden keek ik naar een prachtig respectvol programma van Beau van Erven Dorens, ‘The Amsterdam Project‘. Een aantal daklozen werd gevolgd en kreeg ondersteuning van Beau en zijn team. Alles gericht op een weer normaler bestaan, met een dak boven het hoofd en perspectief. Alle daklozen hadden hun eigen verhaal.
Een van hen was in de eerste maanden van dit jaar naar Brussel vertrokken en lag op een bankje te slapen in de vertrekhal van het vliegveld in Brussel toen een idioot zich daar in maart opblies. Hij was er slecht aan toe, maar overleefde deze verachtelijke daad wonderwel goed. Even leek het daarna beter met hem te gaan. Hij kreeg een flatje in Kerkrade, maar voelde zich juist daardoor opgejaagd door incassobureau’s die hem ineens weer konden traceren. Hij is inmiddels weer dakloos, omdat hij zich weer onzichtbaar wilde maken.
Een fantastische jongen, die door eigen toedoen op straat terecht is gekomen en achtervolgd wordt door het systeem dat de zorgstaat Nederland heet. Ik kan er met mijn hoofd niet bij. Ga met deze jongen praten, bied hem perspectief, maar achtervolg hem niet.
Bij het volgen van ‘The Amsterdam Project’ besefte ik me dat ik in het verleden de verkeerde keuzes heb gemaakt. Hoe graag zou ik straatcoach willen zijn, hoe graag was ik toch in de hulpverlening terecht gekomen. Op mijn 22e nam ik een andere afslag, nu ben ik ambtenaar, al ruim 22 jaar …
Maar ach, dat is ook de betrekkelijkheid van het leven. De ‘wat als’-opmerking. Wat ik vooral probeer te doen, is genieten van de kleine dingen in het leven. Die kleine dingen komen samen tot één en dat is mijn gezin.
Ik wens iedereen heel fijne feestdagen en een te gek 2017!
Op 9 januari ben ik terug.
Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>
