Daar lag ik dan, in de bank te luisteren naar de saxofoonklanken die onze kleine blonde prinses liet horen. Supertrots ben ik op ons kleine stoere dametje, die met haar blonde krullen als een echt stoer wijf even laat horen wat ze kan.
Maar goed, ik lag daar dus en voelde aan mijn voorhoofd. Vraag me niet waarom, maar soms voel je gewoon even aan dingen die toebehoren aan je lichaam. Nee, geen rode wangetjes krijgen nu, het gaat in dit blog echt alleen over mijn voorhoofd. Of nou ja, ja, eigenlijk wel. Wat is er namelijk met dat voorhoofd aan de hand waardoor ik er nu een blog over schrijf, waarom ik dit met jullie deel? Nou, ik constateerde dat daar een heleboel rimpels zitten. Dat liet ik tussen de saxofoonklanken door ook weten aan mijn lieve echtgenote. Ik was nogal verrast door die vele rimpels. Zij allerminst en had daar de volgende verklaring voor:
Volgens haar ben ik blijven steken op mijn 30e!!!! In die periode heb ik zo ongeveer het laatste beeld van mezelf in de spiegel gezien en dat staat in mijn geheugen gegrift. Daarna ging mijn zicht snel achteruit, waardoor dat beeld van die knappe jongeman nooit meer uit mijn geheugen is verdwenen. Het zou een verklaring kunnen zijn.
Ik filosofeer daar graag zelf nog even met jullie op door. Ga maar na, is het dan ook de verklaring voor het feit dat ik denk nog steeds alles te kunnen wat ik ook kon toen ik nog geen of nog maar net 30 was? Ik roep altijd dat ik nog jong van geest ben en denk me te kunnen meten aan studenten en andere jonge mensen die nog maar net begonnen zijn in het echte leven. Hoewel ik inmiddels bijna 45 ben, voelt dat idee altijd wel erg goed. Heb ik dan nu de verklaring voor dat idee gevonden ?
Ik leerde mijn lieve echtgenote kennen in februari 1999, 11 februari om precies te zijn. Als man zo’n datum kunnen onthouden schijnt al een kunst op zich te zijn, ik kan dat dus omdat ik nog jong van geest ben en dus in mijn hoofd denk dat ik nog steeds ergens rond de 30 ben. Ze was toen bloedmooi, en dat is ze uiteraard nog steeds, en dat roep ik dus ook gewoon. Nee, zegt ze dan, ik ben ook ouder geworden. Ja maar als ik rond de 30 ben blijven steken, dan geldt dat in mijn hoofd natuurlijk ook voor jou. Ingewikkelde materie hoor …
Hoe mijn kinderen in dat geheel passen, daar ben ik ook nog niet uit. Zij waren er immers nog niet toen ik rond de 30 was. Ergens klopt het dus niet, maar mensen, het voelt o zo fijn en dat allemaal omdat ik bijna blind ben sinds mijn 30e!!!!
Het leven van een (bijna) blinde kent dus ook zeer zeker zijn voordelen, realistisch of niet ….
Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>
