Het was op maandag, ik had een dag gewerkt op kantoor en we reden met mijn lieve echtgenote mee naar huis. Jackson had het weer prima gedaan en was superblij toen de auto thuis weer geparkeerd stond. Als altijd sprong hij vrolijk de auto uit om als een razende de tuin in te rennen. Omdat de buurman druk was in de tuin, onder andere voor onze gezamenlijke nieuwe schutting stonden we even te praten. Ineens hoorde ik een heel harde piep uit Jackson komen. Misse boel…..
Jackson liep ineens op 3 poten en had zichtbaar pijn. O nee, dacht ik meteen, dit is echt goed fout! Dierenarts snel gebeld en daar konden we volgende middag terecht. Die constateerde vrijwel direct en nog zonder foto dat hij vermoedelijk zijn kniebanden aan rechter achterpoot had afgescheurd. Oké, dat was zwaar slecht nieuws.
Op mijn vraag wat nu te doen en wat dit voor zijn werkende leven zou betekenen kreeg ik een somber beeld. Operatie, minstens 6 maanden herstel en dan kijken of werken nog mogelijk is. Ik zakte dus letterlijk op de grond en huilde met de kop van Jackson in mijn armen.
Eigenlijk vrijwel direct besloot ik dat opereren door een specialist zou moeten gebeuren. Dat vond mijn dierenarts geloof ik niet heel leuk maar goed, het gaat hier wel om mijn hond. Ik kon nog net voor 17 uur bellen met een kliniek waar we goede ervaringen hadden.
Deze verwezen mij direct door naar de beste orthopeed van Nederland, werkzaam onder andere in Oosterbeek. Ook die kon ik nog net op tijd bereiken. Na een korte uitleg van mij stelden ze me gerust. De orthopeed zou bij deze blessure een techniek gebruiken (TTA) waar slechts 6-8 weken herstel voor staat. Daarna zou Jackson zonder complicaties gewoon weer kunnen werken.
Na de zware operatie, botten doorsnijden, dingen verplaatsen en titanium en schroeven in knie zetten, mocht Jackson slechts zeer minimale stukjes lopen. Ineens zagen we nog een nieuw probleem. Wij wonen split level en dat betekent trapjes in huis en om naar buiten te gaan. Eerst vroegen we ons af of Jackson dan wel bij ons zou kunnen herstellen. Na wat overleg met onder andere goede vrienden en nog eens bellen met de kliniek besloten dat we het thuis wel zouden gaan doen.
Je gelooft het niet, we hebben nu een traphekje in huis, iets dat we voor onze kinderen nooit gedaan hebben. En 35 kilo een aantal keren per dag op en af van een trapje tillen is goed voor mijn spiermassa bedachten we.
Afijn, een paar dagen later is Jackson geopereerd. De operatie is geslaagd en goed verlopen. Mijn grote vriend heeft uiteraard veel pijn maar probeert alweer te staan op het pootje. Hij heeft zware pijnstillers. Oh ja, naast de kruisbanden bleek ook zijn binnenste meniscus nog kapot te zijn. Jackson heeft daarmee aangetoond een echte PEC Zwolle fan te zijn net als zijn baasje. Daar lopen nu ook 2 voetballers met dezelfde klachten !!! Wat een super fan door tot in de kern met ze mee te leven …..
Voor mij betekent het komende 8 weken werken vanuit huis. In tegenstelling tot alle voorgaande jaren heb ik heel lieve meelevende collega’s. Ze komen nu af en toe bij mij vergaderen en bij vergaderingen elders word ik via de telefoon van een collega op de hoogte gebracht, ik lig met speaker aan midden op vergadertafel, werkt uitstekend …. !
Mijn afhankelijkheid blijkt ineens weer een duidelijke vorm aan te nemen, is Jackson ziek of geblesseerd dan ben ik het als het ware ook!
Voor andere, persoonlijke blogs van Frank, klik hier >>>>
