Voor een blind persoon is niets lastiger dan een route die afwijkt van het normale patroon. Met een blindengeleidehond ernaast wordt dat al wel iets eenvoudiger. Maar net als katten verdenk ik honden ook van autistische trekjes en dus is iedere afwijking van de vaste route een hobbel die genomen moet worden.
Station Zwolle is de plaats die ik wekelijks een aantal keren doorkruis. Op weg naar een trein of op weg naar kantoor. Dat ging vele jaren via de traverse over de perrons heen. Enkele dagen geleden kwam ik op twitter een tweet tegen waarin me duidelijk werd dat deze traverse is gesloten en dat de gang onder de perrons door af is en dus toegankelijk voor publiek. De zondag erna ben ik samen met Jackson en mijn stoere eigenwijze puberdochter de route gaan trainen. Voordeel van een routevaste hond is dat als hij de weg twee keer heeft gelopen, hij dit altijd goed doet.
Afijn, we liepen dus het station op en nog voor mijn puberdochter de lift had gevonden en de route voor Jackson er naar toe had bepaald, hobbelde Jackson op mijn commando ‘zoek lift’ er al vrolijk naar toe. Dat ging dus goed! Wat hij even niet door had, waren de glazen deuren en dus liep Jackson vrolijk met zijn mooie kop ‘boem’ tegen de deuren aan. Oké, dat zou hij vast niet nog eens doen.
Beneden in de gang aangekomen had ik meer het idee in een mega hal te zijn terecht gekomen. Mijn stoere eigenwijze puberdochter keek even goed hoe de routes liepen en daar gingen we. ‘Vooraan’ is het commando om Jackson te laten lopen en daar gingen we dus. Eerst maar eens even naar het einde van de gang richting kantoor. Wederom liep hij aan het einde bij het commando ‘zoek lift’ met zijn kop tegen de glazen deuren aan. Onder het mom ‘een ezel….’ dacht ik dat het nu wel klaar was.
Eenmaal boven en dus aan andere kant van het station was het even zoeken, maar toen zag hij zijn vaste route naar kantoor. Stukje gelopen en ‘keert’ als commando gegeven. Jackson keert zich dan om en wacht op het volgende commando. Dat was ‘vooraan’ en kort erna ‘zoek lift’… Ongelooflijk om te zien hoe strak hij me weer bij de lift neerzette. En, geloof het of niet, hij stond op tijd stil voor de glazen deuren ! Vervolgens ook nog even route naar perron gedaan en vanaf perron weer naar de bus.
In een half uur heb ik hem alles geleerd en ik vertrouw er volledig op dat het nu goed gaat komen, ook als we alleen zijn. Moe maar voldaan gingen we weer de bus in, thuis zijn we nog even met hem in het park geweest, zodat hij even de spanning en stress van zich af kon rennen.
Vergeet niet, dit is en zal nog even hard werken blijven voor hem tot het er volkomen ingeslepen is.
Klik hier voor eerdere persoonlijke blogs van Frank >>>>
